The stories that we've told

Het witte sneeuw liep over in grijs as, zwarte lucht en donker gekleurde bomen. Een plek waar geen kat zich wilde wanen, en plek waar alleen verderf en grauwigheid te zien was. En toch hadden Walnut's pootjes haar hier heen gedragen. Uit alle verhalen die ze had gehoord van andere clangnoten had ze deze plek het meest interessant gevonden. De avonden dat ze op de achtergrond zat mee te luisteren als een oud skyclan lid vertelde, trok haar de grauwigheid het meest. De dood was iets waar niemand iets van wist, alleen dat Starclan over je zou hoeden. De poes keek om zich heen en liep langzaam voort. De hele omgeving maakte indruk op haar, niet omdat het allemaal zo verschrikkelijk was, meer omdat ze niet wist dat een plaats er zo verschroeid uit kon zien. Met glimmende oogjes keek ze haar ogen uit, eerst was ze nog opzoek geweest naar prooi, maar nu had ze de moed opgegeven want hier was geen levend wezen te zien. Walnut slaakte een zucht en ging zitten naast een oude verbrande boom die zo te zien vroeger heel groot was. Ze keek omhoog en was verwonderd om te zien dat takken de lucht niet kleurde, enkel alleen sommige as vlokjes die naar beneden dwarrelde als sneeuw.

+Creamyfrost

Walnutpaw staarde met betraande oogjes om hoog en liet het zicht op zich inwerken. Het was niet zo dat ze zich opeens heel emotioneel voelde, de prikkende lucht en de aswolkjes maakte haar oogjes nat. Ze krulde haar staart dichter tegen haar aan en slaakte een verbeten zucht, deze hele plek maakte meer indruk op haar dan dat ze eigenlijk zou willen. Ze wende haar hoofd af van de dode bomen en speelde wat met de dode blaadjes die zich op de grond hadden verzameld, tot ze opeen een bekende geur rook. Een geur die dit grijze beeld iets op friste. De poes keek naar het gestalte dat eraan kwam wandelen en herkende de kat als Creamypaw, een kat die ze had ontmoet bij Fourtrees. 'Walnut' Ze glimlachte, de kat leek blij haar te zien. 'Wat doe jij nou hier?' Miauwde hij terwijl de kater naast haar kwam zitten. Walnut bekeek hem even, hij zag er ouder uit, maar ook vermoeid. Op zo een jonge leeftijd al. 'hey, oh ik was nieuwsgierig. Iedereen vertelt zoveel over deze plek, zonder dat ik het ooit heb gezien,' Miauwde ze opgetogen terug, maar hield haar stem in toen ze zag dat de kat er uit zag alsof hij iets moeilijker had met het zien van de verbrande bomen. 'En jij? Ik zie dat je het hier niet echt naar je zin hebt, waarom dan toch hier komen?' De poes miauwde wat zachter, soms was het goed als je niet al te vrolijk was. Hoe langer ze naar de kater keek hoe meer ze vermoeiende tekenen ze zag, ging het wel goed met hem? 'Hm, gaat het wel?' Vervolgde ze.

Walnut schrok van het verhaal dat de kat opeens bij haar neerlegde, natuurlijk was het leuk dat hij zijn warrior naam had gekregen, maar daarnaast waren er veel dingen aan de hand die minder waren. Stukken minder.  'Een warriornaam? Hoe moet ik je dan noemen nu?' Ze gaf een gemoedelijk knikje en probeerde de kat gerust te stellen, als ze hem ooit een vriend wilde noemen moest zij er ook zo goed mogelijk voor hem zijn. 'Veranderingen zijn altijd moeilijk, de een meer dan de ander.' miauwde de poes opeens een stuk serieuzer. 'Maar meestal ligt het probleem van het accepteren van een verandering,.' Ze keek Creamy aan en gaf een klein glimlachje. 'Een goede vriend die ziek is, is altijd vreselijk, maar accepteer het feit dat jij er niks aan kan doen, ik bedoel je kan niks doen zodat ze opeens beter word. Ik weet zeker dat als jij er voor haar bent en je koppie gewoon laat zien om te laten merken dat je haar niet vergeet, dat dat haar al stukken opvrolijkt.' Nu was haar glimlach groter en deed ze haar best positief te klinken. Walnut had sinds jongs af aan altijd al gehoord dat ze té positief in het leven stond, maar op dit soort momenten was dat alleen maar handig. Terwijl ze hem bestudeerde kwam  de gepijnigde blik steeds meer naar voren, iets was al een lange tijd niet goed. 'Hey, jij hebt veel te veel op die witte schouders van je of niet? miauwde ze zorgzaam.

Walnutpaw slikte toen ze zag dat zijn ogen vochtig werden, ze kon er niet tegen als andere katten zich niet goed voelde. Ze begreep het nooit, hoe kon alles zo slecht zijn? En ze begreep nog minder hoe ze er op moest reageren, maar op het moment liep alles vrij natuurlijk. Het gevoel dat ze hem wilde helpen werd alleen maar sterker. Ze wilde dat iedereen zo was als zij, geen zorgen. Het klonk erg egoïstisch maar dat kon Walnut niks schelen.  “Ik moet een oogje op Bravesoul zijn kittens houden, ik heb een leerling onder mijn hoede, ik probeer zoveel mogelijk bij Honeypaw te zijn, ik maak me ook zorgen om mijn tante en daarnaast heb ik mijn normale warriortaken. Het is veel, maar het lukt me wel hoor.” De poes vernauwde haar ogen even als teken van ongeloof. 'Hm, waarom moet jij op de kitten letten? Dat is toch niet jou taak? Heb je wel een uitlaat klep bij wie je je verhalen kwijt kan? Als je zo doorgaat wordt het uiteindelijk toch te veel? Geen enkele kat hoeft zo te leven, je hebt het recht om keuzes te maken Creamy' miauwde ze zacht zonder rekening te houden met zijn gevoelens. Misschien vond de kater het wel heel fijn om voor de kittens te zorgen, toch leek het haar meer een kwel.

“Ik wil jou er ook niet mee belasten. Je hebt inderdaad recht om keuzes te maken, maar sommige keuzes doen anderen pijn en die keuzes wil ik niet maken, want ik wil niemand pijn doen.” Dit zette haar aan het denken, belastte hij haar hier mee? Wanneer was je belas met iets? De poes schudde lichtjes haar kopje. 'Ik denk juist dat je mensen er mee belast als je net alsof doet of alles goed gaat, is dat niet het zelfde als liegen?' Een beetje ongemakkelijk schoof ze haar pootjes heen en weer. Had zij het recht wel om dit te zeggen aangezien zelf nog nooit in zo een situatie had gestaan zoals de kater zelf. 'Dierbare willen toch weten wat er gaande is? Dat is een eed van vriendschap, vind ik.' Stamelde ze nog steeds een beetje uitproberend. Ze wilde de kat niet kwetsen, niet nu hij in zo een staat was. Walnut keek met een wazige blik in haar ogen naar de kat, ze had verdriet nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. Ze wist niet zo goed wat ze moest voelen, en wat ze wilde voelen. Maar ze kreeg de wazige blik niet uit haar ogen, het deed haar iets. De pijn waarmee de ander leed

Walnut wilde er weer iets op terug zeggen, ze wilde zijn argumenten neerleggen, maar de poes bedacht zich en sloot haar bekje weer. Waarschijnlijk zou hij zich er niet beter door voelen, de kat was dan ook zo anders dan zijzelf. Ze slaakte een klein zuchtje en tikte met het puntje van haar staart de kat aan. 'Wil je iets leuks doen?' Miauwde ze met een klein glimlachje. Het zou goed voor hem zijn als hij zich kon afleiden, even niet denken aan de problemen die hem achtervolgde, zich lostrekken van nu. De poes sprong op en keek met flikkerende oogjes naar de omgeving om haar heen, het zou beter zijn om deze plek te verlaten, aangezien het niet heel vrolijk was. Nu ze zo voel energie op stond voelde ze zich opeens wel heel stom. Ze wist helemaal niet wat ze moesten doen. Iets leuks...leuk....hmm.. Walnut ging weer zitten en keek met een domme grijns naar Creamyfrost. 'Wil je me leren vissen?' Kwam er opeens uit. Ze had altijd al willen leren vissen, helaas kende ze nooit iemand die dat kon. Gelukkig kon Creamy het waarschijnlijk wel, hij was een Riverclanner nota bene.

Haar ogen begon te fonkelen toen ze hoorde dat hij het haar graag wilde leren, mooi!
'Maar we kunnen het wel proberen. Weet jij een klein stroompje in de buurt?” Walnut vernauwde haar oogjes terwijl ze nadacht, wist ze een plek waar ze konden vissen? De poes keek de verte in, proberend haar gedachte op orde te stellen, gedachte over verschillende riviertjes. 'Er is hier eentje vlakbij,' Miauwde ze toen zachtjes. Doordat ze meestal op pas was, wist ze eigenlijk bijna elk mooi plekje wel, zo ook een riviertje. Opgetogen sprong de apprentice op en glimlachte ze naar Creamy 'Eerst maar eens weg van deze plek,' Nadat ze dat gezegd had spurtte ze weg. Rennen was één van haar favoriete dingen en ze deed het dan ook vaak. Hierdoor werd ze al op jonge leeftijd erg snel gevonden. Met de blazend in haar vacht keek ze om zoekend naar de kat, hij wist vast wel dat hij haar moest volgen, en als ze goed keek zag ze ergens tussen de verbrande een witte vacht rennen. Mooizo

Walnut genoot van de wind in haar kop en rende stevig door, ze wilde dat het riviertje verder weg lag, dan zou ze langer door kunnen rennen. Helaas arriveerde ze er sneller dan ze wilde en moest erg haar best doen om niet het water in te kukelen dat met een stevige stroming het blauwe spul voortbracht. 'Tadah!,' Glimlachte ze terwijl de poes haar staart rond haar poten had gekruld en met een verwonderende blik naar het water keek. Hier zou vast wel wat vis in zitten toch? Ze liep voorzichtig naar de kant en boog een beetje voorover om zo te kijken of ze al wat kon zien. Met een speelse blik op haar gezicht stak ze er een pootje in, maar trok deze snel terug toen ze voelde hoe koud het water wel niet was, daar zou ze liever niet in willen vallen.

“Helemaal in leafbare, dan moet je echt opletten dat je je poot niet bevriest.” Ze keek hem met verschrikte ogen aan. 'Zijn er echt katte wiens hun poot is bevroren?' Miauwde ze ongelovig. De poes keek met grote ogen naar het water en grinnikte toen een beetje dommig. Het was best creepy om te bedenken dat het sierlijke water je echt iets aan kon doen. 'Ik wil er niet aan denken hoeveel katten al verdronken zijn...' Ze drukte haar staart nog dichter tegen haar aan om de kou tegen te gaan. “Het is eigenlijk een kwestie van geduld en razendsnel reageren. Je moet de vis uit het water scheppen met je poot, maar hij moet je niet voelen bewegen want dan komt hij niet in de buurt van je poot. Je moet dus doodstil blijven zitten.” In een sluipende houding sloop ze dichter naar de water rand toe, heel voorzichtig liet ze haar pootje in het water glijden glimlachte vol zelfvertrouwen naar de kat. Ze was blij dat ze nieuwe dingen kon leren, ze was blij dat ze Creamy had ontmoet.

Walnut vernauwde haar ogen ietsjes toen ze zijn ernstige blik zag, een gevoelige snaar? Wauw echt goed in opvrolijkne was ze niet, maar ja ze probeerde het tenminste. En heel erg leek het niet, want al snel keek hij weer normaal. Mooi. "Ja, ik heb het ook wel eens gehad. Het is niet dat je poot er dan afvalt hoor, maar dat voelt heel gek. Eerst zit er dan geen gevoel meer in en daarna gaat het heel erg pijn doen en tintelen. Dat duurt eventjes en dan is het weer normaal. Je hebt dat vooral als je je poot te lang in koud water houdt om een vis te vangen, dus als je voelt dat je poot heel koud wordt dan hem er gewoon weer uit halen hoor.” Haar gezicht was naarmate het verhaal veranderd in een ongelovige, pijnlijke blik. Ze tuurde naar het water en toen naar haar poot die ze snel weer uit het water trok. "Het water mag niet rimpelen, want dan beweeg je een beetje en jaag je de vis weg. Het water moet echt helemaal stil blijven kabbelen, zonder rimpeling.” Ze glimlachte dankbaar naar hem, 'oke dan,' miauwde ze stil, bang dat ze anders vissen weg zou jagen. Langzaam stak de poes haar poot erin, zo langzaam dat ze de neiging had hem er weer uit te trekken omdat ze de kou al voelde snijden. Toen hij er eenmaal in zat, wende ze een beetje aan de kou. Gelukkig was het niet zó koud dat je helemaal niks kon. De apprentice richte haar ambere blik op het water om te kijken of ze een rimpeling kon ontdekken, maar doordat ze zo aan het opletten was had ze niet doorgekregen dat ze haar staart het water in had laten glijden. Ze schrok toen ook toen ze de rimpelingen zag. 'huh?' miauwde ze verbaasd, en keek met serieuze blik naar Creamy. Haar domme fout nog steeds niet opmerkend.