Breath.. (Battlepaw & whirlpaw)

De ochtend was nog niet ver maar ze was nu al lichtelijk moe. Ze was lang bezig geweest en had hoop dat ze de clan goed aangestuurd had. Butterstar was absoluut blij met het feit dat ze Wolfgaze aan haar zijde had staan. De kater was een goede deputy en had zich veelal bewezen onder Dawnstar. Het was niet eerlijk geweest dat zij Leader was geworden vanuit een warriors positie en hem in de kou zou hebben achtergelaten. En gelukkig had hij volledig achter Dawnstars beslissing gestaan en zonder problemen zijn rang als deputy opgepakt naast Butterstar. De gedachte liet haar glimlachen. Dat en een andere gedachte kwam in haar op. Ze rekte zich uitgebreid uit voor ze naar de apprentice den stapte. Ze had de twee apprentices dan wel een luie ochtend gegeven. Ze was van plan een lange trainingssessie te houden. "Battlepaw, Whirlpaw het is tijd om te trainen." Haar stem was warm maar luid genoeg om de twee te wekken als ze sliepen en liep richting de uitgang van hun kamp en wachtte rustig op de twee.

Hoewel hij langzaamaan steeds weer wat meer vet op zijn botten kreeg was het katertje niet verder gegroeid. Zijn grijze flank rees daalde langzaam terwijl hij nog altijd deed alsof hij sliep. Hij sliep niet lekker hier tussen de rest, hij voelde zich absoluut niet meer comfortabel. Hij had allang warrior moeten zijn en hij lag nog tussen de apprentices die hij maar hoorde ratelen over de dingen die ze hadden geleerd. Zelf had hij niks te vertellen, het leven leek voor hem een grote sleur. Zodra hij de stem van zijn mentor hoorde opende hij zijn ogen en draaide zijn oor haar kant op. Zuchtend hees hij zich overeind en strompelde even stijfjes weg van de rest voor hij zich uitrekte. Hij begreep niet waarom ze hem als apprentice had willen hebben, hij kwam toch nergens. En als hij al iets onder de knie kreeg ging het veel te langzaam. Met zijn amberen ogen op de grond gericht liep hij naar de ingang om het kamp te verlaten. Eenmaal buiten ging hij zitten en sloot zijn ogen terwijl hij zijn staart over zijn voorpoten legde. Het zou nog heel lang duren voor zijn vacht weer glansde en zijn ribben niet meer zichtbaar waren, maar hij was onderweg.

Hij had maar heel kort slaap gehad, Whirlpaw was zo enthousiast over alles. Zijn moeder die nu leider was, maar ook nog zijn mentor. En dat hij misschien wel binnenkort warrior werd, het werd hem allemaal even teveel. Toen hij eindelijk leek te slapen hoorde hij de stem van zijn moeder al, tijd om te trainen. Aan de ene kant had hij er superveel zin in, aan de andere kant was hij doodop. Wat twijfelend stond hij op, waarna hij Battlepaw volgde. Ergens vond hij het nogal eng, hoe klein en dun het katertje was dat allang warrior had moeten zijn. Aan de andere kant vond hij het echt heel zielig, en wou hij graag dat ze samen warrior zouden worden. Rustig ging hij naast hem zitten, en duwde hem heel zachtjes en voorzichtig met zijn schouder. Wat eigenwijs glimlachte hij, en trok zijn wenkbrauwen op. "Veel geluk." Sprak hij uitdagend, alsof het een soort wedstrijd was. Het was echt een belachelijk gezicht, Whirlpaw met zijn stevig gebouwde, forse lichaam en Battlepaw ernaast, met zijn kleine, tenderen lichaam.

De riverclan leader wachtte in stilte op haar apprentices. Ze had zorgvuldig haar tweede keuze voor Whirlpaw uitgedacht. Hoewel hij haar zoon was was hij even ietsje jonger dan Battlepaw maar zijn spiermassa was een stuk beter ontwikkeld omdat hij niet geteisterd was geweest door ziekte en zijn eigen geest. Ze wist dat als er iemand was die Battlepaw zou kunnen opvrolijken dat wel Whirlpaw was. Ze likte over haar poot en glimlachte bemoedigend naar haar oudere apprentice die met zijn kopje omlaag kwam aanwaggelen. Het was duidelijk te zien dat het beter king met zijn poten maar het was nog altijd niet zoals ze het graag zag en Butter begon zich meer en meer af te vragen of de kater eigenlijk wel echt de spirit had om warrior te worden.

Zacht zuchte ze en slikte haar twijfel weg terwijl ze toekeek hoe haar zoon en tweede apprentice uit de den kwam. Het was duidelijk te zien dat hij veel op zijn vader leek zowel qua lichaam en geest en het liet haar glimlachen. Hoewel Butter en Blizzard niet meer bij elkaar waren waren hun kinderen alsnog schitterend. Met een tevereden glimlach stond ze op en rekte zich uit zachtjes grinnikend op de woorden van Whirlpaw. "Ga je er een wedstrijd van maken hm?" Ze grinnikte en zwaaide speels met haar staart. "Well I'm in for a game." Ze gaapte en rekte zich uit. Ja ze had nu al een leuk plan voor vandaag. Eentje waar met een beetje geluk Battlepaw ook maar wat graag aan mee zou doen.

De oudere apprentice had geen woord tegen de ander gesproken en liet hem zelf zijn gang gaan. Hij begon steeds meer te merken dat iedereen om hem heen tamelijk weinig hersens bezat. Dezelfde vragen over en over, hij gaf er nu niet eens meer een antwoord op. Toch schrok hij zich dood zodra hij een duw tegen zijn schouder voelde en draaide met een ruk zijn kop op naar Whirlpaw voor hij diep ademhaalde en enkel met zijn oor bewoog. ''Zal wel.'' Antwoordde hij simpeltjes en draaide zijn kop terug om voor zich uit te staren. Maar zodra zijn mentor besloot dat ze het best vond om er een wedstrijd van te maken rolde hij met zijn ogen. ''Dan verklaar ik de winnaar, namelijk Whirlpaw.'' Merkte hij op zonder ook maar een verdere beweging te maken. Het maakte niet uit wat hij probeerde de rest was toch wel beter dan dat hij ooit zou zijn dus hij probeerde het niet eens. Het enige doel wat hij nu nog voor ogen had was het onder de knie krijgen van alles en zo snel mogelijk als het even kon. Eigenlijk wilde hij nog wel meer zeggen maar besloot dat het beter was om zijn mond maar gesloten te houden voor hij op de tenen van een ander zou trappen.

Hij werd blij toen zijn moeder meedeed, een glimlach sierde zijn lippen. Maar deze verdween gelijk toen Battlepaw ongeïnteresseerd deed. "Oh komaan, je kan toch wel meedoen? Je hebt grote kans, ik ben nou niet echt de handigste..." Hij glimlachte lichtjes naar Battle, zijn ogen opgelicht, hij had zo'n zin in een spel of iets in die trant en hij wou niet dat hij het zou verpesten...

=sorry x'3

Ze rolde even met haar ogen. Ze had het van haar eerste apprentice verwacht. Waarom hij precies zo moest doen snapte ze ook niet helemaal. Er was niets meer mis met hem volgens de medicine cat. Het was alleen nog zijn mindset die omgedraait moest worden en zijn poten die wat meer stevigheid moesten maar dat was dan ook it. Hij zou een prima warrior worden als hij het eindelijk zelf eens inzag. Ze grinnikte zacht op de woorden van haar zoon en knikte. "Daar heeft hij gelijk in. Whirlpaw is niet bepaald de slimste die er is, heeft ie van z'n vader." Ze grinnikte speels en rekte haar elegante lichaam uit. "En toch gaan we dit wedstrijdje doen. Jullie hebben van nu tot sunhigh om zo veel mogelijk prooi te verzamelen. De winnaar krijgt een hele speciale verrassing." Ze glimlachte naar de twee en likte haar lippen.

Wat begrepen ze niet aan het feit dat hij spelletjes en wedstrijdjes een verspilling van tijd vond. Hij had allang warrior moeten zijn en nu werd hem dit door de strot geduwd. Hij wilde trainen en een warrior worden, wedstrijdjes waren voor kittens die net apprentice waren geworden. Hij zwiepte kort met zijn staart en staarde Whirlpaw even strak aan voor hij snoof. ''Ooit naar mij gekeken, ik zie het nut er niet van in.'' Kaatste hij kortaf terug voor hij naar zijn mentor keek en zijn schouders ophaalde. ''Zal best,'' zijn antwoord was opnieuw kort, eigenlijk bijna ongeduldig. Hij zou later wel gaan jagen anders en op zichzelf wat gaan oefenen. Misschien kon hij wel een paar gevechtsmoves uitproberen, gezien hij dat liever alleen deed tot hij de juiste balans had gevonden. Hij stond op en sloeg nog een keer met zijn staart. ''Wat jij wil.'' Zei hij, wetend dat hij toch geen andere keus zou hebben buiten gezeur als hij er tegenin ging. Hij had er ook de puf niet voor, maar ergens leek het niet duidelijk voor iedereen te worden. Ja hij werd nu grotendeels door zijn zus met rust gelaten en ook de rest maar hij wilde de tijd die hij had graag goed spenderen. Zonder een verder woord te zeggen richtte hij zijn ogen op de grond onder zijn poten en stampte bijna weg van de twee anderen.

Hij wist dat de kater het niet zou geloven, maar als er een uitreiking was tot kluns van de maan wist hij zeker dat Whirl die elke keer zou verdienen, niet zo zeer om zijn evenwicht of iets dergelijks, meer om zijn acties. Soms is hij midden in zijn verhaal en stopt hij, zonder dat hij het door heeft, en kijkt gewoon de kat die voor hem staat aan alsof er niks gebeurt was. Hij trippelde toen zijn moeder het aankondigde, en keek Battle even kort aan. Na even te twijfelen gaf hij een zacht kopje tegen zijn nek. "Succes!" Vervolgde hij, waarna hij weg schoot om prooi te zoeken.

Rustig rolde Butterstar met haar ogen bij het commentaar van Battlepaw en ze vroeg zich af of hij zich ooit meer volwassen zou gaan gedragen. Wanneer ging hij inzien dat hij zwaar hopeloos was door zijn gedrag en door niets anders. Als hij eens niet zou opgeven zou hij inzien dat hij net zo veel potentie had om warrior te worden als enig ander. En daarnaast Whirlpaw liep ook behoorlijk achter dus het was niet alsof hij de enige in de clan was. Dat was ook de rede waarom ze Whirlpaw als apprentice bij haar had genomen. Zowel hij als Battlepaw liepen achter en ze zouden elkaar goed kunnen helpen en ondersteunen. Tenminste Whirlpaw wou dat wel maar Battle.. Die dacht zeker dat ze Whirl alleen maar had genomen omdat hij haar zoon was. Het liet haar zuchten terwijl ze ging zitten en haar staartje rond haar poten sloeg wachtend tot ze terug zouden komen.
-butter heel even topic uit zodat jullie je gang kunnen gaan Smile

Hij had de woorden van Whirlpaw praktisch gewoon genegeerd en baande zich een weg, ver uit hun zich. Zodra hij alleen was bleef hij staan en haalde diep adem. jagen kon hij straks misschien wel doen maar hij wilde verder nu, zich richten op iets anders dan dat. Hij moest zorgen dat zijn coördinatie verbeterde zodat hij beter kon bewegen. Het ging wel ietsjes beter sinds hij zelfs zonder Ghostpaw in de nacht op pad ging om alleen te lopen. Maar hij had nog altijd niet het volle vertrouwen in zijn poten gezien hij nog teveel struikelde. Hij wist dat het moment dat dat helemaal vlekkeloos ging dat hij bijna alles aankon. Dan was het een kwestie van spieren opbouwen, conditie en de juiste technieken onder de knie krijgen. De kater haalde diep adem en richtte zijn blik op een blaadje in de verte terwijl hij langzaam, poot voor poot, begon te lopen. Hij voelde wel dat hij niet helemaal stevig stond maar duwde langzaam door. Hij had geen idee of ze hen in de gaten hield maar het kon hem niks schelen. Ze had hem toch allang afgeschreven als warrior net zoals de rest. Als hij er aan dacht kon hij eigenlijk gewoon heel kwaad worden. Niemand begreep wat hij wilde en wat hem werd opgelegd sloeg nergens op, net zoals nu. Waarom zou hij een wedstrijdje gaan jagen terwijl hij veel betere dingen kon gaan doen. Toch met elke pas die goed ging groeide de magere kater weer, elke goede pas deed hem beter en beter. Pas zodra hij recht voor het blaadje stond brak er een minuscuul grijnsje door op zijn snuit, al zou niemand die van hem zien gezien het niemand overduidelijk wat kon schelen. Langzaam draaide hij zich om en zocht een nieuw punt om het opnieuw te proberen, alleen dit keer wat sneller. De wereld om hem heen vergat hij compleet en even ging de kater op in zijn eigen vorm van een training.

Heerlijk was het hoe de wind door zijn vacht blies en de omgeving voorbij vloog. Na een paar meter gerend te hebben schoot hij de bocht in, uitkomend bij de Highlands. Met een niet zo soepele beweging kwam hij tot stilstand, waarna hij kort over zijn eigen benen struikelde en op zijn kin lande. "Oef." Ontsnapte er uit zijn mond en kort daarna sprong hij op. De Highlands was een prachtige plek maar ook geschikt om je voor te bereiden op jacht. Kort keek hij om zich heen en zag al gauw een kleine tak, waardoor hij als een soort reflect in jachthouding ging staan. Het zag er nog niet helemaal uit, hij stond tevens niet echt stevig en zijn lichaam was behoorlijk groot. Wat wankelend ging hij op de tak af, maar voordat hij het af kon maken stond hij stil en spitste hij zijn oren. Hij hoorde wat lopen, maar het rook niet echt bekend?

De grijze apprentice had gekozen voor de afgesloten gebieden waar hij meer punten had om te kunnen gebruiken. Hij zou later een poging wagen om te jagen maar nu wilde hij oefenen. Met elke pas doe goed ging groeide het zelfvertrouwen van de kater en begon zelfs zijn gezicht op te klaren. Maar zodra hij nog een pas sneller liep struikelde hij waardoor hij volop op zijn neus terecht kwam en deze schaafde. ''Auw.'' Gromde hij zacht en wreef met zijn poot over zijn neus voor hij zuchtte. Dat ging er weer geweldig uitzien maar zelf dit kleine wondje brandde enorm. Hij Snoof even maar stond gewoon weer op om opnieuw te beginnen. Hij kwam steeds verder en daar klampte hij zich aan vast. Hij koos een nieuwe plek en concentreerde zich. Eerste weer traag en steeds vlotter. Deze keer bleef hij op het tempo lopen waar het net goed bleef gaan en hield het vast voor hij van koers veranderde en langzaam door de bebossing liep, wat steeds dunner werd. Zijn ogen begonnen langzaam te glanzen en hij ademde vrij in al liep er een klein straaltje bloed langs zijn neus.

Zijn oortjes wiebelde in het rond, waar was het nou? En wát was het nou? Met een klein grijnsje liep hij op de plek af waarvan hij dacht dat het geluid kwam, maar het blijkbaar niet zo was. Want op dit moment klonk het weer achter hem. De grote kater bleef heen en weer huppelen, tot hij het zich eindelijk besefte. Het waren de bladeren die bewogen door de wind. Hij zuchtte kort en rende wat verder, om daar weer een sliding-stop te maken. De geur van rat was op het moment sterk, wat hem deed zakken. Hij was nooit echt een fan geweest van ratten maar als het moest dan moest het. Sluw keek hij om zich heen, en kreeg een nogal eng glimlachje toen hij het beest spotte. "Nu heb ik je." Dacht hij en sloop op het beestje af, maar voor hij in actie kon komen schoot deze weg. Boos keek hij naar de richting waar het geritsel vandaan kwam maar de blik verdween snel, een merel. Met een soepele sprong kwam hij van de grond, zijn voorpoten uitgestrekt. Met een plof kwam hij op het beest neer en beet deze in de nek om hem zo min pijnlijk mogelijk te doden. Zachtjes legde hij het mereltje neer een sloot zijn ogen om Starclan te bedanken.

Hij wist dat hij ook wel iets moest vangen voor hij teveel gezeur kreeg dat hij niet meewerkte. Niet dat het veel verschil zou maken, hij zou het volgens iedereen toch niet redden en niemand leek het wat uit te maken dat hij dingen gewoon anders wilde doen dan de rest. Hij wilde alle energie die hij had gebruiken om zijn lichaam te versterken en zijn conditie te verbeteren zodat hij voluit kon gaan met de rest van zijn leven. Al lag er diep in de oude apprentice zijn hart toch wel iets van haat, bitterheid en woede. Haar jegens zijn zus die hem werkelijk waar op alle manieren dan ook het leven zuur had gemaakt en er alles aan deed om dat te blijven doen. En hij kon zich ook niet anders dan verlaten voelen door zijn familie. Alleen Futuresong had echte interesse voor hem getoond toen hij ziek was en dat had hem niet alleen enorm kwaad gemaakt maar de kater ook diep gekwetst. Was hij dan werkelijk zo onbelangrijk geweest voor de rest van zijn familie? Iedereen was zo gelukkig en geweldig in het leven en hij stond voor de zoveelste keer alles in te zetten om iets normaal te kunnen doen. Het enige wat de jonge kater wenste was dat het over was en dat hij eindelijk geen strijd hoefde te voeren met alles en iedereen.
Langzaam liep de kater toch naar de rivier om te kijken of hij iets gemakkelijks kon vinden. Niet dat hij zichzelf veel geluk toe wenste maar ach, hij was het wel gewend. Bij de oever bleef hij zitten en keek neer op het water voor hij zijn ogen richtte op de vissen die daar zwommen en hem nog niet hadden gezien. Even haalde hij diep adem en liet een van zijn voorpoten licht boven het water zweven voor hij toesloeg. Hij kreeg de vis op de kant en het lukte hem deze snel te doden en zijn dank te mompelen voor hij de ondergrond onder zijn voeten voelde verdwijnen en met een plons in het water terecht kwam.
Gelukkig lag er niet ver van de plek die hij had uitgekozen een punt waar hij zich weer uit het water kon hijsen als het hem lukte daar te komen. Met alle kracht die hij had begon hij met zijn poten te peddelen, precies zoals hij sommige warriors het had horen uitleggen en precies zoals Mousefur hem eens had verteld. Het was voor hem niet makkelijk gezien hij nog tamelijk wat spiermassa mistte maar de rivier was niet al te krachtig dus lukte het hem met moeite aan te komen op de plek waar hij zichzelf eruit kon hijsen. in zijn hoofd gingen er genoeg scheldwoorden in het rond terwijl hij zich omhoog trok en even verdwaasd bleef liggen voor hij zich omhoog duwde en zich uitschudde. Hij bleef niet zitten, wetend dat hij veel te snel kou zou vatten als hij dat deed. Zo snel als het normaal mogelijk was voor hem liep hij terug naar de plek waar zijn prooi nog moest liggen. Ach dat ligt er ten minste nog,' Mompelde hij en begon meteen verwoed zijn vacht droog te likken.

Wat hij ook deed was even de merel bedanken, deze had ook een leven gehad. Hij nam het beest in zijn bek en liep naar de rivier, om daar dichtbij het vogeltje te begraven. Hij zag ergens in de verte een grijs vachtje maar besloot dit te negeren, hij moest zich concentreren nu. Moeilijk keek hij naar het water, waar zaten die beesten wanneer je ze nodig had? Hij glimlachte toen hij er een op het oog had, en stak vrijwel meteen zijn poot in het water om de vis eruit te krijgen. Tot zijn verbazing kwam het dier eruit, waarop hij lachte. Maar voor hij hem kon doden gleed hij het water weer in. "He..." Zei hij teleurgesteld, en richtte zijn blik weer op het water. Dit keer zag hij een kleiner visje. Op dezelfde manier wipte hij hem uit het water maar dit keer rechtstreeks in zijn bek om hem gelijk dood te bijten. Weer nam hij even de tijd om Starclan te bedanken. Vrolijk trippelde hij naar de plek waar hij de merel had begraven en groef deze op, alleen maar om nogmaals te begraven maar dan samen met de het visje.

Hij gaf het jagen maar verder weer op, hij wilde niet meedoen aan een spelletje. Vechttechnieken leken hem belangrijker om te leren. Zeker met alle spanningen die langs de grenzen heerste. Maar dat leek tot niemand door te dringen, niet dat hij nu zo succesvol zou zijn met welke training dan ook maar het zou hem een heel stuk beter doen dan dit. Snuivend staarde hij even voor zich uit en schudde zijn vacht opnieuw iets uit, hopend wat meer vocht eruit te krijgen. ''Wat kost het om normaal behandeld te worden?'' Mompelde hij in zichzelf en schudde zijn kop. Ook wat Butterstar hem geflikt had de dag dat ze leader werd. Hem opschepen met een taak waar hij geen zin in had terwijl hij nog steeds ook de reis naar Highstones moest maken. Als het zo doorging zou die traditie verbroken worden het moment dat hij wel warrior werd. Het leek gewoon alsof iedereen zich schaamde voor hem. Als hij moest verwoorden hoe hij zich voelde was het puur en al verlaten en opgegeven. Iedereen gaf constant de hoop op terwijl hij elke dag verder streed om sterker te worden. Nukkig keerde hij zich weer naar zijn vacht, maar wist al dat hij nooit volledig droog zou worden op deze manier. Oftewel hij zou gaan moeten uitleggen dat hij weer zo stom in het water was gedonderd en had moeten zwemmen. Maar het moment dat hij dat zou vertellen werd hij geheid terug gestuurd naar het kamp, want och jeetje wat als hij weer ziek zou worden. Hij durfde er zijn eigen klauwen om te verwedden dat niemand kon verzinnen dat hij heus wel na kon denken.

Onderwerp: Re: Breath.. (Battlepaw & whirlpaw)