Flowers goes with dust, like everthing

Numbpaw was net op, hij had zijn gedachten nog steeds bij het falen. Het niet kunnen jagen of vechten, de omgang met anderen. Hij was eigenlijk totaal alleen, zonder anderen. Het was al s'avond, hij had te lang te hard gewerkt voor zijn Clan en wist dat hij rust nodig had. Zijn spieren voelde verzwakt maar ook vermoeit, uit gebrand. Totaal op, hij keek naar zijn poten en besloot niks meer te vertellen. Hij was al zo stil als wat en niemand mocht hem in de clan, dagen ruzie en gevechten. Alleen maar stilte en angst, hij verloor van een kat genaamt Malfoy. Hij zuchtte diep, ook had hij enorme wonden die nog niet genezen waren. Immers een paar wonden waren genezen, deze wonden zouden genezen naar een verloop van tijd. Tijd ging te snel, hij was net apprentices maar had geen zin om krijger te worden. Hij kon smeeken maar deed dat niet, Starclan stond hem nooit bij. Zijn moeder ging dood en zijn vader werd vermist, hij kreeg zijn naam bij zijn moeders dood. De maan scheen door de boom takken heen, het was koud alleen zou hij op pat moeten gaan.
Eerste post voor .Moonpaw

Gefascineerd keek Moonpaw naar de maan. Het was bijna maanhoog, en vanaf zonsondergang had ze gewacht. Gewacht op de bijna volle maan. De mooiste parel van het universum. De sterren waren kleine diamantjes, maar ze schenen allemaal niet zo fel als de maan. Nu scheen de zon feller, maar die scheen zó fel dat ze haar glans verloor en onaantrekkelijk werd. Iets beters dan de maan had de wereld niet kunnen overkomen. Nou ja, misschien naast Dawnpaw. Want Dawnpaw... Die was minstens even speciaal. De parel van het universum. De maan in katvorm. En misschien daarom voelde Moonpaw zich aangetrokken tot beide. Overdag had ze Dawnpaw en 's nachts had ze de maan. Soms vroeg ze zich af of, wanneer Dawnpaw dood ging, er een tweede maan aan de hemel zou verschijnen. Want alle StarClan katten keken immers op haar neer, zij het wat neerbuigend voor haar gevoel. Maar de maan... De maan scheen altijd zo vriendelijk. Als een helpende hand wanneer iets niet goed ging. Bijvoorbeeld als ze niet werd opgemerkt door de poes.

Moonpaw had besloten om een eindje te gaan wandelen. Kijkend naar de maan, en af en toe naar haar omgeving om niet tegen een boom aan te lopen, stommelde ze door het bos. Het maakte haar niet uit dat ze veel lawaai maakte, want iedereen was toch in het Camp. Het was alleen zij en de maan. Moonpaw struikelde. Ze viel over iets groots en harigs heen. Toen ze snel opkrabbelde, dacht ze dat het een das was, maar toen ze beter keek zag ze dat het Numbpaw was. 'Wat doe jij hier?' Het klonk iets onvriendelijker dan ze had bedoeld. Het moment wat van de maan en haar was geweest, werd ruw onderbroken door die stomme kat. 'Waarom ben je niet in het Camp?' En daarom had ze zo'n hekel aan katten, en aan hem in het bijzonder. Ze onderbraken altijd haar geweldigste momenten. Vijandig keek ze de bruin-witte kat aan. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om, zwiepte met haar staart in Numbpaws gezicht en keek weer naar de maan. Als ze dood ging, zou ze dan ook een ster zijn? Vast wel. Ze zou het dichtste van allemaal bij de maan staan, zodat ze hem iedere nacht kon bewonderen.

Numbpaw keek naar zijn poten, ook de maan scheen. Hij wist dat hij niet moest opgeven, hij moest zijn kei harde best doen voor de Clan. Hij kende elk gevecht die hij had, hij was misschien niet sterk. Alleen was hij voor vele katten bang, zijn poten trilden dan. Hij voelde de wind over zijn vacht gaan maar voelde iets tegen hem aan botsen, iets viel over hem heen. Hij stond gelijk op met een grom, zijn ogen waren tot spleetjes geknepen en keken de witte bol aan. Hij staarde haar fel aan, 'Wat doe jij hier?' Sprak de poes als of het haar gebied hier was. Als of de Thunderclan van haar was, hij rolde met zijn ogen en keek strak in haar blauwe ogen. Hij hoorde boos te zijn op iemand die niet uit zijn of haar doppen kan kijken, hij haalde kort zijn schouders op. Hij was immers in het kamp, niet dat hij ergens liep waar verboden was. Hij had bijna niet kunnen slapen, hij was te bang voor de Starclan. Hij staarde haar aan, het leek of dat de maan op haar scheen. Zijn neus kon niet weten uit welke clan ze kwam, dus zijn klauwen waren ontbloot. 'Waarom ben je niet in het Camp?' Snauwde de witte kattin, hij haalde verward zijn oren omhoog en keek haar ook zo aan. "Oké ten eerste, jij kon niet eens uit kijken waar iemand lag." Siste hij en zette kwaad een stap naar voren en sloeg met zijn staart in het rond. Hij voelde zijn warmte koken maar voelde ook weer niks, hij legde zijn oren in zijn nek. "Ten tweede, wij zijn in het Thunderclan kamp." Sprak hij en zetten weer een stap naar haar toe en hapte naar haar, vlak daarna nam hij afstand en deed zijn oren weer omhoog. Hij hielt niet van praten en van vrienden maken, niet alles was Friendship is Magic. Want hij had het namelijk nooit, hij staarde weg van haar en staarde naar de katten in het kamp.

'Oké, ten eerste: Jij kon niet eens uitkijken waar iemand lag,' siste Numbpaw. Moonpaw bleef naar de sterren kijken, de kater negerend. Ze voelden zo dichtbij en tegelijk zo ver weg. Als een oneindig dichtbije afstand. Als ze haar klauw uitstak, zou ze misschien een ster kunnen pakken. Maar ze wist dat dat niet kon. De sterren waren te ver weg. 'Ten tweede: wij zijn in het ThunderClan kamp,' ging hij verder. De poes voelde hoe hij dichterbij kwam, maar voor een seconde sloot ze haar ogen en had het gevoel dat ze omhoog dreef, naar de hemel toe. Het voelde geweldig. Ze wist dat ze niet dood was, maar dat ze een gelukkige ster, vlak bij de maan zou zijn. Dat moment werd verpest door een scherpe pijn in haar oor. Razendsnel draaide ze zich om en mepte met haar klauw naar Numbpaw. Hoewel hij iets verder naar achter stond als waar ze op gerekend had, voelde ze zijn vacht. Ze stapte een paar passen naar voren, tot ze nog maar een klauwlengte van hem vandaan stond. 'Never ever touch a lady like that,' siste ze. Hij had haar moment verpest. Ze kreeg niet vaak het gevoel dat ze zich bij de StarClan kon voegen, maar dat ene zeldzame moment had die sukkel verpest. 'Je kan niets.' Ze siste het voordat ze er erg in had. Zo onaardig had ze niet willen zijn, maar ze wilde niet al te schizofreen lijken door nu te doen alsof ze hem mocht. Als hij het heel erg opvatte was dat niet haar probleem.

Numbpaw staarde naar de kattin, hij had geen zin in deze onnodige disscussie. Deze kattin maken hem al pist, hij was namelijk al niet echt lekker door te weinig eten en de vele wonden van bloodclanners. Hij voelde geen pijn hij was ook immers gevoelloos, zijn gedrag klonk zo en zijn gevoel was zo. Nooit gevoel echt gekend, alleen haten en andere emoties maar deze toonde hij bijna nooit. Hij keek naar de poes, hij kreeg een mep in zijn gezicht van deze witte poes. Alleen gaf hij geen reactie, er druppelde bloed van zijn gezicht af. Hij staarde alleen maar haar aan, hij was moe van vechten en verslagen te worden. Vast zou ze hier een reden voor hebben, hopelijk. 'Never ever touch a lady like that,' siste de witte poes. Hij staarde haar aan, het leven was immers zo moeilijk. Zijn ogen namen eerst even het moment op, de maan straalde op hun neer maar ook op het hele kamp. 'Je kan niets.' maakte ze hem uit, hij knikte instemmend. "Ja, ik kan niks. Niet jagen niet vechten, dus wil je me nog eens beledigen of ga je, je tijd ergens anders in steken." Sprak hij en staarde haar aan met een strake blik. Hij staarde haar aan en zijn vacht stond net niet recht overeind, hij wiebelde kort met zijn oor en ging recht op staan.

OCC: Sorry voor de korte post en de late reactie

Tot haar verbazing knikte de kater instemmend. Ja, ik kan niks. Niet jagen, niet vechten. Dus wil je me nog een beledigen of ga je je tijd ergens anders in steken? Hij keek haar strak aan. Moonpaw keek strak terug. Oké, misschien dat laatste een beetje te gemeen, maar zijn reactie was gewoonweg brutaal. 'Nou, ik wás dus bezig met iets anders. Totdat jij tegen me aanliep en me ineens aan begon te vallen,' antwoordde ze, terwijl ze zag hoe Numbpaw recht ging staan en met zijn oor wiebelde. 'Geen wonder dat niemand jou mag, als je iedereen zo behandelt,' voegde ze eraan toe. 'Je bent het zelfs niet waardig om een ster te zijn in de StarClan. Als jij later dood gaat, keur ik je niet eens een blik waardig, zo klein zal je zijn. En natuurlijk zal je helemaal wegvallen in de gloed van de maan. Je zal opgeslokt worden door de duisternis en niet meer kunnen kijken naar iedereen die jou niet mag.' Maar ze hadden lang genoeg gepraat. Er was werk te doen. De maan wachtte op haar. Voor een moment twijfelde ze of ze dat tegen de kater zou zeggen. 'Nou, lang genoeg gekletst. Ga maar verder met katten irriteren en laat mij met rust,' miauwde ze opgewekt. Het idee van de maan maakte haar avond helemaal goed. Ze begon weg te lopen. 'Goedenavond!' riep ze achterom, voordat ze uit het zicht verdween.

Numbpaw keek naar de poes, de witte kattin die dacht dta zij alles was. Hij keek de poes aan die deed of zij echt alles kon, hij keek de poes aan met dichtgeknepen ogen. 'Nou, ik wás dus bezig met iets anders. Totdat jij tegen me aanliep en me ineens aan begon te vallen,' Sprak de witte poes. Zelf hield hij zijn neus op, oh nu was het dus zijn schuld. Hij had haar niet eens aangevallen en lag op de grond, zij moest weer over hem heen struikelen. Kon zij niks anders verzinnen, ging ze nu dan de verhalen omdraaien. Want zij viel hem aan door hem een klap te verkopen, hij ontblote driftig zijn klauwen. Vreemd genoeg deed hij dat veel meer, hij deed vaker meer aan zijn eigen ding. Hij voelde niks meer, geen gevoel van pijn maar ook geen emotie. Ach ja, de poes ging gewoon verder met haar verhaal. 'Geen wonder dat niemand jou mag, als je iedereen zo behandelt,' Spuugde de witte kattin uit. Zij leek kwaad, aangebrand net zo als hij. Wat was er dan zo bizonder, NIKS. 'Je bent het zelfs niet waardig om een ster te zijn in de StarClan. Als jij later dood gaat, keur ik je niet eens een blik waardig, zo klein zal je zijn. En natuurlijk zal je helemaal wegvallen in de gloed van de maan. Je zal opgeslokt worden door de duisternis en niet meer kunnen kijken naar iedereen die jou niet mag.' Ging de kattin verder zonder er van uit te gaan dat Numbpaw het toch niks boeide, "Starclan bestaad niet, het zijn leugens! Die jij volgt als een gestoorde gek." Spuugde hij naar haar. Het had weinig zin, starclan liet hem koken. Zij hadden zijn leven verwoest, nu zou hij er ook niks omgeven. 'Nou, lang genoeg gekletst. Ga maar verder met katten irriteren en laat mij met rust,' miauwde de witte apprentices, oh dat had hij al willen vertellen. Alleen leek zij alleen maar een ego te hebben, ze ging van een ego naar een ego boost. 'Goedenavond!' Leek ze eruit te schreeuwen, Numbpaw wiebelde kort met zijn oor en zag hoe zij haar rug naar hem omdraaiden. Zij had hem kwaad gemaakt, "Dan zal je maan wacht even moeten wachten poesje." Siste hij in zichzelf. Hij was meestal geen gemeene kat maar nu, hij ontbloten zijn klauwen en sprong naar de witte poes. Hij probeerde met zijn klauwen haar nek te grijpen, wat de Bloodclan katten ook bij hem deden. Wraak zal zoet zijn, hij probeerde in haar gezicht te krabben.

OCC: Sorry voor de late post en het gevecht als je dat niet wilde

Een scherpe pijn in haar nek. Moonpaw voelde hoe het lichaam van de kleine kater tegen haar aan kwam. Een straaltje warm bloed sijpelde over haar rug. Nog net kon ze haar kopje intrekken voordat er een klauw in sloeg. Wat was er mis met deze kater?! 'Hey!' riep ze en ze sloeg hem met haar klauw tegen zijn kop. 'Wat in StarClans naam ben je aan het doen?!' Die kat was helemaal ontspoord. Ze wilde hem geen pijn doen. Nou ja, als dat nodig was om hem bij haar weg te houden zou ze het wel doen. Maar ze had geen zin in gevechten. Uit alle macht probeerde ze weg te komen bij de Apprentice. Al snel had ze er genoeg van en sloeg ze naar Numbpaws buik. 'Kap nou eens, joh! Hou die ziekte in je hoofd onder controle!' Moonpaw krabbelde overeind en probeerde weg te komen. Als ze nu eens bij de maan en sterren was... Daar waren geen gevechten. Iedereen was onder de maan en iedereen was gelukkig. Haar klauwen sloegen in Numbpaws rug en ze probeerde ze naar zich toe te trekken. Wat was er mis met die jongen?!

OOC: Sorry voor de late reactie

Onderwerp: Re: Flowers goes with dust, like everthing