The stories that we've told

Walnutpaw keek de kater met een verwarde blik aan toen ze zag dat hij zijn lach nauwelijks kon inhouden, ze deed duidelijk iets niet goed en dat werd meteen duidelijk toen ze zich omdraaiden en haar staart automatisch verder het water in gleed. Er gleed een rilling over haar rug bij het aanraken van het koude water. Aangezien ze de top van haar staart ooit verwond bij een gevecht van een das had ze het niet eerder kunnen voelen, maar nu voelde ze het duidelijk. Walnut grijnsde naar de kater en er gleed even een speelse blik in haar ambere ogen. De poes haalde haar staart met volle kracht uit het water zodat er heel wat spetters richting de witte warrior vlogen. 'Haha!' Lachte ze terwijl ze snel weg sprong van het water en met die zelfde speelse blik in haar ogen naar Creamyfrost keek. Ze hield toch meer van droog land dan van nat en koud water.

Hij grinnikte zachtjes toen zij ook doorkreeg wat er aan de hand was. Hij sprong lachend opzij toen ze hem nat probeerde te spetteren met water. Hij kon niet voorkomen dat enkele spetters op zijn vacht terecht kwamen. “Hé!” Er lag een ondeugende blik in zijn ogen terwijl hij op haar afstormde. “Ik krijg jou wel.” Hij sprong op haar af om haar om ver te kunnen duwen. Een blij gevoel overspoelde hem, hij was al zijn pijn en verdriet vergeten. Het enige wat door zijn kop spookte was om Walnutpaw terug te pakken.

Ze bewoog haar oortjes uitdagend en zette zich schrap voor wat komen ging. “Ik krijg jou wel.” De poes glimlachte en zwiepte wild met haar staart van speelsheid. Meteen daarna stortte Creamy zich tegen haar aan, ze probeerde nog houvast aan de grond te vinden, maar de kat was groter en sterker dus rolde ze omver door het kleine laagje sneeuw. Ze miauwde speels en rolde door tot ze op haar rug lag. Walnut stak haar tong uit en sprong in de kruip houding, klaar om hem een koekje van eigen deeg te geven zette ze zich af en probeerde ze hem tegen de grond te krijgen. De laatste keer dat ze met iemand had gespeeld was toen ze 3 maanden oud was, toen was ze nog te jong geweest om te beseffen wat de wereld met je deed.

Toen ze omrolde sprong hij snel over haar heen om er voor te zorgen dat hij niet boven op haar terecht kwam. Het moest wel leuk blijven en om dan met zijn volle gewicht boven op haar te gaan zitten leek hem niet zo’n heel goed plan. Hij grinnikte zachtjes en spon speels naar haar toen ze haar tong naar hem uitstak. Hij had kunnen blijven staan als hij opzij gestapt was, want hij kon verwachten dat ze op hem zou springen toen ze in elkaar dook. Alleen daar had hij helemaal geen zin in, dus bleef hij staan. Toen ze tegen hem opsprong viel hij dan ook meteen om, hij bleef even lachend in de sneeuw liggen. Toen krabbelde hij overeind en hapte even plagerig in haar oor. “Zo leer je natuurlijk nooit vissen.” Hij zwiepte uitdagend met zijn staart terwijl hij zich opnieuw klaar maakte om haar omver te gooien.

Ze grinnikte toen ze zag dat de kater eigenwijs bleef staan, naja zo een kans liet ze niet gaan. De poes sprong tegen hem aan en lachte toen hij plagerig in haar oor beet. “Zo leer je natuurlijk nooit vissen.” Walnut haalde haar schouders op en sprong over de kat heen toen ze zag dat hij haar alweer wilde bespringen. 'Als we het maar naar onze zin hebben,' Miauwde ze toen ze achter hem stond. De apprentice ging zitten en krulde haar staart weer om haar poten heen, dit keer niet omdat ze bescherming wilde, maar gewoon omdat ze het koud had. Ze keek omhoog en zag tot haar verassing dat het al begon te schemeren, hoelang was ze hier geweest? 'Hey Creamy, ik moet denk ik zo gaan. Ik ben al nauwelijks op mijn eigen gebied te vinden, dus meestal zorg ik ervoor dat ik ook nog wat prooi mee neem, zodat ik niet useless ben.' Ze wilde nog niet weg, ze had het leuker gevonden als ze nog met Creamy had kunnen blijven, maar iedere kat had zo zijn of haar plichten, Walnutpaw dus ook. Walnut gaf een warme glimlach voordat ze zich omdraaide om weg te gaan. Maar de poes bleef staan en draaide weer terug naar de kater. 'Hey, wat zou je er van vinden om samen een keer te jagen? Over een week ofzo, bij de Hisghstones?' Ze wilde dat er expres een week tussen zat, dat zou het minder verdacht maken, want het bleven twee verschillende clans. 'Ik snap het als dit genoeg voor je is, we blijven van twee verschillende clans,' Miauwde ze verder. Haar ogen stonden zacht, maar vrolijk. Ze wilde de kat graag blijven zien, ze merkte dat ze langzaam maar zeker hem begon te vertrouwen en zelfs als een vriend zag. En vrienden waren voor haar nou eenmaal iets zeldzaams, dus zomaar opgeven wilde ze niet.

“Dat is waar.” Lachte hij toen ze zei als ze het maar naar hun zin hadden. Toen ze ging zitten draaide hij zich naar haar om en verdween zijn speelse houding. Hij zag hoe ze naar de lucht keek, dus waarschijnlijk was ze van plan om weg te gaan. Hij merkte dat hij dat jammer vond, maar hij zou het heel goed begrijpen. Hij moest zelf ook nodig eens terug. Hij knikte dan ook toen ze zei dat ze weg moest gaan. “Dat snap ik, ik moet inderdaad ook nodig eens terug. En Walnutpaw jij bent verre van nutteloos.” Vervolgde hij met een glimlach rond zijn lippen. “Het lijkt me heel erg leuk om een keer samen te jagen, dan tot volgende week. Laten we hetzelfde moment afspreken dan lopen we elkaar niet mis.” Hij zwiepte een keer met zijn staart. “Het maakt mij niet uit dat we in verschillende clans zitten. Ik mag jou en dat is wat er voor mij toe doet.” Hij liep naar haar toe en gaf haar een vriendschappelijk stompje tegen haar schouder. “Tot snel.” Toen rende hij bij haar vandaan, terug naar riverclan territorium.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: The stories that we've told