What the…. No, this is not funny!

Het eerste wat ze merkte toen ze wakker werd was dat er iets niet klopte, of misschien klopte het wel maar niet in haar plaatje. Je werd wakker, viel uit je nest, liep overal tegenop met je neus, dronk melk en ging weer slapen. Soms een woordje zeggen als het moest, maar voor de rest hoefde ze zich nergens zorgen over te maken. Het gekke was alleen dat er opeens een nieuwe schakel bij was gekomen, ze had beeld. Haar oogjes waren een stukje open gegaan, wat resulteerde in een fel licht waar ze koppijn van kreeg. Het was een vage waas, waar ze nog helemaal niets van snapte. Er was haar wel verteld dat uiteindelijk haar ogen open zouden gaan, maar wat dat had betekend had ze niet geweten en eigenlijk had ze daar ook niet zo veel waarde aan gehecht. Waarom iets opslaan, als het toch nog niet zo was? “Astral?” Sprak ze zo goed mogelijk de naam van haar zusje uit. De enige naam die ze had onthouden samen met de naam van hun moeder, de overige namen vond ze niet belangrijk. “Iets anders?” Haar ogen waren lichtblauw, de kleur die alle ogen van jonge kittens hadden. Ze waren nog niet helemaal open, maar ver genoeg om haar compleet de desoriënteren. Met haar neus zocht ze haar zusje, maar omdat ze al zo vaak uit het nest was gevallen had ze al wat kracht in haar pootjes. Toen ze haar zusje gevonden had krabbelde ze overeind, maar omdat ze zo gedesoriënteerd was en dus te hard duwde viel ze tegen Astralkit aan, waardoor ze uit het nest rolden en haar zusje meesleurde.

[First Astralkit]

Het slapende lichaam van de kitten lag zachtjes tegen dat van haar zusje aan. Ze wist hoe ze heette, haar eigen naam was Astralkit. Haar mama's naam was Silvernight en haar zusjes naam was Blackkit. Ze voelde een zachte duw in haar zij en een stem die haar naam riep. Zacht werd ze wakker en opende haar mondje in een gaap. Met een slobberend geluidje liet ze haar kaakjes weer op elkaar vallen. De stem leek wel heel dichtbij en haar snoetje draaide zich richting de stem. De zoete geur van de nursery vulde haar neusje en ze dwong haar spieren om haar oogjes iets te open. De witte waas voor haar ogen werd scherper, en ze rook haar zusje. Ze kon haar zien! Pikzwart was ze, Blackkit paste helemaal bij haar. Een beetje beduusd door het pijnlijke licht piepte ze, en keek rond. Plots duwde een zachte duw haar van het mosbedje en met een harde knal kwam ze op de grond terecht. "Auw!" Piepte ze hoog. Helemaal van de kaart gebracht, schudde ze haar kopje en trok een oor naar achter. Wat gebeurde er allemaal?

De intussen al ouder geworden Burningkit liep vol energie door de nursery. Ze was lang alleen bij haar broer, Lightkit, en haar moeder, Runningvole gebleven, maar ze vond het intussen tijd worden om meer kittens te leren kennen. En apprentice, zo mogelijk. Burning's staart zwaaide sierlijk heen en weer terwijl ze rondliep, en haar blauwe ogen keken in het rond. Ze hadden een twinkeling, alsof ze zich altijd vermaakte, en wellicht was dat ook wel een goede omschrijving van hoe ze zich voelde. Ze was gewoonweg een vrolijk poesje.
Twee jonge poezen vingen haar aandacht, en Burningkit trippelde op hen af. "Hee!" kondigde ze haar aanwezigheid aan. Ze ging zitten en sloeg haar staart om haar poten.

Sorry bestond nog niet in haar woordenboek, tenminste dat vond ze zelf. Ze had het woord vaak genoeg horen vallen, maar waarom sorry zeggen? Wat was precies de bedoeling daarvan, om iemand anders beter te laten voelen? Dat vond ze maar onzin, het was toch al gebeurd, dan was het gewoon gebeurd, punt. Ze krabbelde daarom ook met een grijnsje om haar lippen weer overeind en gaf haar zusje een stomp in haar zij. “Zie jij lich…lichhht ook?” vroeg ze daarna aan haar. Ze ging naast Astralkit zitten en keek haar aan. Haar ogen stonden anders, vreemd. Er lag iets gestoords in haar blik, iets wat bij anderen nieuwsgierigheid en enthousiasme was. Toch was ze net zo nieuwsgierig als de rest, al lag haar nieuwsgierigheid maar op enkele punten. Dingen die haar konden helpen en haar voordeel konden geven. Haar beeld was nog steeds niet scherp, maar een vage felle waas. Toch liet het haar verwoed knipperen, om het scherper te krijgen. Toen zag ze opeens een vage zwart en witte waas voor hen verschijnen. “Astral?” Ze keek opzij naar haar zusje. “Sta er kat voor ons?” Haar oortjes schoten in haar nek toen de andere kitten wat zei. “Hè?” Vroeg ze verbaasd. “Hee?” Ze probeerde haar blik op de andere kitten te vestigen, maar dat was moeilijker dan ze eerst had gedacht. “Jij is?” Ze schoof wat dichter naar haar zusje toe. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze een sterke drang had om Astralkit te beschermen.

Onderwerp: Re: What the…. No, this is not funny!