Taking care

Dassen. Van af nu haatte Mazepaw dassen meer dan wie dan ook. De gestreepte apprentice voelde een brandende pijn in zijn voorpoot. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. Hij stond al achter met zijn training en nu... Nu zou hij nog in de medicine cats den moeten blijven tot die stomme, gekneusde poot weer genezen was. "Maze?", Mazepaw herkende de stem van Blackpaw. "Black?", miauwde de bruine tabby geeuwend.

"Dat klinkt al een stuk beter dan net," er groeide een grijns om zijn lippen. "Hoe is het met je? Met je poot, en je hoofd?" vroeg Blackpaw vervolgens. "Alleen mijn poot doet nog pijn", stelde de bruine kater vast, het suffe gevoel was geheel uit zijn hoofd verdwenen. "Hoe gaat het met jou?", vroeg Mazepaw, hij had niet zo veel zin om over zijn pijn te praten.

"Ik maakte me echt zorgen daar. Je reageerde nauwelijks meer op wat we zeiden.", miauwde Blackpaw. De gestreepte kater knikte. "Met mij is niks aan de hand. Tallshadow maakte heel duidelijk dat ik niet mee moest helpen, en ik besloot voor eens maar te luisteren," vervolgde ze. "Gelukkig, anders had je hier misschien ook moeten blijven", grinnikte de bruine tabby.

Blackpaw drukte haar voorhoofd tegen dat van Mazepaw. "Thanks dat je me daar beschermde. Anders had ik hier nu vast niet gestaan.", Er groeide een glimlach om zijn lippen. "Wel, ik ben nooit van plan geweest om gewoon toe te kijken hoe mijn vrienden door een das worden afgeslacht", Ze was zowat zijn beste vriendin, en die wilde hij niet zomaar kwijt.

"Heeft Littlestream gezegd wanneer je weer naar de apprentices den mag?", de gestreepte apprentice haalde zijn schouders op. "Nee, anderhalve moon, misschien?", zuchtte Mazepaw. Stond hij weer eens mooi achter, wel, méér achter. Hij had geen zin om ooit een van die 15 moons oude katten te zijn die nog steeds -paw als achtervoegsel had.

Ze leek geshoqueerd. "Betekent dat dat ik mijn avonturenbuddy kwijt ben?", ze was ondertussen ook gaan liggen. "Maak je geen zorgen", hij drukte zijn neus vriendschappelijk tegen Blackpaws shouder. "We zullen nog wel op avontuur kunnen gaan, het zal gewoon... wat langer duren",

"Zou Littlestream het erg vinden als ik hier vannacht slaap?" ze leek ook wel moe. Mazepaw schudde zijn kop. "Het zou me verbazen", er bleven voortdurend katten slapen, voornamelijk ouders wiens kittens groenhoest hadden. De gestreepte kater was wel blij dat Blackpaw hem kwam bezoeken, zijn ouders zouden toch niet komen. Zijn moeder was dood, en zijn vader, wel, ze waren nooit goede vrienden geweest.

"Als je wat nodig hebt, moet je het zeggen," De bruine tabby knikte. "Slaapwel", miauwde Mazepaw, waarna hij, ondanks het feit dat hij nog niet moe was, zijn ogen sloot en zijn kop op zijn voorpoten legde. Hij liet zijn helderblauwe ogen op Blackpaw rusten. De gestreepte kater vond het zo... jammer dat hij haar teleur moest stellen. Hun avontuurtjes waren stuk voor stuk zo leuk geweest.

De gestreepte kater haalde diep adem en legde zijn kin op zijn voorpoten, waarna hij zijn helderblauwe ogen sloot en in slaap probeerde te komen, wat opeens de moeilijkste opgave ooit leek te zijn. Mazepaw bleef zichzelf maar afvragen wat er gebeurd was als hij die stomme das niet had aangevallen. Zou Black er dan nog geweest zijn?

-Time skip-

Mazepaw rekte slaperig zijn goede poot uit. Hij herinnerde zich de vorige avond wanneer hij Blackpaw naast zich zag liggen. "Blackpaw?", miauwde de gestreepte apprentice. "Slaap je nog?",

Blackpaw leek nog ergens ver in een droom verwikkeld te zijn. De eerste zonnestralen dropen langzaam de den in. "Blackpaw?", miauwde hij, waarbij hij met zijn goede poot in haar zij porde. "Tijd om op te staan", vervolegde Mazepaw. Het was beter om 's ochtends langzaam en rustig wakker te worden, inde plaats van half slapend door je mentor naar buiten te worden gesleept.