Well... it's been a while... {*Dawnpaw}

Weifelend zette ene kleine calico een stap achter de andere. Het was al zeker een moon geleden sinds ze buiten het kamp was geweest en best veel was veranderd. Zoals het feit dat de bomen niet meer dezelfde kleur hadden als haar vacht maar juist kaal waren. En het koude witte poeder dat haar pootjes kouder maakte dan dat ze gewend was. Maar de poes merkte weinig van de kou ondanks haar magere lichaam en haar vacht die bijna niets van de kou buiten hield. Ze had maar één ding dat door haar hoofd ging en dat was, ‘Wat nu?’. Het was raar voor haar om te bedenken dat ze weer helemaal aan het begin was. Een paar moons geleden, om precies te zijn 2 had haar leven echt begonnen, ze kreeg haar eerste vriend…. Simplepaw. En ze leerde Dawnpaw kennen, al wist ze niet zeker wat hij was voor haar….. Maar nu, nu was ze weer alleen, zonder vrienden, zonder Dawnpaw. Sinds die ene dag dat ze Simplepaw had gezegd dat ze hem alleen als ene vriend zag was hij verdwenen. De hele tijd dat ze gewond in de Med. Cat den had gelegen was hij haar niet eens 1 keer komen opzoeken. Lovelypaw was zeker dat ze hem kwijt was. En dan was er nog Dawnpaw…. Lovelypaw wist niet wat ze van, hem moest denken, ze wist dat ze iets meer voor hem voelde dan gewoon vriendschap maar ze heeft hem niet gezien voor een moon en ze was er vrij zeker van dat hij haar aan het ontwijken is. Waarom zou hij haar nou niet ontwijken? Lovelypaw wist dat ze lelijk, klein en mager was waarom zou ze anders gepest worden? Toch was er ene klein stemmetje in haar hoofd dat hoopvol bleef en bleef zeggen dat hij haar niet ontweek maar gewoon niet wist waar ze was geweest. Hij zou niet kunnen weten waar ze is geweest…. Een kleine zucht rolde over de calico haar lippen wanneer ze haar groene ogen naar haar buik liet gaan. En de poes kon een rilling door haar ruggengraat voelen gaan wanneer ze het litteken zag dat daar lag, nog duidelijk rood op haar witte buik. De poes had aan niemand gezegd wat er echt was gebeurt en ondanks het feit dat het litteken weg zou gaan, of ten minste minder duidelijk zou worden en onder haar vacht zou gaan liggen wist ze dat ze niet veilig was. Nu dat ze weer alleen was was ze weer een makkelijk doelwit van de pesters en ze wist dat er veel meer wonden gingen komen.

-*Dawnpaw
-sorry dat het zo flut is, nogal moeilijk om te posten met haar ondanks het feit dat ik haar heb gemist

Er lag een bittere trek op zijn snuit terwijl hij zich een weg baande door de sneeuw. Het was hem gelukt een vogeltje te vangen. Het was niet een groot ding, zeer mager zelfs. Maar op dit moment was het beter dan niets. Normaal gezien had hij het zelf opgegeten, dat was wel een actie voor de egoïstische Dawnpaw die zich van niets of niemand aantrok, echter wist hij dat als hij deze prooi nu op zou eten, iedereen er achter zou komen. En afgezien van dat, had hij er geen zin in.
De bittere trek op zijn lippen en de lege blik in zijn ogen had hij niet zonder rede. Zijn houding liet het niet merken, maar hij voelde zich vreselijk.
De rede daarvoor was simpel: Lovelypaw.
Het klonk overdreven om te zeggen, maar zonder haar leek hij zo leeg. Er was gewoon geen enkel spoor meer van haar. Ze leek als van de aardbodem verdwenen. Hij had haar wel gezocht, al dan niet te opvallend, maar had niks gevonden. Toen kwam hij echter tot het besluit dat ze hem waarschijnlijk ontweek. Een zeer pijnlijke gedachte, sinds hij haar wel mocht. Misschien iets meer dan dat zelfs. Het had hem dan ook even geduurd voordat hij over dat idee heen kwam, maar ook hij kon begrijpen dat ze niks met hem te maken wilde hebben. Hij was immers nog altijd de arrogante Fox-hearted die de naam Dawnpaw droeg.

De kater schudde geërgerd zijn kop en verdreef de gedachte aan haar. Prima als ze niets meer met hem te maken wilde hebben! Dan zij het zo. Misschien wilde hij wel niets met haar te maken hebben! Al wist hij ook wel diep van binnen dat dat een leugen was.
Plots schrok de kater op.
Ja hoor, daar stond ze. De poes die hij al 2 maanden niet meer had gezien, de poes die hem al 2 maanden ontweek. Er was een fractie van een seconde een vonk van blijdschap te zien in zijn ogen, maar dit werd snel vervangen door dezelfde bittere blik. Alsof hij haar niet kende. Hij zei niets, niet wetend wat te moeten doen.

aahhh flut D: ik moet weer inkomen met hem xD

_{Lovelypaw wist niet wanneer ze stil was bleven staan maar zodra ze even uit haar gedachten glipte merkte ze dat de bomen om haar heen niet meer bewogen. Niet dat het haar veel kon schelen, ze was sowieso als snel weer in gedachten verzonken. Als ze wat meer had opgelet zou ze al lang zijn geur hebben opgepikt, de geur die ze zo graag wou reuken, waar ze dichtbij wou zijn maar die ze tegelijk niet wou ruiken, te bang om gekwetst te worden. Nog steeds diep in gedachten verzonken liet de poes zich neervallen, normaal zou ze rustig zij gaan liggen en vervolgens rustig verder naar de grond zakken tot ze stil lag maar het kon haar niets meer schelen. Ze voelde de pijn amper in haar buik wanneer ze recht op haar wonde viel. Het enige waar ze aan dacht waren een stel ogen, zijn ogen. Sinds de eerste keer dat ze in zijn ogen keek wist ze dat hij speciaal was maar ze had nooit geweten dat ze hem zou missen, laat staan dat ze gevoelens voor hem zou krijgen… Heel vaag was de poes er van bewust dat de sneeuw rond haar wond rood werd, maar in de plaats er naar te kijken liet ze haar hoofd gewoon zakken tot het de zachte sneeuw raakte en sloot ze haar ogen in de hoop om al haar gevoelens te laten verdwijnen. Ze merkte niet eens toen er 1 traan uit haar oog glipte om vervolgens een donkere streep langs haar wang te trekken. En zoals heel vaak wanneer ze verdrietig is begon de kleine calico te zingen. Ze zou nooit zingen als ze wist dat iemand haar kon horen maar omdat ze vandaag niet oplette wie r allemaal om haar heen was begon ze gewoon te zingen."What have I done? I wish I could run..." Klonk haar zoete stem. "Away from this ship goin' under.." En zo ging ze verder.

-het liedje https://www.youtube.com/watch?v=yhni_JH7McY
-ik kon het niet laten, ik vond het liedje gewoon zo goed bij hoe ze zich voelt passen ^-^}

Hij zag haar, maar zei niets. En tot zijn teleurstelling deed ook zij dat niet. Dawnpaw haalde diep adem en wilde weer door lopen, wetend dat ze hem waarschijnlijk gewoon niet wilde zien. Een pijnlijke, maar begrijpelijke gedachte.
Toen liet de calico poes zich echter vallen op de grond. Hier schrok de rode kater een beetje van, maar het was de geur en het het zicht van bloed dat hem weerhield van weg te gaan. Onzeker hoe hij met de situatie om moest gaan bleef hij staan. "What have I done? I wish I could run..." Haar zoete stem trok hem bijna weg van de wereld. Hij werd meegedragen door haar zachte woorden. Had, had ze hem dan echt niet door? Hij had haar ooit horen zingen, en god wat kon ze het goed. "Away from this ship goin' under.."Ze bleef zachtjes door zingen. De kater zou haar hebben laten gaan, als het niet was dat de sneeuw onder haar buik bloed rood werd. Onzeker liep hij op haar af. "Lovelypaw"Sprak hij wat lomp. "Lovely, er is iets met je buik."Zijn stem was koel en bezat geen emoties, maar in zijn ogen lag een vonk van verontrusting.

_{Stil bleef de calico verder zingen. Ze was zo op het zingen gericht dat ze de pootstappen van ene andere kat helemaal niet hoorde aankomen. Laat staan dat de zoete geur van Dawnpaw haar neus bereikte. Pas toen zijn stem zich met haar zingen vermengde keek ze op en merkte ze de kater. Zodra haar diep groene ogen op de kater vielen verstijfde de poes. Het was al zo lang geleden, ze had zo vaak gedacht over hoe het zou zijn om hem weer te zien en nu… nu was hij hier, recht voor haar en wist ze niet wat te doen. Ze wist niet wat te zeggen en er waren zo veel verschillende gevoelens die door haar heen gingen dat ze niet eens door had dat hij haar had horen zingen. Pas toen de kater verder sprak werd ze terug naar de realiteit gebracht. Maar nu in de plaats van verdriet te voelen voelde ze niets. Het was alsof ze leeg was. Ze was zelfs gestopt met huilen, de tranen uit haar ogen verdwenen, vervangen met ene leegte. Het duurde langer dan normaal tot de woorden tot haar doordrongen en ze naar haar buik keek. En inderdaad, er was iets met haar buik. Haar wonde was weer open en de sneeuw die onder haar buik was was ondertussen rood gekleurd, samen met een stuk van haar vacht. Mara het kon haar niets meer schelen dus in de plaats van het te gaan likken om het bloeden te stoppen haalde ze gewoon haar schouders op en keek ze verslagen naar haar witte poten voor haar. Wat had het allemaal toch voor nu? Ze was alleen en niemand wou haar. Dus wat maakte het uit als ze gewond was of zelfs dood bloede?}

Het brak zijn hart toen hij een kleine traan over haar wan zag rollen. Echter was er op zijn masker niets daarvan te zien. Wat was er met haar aan de hand? Hij wilde haar helpen, maar god mocht weten hoe.
De poes keek hem leeg aan, er was niets over van de vreugde die ooit in haar ogen te zien was geweest. Alsof ze hem niet herkende. Het leek ook even te duren voordat ze reageerde, ze keek naar haar buik maar toonde, net als hij, geen emotie. Als dit alles niet schokkend genoeg was, was het wel dat ze alleen simpelweg haar schouders ophaalde en bleef liggen. Ze zei niks, alleen dat simpele gebaar dat aangaf dat ze niks meer om zichzelf gaf. God oh god, wat moest hij in godensnaam doen?
"Sta op, de medicine cat moet naar je wonden kijken."bromde hij niet al te vriendelijk, wist hij veel hoe hij hierop moest reageren? Hij had ongeveer 0% ervaring met dit soort dingen. Zijn bedoeling was goed.

^{Lovely voelde zijn blik op haar en tot haar verbazing brandde het, alsof ze iets moest doen. Maar wat? Wat voor verschil zou het nou maken als ze opstond of niet, ze was toch al dood. Misschien niet lichamelijk maar mentaal voelde ze hoe ze steeds meer afstierf. Toch kwam er iets tot leven in haar toen hij verder sprak. Iets dat haar deed antwoorden. De kleine poes wist niet wat het was maar de manier dat hij het op zei, het klonk misschien zonder emotie maar toch…. Was dat wanhoop die ze in zijn woorden vond? Lovely wist het niet, ze wist niets meer maar het was alsof haar brein even ging werken, net genoeg om een paar woorden te vormen en die luidop te spreken. Haar stem klonk ruw en was amper luider dan een fluisterende toon van de lange tijd die ze niet had gesproken. “Wat maakt het uit? Ik ben er net weg en ik ga daar niet nog een maan liggen….. Laat me hier maar uit bloeden…..” De vrolijkheid die eens haar stem vulde was helemaal verdwenen en in de plaats kwam er gewoon een holle klank. De klank van iemand die opgegeven had.}

De poes leek eerst niet van plan antwoord te geven. Alsof Dawnpaw niet bestond. “Wat maakt het uit? Ik ben er net weg en ik ga daar niet nog een maan liggen….. Laat me hier maar uit bloeden…..” Haar stem was alsof ze lang niet meer had gesproken, haar woorden waren ruw en zacht. Van de vrolijkheid die hij vroeger in haar woorden hing, was niks meer terug te vinden. Het sloeg Dawnpaw koud om het hart. "Dus waar was je"Mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de poes. Was dat de reden waarom hij haar de laatste tijd net had gezien? Hij hoopte dat dat het was en dat ze hem niet ontweek.
Of nee, dat hoopte hij niet. Het boeide hem niets, natuurlijk niet. Nee, pff...
Toch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen haar daar achter te laten. "Ja en dan word ik zo er van beschuldigd dat ik je heb laten dood bloeden. Komop, anders haar ik Jayfeather hierheen."Zijn stem was hard en duidde geen tegenspraak. Maar in zijn ogen lag nog altijd een bezorgde blik.

_{Ze hoorde de kater wat mompelen maar de woorden bereikte haar oren niet. Al dat ze kon horen was de wind die door de bomen waaide en ook al was dat geluid amper te horen het deed haar pijn. Alles was gewoon te veel. De gedachten, de pijn, de emoties die ondertussen terug aan het komen waren. Toch tot haar verbazing had ze nog steeds genoeg kracht om naar zijn woorden te luisteren. Het was raar, ze had geen kracht meer over maar wanneer het over hem ging kwam er de hele tijd een beetje kracht. Toch gehoorzaamde de poes niet toen Dawnpaw verder sprak. In de plaats van met hem mee te gaan hief ze zich amper omhoog in ene zittende positie en begon ze haar wonde te likken. No way dat zij terug ging. En zo diep was de wonde ook weer niet, het was gewoon open gegaan. Langzaam, met trage halen ging ze over de wonde. En gelukkig begon het bloed steeds meer te minderen. Zodra ze klaar was keek ze weer op met haar levenloze ogen naar de knappe kater voor haar om vervolgens haar bekje te openen. "Waarom praat je tegen mij?" Vroeg ze. "Ik dacht dat je mij ontweek....na de eeuhm laatste keer dat ik je zag." Bij het einde van de zin begon ze zachter te spreken en de poes voelde hoe het bloed naar hara hoofd steeg.}

Tot zijn grote opluchting stond de poes half op en begon haar wonden te likken. Dawnpaw keek toe terwijl haar roze tong over de wonden op haar borst streek. Ze waren niet diep, gelukkig, maar hij kon het niet helpen dat hij zich afvroeg waarom ze ze had. Wonden kwamen niet uit het niets, ook hij was slim genoeg om dat te bedenken.
Plots was de poes klaar en keken haar levenloze ogen naar hem. "Waarom praat je tegen mij?" Dawnpaw slikte. Haar woorden kwamen hard aan, want een antwoord had hij er niet op. Waarom praatte hij met haar, als ze dat eigenlijk helemaal niet wilde? Dawnpaw wilde een antwoord stamelen, maar de poes was hem voor. "Ik dacht dat je mij ontweek....na de eeuhm laatste keer dat ik je zag."Bij de laatste woorden sprak ze zachter en er kwam een lichte blos op haar wangen. De kater zette verward een stap naar achteren. "Wat?"miauwde hij wat van zijn stuk gebracht. "Ik heb je nooit ontweken!"Hij wendde zijn blik af. "Jij ontweek mij..."

De kleine calico zag hoe Dawnpaw Een tap naar achter zetten toen ze was uitgesproken. Dit verbaasde haar, maar niet half zo veel als zijn woorden. Hij had haar niet ontweken, hij dacht dat zij hem had ontweken! Ze kon het niet geloven. Wou hij dan toch vrienden zijn? Nu was Lovelypaw pas echt in de war. Simple praatte niet meer tegen haar, dawn had haar toch niet ontweken en dan was er haar nog, die kat die verdwenen was, die ze net had teruggevonden en waar niemand van wist. Ze widt het niet meer. "Ik heb jou niet zitten ontwijken, ik lag in de med. Cat den na dat....." en daar viel de poes stil, te bang op verder te gaan.

Sorry dat het kort is ik weet even niet meer wat verder te schrijven

in zijn ogen lag verwarring. Hij begreep er zeer weinig van. Was het dan misschien toch niet zo erg als hij dacht? Er was op dit moment maar één ding waar hij echt zeker van was, en dat was dat Lovelypaw mentaal in elkaar gezakt was.
"Ik heb jou niet zitten ontwijken, ik lag in de med. Cat den na dat....."Ze viel stil. Dawnpaw wachtte totdat ze door zou gaan, maar dit deed ze niet. "Wat is er gebeurd Lovely?"Zijn stem klonk een stuk zachter. "Vertel me wie het waren en ik zal er voor zorgden dat ze er spijt van krijgen." En geloof hem, hij meende zijn woorden.

beetje kort sorry c:

_{Even wende de kleine poes haar ogen af. Ze wist niet hoe ze verder moest, laat staan hoe de kater ging reageren. Zou hij lachen om het feit dat ze zo zwak was of zou hij kwaad op har worden omdat ze zo zwak was? Al dat de poes wist was dat de kater zijn reactie sowieso niet positief ging zijn. Zodra de kater weer begon te spreken keek ze weer naar hem. Zijn stem was zachter en zijn woorden klonken bezorgd. En tot haar verbazing waren zijn woorden niet gemeen of dreigend, al vast niet tegen haar. Snel richtte de poes haar blik weer op haar pootjes. "Het...het was niets. Het was gewoon een grap die ene beetje mis ging." Loog de kleine poes. Ze wist niet waarom maar ze wou niet dat Dawnpaw wist wie het was. Straks zou hij haar nog belachelijk vinden omdat ze zich niet kon verdedigen tegen haar pesters. "Kunnen we er alsjeblieft over ophouden?" Smeekte de kleine poes. Om vervolgens weer snel verder te gaan, in de hoop om er niet meer over te praten. "Dus, eeuhm....hoe gaat het?" Het klonk als een zin die ze gewoon gebruikte om de aandacht van haar wonden af te nemen maar dat was niet zo. Natuurlijk wou ze dat ze over haar wonden ophielden maar ze was ook wel echt benieuwd hoe het met de kater ging. Nieuwsgierigheid, nog zo iets dat ze al lang niet meer had gevoeld en er nu ineens was. Wat deed deze kater met haar?}

De poes wilde hem niet aankeken en bleef haar blik op haar pootjes gericht houden, wat hij ook deed. "Het...het was niets. Het was gewoon een grap die ene beetje mis ging."was haar antwoord. Ze loog, Dawnpaw voelde het. Het frustreerde hem, waarom zei ze niet gewoon de waarheid? Verdiende hij het niet te horen? "Kunnen we er alsjeblieft over ophouden?"vervolgde ze, smekend. Dawnpaw zwiepte geërgerd met zijn staart. Ze moest echt leren beter te liegen, want het was duidelijk dat ze op z'n minst iets verborgen hield voor hem. "Dus, eeuhm....hoe gaat het?" veranderende ze het onderwerp snel. Hij wilde doorvragen, maar de blik in haar ogen weerhield hem daarvan. Waarom kon hij niet de harde, vervelende kater zijn bij haar? Zij haalde de kant van hem naar boven die zwakker was, breekbaarder, een kant die hij verborg voor de waarheid. Hij zuchtte. "Het gaat prima" Nu was het zijn beurt om te liegen. Natuurlijk ging het niet goed, de enige twee katten, Greentear en Lovelypaw, leken niets meer met hem te maken willen hebben. Greentear was zelfs zijn mentor, maar deed niets meer en leek van de aardbodem te zijn verdwenen. In die zin zelfs, dat hij een andere mentor nodig had. "Met jou?" Hij wist echter het antwoord ergens al

_{Lovelypaw wist dat hij door had dat ze had gelogen. Ze wist dat haar leugen ongeloofwaardig was, door 1 of andere reden kon ze gewoon niet meer tegen hem liegen, na die ene leugen die zo uit de hand was gelopen. Toch antwoordde de kater haar, ook al probeerde ze het onderwerp te veranderen. Toch geloofde de poes zijn woorden niet. Het was duidelijk dat het niet 'prima' ging. Toch ging ze er niet op verder. "Met mij gaat het wel, i guess...... Nou ja, het gaat nu al wat beter." Dara stopte de poes, niet zeker of ze verder zou moeten spreken of niet. Ze wou de kater vertellen dat ze hem had gemist. Al zeker omdat hij blijkbaar dacht dat zij hem had ontweken. Maar was het wel slim om dat te zeggen? Straks zou hij haar uitlachen..... Toch besloot de poes het te zeggen, zo nu en dan moest je wel een een risico wagen, toch? "Ik...euhm heb je....g-gemist." Stotterde de poes zachtjes, hopend dat hij haar niet hoorde maar tegelijk hoopte ze ook dat hij haar wel had gehoord.

-sorry dat het zo kort is D:}

De poes leek ook wel door te hebben dat hij niet echt de waarheid vertelde, of eigenlijk, gewoon aan het liegen was. Het ging helemaal niet 'prima' met hem, maar het was iets waar de poes niet ook mee hoefde te zitten. "Met mij gaat het wel, i guess...... Nou ja, het gaat nu al wat beter." Daar stopte de poes. Dawnpaw hield ietwat vragen zijn kop schuin. De gevlekte poes leek ergens over te twijfelen. Dawnpaw wilde haar net vragen wat er was toen ze antwoord gaf. "Ik...euhm heb je....g-gemist."stotterde ze. Dawnpaw kreeg een kleur en wendde zijn blik af. "Oh" mompelde hij, terwijl zijn gewicht van de ene poot naar de andere verplaatste. "Ja euh..."vervolgde hij wat onhandig. "Ik ook wel." Toen richtte hij zijn blik weer op haar. "Een beetje dan."miauwde hij er vlug achteraan

Het deed haar goed om dawnpaw te horen zeggen dat hij haar heeft gemist, ook al nam hij een deel van zijn woorden terug. Maar Lovelypaw wist dat hij gewoon stoer wou blijven. Toch wou ze hem horen zeggen dat het niet zo een beetje was dus vormde er zich een klein sluw plannetje in haar hoofd. Ja hoor, de tweede kant van de kleine calico kwam weer eens naar boven. De kant die sarcastisch was en het leuk vond om iemand te plagen. En de poes wist niet hoe maar deze kater liet die kant makkelijk nar boven komen. Rustig ging de poes recht staan en kneep ze haar ogen een beetje dicht waardoor er nog maar 2 spleetjes waren waar normaal haar grote groene ogen zaten. Rustig begon ze richting hem te stappen, alsof ze op haar prooi afliep en met een speelse glinster in haar ogen begon ze om hem heen te lopen. Na 1 a 2 rondjes rond hem te lopen begon ze haar staart langzaam tegen hem aan te doen waardoor haar zoete geur over hem heen kwam, en al zeker wanneer haar start langs zijn neus kwam. Speels grijnsde de calico naar Dawnpaw, benieuwd naar wat hij zou doen.

De poes leek zijn onzekerheid te kunnen ruiken. Ze leek soms precies te weten wat er in hem omging, en dat, kon behoorlijk frustrerend zijn.
De poes trok haar mooie, pardon, haar groene ogen tot spleetjes en begon op hem af te sluipen. Dawnpaw zijn ogen werden ietwat grote, terwijl hij probeerde te achterhalen wat ze nu precies aan het doen was. Ze begon rondjes om hem te cirkelen en haar zoete geur was overal. Het was bijna bedwelmend. Gelukkig was Dawn slim genoeg om er niet compleet voor te vallen, hij moest immers zijn ego behouden, niet? Hij schudde zijn kop en grijnsde naar de poes. Nee nee, ze zou het nog iets harder moeten proberen. "Geen idee of je het door hebt, maar ik ben geen konijn"
Zei hij ietwat spottend, doelend op haar sluiphouding.

_{Ze zag dat haar trucje begon te werken, zijn ogen werden groot en hij moest zijn kop schudden om niet helemaal voor haar trucje te vallen. Die grijns waar ze zo gewend aan was geraakt kwam terug op zijn gezicht en ze wist direct dat ze een comeback ging horen. En ja hoor, daar kwam het, al was het minder gemeen dan verwacht. Natuurlijk was het nog steeds spottend maar anders dan dat kon je niet verwachten van de kater. Toch had ze haar eigen comeback om terug te zeggen. "o nee? You could have fooled me with those ears." langzaamaan kwam er ook een grijns op de calico haar gezicht. Het was duidelijk dat ze het niet gemeen bedoelde, gewoon speels/plagerig. Terwijl de poes had gesproken was ze voor de kater gaan staan en keek ze hem nu weer aan met haar grote groene ogen, een speelse glinster er in te lezen.

-so short D:}

"o nee? You could have fooled me with those ears."was de comeback. Dawnpaw grijnsde half naar haar, en dezelfde grijns werd weerspiegeld op het gezicht van de calico poes. Hij wist heus wel dat haar woorden niet gemeend waren, er was namelijk niets mis met hem. Hij was perfect in alle manieren, en dat wist hij ook wel. Natúúrlijk.
Nouh, eigenlijk niet.
"Ach, bij mij zijn het alleen mijn oren die niet zo mooi zijn."miauwde hij plagend, totdat hij besefte wat hij zojuist had gezegd. Dat was namelijk niet al te aardig, normaal zou hij daar niet veel waarde aan achten. Maar hij wilde deze poes toch liever niet beledigen. "Eh.. dat bedoelde ik niet zo."