Why are you helping instead of laughing?

Zijn amberen ogen schoten weer open maar hij tilde zijn kop niet. Hij wachtte en luisterde tot de ademhalingen van alle andere apprentices duidelijk maakte dat ze allemaal sliepen voor hij weer omhoog kwam. Zijn coordinatie was al heel wat verbeterd, zelfs zo dat hij langzaam de den kon verlaten zonder ongelukken en dat scheelde hem ook weer een hoop uit te leggen want het eeuwige smoesje van, 'Ik kan niet slapen', kon hij moeilijk blijven gebruiken. Dan zou het op gaan vallen dat hij nauwelijks tijd in zijn nest spendeerde, maar meer buiten was. Toch werden langzaam de veranderingen iets beter zichtbaar op zijn lichaam. Niet dat zijn spiermassa enorm was gegroeid maar zijn ribben staken minder uit en zijn ogen begonnen zelfs weer te glanzen. Bovendien begon hij bijna een voorliefde voor de nacht te krijgen, daar leek hij helemaal overgegeven te worden aan zichzelf waardoor hij geen andere keus had dan zichzelf te verbeteren. Ook had hij vaak niemand om zich heen dus kon hij de meest stomme fouten maken die er bestonden zonder er een naar effect van te horen.
Stilletjes sloop hij het kamp uit en begon daar meteen weer harder te lopen, zijn kop geheven in de lucht. Vandaag zou hij zich echter focussen op een aantal andere dingen die hij had gezien. Misschien kon hij aantal technieken onder de knie krijgen zodat hij zich ten minste iets van kon verdedigen mocht hij zichzelf in de problemen helpen. In het midden van een open plek bleef hij staan en haalde even diep adem. Langzaam tilde hij een van zijn voorpoten op en probeerde zijn balans op drie poten te bewaren voor hij uithaalde met zijn poot en meteen zijn balans verloor. Hij rolde precies om aan de kant waar hij zijn poot had opgetild. Echter zette hij hem niet neer, wetend dat hij zich zou kunnen bezeren daarmee. Dus in plaats daarvan liet hij zich in een beweging over zijn rug rollen voor hij snel weer opstond en toch eventjes zacht grinnikte in zichzelf. Misschien was die actie nog helemaal zo slecht nog niet.

De grijze kater was zo verdiept in zijn eigen zaken dat hij niet op zijn omgeving meer lette. Zijn val ad hem dan wel laten grinniken maar er klopte iets niet waardoor hij zijn balans verloor de hele tijd. Met jagen had hij eindelijk de manier gevonden om balans te houden maar dit leek toch echt weer van een hele andere gradatie te zijn. Toch sprong hij bijna uit zijn vel zodra hij plots een stem hoorde die absoluut niet bij een apprentice hoorde. Daar kwamen de problemen al, dit ging Butterstar horen en hij zou waarschijnlijk een preek krijgen. Maar zodra de woorden van de kater begonnen door te dringen besefte hij dat het een tip was geweest en geen snerende opmerking. Langzaam kroop er een verraste uitdrukking in de ogen van de grijze kater terwijl hij zijn poten opnieuw goed neerzette en dit maal zijn achterpoten wat verder uit elkaar zette voor hij zijn voorpoot weer optilde. Het voelde iets vervreemd aan maar het leek voor hem stabiel te staan. Voor een tweede keer probeerde hij uit te halen met zijn poot en merkte dat hij nu wel tijd had om zijn poot neer te zetten maar nog niet stabiel stond. Meteen begonnen zijn hersens verder te werken en schoof hij voor een volgende poging zijn achterpoten nog iets verder uit elkaar, bijna vergetend dat er iemand anders stond te kijken. Zodra hij nu weer op drie poten stond leek hij helemaal goed te staan. Zodra zijn poot de zwaai maakte voelde hij wel hoe zijn lichaam meebewoog maar niet te ver een kant op schoot.
Hij zette al zijn poten weer neer en draaide zich langzaam naar de kat om te kijken wie het nu eigenlijk was die hem de tip had gegeven. Hij schrok toch weer even zodra hij zag dat het Secretvoice was, de partner van zijn eigen mentor. Hopelijk ging hij echt niet in de problemen komen hiermee. ''Dankje,'' Mompelde hij zacht en toch wat ongemakkelijk. Buiten Ghostpaw waren al zijn andere nachtelijke aanvaringen slecht geweest. Iedereen leek alleen maar te denken dat ze een lolletje konden hebben om toe te kijken hoe hij viel en het telkens opnieuw probeerde, wat het ook was. Maar niemand had hem ooit echt tips gegeven en zeker als hij kleine dingen van de vechttechnieken probeerde. Hij wist ook nog niet zeker of dit ook zo zou blijven of dat Secretvoice net zoals de rest zou verder gaan. Er was maar een manier om daar achter te komen, en dat was wachten en zien wat er ging gebeuren.