When the Moon meets the Sun. {{Briarleaf}}

De kleine pootjes vielen steeds weg in het diepe zand. Het zand was koud en nat. Het was geen zacht zand meer zoals eerst, maar eigenlijk meer modder. De witte pootjes van de kater zaten helemaal onder het zand. Het was vroeg in de ochtend en hij was dan ook heel stil de apprentice den uit gegaan. De maan stond op het punt om onder te gaan. En het licht van de zon scheen al een beetje over het land. De kater keek om zich heen en duwde het zand op een klein hoopje voor hem. Daarna sloeg hij het speels omver. Het zand viel naar beneden en kwam onderaan de de kuil te liggen. Ineens zag hij aan de overkant zand naar beneden vallen. Had hij gezelschap?

-Eerste post voor Briarleaf-

Het korrelige landschap dat normaal verwarmd was door ze zon, was tijdens Leafbare niet meer dan een drassige hoop modder. Met tegenzin zette hij zijn blonde pootjes in de dikke laag modder, en ze werden meteen bedekt met het donkerbruine goedje. Hij zuchtte diep voor hij verder stapte. Hij ging er niet van uit hier ook maar een beetje prooi te vinden, maar het was het waard om tenminste even te checken. Prooi was schaars in dit seizoen, en het zou zonde zijn om niet overal te kijken. Al had hij er op dit moment geen zin in. Al weken was hij aan het jagen geweest voor de Clan, en zelf kreeg hij amper wat voedsel binnen. De solidariteit begon hem zo langzamerhand de keel uit te komen. Zijn bladgroene ogen spotten een andere kater, dichtbij. Briarleaf herkende hem wel, Forestpaw. Hij stapte naar het randje van de kuil, en er dwarrelde wat zand naar beneden. Voor hoever het nog zand te noemen was. "Al voor dag en douw op om voor de Clan te jagen?" vroeg Briarleaf, een tikkeltje sarcasme in zijn stem. Relatief weinig Apprentices wilden hun kleine beetje nachtrust opgeven voor het jagen, vooral in een drassig gebied als dit. Hij betwijfelde dat de kater hier om die reden was.