Well, not usual.

Het was een van de zeldzame dagen dat Walnutpaw in het kamp bleef, en niet alleen in het kamp maar ook alleen in haar den. De poes keek met verveelde ogen naar de prooistapel terwijl haar kopje op haar pootjes rustte. De laatste tijd had ze nauwelijks geslapen, niet omdat ze piekerde, meer omdat ze te veel nadacht over de indrukken van de wereld. Dan kon ze hele nachten op haar rug in de den liggen, ook al lag ze liever onder de sterren, in dit jaargetijde kon dat gewoon niet. En dan zou ze denken en fantaseren over ze later alles zou gaan ontdekken. Walnut was al bijna volwasse, maar voor haar gevoel had ze nog een eeuwigheid te gaan. De poes drukte haar staart dichter tegen zich aan om de warmte binnen de den, tegen haar vacht te houden. Momenteel was er niemand in de den, iedereen was al naar buiten om te jagen, en Walnut was jaloers. Zij wilde ook jagen en rennen, springen, huppelen. Helaas zat ze binnen vanwege vermoeidheid. Haar nieuwsgierigheid had haar niet geholpen, zoals het haar wel vaker in gevaar bracht.

+Innerpaw ^^

Walnut schrok van het zien van een andere kat. Doordat ze normaal nauwelijks in het Windclan gebied was, had ze ook niet zoveel contacten binnen in het kamp. De poes liet een opgeluchte zucht horen toen ze zag dat het Innerpaw was. Een van de weinige katten waar eens ze nog wel hoi zei. "Hey, wat doe jij hier zo alleen?" De poes richtte haar ogen op de zwarte kat en haalde haar schouders op. "tja, weet ik ook niet, ik lig hier vanwege een stomme vermoeidheid." ze glimlachte en rolde op haar zij. Ugh wat was ze verveeld, het kamp was werkelijk verschrikkelijk saai, samen met de katten. Al waren sommige een uitzondering, zoals Inner. Walnut wist dat Inner ook een nieuwsgierige, hypere kat was zoals zij zelf. En het stelde haar gerust om te weten dat ze niet de enige was die het liefst buiten de clan rond stuiterde.

Walnutpaw merkte dat de kat nogal stil was en besloot daar verandering in te brengen. Het was ook best saai zo in de den, ook al waren ze allebei onderzoekende katten, samen in een den bleef saai als er niks gebeurde. De poes geeuwde en rekte haar poten uit, meteen daarna hees ze zichzelf op en ging ze zitten. 'Waarom gaan we niet jagen?' Ze zeiden dan wel dat ze beter binnen kon blijven om te rusten, Walnut was daar gewoon geen poes voor. En jagen met een van haar clangenoten had ze nog nooit gedaan, aangezien ze die liever ontliep. Toch ging ze de uitdaging aan daar verandering in te brengen, en Innerpaw zou haar eerste 'slachtoffer' zijn. Walnut sprong op en glimlachte voordat ze de den uit sloop. Toen er even niemand oplette, pakte ze haar kans en huppelde ze de den uit richting clan territorium, om daar eens lekker te ravotten.

Ze was blij dat de kater haar volgde. Het was nieuw voor de poes om samen met een clangenoot te gaan jagen. Normaal zou ze verlegen weg gestapt zijn, maar ze wist dat Inner een vriendelijke kater was en wilde dan ook eens socializen met haar eigen clan. Iets wat ze nauwelijks deed. 'Hmm, jagen is wel een beetje het gebruikelijke,' miauwde ze toen ze wat dieper in het territorium waren, ergens waar warriors hun niet konden horen. 'Waarom gaan we niet leren bomen klimmen? Dat is super handig als je het kan.' vervolgde de poes energiek. Ze liet liever achterwege dat ze simpelweg te moe was om te gaan jagen, ook was haar neus de laatste tijd vervelend bezig dus vermeed ze het nodig hebben van haar reukvermogen. Walnut grijnsde en was verbaasd over hoe vertrouwd ze zich al rond de kat voelde, ze had ooit hoi tegen hem gezegd maar daar was het bij gebleven. Walnut keek hem even aan met een nieuwsgierige blik. Jep, ze had het gevoel dat ze nog wel wat kon beleven met de zwarte apprentice!

"Waar gaan we jagen? Jij kent het territorium al een beetje beter dan ik, denk ik" Ze grijnsde en wist dat dit waar was, ze kende het rogue gebied misschien nog wel beter dan haar eigen geliefde Windclan territorium. 'Die boom waar we nu voor staan is wel mooi vind je niet?' Miauwde ze vrolijk terwijl ze een rondje om de boom heen liep. De vele takken staken mooi uit en zagen er stevig uit, jep dit kon weleens leuk worden. Walnut keek de kat aan om te kijken of hij een sprong ging wagen, maar de zwarte apprentice bleef staan waar hij stond dus nam zij het initiatief. Ze nam een aanloopje en sprong lening op de onderste tak. Ze haakte haar nagel meteen in de schors zodra ze het hout onder haar gewicht voelde kraken. Met een uitdagende blik keek ze omhoog of ze hoger kon komen, er waren zat takken dus zo moeilijk kon het niet zijn. De apprentice sprong en liet haar staart het evenwicht gedoe doen toen ze neer kwam op een tak iets hoger dan de ander. Snorrend tuurde ze door de kale takken naar beneden, 'Nu jij Inner!' Miauwde ze tevreden.

Walnut was verbaasd over de soepelheid waarmee de kater de bomen in sprong. 'Is dit je echt je eerste keer?' miauwde ze met een spoortje ongelovigheid. De kater was snel, wat niet zo gek was voor een Windclanner, maar hij was snel in bomen. Wat overigens wel gek was voor een Windclanner. De poes nam een stapje terug een bekeek hem eens goed. Inner was vrij klein, maar zijn staart was lang en verder zagen zijn poten er gespierd uit, het zou haar niks verbazen als de kat ook nog eens super snel was op het land, maar ze kon het natuurlijk mis hebben.

~Ugh sorry kort

De houding van de kater veranderde abrupt, hij keek onzeker naar beneden en begon lichtjes te wankelen. Walnut grinnikte en sprong nu ook een tak hoger zodat ze op de zelfde ooghoogte als de kat stond. 'niet naar beneden kijken gekkie,' Miauwde ze met een flauw grijnsje op haar snoet. De poes kon het niet laten en keek zelf ook snel naar beneden, FOXDUNG! Hier had ze niet ongerekend. De twee waren al vrij hoog en dat stelde haar niet gerust. Katten waren niet gemaakt voor bomen, en bomen niet voor katten. Ze slikte en lachte zenuwachtig naar Inner, die er net zo bij stond als zij. 'Hé, ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga naar beneden.' En met een paar soepele sprongen stond ze weer op de harde koude grond, die toch beter was dan een krakende boomtak.

Ze had zich al omgedraaid om een weg terug naar het kamp te vinden tot ze gekraak boven haar hoorde. De poes draaide zich om om te verwachtte dat ze Inner zag die naast haar neer was geploft, maar ze zag dat de kater nog steeds op de dunne tak stond die nu gevaarlijke geluiden maakte. 'Inner schiet op,' miauwde ze de apprentice toe. Opeens brak de tak tot de helft los en bungelde het hout slapjes aan de boom. Met verschrikte ogen keek ze toe hoe Innerpaw bleef staan, hevig in shock natuurlijk. En toen gebeurde waar ze beide stiekem al verwachtte. De tak brak af en Inner vloog als een jonge vogel die te vroeg het nest had verlaten naar beneden. Meteen schoot Walnutpaw naar voren terwijl ze met grote verschrikte ogen naar de tuimelende kater keek. 'INNER!' schreeuwde ze nog, natuurlijk tevergeefs.

Ze zag hoe zijn slappe zwarte lichaam de grond raakte, ze zag hie de sneeuw heen en weer dwarrelde en ze zag hoe het licht in zijn ogen doofde. Zo zou zij er ook uit hebben gezien toen ze tegen de steen aan knalde bij Highstones, en daarom wist ze hoe vreselijk het was als je in een diepe oceaan verdween. Met een paniekerige blik in haar ogen stormde ze op de apprentice af die nu levenloos in de sneeuw lag, het contrast zwart met wit maakte alles extra dramatisch. "Inner ssshht, ik weet dat het vreselijk is in je eigen koppie nu, maar blijf er bij alles komt goed! Hoor je me? Geef niet op!" ze knipperde de paniek weg en stormde door het terriotorium heen op zoek naar spinnerag of iets dergelijks. Helaas was alles besneeuws en was het enige wat ze had kunnen vinden een hoop dode blaadjes, toch was het beter dan niets. De poes duwde hem iets opzij zodat ze de bladeren onder hem kon liggen, dan lag hij in ieder geval al niet meer in de kou. Walnut zuchtte en dacht er eerst aan om hulp te zoeken, maar ze herinnerde zich hoe vreselijk het was geweest om alleen in een donker hol te begeven. Toen zij bewusteloos was geweest had ze ook behoefte gehad aan stemmen om haar heen, iemand die haar warm hield. Dus bleef de poes naast de kat zitten en likte ze zijn kop, meer om zich zelf te kalmeren in plaats van hem.

Soms schudde zijn pootjes lichtjes, het luchtte haar enigszins op. De bewegingen waren een soort van bewijs van leven. Walnut liep nog een rondje om hem heen om te checken of de kater nog enige wonden had, maar nergens zag ze bloed of rook ze het rode spul. Met een zucht plaatste ze haar zelf weer naast het hoopje zwarte vacht en bedacht ze wat ze zou moeten doen. Eigenlijk zou ze naar het camp moeten, om hulp vragen. De poes stond aarzelend op haar voeten en trippelde toen met snelle pasjes richting het kamp, nee! Ze zou de kat niet in de steek laten. Snel trippelde ze weer terug en krulde ze om hem heen, hij was nauwelijks groter dan haar dus was het makkelijk te doen. Ze zou hem zelf weer tot leven wekken!

-sorry kort