Can we wish on shooting stars? (Snowdrop)

In het donker voelde ze zich nog steeds niet zo goed. Met al die gevaren daarbuiten was ze het meest bang voor de clan zelf. Het feit dat gevaren haar en de clan haar zo snel konden grijpen... Het was soms dichter dan je dacht. Net zoals Whitelion en zijn onnodige oorlog... Dawnstar en de Sunningrocks. Ze hadden elk hun tol geëist en elk moment had geleid tot nu. De maan kleurde haar grijs-wit gevlekte pels zilver. Het hele landschap had een witachtige sfeer, spookachtig. Alsof een witte mist over de rivierbedding trok, een die aan haar trok, haar steeds verder van het veilige.
Het was een wonder geweest hoe zij, de meest schuwe kattin, zoveel was gegroeid. Van iemand die zichzelf een nietsnut vond tot een kat waar andere naar opkeken. Het leek een heel leven te zijn. Maar die van haar was nog maar net begonnen en klaar om zijn hoogtepunt te bereiken. Als jonge deputy was Snowdrop uit haarzelf al een onzeker type, maar de plichten die op haar werden gelegd drukten haar alleen maar meer tegen de grond aan. Soms vroeg ze zich af of ze de gepaste kat was voor deze zaken. Maar dan opnieuw, ze kon het woord van haar clanleader, en beste vriend, niet in twijfel trekken. Een goede warrior luisterde loyaal naar zijn leader. Dat is zijn taak.

"Starclan hear me out.." Het kwam mee met het gefluister van een zachte bries. Ze liet haar goudgele ogen over het golvende water gaan. "Show me the path, Help me out I don't know what to do. I love Snowkiller but.. I can't let Dawnstar or Wolfgaze give him more power. What if he is a danger.." De kattin kwam tot stilstand en even ontmoette ze de ijsblauwe ogen van een flame-point. Ze waren diepblauw, blauwer dan de meeste ogen die ze ooit had gezien. Ze waren, anders... Ze haalde diep adem en liet een zucht over haar lippen gaan. In de ijskoude nacht steeg haar adem als condens op naar de inktzwarte hemel, die daar vervaagde om nooit meer terug te komen. Haar poten gleden over de bevroren grond, tot ze niet ver van haar was. Haar pels was bijna zilverkleurig in het maanlicht dat viel op haar speciale, kortharige pels, dat haar duidelijk typeerde. "Starclan please." De ogen gingen terug open en nu stonden ze echt oog in oog met elkaar. "Snowdrop..?" De Thunderclanner liet een kleine lach over haar lippen gaan. Met een vriendelijk knikje bevestigde ze die simpele vraag. De grote kattin haalde diep adem en keek even naar de bespikkelde hemel. "Je twijfelt... Over liefde en macht neem ik aan?" zei ze terwijl ze haar blauwe ogen terug ontmoette. Een stilte viel over het woud heen en enkel de ademhaling van beide katten voelde haar oren als enige geruis dat te horen was. Het maakte de zure stilte niet langer koud, maar vol. Ergens een besef van verder leven horen was iets dat haar verder had gedragen, verder dan dat ze ooit had gedacht. Het was meestal een reden om verder te gaan. Een waar geen twijfel bij mogelijk was.
"Ik kan het plaatsen..." zei ze zachtjes. "In mijn leven... En dat van anderen..." Opnieuw liet ze een stilte vallen, deze keer leek ze langer... Maar dat was ze niet. Ze keek even naar het water, die zachtjes rimpelde door een korte windstoot die over de oever trok. "Ik mag dan wel niet Starclan zijn... Of een Starclan warrior... Maar..." Het lot mocht het weten, maar op dat moment stopte het water met rimpelen. Niet langer werd het spiegelbeeld van de sterren gebroken en langzaam kwamen de felle kleurtjes naar voren in het water. Een voor een lekken ze in het water te verdrinken, of vast te zitten. Een voor een leken ze warriors, die zo voor haar stonden. Het was best eng... Maar ook ergens goed. "Ik kan je wel helpen," zei ze terwijl ze terug opkeek. "Maar weet dat de keuze altijd in jouw poten zal liggen," zei ze vervolgens. "En enkel jij kan de beslissing maken,"

Het leek alsof ze opschrok uit diepe gedachten. Ze knipperde even traag met haar ogen en bleef de mooie flame-point aankijken. "Jij wil mij helpen?" Ze knikte even naar haar. "Ik zou het in dank afnemen als jij mij zou kunnen helpen met de problemen die ik momenteel onderga." Nogmaals knikte de grijs-wit gevlekte kattin naar de Riverclanner. Daarna ging ze zitten en keek ze even naar het rimpelende water dat hun uit elkaar hield. Ze haalde even zachtjes water en legde haar blik terug op de kattin die voor haar zat. Een kleine lach sierde haar lippen. "Ik neem aan... dat het liefde is?" zei keek even naar haar. Een steek doorkliefde haar hart bij de gedachte alleen al. Waardoor ze even haar oogleden wat over haar goudkleurige ogen liet gaan.

Het maanlicht maakte alles gewoon nog beter dan het er waarschijnlijk overdag uitzag. Ze zuchtte even zachtjes, een lach op haar lippen kon ze niet onderdrukken. Ze wist niet goed waarom, het was gewoon zo en tja, dat was het... Ze liet haar oogleden wat over haar ogen gaan en bekeek de prachtige poes gewoon. Haar hart klopte zachtjes op het ritme van de wind. Ergens voelde ze rust, voor het eerst in weken, misschien zelfs moons. "Well yes that hits the spot kinda." zei ze. "Love and power." De gevlekte poes knikte naar de flame-point. "Ik heb de hele nacht," zei ze. "Misschien zelfs langer," vervolgde ze zachtjes. "Ik ben een en al oor," vervolgde ze daarna met een betrouwbare lach. In haar ogen lag de eeuwige vriendelijkheid waarmee ze bekend stond.

Het duurde even, maar uiteindelijk bracht de mooie flame-point het over haar lippen. "Dawnstar.. will soon be no more." Even knipperde ze met haar ogen, een lichte steek van verbazing raakte de jonge deputy erg hard in het hart. "Atleast I feel like she is off course." vervolgde ze. "She hasn't been so active lately and I'm afraid someone will take Wolfgaze's place. Someone who's.. ambitious.." Snowdrop knikte langzaam. Daarna keek ze even naar de bevlekte lucht en sloot ze haar ogen snel. Even haalde ze diep adem en na enkele tellen opende ze haar ogen terug. Een ster schoot voorbij en even opende ze lichtjes haar ogen wat meer. Ze volgde het snelle puntje en zag hoe deze verdween achter de bomen van Riverclan terrein. Ze bleef er even naar staren, naar de plek waar het was verdwenen. Daarna slikte ze. "Starclan zal het daar niet bij laten," zei ze zachtjes. "Zij zullen ervoor zorgen dat alles goed komt," vervolgde ze waarna ze de flame-point terug aankeek. "Maar daarvoor moet je enkel luisteren naar hen en je gedachten, niet naar je hart," zei ze vervolgens. Daarna lachte ze zachtjes. "Ik ken het genoeg, ik heb al zoveel mijn gedachten gevolgd, mijn hart is al duizend keer gebroken," zei ze zachtjes. "Toch leef ik gelukkig en goed, ik ben wijzer geworden door niet blindelings te luisteren naar alles rond me en in me," zei ze zachtjes. "Als jij dat ook doet, dan zal het wel lukken," zei ze vervolgens met een lach.