Frozen river

Je mocht niet op vis jagen, de vis was van de Riverlclan. De witte kattin begreep niet waarom. De rivier lag toch tussen hun twee gebieden in, waarom konden ze hem niet delen? Ze was nog jong en naief, had nog weinig besef van haat en andere uitingen van woede of macht.

Trouwens niet dat er nu veel prooi uit die rivier te halen was. Het was midden in de winter en een kille bries gleed al dagen over het woud. Dit had ervoor gezorgd dat de neerslag die was gevallen sneeuw was geweest en dat het water hier bij de rivier bevroren was. Datzelfde ijs lag nu te schitteren in de zon en Littlepaw kon haar oogjes er maar niet vanaf houden. Zoiets moois had ze nog nooit gezien! Enthousiast zwiepte ze met haar staartje heen en weer terwijl ze zachtjes tevreden zuchtte. De winter kon ook best mooi zijn.

Ze schrok op door een verrassend geluid aan de overkant van de rivier. Het was een zacht geritsel van bladeren die snel haar kant op kwam. Door het ontbreken van het geluid van stromend water was het goed hoorbaar. Snel stond ze op en deed een paar stapjes naar achteren. Ze keek toe hoe een grijze kater op de oever afstapte. Hij zag er ontspannen uit. "Mooi hè?" Littlepaw knikte een beetje verlegen. Verlegen, dat was ze altijd in het begin als ze iemand ontmoette, later zou die verlegenheid helemaal verdwijnen. "Heel mooi!" Ze zei het enthousiast, maar er was nog wel aarzeling in haar stem te horen. Ze ging weer zitten, hij zou haar vast geen kwaad doen. En al zou hij dat willen, dan moest ie eerst nog over dat ijs komen en dan zou zij allang verdwenen zijn! De witte poes glimlachte smalletjes. "Dit is denk ik het mooiste wat ik ooit heb gezien..."

Ja, glad zag het er inderdaad wel uit. Ze had niet echt het idee dat ze er zonder uit te glijden overheen zou komen. "Zou ik er op kunnen staan, denk je?" Ze was licht en het had al een paar dagen flink gevroren, dus ze vermoedde zelf van wel. Maar het kon natuurlijk nooit kwaad om het even aan een expert te vragen.

Hij keek eerst naar haar en zij keek half glimlachend terug. Ze wist zich altijd moeilijk een houding te geven. Daarna wende hij zijn blik af en inspecteerde het ijs met zijn pootje. "Oh ja je kan er wel op hoor." Haar glimlach werd groter en ze deed een paar stapjes naar voren, tot aan de oever. Eerst twijfelde ze nog een beetje, maar toen ging hij er op staan en wist ze zeker dat ze hem kon geloven. Voorzichtig zette ze een een pootje erop. "Pas wel op." Sprak hij en zij knikte zachtjes. Geconcentreerd keek ze naar haar pootjes terwijl ze die een voor een op het ijs zette. Ze gleed een stukje door, maar wist haar evenwicht weer te vinden. Wow wat was dit cool! Wat wel vervelend was was dat haar voorste poten steeds verder door gleden naar voren en haar achterpoten naar achter. Zo kwam ze steeds verder uit elkaar te staan. Ze moest haar best doen om in een normale houding te blijven staan. "Wow wat leuk!" Sprak ze lachend tegen de kater. Ondertussen waren haar pootjes weer uit elkaar gegleden en ze probeerde ze weer bij elkaar te krijgen. Ze krabbelde en probeerde een houvast te vinden. Maar het hielp niet en ze viel om. Ze landde hard op haar zij. "Auw." Haar gezicht vertrok even. Maar de pijn was snel verdwenen en ze lachte weer. "Het is nog gladder dan ik had verwacht!"