Snow white (OPEN)

De kou in haar pootjes verdreef de honger een beetje. Eigenlijk had net wat gegeten,maar de bruine poes voelde zich verantwoordelijk voor haar clan. Haar apprentice gevoel was bijna volledig weggeëbd, waarop ze lang had gewacht. De ochtendzon liet de sneeuw fonkelen en haar de kans geven een onvoorzichtige muis te ontdekken. De warrior stak haar neus omhoog en snoof de koude lucht op. Lightleaf ontdekte de geur van vos. Ze voelde haar haren reizen en schoot er  vandoor. In haar eentje had ze geen enkele kans. Alleen een legende kon een vos zomaar verslaan. De bruine poes maakte aanstalten om terug te rennen naar het kamp. Haar hart bonkte in haar ribbenkast terwijl ze voorzich zag hoe een vos katten verscheurde. Fantasie kan wreed zijn. Misschien was het daardoor dat ze nog eens keek of er niemand anders aan het jagen was. Of toch ook aan het ploeteren in de sneeuw. Ze meende een beweging te zien en Lightleaf trippelde wat dichter. Ze maakte het nee-schuddende gebaar dat ze best niet zou zeggen.

Ze zag dat de Thunderclanner haar gezien had. 'Wacht!' de boodschap van Lightleaf was blijkbaar niet overgekomen. Haar stem vloog over het besneeuwde gebied heen. De warrior voelde een prikkeling over haar ruggengraat lopen. Als de vos dat niet gehoord had, was hij stokdoof. Op een drafje liep ze naar haar toe. 'Ssst! Er is een vos,' zie ze ietwat overbodig. Met een zwiep van haar staart gaf ze de langharige poes de uitnodiging om haar te volgen. Ze zette haar klauwen in de dichtstbijzijnde boom en trok zich op. Ritmisch klom ze hoger. Dat was toch een van de voordelen om van de Skyclan nog afkomstig geweest te zijn. Zoals de Windclan snel kon rennen, konden Skyclanners goed klimmen. De wind gierde rond haar kleine lichaampje heen. Voorzichtig zette ze zich op een tak. Vanaf hier moest ze toch ergens dat beest zien.

'Ben je sterk?' Lightleaf lachte. 'Ik ben een warrior,' zei ze met een scheve grijns. Het was gestoord. Wat ze ook gingen doen, het was gek. Lightleaf scherpte haar nagels aan de tak waar ze zat om de zenuwen te verjagen. 'Hij laat niet zomaar een konijn vallen, of zich laten wegjagen,' dacht ze hardop. Maar iedereen zou haar bewonderen als ze terugkwam! Haar gedachten streden tegen elkaar op. Het was niet roekeloos met twee en een plan, maar toch.

De vos was dichterbij gekomen, ze konden hem zo aanraken als ze wouden. Een beetje paniekerig keek ze naar Light, het was riskant, maar alles voor de clan. "Nu." Lipte de kattin. Met een klein hartje liet Silverfrost zich uit de boom vallen rechtop de vos. Het was haar plan, ze zou het afmaken ook. De vos draaide zich geschrokken om, in zijn verdwaasd moment liet hij het konijn vallen. Het leek dat het plan zou lukken. De kleine kattin sprong van de vos af en haalde uit naar zijn hoofd met haar nagels. Een enorme schram sierde zijn gezicht, de vos klapte met zijn kaken richting haar. Snel duikte ze weg en schoot de struiken in. Aan het gestommel te horen volgde hij haar, gelukkig. Hopelijk had de andere warrior het konijn al bijna. De vos zat Silverfrost op de hielen en hapte regelmatig naar haar poten. Eindelijk was ze dankbaar voor de afmattende conditietrainingen die ze altijd kreeg van haar mentor. Ze was in top vorm en spurtte door de takken. Ze vond dat de vos net iets te dicht zat en zag een gat tussen de boomwortels. Vliegensvlug schoot ze onder de wortels en vloog ze er een beetje verder uit. De vos had in zijn snelheid niet meer kunnen remmen en was met zijn snuit recht in de wortels gekomen. De jonge warrior wou een vreugde dansje doen tot ze zag dat de vos zich kon losrukken. Ze stoof er weer vandoor, het rode beest kon dus geen korte bochten maken? Daar zou ze gebruik van maken! Ze zag een doornstruik en bedacht een plan, de grote boom erlangs stond in verbinding met de andere bomen tot aan Owltree. Ze wachtte zolang mogelijk, en zorgde dat de vos vlak achter haar was, tot ze haar bocht nam. Ze zette haar achterpoten schrap en gooide haar gewicht om. Aan het gejank te horen kon de vos haar niet na doen en belandde hij tussen de doorns. Silverfrost zette haar nagels uit en sprong in de boom. Dit was misschien nog riskanter dan de achtervolging door de vos. Ze bekeek de vos nog even en blies naar hem toen hij zich naar haar omdraaide. De vos rende weg, gelukkig niet in de richting van Owltree en ook niet in de richting van het kamp. Ze dacht dat hij richting Windclan ging, maar was niet zeker. Ze liep naar een dikke tak en probeerde er op te lopen. Ze kon het beste zo terug gaan naar Owltree, wie weet liep de vos daar nog wel rond. Ze testte de dikke tak uit en rende erover heen. Met haar krachtige achterpoten duwde ze zich af. De zilveren warrior vloog door de takken, de wind speelde in haar haren. Het bos leek stil te staan tot ze veilig en wel op de volgende tak stond. De adrenaline schoot door haar lijf, eigenlijk was dit zo eng nog niet. Ze herhaalde dit een paar keren en stond ook regelmatig stil om zich er van te verzekeren dat het rode beest niet meer in de buurt was.

Ze zag hoe Silverfrost weg racete en na een paar luttele seconden sprong ze van tak tot tak uit de boom. Op de grond handelde ze sneller. Ze nam het bebloede konijn in haar bek en bedacht zich hoe dom dat beest wel niet was. Ondertussen vroeg ze zich af hoe het ging met de poging van de andere warrior. Ze had haar nooit alleen mogen laten gaan. Onhandig zette ze haar klauwen in de schors. Ze was een goed klimmer, maar met een konijn leek het zo'n beetje onmogelijk. Na een een vossenlengte gaf ze het op. Ze zou nooit ver genoeg raken.  Lightleaf schoot een gebedje af naar de Starclan dat ze nog tijd genoeg had. Haar poten zakten in de sneeuw en ze liet een raar spoor achter van konijn en pootafdrukjes. Na een tijdje zag ze wat ze zocht. Een kale bessenstruik was de beste plek. Na een beetje wurmen kreeg ze haarzelf en het konijn eronder. De poes kreeg het er benauwd van. Ze schoof wat sneeuw rond haar in een poging geur te maskeren. Haar buik kneep samen bij de geur van het vlees. Dat en de bedompte lucht maakten haar bijna misselijk. Haar oppervlakkige ademhaling maakte bijna geen geluid.  Na even kwam ze weer tevoorschijn en stelde zich voor de plaats op. Als de vos kwam kon ze hem afleiden, het zou toch een poos duren voor hij onder de struik kon. Als hij kwam, wat zou betekenen dat het mislukt was. Ze voelde de misselijkheid verder opborrelen toen ze bedacht at ze het deels haar schuld zou zijn als de poes zich verwondde, of erger.

'Lightleaf? Waar ben je? Ik denk dat het veilig is!' hoorde ze haar roepen. Lightleaf trippelde naar het geluid toe en wurmde zich door een paar struiken. De warrior schrok van de vijandige houding die de andere poes aannam. Toch spoelde er een vloed van opluchting door haar heen toen ze zag dat Silverfrost geen ernstige verwondingen had. Een brede glimlach kwam op haar gezicht. Ze ging er van uit dat de uitgeslagen nagels niet voor haar bedoeld waren. 'Hoe ging he-,' in haar zin stopte ze. Snel ging ze achter de dichtstbijzijnde boom staan en gaf over. De zure geur kroop in haar neusgaten. Het was een van de eerste keren dat ze dat moest doen. Lightleaf gooide er wat sneeuw omheen en trok een gezicht van afkeer. Zoiets had ze normaal nooit. Het was wel spannend geweest de laatste momenten, maar voor zulke situaties was ze opgeleid en had ze toch al ervaring.  

De woorden van de kattin stelde haar niet helemaal gerust. Wat als het wel iets ernstig was? Gedachten vlogen door haar hoofd op een onmetelijke snelheid. Wat kon het zijn? Iets verkeerd gegeten, maar dan zou ze het al eerder moeten merken. Misschien van de spanning? Of, misschien was ze wel zwanger! Ze had in de nursery wel eens wat opgevangen over misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Maar wie zou de vader zijn? Ze wist niet direct of Light een partner had. Tijd om daar achter te komen. "Zeg, Light, heb jij eigenlijk een partner? Want zo ja, misschien ben je wel zwanger?" Voegde ze er zachtjes en twijfelend aan toe. Natuurlijk was ze geen medicine cat, maar misschien had ze het toch bij het rechte einde.

'Zeg, Light, heb jij eigenlijk een partner? Want zo ja, misschien ben je wel zwanger?' het begon zo achteloos tot het overging in een nachtmerrie. Ze staarde Silverfrost een tel aan en lachte toen. 'Nee, nee, Starclan, nee hoor, stel je voor, ik,' ze moest lachen bij het idee alleen al. Niet dat ze geen partner had, maar dat ze zwanger was. Achter de lach was een nieuwe ramp te voorschijn gekomen. Stel dat ze echt zwanger was, dat zou pas een probleem zijn. Met een zwaai draaide zich ze zich om richting het kamp. Ze mompelde dat ze maar eens moeten doorgaan en begon al te wandelen. Na een paar stappen realiseerde zich dat het konijn nog daar lag en keerde weer om. Zonder haar blik van de warrior af te wenden pakte ze het konijn bij zijn nekvel en sleepte het met haar mee. Haar bruine ogen rustten op de bruin, witte pels van de poes. Lightleaf sperde haar ogen open in een poging tot opgewekt te kijken aangezien ze toch niets kon zeggen door het konijn in haar bek, waarvoor ze zeer dankbaar was. Blijkbaar had al dat gedoe nog een voordeel.

'Nee, nee, Starclan, nee hoor, stel je voor, ik,' Onderzoekend keek ze de kattin aan, die duidelijk in verwarring gebracht was door haar woorden. Plots draaide de kattin zich om en mompelde iets over het kamp. Ze liep weg zonder het konijn en de warrior keek haar na. Tot ze zich weer omdraaide en terug kwam voor de prooi. De tabby sperde haar ogen open in de hoop opgewekt over te komen, maar de kattin wist wel beter. Ze knikte naar de warrior ten teken dat ze haar volgde en pakte ook een stuk van het zware konijn in haar mond. Ze probeerde het te laten rusten, maar toch kon ze het niet laten om nog een laatste onderzoekende blik op de poes te werpen.