Everything I touch isn't dark enough..

Zijn bleke ogen sloot hij langzaam in een uitgebreide geeuw. Het was een lange dag geweest en zijn spieren brandde onder zijn dikke vacht. Het was duidelijk te zien dat hij geen volle Windclanner was. Het was duidelijk te zien dat er Riverclan bloed door zijn aderen stroomde. Iets waar hij nog altijd elke dag mee geconfronteerd werd. Het maakte niet uit hoe Everstar sprak over dat hij het zichzelf inbeelde. Hij herkende de staren. Hij herkende de zachte stemmen die over hem spraken. Zijn vader was ook niet bepaald uit de schijnwerpers gebleven van het geklets. Dankzij zijn half zuster Futuresong die eng veel op hem leek waren ze er achter gekomen dat de kater Stormfrost zijn vader was geweest. De idioot die gelukkig met zijn partner was geweest en haar vervolgens in de steek had gelaten tijdens haar zwangerschap om met Wolf's moeder Hollystar te paren. Stormfrost was vervolgens terug gegaan naar zijn geweldige partner maar had het niet lang uitgehouden en was verdwenen voordat zijn zuster en diens siblings een band met hem hadden kunnen kweken. Voor Wolverine was er echter helemaal geeneens een beeld die hij had kunnen scheppen. Hij was via Futuresong er achter gekomen hoe hun vader had geheten en hoe hij er uit zag maar dat was dan ook alles. En over zijn moeder hoefde hij nieteens te beginnen. Hollystar was vertrokken na zijn geboorte hem enkel achterlatend met zijn naam Wolverine om haar aan te herinneren omdat haar vacht hetzelfde bruin had gehad. Scheinbaar leefde ze nog ergens maar dat was onbekend. Al met al was er niet veel van 'ouderlijke liefde' te bekennen in Wolf's opvoeding. Toch was er niet veel fout gegaan mede dankzij zijn mentor die hem eigenlijk had opgevoed. Het liet Wolf zachtjes lachen. Hoeveel moeite had Whitelion met hem moeten hebben. Maar het had Wolverine wel op het goede pad gezet. Hem sterker gemaakt meer gewaagd en vooral. Heel territoriaal. Misschien iets te.. Maar ja waar wil je over klagen met Shadowclanners? Langzaam opende de kater zijn ogen en keek voor zich uit een halve glimlach rond zijn bleke lippen vormend bij het aanzicht van zijn oude mentor die het kamp binnen kwam. Misschien heel misschien had Wolf altijd zijn hoop een beetje in de kater geplaatst dat hij een vader figuur zou kunnen voorstellen. Maar die hoop was vervaagd en een vriendschap was overgebleven. Dat was al wat Wolverinebite nodig had.