Just waiting... On something.

De zwakke zonnestralen van de dage raad speelden zwakjes met haar vacht. Een zwak briesje bracht duizend en een geuren met zich mee die zich toonden voor de poes door haar neus in te gaan. Met een blije glimlach ademde ze diep in door haar neus, nieuwsgierig naar de geuren van het bos. Haar helder groene ogen keken met pretlichtjes over het veld heen. Ze zat net buiten de kamp ingang. Dus in haar ogen had ze nog geen regels overtreden, want iedereen zou haar wel kunnen ruiken op deze afstand. Haar mentor, Honeyfeather, was nu tijdelijk een Queen. En ze had nog geen andere mentor aangewezen gekregen, dus had ze niet echt veel te doen. Ze wou dolgraag nieuwe dingen leren, verder gaan met haar training. Maar ze gunde het haar mentor van harte. Dus liet ze haar met rust. Ze had er soms over nagedacht om een bezoekje te brengen in de Nursery, maar had toch op het laatste moment van die gedachte afgeweken. Honeyfeather had nu rust nodig, dus ze moest maar wat geduld leren hebben.
Zachtjes grinnikte ze. Zelfs nu haar mentor haar niet in haar buurt was om haar dingen te leren, leerde ze toch wat van haar afwezigheid. Ze leerde geduld en zelfbeheersing opbouwen. Ze had dagenlang hier, op deze plaats, gezeten. Starend over de vlaktes. Alsof ze wachtte op iets. Geen enkele andere mentor had haar uit trainen willen nemen, best spijtig. Ze was erg leergierig en kon wel tegen wat kritiek, mits deze haar kon helpen haar fouten te verbeteren. Een hardere bries haalde haar uit haar gedachtes door weer nieuwe geuren met zich mee te nemen. Ze had nog niet eens haar eerste eigen prooi gevangen… Haar maag trok samen van de teleurstelling die ze voelde. Misschien dat als ze sneller geleerd had ze wel al haar eigen prooi had gevangen. Ze schudde haar hoofd. Het was wel lief dat ze de fout altijd bij zichzelf legde en niet bij anderen, maar wel hinderend. Het zorgde ervoor dat ze onzeker kon worden, en dat moest ze niet hebben.

Met haar oren fier naar voren draaide ze haar kop en keek ze over haar schouder naar de kamp ingang. Er kwam iemand aan. Natuurlijk hoopte ze dat het een mentor was, misschien wel met zijn of haar eigen Apprentice, die haar zou vragen of ze getraind wou worden. Iedereen wist wel dat Honeyfeather Queen was. Ze was immers de partner van de Deputy, Ravenwing. Dus ja… Dat ontging niemand. Maar het ontging wel iedereen dat er nog een kleine zwarte Apprentice was, enthousiast om weer te gaan trainen, die nu momenteel geen mentor had. En dus niet kon trainen. Met haar grote groene ogen keek ze hoopvol naar de kampingang, hopend deze dag wel geluk te krijgen qua training.

Al gapende rekte Flamepool zich uit totdat zijn poten bijna niet meer verder konden. Zelfs nu het groenblad was, konden de nachten nog wel eens koud blijken en dat voelde hij nog wel eens in zijn poten. Deze werden dan stijf, en bewogen moeizamer. Hij grinnikte eventjes binnensmonds, hij klonk nu net als een elder. Een oude elder die klagend de wereld door ging. Zo zou hij hopelijk ooit wel eindigen, een oude kater die zijn clan gediend heeft, maar nu nog lang niet! Zijn blauwe ogen glommen eventjes geamuseerd, terwijl hij omhoog rees uit zijn nest. Zijn rozige kaken openden zich van elkaar en een diepe gaap kwam uit zijn mond rollen. Nog een keer rekte hij zich uit, het voelde heerlijk in ieder geval. Met een vlugge zwiep van zijn staart, sloeg hij een plukje mos van zijn rug af. Die dingen hadden altijd de neiging om in zijn halflange vacht te gaan zitten en hij ergerde zich er soms dood aan. Maar vandaag had hij op de een of andere manier een verbazingwekkend goed humeur dat niet stuk te slaan was. Nog steeds speelde een glimlach op zijn lippen, en zijn snorharen trilden eventjes. Er lagen nog wat andere warriors in de den te slapen, maar niet veel meer, hij was één van de laatsten geweest. Maar hey, wat wou je ook als je mee werd genomen op avondpatrouille? Hij dacht er eventjes terug aan. Ja, de avond patrouille. Het leek alsof er geen einde aan kwam. Hij was al moe toen hij eraan begon, maar toen hij er bijna klaar mee was leken zijn poten wel van vlammend lood. Elke stap was toen pijnlijk. Naja, je moet er wat voor over hebben om warrior te zijn, of niet dan?

Flamepool stapte uit de warriors den, liet het fijne zonlicht zijn vacht warmen. Dat was in ieder geval iets waar hij blij mee kon zijn. Met een diepe zucht sloot hij zijn ogen eventjes. Heerlijke ochtend. Hij opende zijn ogen eventjes en keek rond in het kamp. Hij had de patrouilles gemist, dat wist hij al zeker. Maar wat kon hij dan gaan doen? Misschien kon hij iets jagen? Het was een idee, maar, waarom zou hij? Een bries streek langs zijn kop heen als een streling, het liet zijn oren eventjes wuiven in de wind. Zijn kaken openden zich in een laatste gaap en hij begon richting de kamp uitgang te lopen. Zijn kleine poten maakten nauwelijks geluid op de verende bosgrond aan de rand van het kamp. Hij was best wel slank en gracieus gebouwd, niet echt een sterke kater. Maar hij trok zijn trots uit zijn intelligentie. De wereld draaide niet alleen maar op kracht, maar ook op kennis. Hij kwam door de uitgang van het kamp en meteen viel zijn blik op een zwarte kleine poes. Een poesje dat hij maar al te goed kende. Ze was zijn nichtje notabene. Rustig trippelde hij naar haar toe, "Hey Hollypaw," Miauwde hij vriendelijk, nu hij achter haar stond. Hij gaf haar een klein, plagerig duwtje met zijn poot, "Wat scheelt eraan? Waarom ben je er niet op uit?" Vroeg hij, ondanks dat hij best wel intelligent was, was Flamepool helemaal niet in tune met wat er allemaal in het kamp gebeurde. "Zou je niet met je mentor gaan trainen?" Volgde de volgende vraag. Het was helemaal niet gemeen bedoeld, integendeel, zijn stem bevatte dodelijke ernst, maar ook nieuwsgierigheid.

Haar mondhoeken krulden omhoog zodra ze het bleekoranje colorpoint gestalte herkende, wat ze eigenlijk in een seconde deed. Waarom zou ze er langer over doen? Het was familie. Haar enige familie, die ze nog kende en had. En de kat was dus erg dierbaar voor haar, dus ze zou hem nooit vergeten; dat zou ronduit belachelijk zijn. Haar ouders kende ze ook nog, van haar kitten tijd. Maar de herinneringen aan hun vervaagden steeds meer, totdat ze ze niet eens meer goed kon herinneren. Best jammer, ze had graag iedere dag bij ze op bezoek willen gaan; elders of niet. Maar ze kende ze niet meer, vreemd genoeg. En haar neef deed ook niet zijn best om ze te herinneren. Maar erg was het niet. Ze had tenminste nog een familielid, en dat was al genoeg voor haar. Ze werd uit haar gedachtes getrokken door zijn stem, en de por. Ze schudde haar kopje en ging staan om haar evenwicht terug te vinden. ‘Hoi Flamepool,’ snorde ze blij, terwijl ze zwakjes met haar staart zwaaide.
De glim van blijdschap in haar ogen verdween wanneer hij haar een vraag stelde. Haar oren zakten een beetje naar beneden en ze fronste, maar had nog steeds een zwakke glimlach op haar gezicht. Het verbaasde haar soms dat zij alles scheen te weten wat er in de clan gebeurde, maar dat haar neef nogal veel ontging. Ze wou net haar mond openen om een antwoord te geven, maar Flamepool was haar voor. Ze was wel gewend om bedolven te worden onder vragen. Ze deed het zelf ook, leek wel alsof dat een van grootste dingen waren die ze overeen hadden; nieuwsgierigheid. En dat leidde tot een stortvloed van vragen soms.

Na een paar tellen gezwegen te hebben kwam ze haar bloedverwant weer onder de ogen. ‘Honeyfeather is momenteel een Queen,’ begon ze rustig, ‘En daarom kan ze me nu trainen. Bluestar heeft me ook nog geen andere mentor toegewezen. En het lijkt alsof iedereen me een beetje vergeten is; dus ben ik nog niet meegevraagd voor een training of zo.’ Bij de laatste zin had ze haar blik afgewend en had ze hem op de grond gericht, al haar enthousiasme was weg. Het was wel zo. Ze was zo blij geweest dat Honeyfeather haar mentor werd, maar het duurde niet lang of de poes moest naar de Nursery verhuizen omdat ze drachtig was. En daarna kwamen de kits en… De rest sprak voor zichzelf. Ze schudde haar kopje, keek Flamepool weer aan. Er was weer die eeuwige twinkeling van blijdschap in haar ogen verschenen. ‘Maar nu leer ik tenminste geduld opbouwen, dus zo erg is het niet,’ miauwde ze, nogal trots omdat ze toonde dat ze weldegelijk geduld kon hebben. ‘Maar het is wel jammer dat ik al de actie tijdens normale training moet missen,’ murmelde ze, aantonend dat ze het nog steeds niet echt super vond dat haar mentor nu een Queen was en zij hierdoor geen training kon volgen.

Flamepool boog zijn kop vriendelijk terwijl Hollypaw hem snorrend begroette. Hij was dol op zijn nichtje, ze was ook de enige die hij nog over had. Zijn ouders waren tenslotte overleden. Hij keek eventjes naar de lucht, hij miste ze.. Hij had het idee dat hij ze nooit genoeg liefgehad had. Hij was altijd stil en afstandelijk geweest in zijn jongere tijden als kit en apprentice. Pas in de latere maanden van zijn apprentice tijd, had hij zich echt opengesteld voor relaties van anderen. Rond die tijd was Hollypaw ook geboren als hij het goed had. Maar ja, hij was en bleef sociaal onhandig, en daardoor ging banden maken en zeker behouden erg moeilijk. Maar goed, toen hij echt om zijn ouders begon te geven, waren ze binnen een maan dood, achter elkaar, zijn moeder overleden aan groenhoest, zijn vader op het donderpad. Hij rilde nog eventjes na, het gebroken lichaam... De holle lege ogen.. Hij zou het het liefst vergeten, maar het stond op zijn netvlies gebrand. Hij weet nog zijn vigil... Hij had dat zo vervelend gevonden en was zo moe geweest, moe van stress, verdriet, eenzaamheid. Maar hij wou niet dat zijn nichtje zich ook zo eenzaam ging voelen. Hij voelde zich verplicht om haar te beschermen en te helpen.
Nadat hij die gedachtse uit zijn kop had geschoven, ging zijn lichtblauwe blik langzaam weer naar beneden, hij zag eerst wolken, daarna boombladeren, daarna boomstammen, en vervolgens de kleinere zwarte poes Hollypaw. Maar.. waarom was die vrolijke glim uit haar ogen verdwenen die ze altijd had? Zijn kop ging langzaam wat naar zijn kant hangen, een vragend gebaar. Waarom? Hij kon er met zijn kop niet bij. "Heb.. Ik iets verkeerds gezegd?" Miauwde hij voorzichtig, nog altijd niet helemaal begrijpend. Hij was ondertussen gaan zitten, met zijn achterwerk in het zachte gras. Maarja, de kater bedoelde het altijd wel goed, alleen het kwam er niet zo goed uit. Misschien een beetje te naïef? Ja, dat zeker.

Nog altijd met een scheefgehouden kop, keek Flamepool zijn nichtje aan met zijn bleekblauwe ogen. Er werd hem heel wat verteld. "Honeyfeather een queen?" Echode hij haar, met een verbaasde toon in zijn stem, "Is ze een queen geworden dan?" Het was duidelijk dat hij weer eens in zijn eigen droomwereldje geleefd had. Maar.. Hij kon er niks aan doen? Gewoontes breken was sowieso lastig, zeker voor hem. "Maar waarom heb je dan geen nieuwe mentor gekregen?" Vroeg hij, zich meteen daarna beseffende dat dat een domme vraag was, "Uhm.." Begon hij, "Weet je wat? Wat als WIJ nou eens samen gaan trainen?" Miauwde hij met een glimlach op zijn bleke smoel.

Met een nogal droge uitdrukking keek ze naar haar neef. ´Timberkit, Cherrykit, Tigerkit en Flinkit zijn daar de argumenten van, neefje van me,´ sprak ze op een nogal plagerige toon. Natuurlijk vond ze het leuk als ze hem een beetje kon plagen; daar was ze zijn nichtje voor. Jongere nichtje nog wel. Na zijn volgende woorden zweeg ze, wendde haar blik af. Haar mondhoeken zakten naar beneden. ‘Dat weet ik eigenlijk niet,’ miauwde ze met een schorre stem. Haar hele plagende en speelse uitstraling veranderde weer in een mum van tijd. Haar oren hingen naar beneden, het puntje van haar staart bewoog niet meer, haar mondhoeken krulden naar beneden en haar ogen stonden dof. ‘Misschien is Bluestar me wel vergeten…’ mompelde ze zachtjes. Ze schudde haar kopje, veranderde haar houding weer. Opgewekt keek ze naar haar neef terwijl ze met haar staart zwaaide. ‘Ze heeft het gewoon druk, dat is alles. Want als leider moet je ook zoveel dingen doen, niet normaal gewoon!’ miauwde ze blij.

Het kleine zwarte pluizenbolletje verstijfde. Hoorde ze dat nou goed? Was er eindelijk iemand die wou trainen? Met haar? Haar ogen werden groter, haar mondhoeken gingen verder omhoog. Ze glimlachte haar scherpe tanden bloot in een brede glimlach. ‘Natuurlijk wil ik dat!’ riep ze bijna, zo blij was ze. Nogal erg enthousiast rende ze vooruit, realiseerde dat ze moest wachten op Flamepool en haastte zich toen weer terug. Omdat ze zolang niets meer had gedaan was haar conditie erg achteruit gegaan. Maar dat zou haar niet weerhouden van de training, ze zou zich voor meer dan honderd procent inzetten. Haar borstkas bewoog al lichtjes en ze hijgde al zachtjes. Mede door de opwinding. ‘Wat gaan we doen? Waar gaan we dat doen? Hoe gaan we dat doen? En hoelang gaan we dat doen?’ de vragenstroom kwam over haar lippen rollen, zonder dat ze er erg in had. Opeens hield ze gelijk haar mond, grinnikte nogal beschaamd. ‘Sorry…’ mompelde ze, ‘Je weet hoe ik soms kan zijn,’ voegde ze eraan toe, had nog steeds moeite haar enthousiasme te verbergen.

* Niet zo lang, sorry ><