<Part 2> You've met with a terrible fate haven't you?

Hij keek van Honeypaw naar de kater en weer terug, met zijn haren recht overeind. Toen de thunderclan kater hem een klap gaf sprong hij meteen achteruit, maar hij merkte dat de kater zijn nagels niet had uitgeslagen. Daarom deed hij niets terug en staarde hem enkel aan. Relax, hoe kon hij nou relax zijn? Honeypaw lag veel te stil naar zijn mening en er stond een thunderclan kat tussen hen in. Hij wilde haar alleen maar aanraken, maar toen kwam een andere gedachten bij hem op. Ze moest zo snel mogelijk naar Whisperwind en hij zou haar niet kunnen dragen. De kater pakte haar weer op en zei hem dat hij hem naar hun kamp moest leiden en dat ging geheel tegen zijn principes in. Hij deed zijn bek open maar klapte toen zijn kaken weer op elkaar. Nee, hij had geen tijd om te twijfelen, hij moest nou handelen. Dus knikte hij naar de kater, nog steeds met een lichte aarzeling in zijn blik. “Volg mij.” Hij liep voor de kater uit, zich aanpassend aan het tempo van de kater. Het duurde niet lang meer voordat het riverclan kamp voor hen opdoemde. Hij liep het kamp binnen en ging beschermend voor Honeypaw en de kater staan, zodat niemand het in zijn kop kon halen om ze aan te vallen. “Whisperwind!” Riep hij gespannen. Zou het wel goed zijn wat hij had gedaan? Hij had het gedaan om Honeypaw in het kamp te krijgen en hij hoopte dat niemand hem dat kwalijk zou nemen.

[Vervolg op https://www.warriorcatsnl.com/t22194-you-ve-met-with-a-terrible-fate-haven-t-you]

“Volg mij.” klonk er uiteindelijk. Oke, hij zou haar redden. Jay liep rustig achter de kater aan, op een redelijk tempo maar ook weer niet zo dat de poes helemaal door elkaar werd geschud. Jay rook het, het kamp kwam dichterbij. Zoveel dichterbij. Zijn ogen werden groot toen hij het kamp in zicht zag. "Starclan sta me bij" galmde er door zijn hoofd. “Whisperwind!” klonk er vervolgens. Whisperwind? De medicine cat van SkyClan? Wat was er met Nightstream gebeurd? Jay slikte even, hij zou alles moeten gaan uitleggen. Jay legde de apprentice neer op de grond en ging zo voor haar staan dat de wind haar kletsnatte vacht niet kon raken. Al zou het daarvoor misschien te laat zijn. Jay was totaal niet op zijn gemak in het kamp, hij slikte even. Waarschijnlijk zou de Leader erbij moeten komen ook. Jay hield alles om zich heen goed in de gaten. Één verkeerde beweging en hij was dood en dat wist hij zelf ook.

Ze was nog niet zo lang terug nadat ze zelf haar kruiden had verzameld. Ze wist dat Honeypaw ook op pad was gegaan, maar ze kon zelf gelukkig ook het een en ander gaan zoeken. Het was een goed moment geweest om even haar gedachtes op een rijtje te zetten, zeker met alles wat er was gebeurd. De grote zwarte poes was teruggekomen in een goed humeur en was nu bezig alles netjes op te bergen. Zodra ze de gespannen stem van Creamyfrost hoorde schoot haar kop omhoog. ''Ik kom eraan.'' Antwoordde ze en schoof nog snel de restanten weg voor ze naar buiten kwam. Maar buiten werden haar ogen groot van schrik. Ze had de Thunderclankater niet eens door die erbij stond, in plaats daarvan waren haar gele ogen gericht op het witte poesje dat daar doodstil lag, van top tot teen doorweekt. Het beeld van haar kleine broertje die verdween in de stroming schoot door haar kop. Nee, ze mocht dit niet nog een keer laten gebeuren. Het beeld uit haar hoofd schuddend haalde ze diep adem en keek naar de Thunderclankater die mee was gekomen, Jaytail als ze het goed had. ''Jij, ze moet droog worden. Aan de slag.'' Beveelde ze hem voor ze naar Creamyfrost keek. ''Die wond op haar kopje, maak hem schoon. Net zoals de schrammen en de andere wonden.'' Haar ogen gleden over het poesje voor ze haar kop schudde. ''Maar breng haar eerst naar binnen en vertel me wat er is gebeurd.'' Ging ze verder voor ze zelf als eerst de den in verdween en alvast spinrag verzamelde en apart legde.

Er gleed een opgelucht gevoel door zijn lijf toen hij Whisperwind haar stem hoorde en haar even later naar hen toe zag komen. Hij knikte ernstig toen Whisperwind aan hem vertelde wat hij moest doen. Hij was blij dat hij iets kon doen, anders zou hij te veel gaan nadenken. Hij keek naar de thunderclan kater. “Kun jij haar mee naar binnen nemen?” Er lag bijna iets smekends in zijn blik. Hij was te klein en te slank gebouwd om Honeypaw confortabel de den in te krijgen, dan zou hij haar alleen nog maar meer pijn doen. Hij liep achter Whisperwind aan en hoopte dat de kater hen meteen zou volgen, dan kon hij aan zijn taak beginnen om haar wonden schoon te maken. “Honeypaw vroeg of ik mee wilde gaan om kruiden te zoeken en ze ging zelf bij de waterkant zoeken, maar toen hoorde ik haar opeens gillen. Ik zag nog net hoe haar kop onderwater verdween.” Ratelde hij ongecontroleerd. “Ik had haar eerder moeten leren zwemmen.” Zijn stem trilde terwijl hij omkeek naar de thunderclan kater en Honeypaw. “Toen ik haar ging zoeken, toen kwam ik hem opeens tegen. Hij droeg Honeypaw en ik heb hem naar het kamp geleid. Sorry daarvoor, maar ik kon Honeypaw hier nooit alleen krijgen.” Er sprongen tranen in zijn ogen. “Het is mijn schuld Whisperwind.” Fluisterde hij zachtjes.

[Gaby Creamy is hier nog apprentice. Sorry, dat had ik er eventjes bij moeten zetten...]

Hij zag al snel een zwarte poes aankomen die hij herkende als Whisperwind. ''Jij, ze moet droog worden. Aan de slag.'' sprak ze, waarna ze iets tegen de andere kater zei, die blijkbaar Creamypaw heette blijkbaar. ''Maar breng haar eerst naar binnen en vertel me wat er is gebeurd.'' Jay keek even op naar de apprentice. “Kun jij haar mee naar binnen nemen?” Jay knikte en pakte haar weer op bij haar nekvel. Hij volgde het tweetal naar een den, dat dus waarschijnlijk de medicine cat den zou zijn. Jay legde het poesje neer, waarvan hij later hoorde wat er was gebeurd en dat ze Honeypaw heette. Was ze ... de medicine cat apprentice? Was zij dit? Arm ding. Jay likte haar vacht, hij had heel wat uit te leggen aan Silverstar straks. Hij had niks verkeerds gedaan, toch? Hij had iemand gered die bij StarClan hoorde, een medicine cat apprentice dus. Hij besloot zich niet te bemoeien met de andere twee katten en alleen te doen wat hij opgedragen had gekregen, haar vacht droog krijgen. Hij ging tegen haar aan liggen, om extra warmte tegen aan haar. Ze mocht nu niet sterven, niet hier.

BUTTERSTAR

Een vreemd gevoel lag in haar onderbuik terwijl ze door het territorium liep. Haar ogen waren gefocust op de weg voor haar. Er was iets aan de hand maar ze wist niet precies wat. Met een muis in haar bek kon ze niet perfect vreemde geuren ruiken maar langzaam maar zeker kwam een Thunderclan geur in haar neusvleugels. Butterstar's ogen schoten wijd open en ze liet de muis vallen zo snel ze kon schoot ze achter de geur aan een vreselijk gevoel in haar buik krijgend op het moment dat ze merkte dat de thunderclan geur recht richting het kamp ging. Nog sneller schoot ze het kamp binnen en keek rond. Tot haar opluchting was er geen gevecht gaande maar al snel hoorde ze dat er een thunderclanner in de medicine cat den was. Haar ogen werden langzaam maar zeker donkerder en ze stapte door de ingang van de den. Haar ogen donker en licht gezegd woedend. Waarom was er een Warrior van Thunderclan in hun Medcine cat den en waarom had er niemand naar haar gezocht. ZE had in een rechte lijn gelopen elke warrior die het kamp uit had moeten komen had haar kunnen zien. "Wat is hier precies aan de hand?" Haar stem was vreemd koel en ze staarde van Whisperwind naar de Thunderclan warrior naar Creamyfrost haar ogen draaide echter als laatste naar de zeiknatte Riverclan medicine cat apprentice en haar al donkere ogen werden alleen maar donkerder. Iemand moest heel snel uitleggen wat hier gebeurd was.. Ze draaide haar kop naar Jaytail. "Spreek."

Words: ### ||Tag: x|| Note: -

from Kíli @ Kickstart

Zodra ze zeker wist dat beide katers hadden begrepen wat ze hen had opgedragen begon ze alles bij elkaar te halen. Marigold voor de wonden die ze had, gelukkig had ze daar nog genoeg van liggen. Met een half oog hield ze hen in de gaten terwijl ze even haar neus tegen de borstkas van het jonge poesje duwde waarna ze haar oor erop legde en luisterde. Ze ademde nog best goed en haar hartslag was nog sterk genoeg. Ondertussen luisterde ze ook naar wat Creamyfrost haar vertelde en knikte half zodra ze haar kop had opgetild. ''Oke, kun jij mij nog enkele aanvullingen geven?'' Vroeg ze aan de grotere tabby kater die naast haar was komen liggen. Haar ogen gleden naar Creamyfrost en ze ademde diep in voor ze nog wat tevoorschijn haalde, thyme tegen de shock. Dit was dan wel niet voor haar eigen apprentice maar de manier waarop Creamyfrost sprak verklaarde meer dan genoeg. Zacht drukte ze haar neus tegen zijn wang en schoof het naar hem toe. ''Het is niet jouw schuld, het had iedereen kunnen overkomen.'' Murmelde ze troostend voor ze opkeek naar Butterstar. Het begon nu echt wel druk te worden in de den. Ze gaf de kruiden nog een zetje naar de jonge kater. ''Deze zijn even voor jou, daarna kun je de marigold gaan verkauwen voor me. Leg het maar op dat blad wat ik heb klaargelegd.'' Sprak ze voor ze weer naar haar clanleader keek en vervolgens naar Jaytail. Zonder te reageren begon ze het jonge poesje verder te onderzoeken, want op dat moment was dat even iets belangrijker. ''Honeypaw is in de rivier gevallen en deze kater heeft haar gered.'' Antwoordde ze in het kort, het was aan Jaytail om de rest uit te leggen. Slikkend zette ze even druk op een van de achterpoten van het witte poesje en slikte. Dit mocht niet gebeurd zijn zo, dit was geen kneuzing meer. Ze deed haar best het niet te laten merken op haar gezicht, ze wilde niet meer paniek veroorzaken dan dat er al was.

De zwarte poes vroeg wat aan hem, maar voor hij kon antwoordden kwam er een andere kat binnen. Jay keek niet eens op toen hij een andere kat binnen hoorde komen. Hij moest en zou deze poes redden. "Wat is hier precies aan de hand?" Jay keek niet op en bleef de vacht van de apprentice likken. Dawnstar was toch de leader? Dit was niet de leader. "Spreek." Overduidelijk dat het naar hem was gericht. De Zwarte poes was hem voor, dus wachtte hij rustig zijn beurt af. ''Honeypaw is in de rivier gevallen en deze kater heeft haar gered.'' Jay keek op, naar de poes die vroeg of hij wou spreken en antwoordde simpeltjes; "Ik vond deze apprentice, blijkbaar Honeypaw, op de oever op ThunderClan territorium. Dus ik heb haar thuisgebracht." Jay draaide zich weer naar de poes en begon haar vacht te likken. Zo snel liet hij zich niet uit het veld slaan.

OOC: Ik gok dat de andere clans nog niet weten dat Butter leader is, vandaar dat Jay Dawnstar verwacht ;D

Vier stevige poten stapte door het territorium, de kater lette op elk geluidje, elke beweging en elke geur. Maar hij lette op de kleine dingen, dingen die bij een vogel of muisje konden horen. Daarom schrok hij ook behoorlijk toen er een andere pels voorbij schoot. Letterlijk schoot, hij was binnen een seconde weer weg. Maar de geur herkende hij meteen. Butterstar. Waarom had ze ineens die haast. Zonder eroverna te denken schoten zijn poten achter haar aan, wat het ook was het was belangrijk, ze rende als een malloot richting, richting het kamp. Hij volgde het puntje van haar staart want veel meer zag hij niet. Het duurde niet lang voor hij de geur rook, Thunderclan. Zijn poten versnelde automatisch. Hij volgde Butterstar niet meer, hij volgde de geur. Er was iemand in hun kamp. Bij het kamp draaide hij meteen naar de medicine cat en maakte zin passen kleiner en langzamer. De katten in het kamp waren niet in gevecht, ze keken alleen benieuwd, dar was hij wel blij mee. Er gebeurde niets met de clan, teminste nog niet. Maar dat kon anders zijn voor de medicine cat. Hij stapte de den binnen en keek naar Whisperwind die met vel te weinig respect tegn Butter sprak. Hij voegde zich naast zijn leider en vriendin als de grote kater die hij was en keek neer op hun medicine cat. 'Ze vroeg het de thunderclanner, Whisperwind' sprak hij de licht dreigende ondertoon niet verstoppend. Hij gaf een knikje naar Butterstar ter begroeting en teken dat hij er voor haar was. 'Butterstar' voegde hij bij zijn begroeting, de nam maar al te duidelijk uitsprekend terwijl hij naar de thunderclanner keek, hem duidelijk makend dat de leidster voor hem stond en niet een derde rangs kitten. 'Ik denk niet dat we je hulp nog nodig hebben, .." sprak hij rustig.

{ Let's clear this up a bit shall we }

Ze luisterde maar halfjes, haar voornaamste zorg was nu haar apprentice en niet dat er een Thunderclankat lag die haar apprentice warm hield terwijl een ander haar hielp met werken. Maar met iedereen die constant binnen kwam lopen werd haar werk er niet makkelijker op en ze raakte echter alleen maar geirriteerd. Ze draaide haar kop weg van de poot van de witte apprentice om Secretvoice aan te staren. ''En toch geef ik antwoord zodat ik de ruimte zo heb om wat te kunnen doen.'' Antwoordde ze scherp en ging langzaam verder met het zachtjes rechtrekken van de poot van haar apprentice. Ze trok zich absoluut niks aan van de dreigende toon die ze had gehoord, hij kon haar toch niks maken. Ze gaf een ferme zwiep met haar staart voor ze de spullen bij elkaar haalde voor een spalk. ''Op dit moment kan IK alle hulp gebruiken. Ik kan nu ook geen risico nemen om haar te verplaatsen. Tenzij je wilt dat daardoor mijn apprentice voor goed de normale functie van haar achterpoot kwijtraakt.'' Ze draaide haar kop naar Secretvoice maar haar stem begon nu toch echt een boze toon te hebben. ''Als je het niet erg vind wil ik graag in rust verder werken. Ik zal Jaytail naar je toe sturen zodra ik klaar ben en hij ook kan bewegen. Tot die tijd zou ik het kunnen waarderen als het hier een heel stuk stiller kan worden zodat ik kan proberen haar poot te zetten en te verbinden voor ik verder kan gaan aan de rest van haar verwondingen.'' Met die woorden keerde ze de rest de rug toe en ging verder. Ze konden denken wat ze wilde maar de gezondheid van deze jonge poes ging boven alle andere zaken. Zelfs al betekende dat, dat ze de hulp aanvaardde van een Thunderclankater. Ze keek even naar Jaytail en gaf hem een korte knik. ''goed, ga zo verder. Ze moet absoluut droog worden. Ik wil niet dat dit erger word dan alleen haar verwondingen.'' Sprak ze hem zacht toe, duidelijk laten merken dat hij haar goed hielp. Meteen daarna keek ze heel even naar Creamy om te kijken of het goed ging met de taak die ze hem had gegeven. Ze begreep dat hij pijn had hierdoor maar daar kon ze zich ook onmogelijk op richten met iedereen die om haar heen begon te kakelen over dingen die er nu even niet toe deden.

OOC: Deze moest er toch echt even uit
Voor mijn volgende wacht ik weer braafjes op Julia

Hij keek de thunderclan kater dankbaar aan toen hij Honeypaw binnenbracht, maar daarna begon de heisa. Het begon met zijn tante die blijkbaar kwaad was dat er een thunderclan kater in haar kamp was. Ergens kon hij dat wel begrijpen, maar was dat nou echt belangrijker dan Honeypaw haar gezondheid? Er ontstond een onbegrijpelijke blik in zijn ogen terwijl hij haar stilletjes aankeek, waarom deed ze dit nou? Kon dit niet eventjes wachten. Er ontstonden weer tranen in haar ogen terwijl hij snel wegkeek naar Whisperwind die tegen hem sprak. Hij glimlachte waterig naar haar toen ze zei dat het niet zijn schuld was. Hij vond van wel, maar hij ging er niet over door. Hij nam braaf de kruiden in, omdat hij er helemaal voor Honeypaw wilde zijn. Hij wist wat een shocktoestand was en hij wilde voorkomen dat die hem nou in zijn macht zou nemen. Daarna pakte hij snel de marigold en begon erop te kauwen. Hij stopte daar alleen weer mee toen ook Secretvoice de den binnen kwam stampen. Geprikkeld staarde hij naar de kater met een verbeten grimas rond zijn lippen. Ja hoor, dat konden ze er ook nog prima bijhebben. Zijn oren gleden langzaam in zijn nek terwijl hij van zijn tante naar Secretvoice keek en weer terug. Hij begon weer op de marigold te kauwen toen eerst Whisperwind begon te praten. Echter toen ze klaar was met praten tilde hij zijn kop weer op met een vernietigende blik in zijn lichtblauwe ogen. “Tante,” Zijn stem sidderde toen hij zijn tante haar aandacht probeerde te trekken. Deed het leiderschap dit met zijn tante? Dan had hij gewild dat ze dat nooit was geworden. “Ik snap dat je hem hier niet wilt hebben, maar vind je Honeypaw haar gezondheid niet ietsje belangrijker?” Hij staarde haar kwaad aan en dat was de eerste keer in zijn leven. “En zeg alsjeblieft tegen Secretvoice dat hij weg moet gaan. Hij maakt het alleen maar erger.” Hij keek vol onbegrip naar Secretvoice voordat zijn blik zich weer in die van zijn tante boorde. “Laat Whisperwind haar werk doen, anders ga ik nog denken dat je niks om ons geeft.” Even kwam de blik vol pijn terug in zijn ogen, maar toen draaide hij zich van zijn tante af naar Whisperwind om haar geen blik meer waardig te keuren. “Hier Whisperwind.” Hij schoof de marigold naar haar toe.

Er ontstond een hele commotie hier alleen omdat hij er was. Zijn ogen gingen wagenwijd open toen hij hoorde dat het Butterstar was. Dus ... nieuwe leader? Nieuwe Medicine cat? Jay stond zuchtend op. Wat een dilemma zeg. Hij knikte eerst respectvol naar Butterstar, dat moest alseerste gebeuren. "Het spijt me voor alle commotie die ik hier heb gemaakt." verontschuldigde hij zich tegenover Butterstar, waarna hij naar de andere warrior keek die hij niet kende en vervolgens naar Whisperwind. "Misschien kan hij mijn taak overnemen en dan ga ik even met Butterstar praten over wat er is gebeurd." stelde hij vervolgens voor aan de katten. Dan was het ook opgelost, toch? Dan had Butterstar hem uit de medicine cat den en kon hij alles rustig uitleggen en ondertussen werd Honeypaw ook verzorgd, maar dan door een RiverClan kater. Jay keek even rustig naar de katten, er moest nu niet door hem ruzie gaan komen, daar zou hij niet mee kunnen leven.

Sowieso als er nog een iemand bij kwam zou ze er werk van maken dat alleen de twee katers hier bleven omdat ze zich wilde concentreren. Ze knikte tevreden zodra de redpointkater deed wat ze hem had opgedragen. Ze begreep ook wel dat hij er wilde zijn voor het kleine witte poesje en dan kon ze geen risico lopen dat hij de draad verloor nu. Ze luisterde naar de argumenten van het jonge katertje en knikte als instemming. Ze was het absoluut eens met wat hij zei en voor haar maakte het even helemaal niks uit. Al was het een Shadowclanner die erbij lag. Meelevend legde ze even haar staart om de schouders van Creamy maar had nu niet de tijd om zich op hem te focussen. Ze neeg even haar kop en trok het blad kort naar zich toe. ’’Dankjewel,’’ Antwoordde ze warm, ze mocht tegen hem niet uitvliegen maar daar had ze de reden ook niet voor. Zodra Jaytail opstond schoten haar oren in haar nek. Wat had ze nou zojuist gezegd, hij had moeten blijven liggen. Ze schudde haar kop zodra hij voorstelde dat Creamy het van hem overnam. ’’Nee,’’ antwoordde ze streng en stak haar poot uit om te gebaren dat hij moest gaan liggen. ’’Ik heb hem anders al nodig, bovendien ben jij groter waardoor ze goed tegen jou kan leunen terwijl ik haar poot probeer te zetten. Butterstar mag van mij blijven dat je het kan uitleggen terwijl ik verder ga maar verder kan ik jou ook niet missen.’’ Sprak ze en keek de kater aan, ze zou waarschijnlijk de wat meer belastende taken neer kunnen leggen bij hem nu. ’’Het is even heel simpel, en het clandispuut zal nu voor even vergeten moeten worden. ‘’ Ging ze verder voor ze de Marigold toch weer terugschoof naar de jongste kater. ’’Smeer wat op die wond op haar kop en de andere wonden. Zolang je op haar achterhand geen tegendruk geeft. ‘’ Sprak ze zacht. Haar toon tegen de twee katers die haar apprentice hier hadden gebracht was veel vriendelijker dan ieder die haar tegensprak. Ze draaide zich even om, om meer spinrag te halen voor zowel de wonden als de poot van de jonge poes. Ze legde het neer en begon opnieuw haar pootje zo recht mogelijk te plaatsen voor ze deze begon te verstevigen.

BUTTERSTAR

Nog voor dat de Thunderclan warrior had kunnen reageren trok Whisperwind haar mond open waardoor Butterstar's staartpunt langzaam heen en weer begon te zwaaien. Hoewel de uitleg kort was irriteerde ze zich toch aan het feit dat de Medcine cat sprak zonder dat Butter het gevraagd had en de manier waarop zinde haar al helemaal niet. Maar Butter ademde diep in en staarde naar de Thunderclan kat die duidelijk niet wist dat zij leader was en zo onrespectvol praatte. Toch liet het haar half lachen vanbinnen en bleef ze hem aankijken. De situatie veranderde echter zodra Secretvoice ineens naast haar stond en ze keek de senior warrior met een knik aan. Toen hij begon te spreken bleef haar blik echter even emotieloos. Ze had hem echt niet nodig om te babysitten over haar en haar zegje voor haar te doen maar ook deze kater sprak ze niet tegen. Hoewel de thunderclankat nu misschien aan het 'helpen' was zou elke tegenspraak naar warrior of medicine kat als directe zwakte kunnen doorkomen en Whisper mocht zich dan wel compleet focussen op het genezen van Honeypaw waar ze haar dankbaar voor was. Butterstar kon dat niet en dus moest Butter andere zaken aan haar hoofd houden. Nog voordat ze opnieuw had kunnen spreken sprak Whisper weer dit maal tegen Secretvoice en haar toon liet Butters haren recht overeindstaan. Medcine cat of niet zo sprak je niet tegen een senior warrior. Senior warriors verdiende respect iets dat Whisperwind klakkeloos niet gaf. Zodra Creamyfrost plots begon te spreken voelde ze een steek in haar hart en haar ogen werden even medelevend. Toch was er ook woede aanwezig. Ze had nog nieteens iets van een beslissing genomen en scheinbaar door Whisperwinds woorden dacht Creamy ineens dat zij hier de boel kwam verpesten?! "Wie zegt dat ik de Thunderclanner hier meteen weg wil hebben." Ze moest een snauw onderdrukken maar het zinde haar niet dat haar woorden voor haar werden neer gelegd. Ze was geen kittypet ze was hier de leader en misschien was het omdat ze het nog maar net was maar in al deze katten inclusief Secretvoice moest dat zo te zien nog doordrukken. "Spijt is wel het minste wat je kan hebben ja." Mompelde ze hard als enige antwoord op de kater voor haar blik strak naar Whisperwind gleed. "Volgens mij hebben wij een clan vol met grote sterke katten die haar prima warm kunnen houden." Siste ze laag. Nu ging ze een streep over. ZE besliste hier rechtstreeks iets waar Butter het helemaal niet mee eens zou kunnen zijn en op haar manier van spreken probeerde ze Butters beslissing dus compleet uit te cijferen. Ze had de zin om de thunderclanner weg te rukken van Honeypaw's lichaam maar zoals eerder. Ze was geen halve kitten. Ze begreep prima dat als hij zou bewegen, honeypaw zou bewegen wat nu cruiaal was. "Whisperwind het is heel simpel he." Ze sloeg met een verdikte stem en moest zichzelf inhouden geen belediging naar haar te gooien al met al was ze nog altijd medicine cat. Of ze het nou was geworden op een goede manier of niet Dawnstar had haar medicine cat gemaakt en hoewel Butter het zo zou kunnen om het terug te draaien was dat iets wat ze simpelweg niet kon doen. Niet voor Dawnstars wens maar ook niet voor Whisperwind. Al stonden ze misschien niet lekker tegenover elkaar en was haar band met Nightstream altijd beter geweest. Ze kon het niet maken om de kat haar hart te breken. Maar ze zou wel een pittig gesprek met haar medicine cat willen voeren over wat zich hier had afgespeeld. "Secretvoice, blijft." Ze zwaaide met haar staart naar een ongebruikte hoek in de den waar hij precies de thunderclanner in de gate kon houden. "Voor nu blijf jij liggen." Siste ze naar de thunderclan kat. "Je mag van geluk spreken dat je onder een geweldige kat ligt anders had ik je aan je snorharen hier weg getrokken begrepen?" Grauwde ze laag laten doordringen dat hij echt van geluk mocht spreken. "Secretvoice zal zometeen als jullie hier klaar zijn dat." Ze wees naar de thunderclanner. "Meenemen. Creamyforst met jou wil ik zo ook spreken als Whisperwind klaar is." HAar ogen waren staalhard voor ze uiteindelijk naar Whisperwind draaide. "Heb je iets nodig uit het territorium? Er zijn meerdere apprentices en warriors binnen die ik zo weg kan sturen voor je om iets te halen." Ze dwong een respectvolle toon in haar stem hoewel ze echt woest was wist ze zichzelf in te houden voor het aanzicht van haar clan en voor de goede orde. EEn gevecht met haar medicine cat terwijl ze net pas leader was kon ze zich absoluut niet veroorloven.

Words: ### ||Tag: x|| Note: -

from Kíli @ Kickstart

De kruiden begonnen langzaam hun werk te doen, dus viel hij niet nog een keer uit. Hij kalmeerde wat terwijl hij opkeek toen Whisperwind de marigold terug schoof. Hij knikte gewillig toen ze uitlegde wat hij moest doen. Hij nam meteen het blad mee naar Honeypaw en liet zich naast haar door zijn poten zakken. Hij negeerde de rest terwijl hij voorzichtig wat op haar wonden begon te smeren met een geconcentreerde blik in zijn lichtblauwe ogen. Het deed hem pijn om haar zo te zien liggen en het deed hem pijn dat er zo’n commotie om was ontstaan. Ze verdiende dat niet en hij hoopte met heel zijn hart dat ze er niets van mee kreeg. “Whisperwind gaat je weer helemaal beter maken Honeypaw.” Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Toen zijn naam plots klonk uit de bek van zijn tante verstijfde hij eventjes, maar hij keek haar niet meer aan. Ze had hem verdriet gedaan en hij was kwaad op haar. Als ze geen leider was geweest had hij haar gezegd dat hij haar even niet meer hoefde te zien, het probleem was alleen dat ze wel de leider was. Hij mocht niet weigeren en dat wist hij maar al te goed, het was enkel ook om die reden dat hij iets tegen haar zei. “Oké.” Zijn stem klonk bitter terwijl zijn blik op Honeypaw gericht bleef. Ze mocht met hem praten, maar als ze excuses van hem verwachtte dan kon ze lang tegen hem aan blijven praten, want ze had hem te veel gekwetst. Creamy was niet snel boos te krijgen, maar dit alles ging hem veel te ver. Het ging om zijn dierbaarste vriendinnen en het zinde hem totaal niet hoe zijn tante Whisperwind behandelde en haar daarmee afleidde. Toen hij overal marigold opgedaan had, tenminste naar een nadere inspectie tot hij zeker wist dat hij geen wondje gemist had, keek hij op naar Whisperwind. “Is het zo goed?” Er klonk een aarzeling door zijn stem, wat als hij het niet goed gedaan had. Hij bleef vlak bij Honeypaw liggen, waardoor hij steeds haar ademhaling kon voelen. Dat stelde hem gerust, ook al was het het enige teken van leven.

Zeg jongens kan hier even volgorde inkomen want we zijn allemaal actief?
Ik stel voor
Whisperwind
Butterstar
Creamyfrost
Secretvoice
Jaytail

Zodat niemand weggepost word. (reageer hierop via pm)
mvg.Mim

Secretvoice bekeek de katten een voor een, hij had met geen van alle echt een bang. Tuurlijk het was zijn clan, maar echt tegen ze gesproken had hij niet, daarom stond hij ook vrij neutraal in deze discussie. Al zou hij altijd eerst voor zijn leidster staan, ook als haar oordeel was dat de Thunderclanner hier moest blijven. Hij keek naar de apprentice die er lag maar keek snel weer weg. Tuurlijk moest zij beter worden, hij wou alles behalve dat het slechter met de poes zou gaan. Maar Riverclan had genoeg katten om haar warm te houden en haar te ondersteunen, daar hadden ze thunderclan echt niet voor nodig. Hij keek naar Creamyfrost toen die vroeg of Butter hem weg zou sturen. Slimme zet, hij zou waarschijnlijk alleen luisteren als zij het hem zou vragen, of op zou geven. Anders zou hij gewoon aan haar zijde blijven staan. Zijn staart tikte zacht tegen de van haar terwijl in zijn ooghoeken naar haar keek. Zijn houding en blik straalde kalmte uit, en hij hoopte dat hij dat haar ook zo kon geven. Ze moest zich hier niet over laten opwinden. Zijn blik richtte zich weer strak op de katten voor hem. Hij negeerde de woorden van Whisperwind en keek op naar Butterstar toen ze sprak, hij zou nog niet weg gaan. Hij draaide zich naar de hoek en stapte er heen, hij was niet ver, hij was zeker nog in het gesprek, en dat zou hij ook zeker laten merken waarneer dat nodig was. Hij legde zijn staart om zijn poten, hij was de grootste van de zes katten. Hij hield de thunderclanner in de gaten maar keek tegelijk naar Butter, haar proberen te kalmeren. "We hebben genoeg warriors om hem over te nemen, iemand had Butterstar moeten roepen zodra hij gevonden werd" sprak hij kalm met een knikje richting de thunderclanner. "Klinkt niet raar toch? Als de leader ervan weet dat er iemand van een andere clan hier is? En waarom?" Hij keek even kort naar Creamyfrost. "Ze geeft om ons, om de apprentice, daarom trekt ze hem niet meteen weg, denk niet dat ze dat niet doet" Hij keek recht naar de kater. Hij knikte even op haar opdracht, zonder haar aan te kijken maar lette in plaats daarvan op elke beweging van de andere katten.

De grote zwarte poes negeerde de irritatie van haar leader, ze had wel betere dingen om zich zorgen over te maken. Ze zwiepte zelf geïrriteerd met haar staart voor ze toch verder ging maar ze ging niet in op verdere woorden. Ze was nu gewoon te diep in haar gedachtes bezig om er aandacht aan te besteden. Maar een zin deed haar vacht iets omhoog komen en ze moest even een paar keer diep ademhalen om niet uit haar plaat te gaan. Langzaam draaide ze haar kop om haar leader aan te kijken. ''Ik zal het een keer uitleggen. Het gaat hier niet om het warmhouden, want ik weet best dat daar genoeg anderen voor zijn. Hoe meer hij verplaats, hoe meer haar bot verplaats waardoor de kans groter word dat het helemaal slecht hersteld.'' Antwoordde ze geforceerd kalm, maar in haar ogen was te zien dat ze toch echt woedend was nu. ''Kortom, hij MOET hier blijven voor ik eindig met een apprentice die helemaal niet kan lopen op haar achterpoot.'' Met die woorden draaide ze haar kop weer terug voor ze zuchtte zodra Butterstar weer sprak. Wanneer besefte iedereen hier dat ze geen tijd had om al haar acties te verklaren net zoals haar keuzes. ''Ja,voor mij is het heel simpel. Ik heb mijn prioriteiten gesteld en het welzijn van mijn apprentice gaat in mijn ogen voor een clandispuut. Ik neem aan dat daar niks mis mee is, gezien ik er sowieso gelukkig weer buiten sta.'' Antwoordde ze, nog altijd geforceerd kalm maar haar geduld begon nu echt op te raken. Normaal was ze hartstikke vriendelijk als ze haar taak uitvoerde, maar in situaties zoals deze accepteerde ze geen tegenspraak en ook geen twijfels van anderen. Ze wist wat ze deed en wat ze moest doen en zo zou het dan ook gebeuren. Terwijl ze zachte druk zette op de poot van haar apprentice om deze op zijn plek te houden probeerde ze deze zo stevig mogelijk te verbinden. Ze keek eenmaal kort op naar Secretvoice zodra besloten werd dat hij bleef. ''Best. Zolang hij zijn commentaar voor zich houdt en probeert niet teveel in de weg te zitten.'' Antwoordde ze maar moest opnieuw diep inademen zodra ze weer nijdig begon te sissen tegen Jaytail. Ze beet de woorden die ze wilde terugkaatsen terug, gezien de situatie al gespannen genoeg was. Maar dit was verre van over. ''Als het kan, zou ik Creamyfrost het liefst hier nog houden gezien hij nogal wat meegemaakt heeft. Maar zolang hij daarna hier terugkeert en voor een dag of twee van zijn taken kan verlicht worden zal ik er niet verder tegenin gaan.'' Sprak ze, want ze had buiten Honeypaw ook haar vriend waar ze zich zorgen om maakte. Ze wist dat de twee een goede band hadden en dit echt als een klap zou moeten vallen voor hem. Ze dacht even na voor het verdere antwoord en zette een halve pas achteruit voor ze het spinrag greep en het zacht over de behandelde wonden drukte. Ze knikte tevreden naar Creamyfrost om te laten weten dat hij het goed deed. Maar zijn woorden hadden de grote poes even geraakt. Ze hoopte maar dat hij gelijk had en dat ze dit kon verhelpen. ''Als het mogelijk is zou ik wat meer mos kunnen gebruiken, net zoals spinrag.'' Mompelde ze bedenkelijk en bleef even staren naar de achterpoot van de witte poes. ''Maar ik zou de prioriteit leggen op een stevige, maar niet al te grote tak. Dat zou een betere steun zijn om haar achterpoot zo recht mogelijk te houden. Het overige zou ik anders zelf ook voor op pad kunnen gaan maar die stok zal voor nu een groot verschil kunnen maken.'' Was haar uiteindelijke, duidelijke antwoord voor ze weer naar de redpoint kater keek. ''Perfect werk, geen zorgen er had niks fout kunnen gaan.'' Sprak ze hem zacht toe voor ze een kleine glimlach tevoorschijn toverde. Toch draaide ze haar kop naar Secretvoice en haar oren zakte iets weg. ''Ik ga deze discussie niet nogmaals aan, ik heb net uitgelegd waarom het cruciaal is. En als je me een plezier wilt doen wil ik graag wat stilte hebben zodat ik me iets beter kan concentreren. Het is niet de makkelijkste taak namelijk.'' Ze moest zich opnieuw dwingen rustig te blijven, omdat ze wist dat boos worden totaal geen zin had nu. het zou haar niet goed doen en de rest hier ook niet.

BUTTERSTAR

Het korte antwoord van haar neefje brak iets in haar maar ze dwong zichzelf har ogen te sluiten en zichzelf in te houden. Het was nu onnodig om uit te vallen, het was onnodig om haarzelf belachelijk te maken en zeker niet het belangrijktse om nu haar gelijk te behalen. Haar ogen gleden naar de apprentice die tegen de Thunderclanner lag en ze slikte een schuldgevoel weg. Nee zij zat hier niet fout. Het was nogaltijd Whisperwind die hier een fout was begaan maar nu was niet het moment om dat te bespreken, je kon veel zeggen maar dat wist Butterstar zonder enige twijfel.

"Zeg ik dan niet dat hij moet blijven liggen?" Mompelde ze hard en staarde haar strak aan de woede negerend. Als ze er op uit was om haar slecht te laten voelen over de dreiging van de thunderclanner in schatten dan zat ze heel verkeerd en dat zal dan ook duidelijk gemaakt moeten worden. Het irriteerde haar dat Whisperwind duidelijk ergens het idee had dat zij niet goed bezig was? Maar ze wist zichzelf in te houden en staarde strak naar Secretvoice. "Je word geacht op de thunderclanner te letten niet commentaar te geven op Whisperwinds keuzes." Sprak ze zachtjes en zwiepte met haar staart. "Daar is later meer dan genoeg tijd voor." Mompelde ze en keek Whisper aan. Had ze nou echt niet door dat Butter ondertussen uit zichzelf al alle mogelijke instincten in haar lichaam aan het onderdrukken was om haar tegemoet te komen?

Haar volgende woorden kwamen iets rustiger bij Butter over en ze begreep dat hoewel de gehele sfeer nog gespannen was ze nu tenminste normaal zou kunnen praten met haar medicine cat. Langzaam knikte ze. "Creamyfrost blijft hier zo lang als jij hem nodig hebt en zolang hij het nodig heeft hier te blijven. Overstreste warriors zijn niet goed." Ze glimlachte zachtjes. "Ik zal er voor zorgen dat er een patrol op pad gaat en ik zal doorgeven wat je wil hebben." Ze kwam omhoog en liep de den uit even snel wat commando's gevend aan de eerste warrior en apprentices die ze zag en liep weer terg. "Het komt er aan." Haar stem was een stukje zachter diep adem gehaald en de eerste spanning uit haar lichaam gedwongen opnieuw de rust zelfe. "Hoe kan ik helpen?" Mompelde ze zacht en stapte naar Whisperwind toe klaar om te helpen al hielt ze een halve blik op de thunderclanner.

Words: ### ||Tag: x|| Note: -

from Kíli @ Kickstart

Hij irriteerde zich echt mateloos aan Secretvoice. Hij had niet voor niets aan Butterstar gevraagd of ze hem weg kon sturen. Hij maakte zich niet geliefd om opnieuw zijn mening eruit te knallen. Dan had hij misschien niks met Honeypaw, maar dan hoefde hij nog niet Whisperwind af te leiden, daar had hij geen recht toe. Zijn haren stonden recht overeind terwijl hij de kater strak aanstaarde, hij schudde verdrietig zijn kop. Toen werd zijn aandacht gevestigd op Whisperwind die druk bezig was met Honeypaw. Hij vroeg met heel zijn hart aan starclan of iedereen nou gewoon even zijn kop kon houden. Hij bewoog zijn oren toen het gesprek opeens naar hem ging, Whisperwind wilde hem hier nog houden, maar er was toch niets met hem aan de hand? Alleen toen dacht hij verder, want was dat wel echt zo? De beelden van Honeypaw die kopje onder ging en niet meer boven kwam, zijn gevaarlijke tocht om haar terug te vinden en toen opeens de Thunderclanner die voor zijn neus was verschenen, was er echt niets met hem aan de hand? De kruiden hadden hem gekalmeerd en misschien voelde hij het daarom niet zo heel sterk. Hij keek weg toen zijn tante toestemming gaf om hem bij Whisperwind te houden. Tranen sprongen in zijn lichtblauwe ogen en hij keek kort dankbaar op naar Whisperwind. Hij kon op die manier nog bij Honeypaw blijven en hij hoefde nog niet met Butterstar te praten. Hij zag tegen het gesprek op en door alle commotie klopte zijn hart in zijn keel. Langzaam begon de paniek de kop weer op te steken en hij slikte om het terug te dringen. Er was geen tijd voor zijn paniek en hij moest er voor zorgen dat hij niet in shock raakte, dat had hij al te vaak meegemaakt. Het voordeel daarvan was dat hij wist wat de voortekenen waren. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten en zijn neus raakte net de sneeuwwitte vacht van Honeypaw. Het was de eerste keer dat hij Butterstar weer aankeek toen ze bij hen kwam staan en vroeg wat ze kon doen. Zijn ogen stonden ietsje afwezig en hij tilde met een ruk zijn kop op toen de beelden opnieuw op zijn netvlies verschenen. Nee ophouden, schoot er door zijn kop. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling, waarmee hij voorkwam te blijven hangen in de beelden. Hij sloot zijn ogen en toen hij ze weer open deed, waren ze helder. Hij keek een keer van Butterstar naar Whisperwind en weer terug, maar daarna gleed zijn blik naar Honeypaw. Het stak hem om haar zo te zien en de onzekerheid maakte hem van streek. Al deed hij zijn best om kalm te blijven, het koste hem moeite.