Looking, but what is it?

Crowfeather strompelde door het lange gras, de harde ondergrond schraapte tegen zijn poten. Waarom is dit ons nou overkomen! Wat hebben we gedaan om StarClan zo kwaad op ons te maken! Gromde een stemmetje in zijn hoofd, de zon was verdwenen achter een donker grijze wolk. Alles werd donkerder en grauwer, alsof zelfs de natuur rouwde om Tallstars dood. Met een hangend hoofd liep hij door en keek de vlakte over. Geen enkel geluid was er te horen, geen beweging was er te zien en geen wind blies er door zijn vacht. Het was erg vreemd, nog nooit had Crowfeather dit mee gemaakt. Al de hele dag was het grauw, maar dat er geen wind waaide in WindClan! Dat was vreemd. Wat kan mij het schelen? Nu kan ik gewoon verder jagen zonder dat de prooien nij ruiken.. Gromde hij tegen zichzelf, hij trippelde naar een klein dun struikje en stak zijn kop er doorheen. Een mollig konijn kauwde op wat gras, zijn rug was tegen hem gekeerd. De kaken van het konijn gingen dwars over alkaar heen en werden gevolgd door een slik. Het herhaalde zich steeds weer en weer. Crowfeather bleef er naar kijken, maar schudde uiteindelijk zijn kop. "Waar ben ik mee bezig?" Gromde hik op een zachte toon, snel maar zacht ging hij in de sluiphouding zitten en richtte zijn blik op het konijn. De grote sterke poten konden zo een kat blind maken en ze waren goed voor een sprint. Zo stil als een slang kroop hij naar zijn doelwit, het had niets in de gaten. Totdat hij per ongeluk op een twijgje stond. Knak! Met een snelle sprong was het konijn verdwenen in de struiken. De struiken beefde nog even na, meteen zette Crowfeather de achtervolging in en raasde door de struiken. Het kleine witte staartje van het konijn verraade zijn plek en met een krachtige sprong kwam hij net achter het konijn. Snel draaide het konijn om en rende weer weg. Kwaad sprintte Crowfeather er achter aan en kon zijn geurspoor duidelijk ruiken. Weer spotte hij het konijn, dit keer was het in een hol gevlucht. Het was net groot genoeg voor een slanke volwassen kat, zoals hem. Stil sloop hij er naartoe en sleepte zich er doorheen. Het was erg donker en zelfs het witte staart van het konijn was niet te zien. "Waar ben je nou!" Siste hij kwaad, een snel gehijg kon hij horen, het gehijg van een konijn! "Hebbes!" Met een uitgestoken klauw haalde hij uit en voelde vacht er onder. Vers bloed droop uit de wond die hij had gemaakt, de geur van prooi gleed in zijn neusgaten. Heerlijk was het! Nog een ding moest hij doen, de klus afmaken. Crowfeather sloop naar het konijn en tastte voor de nek. Hij liet zijn scherpe tanden zien en beet totdat hij een knak hoorde. Het konijn werd slap en bingelde uit zijn bek. Trots sloop hij achteruit, tot hij tegen iets kouds botste. Hij liet het konijn vallen en draaide zich om, een klein gat opende in het dak en liet een klein straaltje licht vallen op een gloeiende steen. Zijn ogen wrden groot en hij kwam wat dichterbij, de steen had een normale temperatuur en voelde aan als normale stenen. Maar deze was prachtig blauw en glimde in het zonlicht. Crowfeather ging zitten en bestideerde het goed, misschien kon hij een stukje meenemen? Misschien kon hij het geven aan een bijzondere kat, ookal had hij die nog niet. Dat leek hem wel een goed idee. Met zijn poten klopte hij aan elke kant van de steen, tot er iets afbrak. Een klein puntje lag op de grond voor hem. Hij pakte het op in zijn bek en liep terug naar zijn konijn. Buiten kon hij een stevige windvlaag horen, de wind was weer terug gekeerd! Eigenlijk was dit geen goed moment..
Het konijn bungelde uit zijn bek wanneer hij naar buiten liep. Binnen in zijn mond zat het steentje tussen zijn kaken geklemd. Door de wind moest hij een oog dichtknijpen, het was erg moeilijk om nu terug te lopen. Ondertussen was het nog harder gaan waaien en waren er een paar regendruppels gevallen. Dit was niet echt mooi weer voor in Groenblad, nu moest het prachtig weer zijn met veel zon. Dit was dat niet bepaald. Crowfeathers vacht waaide de hele tijd heen en weer, het was erg irritant. Nu vielen er veel meer druppels en vermengd met de wind waren ze ijzig koud. Met becende poten stond hij stil en keek om zich heen voor beschutting. Hij kon niet met zijn dunne vacht doorlopen, straks werd hij nog verkouden! Trillend zag hij een vossenhol, de geuren waren oud en er was al lang niets in de buurt gekomen. Snel rende hij naar buiten en ging zitten, al zijn vacht was doorweekt en hij trilde constant. Het konijn was even nat als zijn vacht en hij legde het neer. Het steentje legde hij er naadt en hij keek er naar. Het was een prachtig gezicht! Niemand mocht dit van hem afpakken! Hij sloeg zijn staart om het steentje en ging liggen, hopend dat iemand hem zou vinden en hem warmte zou geven. Maar zou er wel iemand komen?

(Het liefst een Warrior, want een Apprentice kan niet echt een volwassen Warrior naar het kamp brengen..)

Sneeuwwitte pootjes trippelde haastig over de koude bosgrond,en met een sierlijke sprong belade een mooie witte katin op het konijn. Snel maakte Songbird het kleine beestje dood, en trapte er wat aarde over. Haastig speurde ze terug de lucht af naar prooigeuren, de clan kon alle middelen gebruiken nu iedereen een beetje verzwakt en geschokt was door Tallstars dood. Al snel rook Songbird een muis en zacht sloop ze achter de geur aan. Onder een struik trof ze een muis aan die zachtjes op een zaadje knabbelde, er totaal niet van bewust dat zijn kleine leventje elk moment kon eindigen. Snel haalde ze uit met haar witte poot en ze voelde hoe haar nagels zich in het beestje boorden, daarna maakte ze het snel dood en trapte er ook wat aarde over. Toen ze terug van onder de struik kwam voelde ze een paar regendruppels vallen. Snel groef ze de muis terug op , Songbird haateregen dus dan zou ze maar beter kunne terugkeren naar het kamp. Even later had ze ook het konijn opgehaald, maar ondertussen was haar vacht al helemaal doorweekt. Schichtig keek ze om zich heen op zoek naar een plek om te schuilen, en opeens trok een vossenhol haar aandacht, en met haar prooi stevig in haar bek geklemd rende ze ernaartoe. Toen ze eenmaal binnen was drong een bekende geur haar neus binnen. "Crowfeather ? wat doe jij hier ?" mauwde ze verbaast

Nog steeds kletterde de regen op de bosgrond, het was al lang aan de gang en Crowfeather had er al erg lang genoeg van. De geur van het konijn maakte hem hongerig, maar hij moest de Clan voor laten gaan! Dat was de eerste regel die hij als Apprentice had geleerd, 'Eerst moet de Clan worden gevoed en dan jezelf pas!' De kwade stem van zijn mentor galmde door zijn hoofd, hij had een grote hekel aan hem. Ook al was hij gestorven aan groenhoest, toch leek het alsof hij hem nog bekeek. Lightningcloud heette hij, bij die naam gingen zijn haren overeind staan. Hij probeerde zich te kalmeren, maar zijn woede was té groot! Opeens drong een bekende geur door in zijn neusgaten, hij identificeerde het beter, WindClan, verder kon hij niks meer. Niet dat hij slecht was in geuren herkennen, nee, dat was het niet. Maar de regen belemmerde alles, kwaad sloeg hij zijn nagels in het konijn. Vers bloed droop langs zijn poten en hij trok snel zijn poten terug. Met zijn ruwe tong lapte hij langs het bloed, dit maakte hem alleen nog hongeriger. Net toen hij zijn tanden in het vlees wilde zetten, zag hij een puur witte poes voor het hol staan. Meteen trok hij zich terug en dipte zijn hoofd beleefd. "Crowfeather ? wat doe jij hier ?" Vroeg ze verbaasd, Crowfeather draaide met zijn ogen en keek haar recht in de ogen aan. Hij zette een stap dichterbij haar, maar trok zich snel terug door de regen. "Kom eerst maar binnen, je bent doorweekt!" Zei hij een beetje bezorgd, misschien werd zij wel ziek. Crowfeather stapte met zijn lange gespierde poten terug naar zijn konijn en schoof met zijn staart het gloeiende steentje achter hem. Niemand mocht het zien behalve zijn grote liefde. Die hij nóg niet had. "Wat denk je dat ik aan het doen ben? Schuilen voor de regen! Wat die jij hier dan eigenlijk, als ik het vragen mag?" Zijn stem was een beetje arrogant, maar toch was Songbird, de witte poes, toch zonder 'kloppen' hier gekomen. Oké het was een vossenhol, maar als ze goed had geroken wist ze dat hij hier al was. Hij gromde wat in zichzelf en keek om, gelukkig lag zijn steentje er nog steeds, het gaf een verwarmende gloed, licht blauw, maar net te fel. Crowfeather zakte neer en bekeek het goed, nog steeds gaf het hem een gevoel van een avontuur, terwijl het gewoon een steentje was, maar misschien was het de wil van StarClan, dat hij zo zijn liefde zou vinden. Nog steeds liep er bloed langs het konijn, zijn blik draaide naar Songbird, zij had ook een konijn, misschien was het niet zo erg dat hij zijn konijn zou eten.. "Um, Songbird, kom nou maar, straks word je nog ziek. Hier, heb ik een konijn voor ons beide en dan kunnen we wat energie opbouwen voor de reis terug naar het kamp. Dan kunnen we ondertussen ook opwarmen." Crowfeather probeerde zijn stem vriendelijk te houden, maar van regen werd hij erg chagrijnig. Druppels kletterde door het dak, gelukkig alleen maar in de ingang, maar al snel zou het hier niet echt droog blijven. Crowfeather deinsde achteruit toen er een extreem grote druppel op zijn kop kwam. Sissend likte hij zijn poot en droogde zijn vacht door er over heen te gaan met zijn poot. "Kom je nog, of niet?" Gromde hij, nu was hij zijn goede gedachte vergeten, hij had geen zin meer in het acteren. Grommend klauwde hij de bruine vacht van het konijn baf, het was tegen de Warrior Code, maar anders werden zij ziek. Dat kon toch wel? Of niet? Crowfeather slikte benauwd en keek richting de witte poes. Zij vond het toch niet extreem erg? Nog nooit had hij zich onzeker gevoeld, maar tegen de Warrior Code ingaan, dat was ook wel een grote overtreding. Hij zou al blij zijn als hij hier vandaan kwam met een milde straf..

Songbird bleef even verbaast staan, ze had niemand in dit vossenhol verwacht. "Kom eerst maar binnen, je bent doorweekt!" mauwde Crowfeather een beetje bezorgd, en Songbird stapte snel het vossenhol binen en om aan de regen te ontsnappen."Wat denk je dat ik aan het doen ben? Schuilen voor de regen! Wat die jij hier dan eigenlijk, als ik het vragen mag?" mauwde Crowfeather een beetje arrogant,"hetzelfde als jij dus" mauwde Songbird egaal en met snelle halen probeerde ze de regen wat uit haar vacht te likken. Snel liet Songbird haar prooi vallen en liet zich naast Crowfeather neerzakken. Zo te zien was Crowfeather ook aan het jagen geweest toen de storm uitbrak want er lag nog een dood konijn is het hol waar langzaam bloed uitliep. "Um, Songbird, kom nou maar, straks word je nog ziek. Hier, heb ik een konijn voor ons beide en dan kunnen we wat energie opbouwen voor de reis terug naar het kamp. Dan kunnen we ondertussen ook opwarmen." mauwde Crowfeather met een genepte vriendelijke toon. Songbird snapte dat hij mischien niet zo blij was met haar bezoek maar zij had ook moeten schuilen.Evendacht ze na, was dat konijn opeten niet tegen de krijgscode? Maar ze hadden toch energie nodig om de terug een beetje op krachten te komen."Kom je nog, of niet?" Gromde Crowfeather en blijkbaar had hij zijn vriendelijke gedachten terug opzijgeduwt. Songbird drukte haar vacht tegen de zijne, "Zo erg zal het wel niet zijn dat we het konijn opeten, wij moeten toch ook op krachten komen , of niet ?". Snel nam Songbird ook een hap van het konijn, ookla had ze niet zoveel honger het leek haar beleefder. Daarna legde ze zich terug op de grond, ondertussen was haar vacht al iets droger geworden maar volledig droog kon je het nog niet noemen. Het enige wat er nu opzat was wachten tot de regen stopte en hopen dat tegen die tijd haar vacht droog was. En nu had ze zelfs gezelsschap in het kleine vossenhol, alleen hopen dat Crowfeather zijn humeur een beetje beter werd.

~Wow ^.^ 15 regels ~

Al miljoenen regendruppels waren gevallen, het leek wel alsof het vanaf hier al Crowfeathers vacht nat maakte. Hij schudde ongeduldig zijn vacht en likte zijn poten, strook voor strook werd zijn vacht droger. Crowfeather ging weer zitten en trok zijn poot hoog op, met zijn tong ging hij er langzaam langs. Om er zeker van te zijn dat hij niets oversloeg. Uiteindelijk was zijn kortharige vacht droog en gingen zijn haren automatisch rechtovereind staan om warmte op te vangen. "hetzelfde als jij dus" Antwoordde Songbird na een lange stilte, Crowfeather knikte kort terug en draaide zijn rug naar haar toe, het dikke konijn trok zijn volledige aandacht nu. Crowfeather slaakte een tevreden ongeduldige zucht toen de witte poes eindelijk naar het konijn toe liep en haar koude vacht tegen de zijn aan drukte. Ergernis ging door Crowfeather heen toen dat deel van zijn vacht kouder en natter werd, heel even ging zijn haren nog verder overeind staan, maar al snel kreeg hij ze onder bedwang en relaxte ze. "Zo erg zal het wel niet zijn dat we het konijn opeten, wij moeten toch ook op krachten komen , of niet ?" Na haar korte gesprek, waar zij eigenlijk las enige sprak nam ze snel een hap, honger vloeide door Crowfeathers maag. Hij liep van Songbird af en ging aan de andere kant van het konijn zitten. Hij wilde niets echt te maken hebben met die Songbird, hij wist alleen dat ze een Warrior was, verder niets.. Het konijn was taai en slap geworden door de kou en de regen en viel als een blok op zijn maag. Zij zogenaamde vrolijke humeur was echt over, nu zou hij ook niet alsof dien dat hij aardig was.
Na de lange stille maaltijd maakte Crowfeather zijn mond schoon, hij veegde met zijn voorpoot de overgebleven stukjes konijn van zijn snorharen en likte het bloed van zijn mond. "Zo, Songbird, zullen we nu gaan? Of moet ik kijken waar de zon staat?" Vroeg hij met een geïrriteerde stem, zijn goede humeur was definitief over. Zonder op antwoord te wachten sprong hij over het karkas heen en trippelde met snelle kleine passen naar de uitgang van het hol. Dit keer vielen er meerdere druppels achter elkaar en kon je bijna niets zien daar de massa druppels. Met gespleten ogen tuurde hij door de storm, de gloed van de zon was nergens te bekennen, ook al kon je bijna niets zien door de regen, maar als hij omhoog keek zag hij talloze sterren nog net met hun licht door de donkere wolken schijnen. Ongeveer in het midden stond de maan, zijn heldere witte licht verlichtte nog net de hoge vlaktes. Zuchtend draaide Crowfeather zich om en liep naar binnen, zijn vacht was iet wat nat geworden, maar niet zoveel als de vorige keer. De witte vacht van Songbird was makkelijk op te vangen in de donkere grot en daarnaast scheen het heldere licht van.. O nee! Hij had het steentje onverborgen achter gelaten! Zou Songbird het gezien hebben en hem bevelen om het terug te brengen? Bij die gedachte ging zijn vacht overeind en werd hij bijna twee keer zo groot, dit keer was het niet echt makkelijk om het onder controle te houden. Het blauwe licht gaf hem wat rust en hij trippelde weer terug, verschillende emoties stootten van hem af, zoals ingehouden woede, angst en een soort heimwee. Hij wilde niet langer bij deze poes blijven, hij wilde weer alleen zijn en gewoon verder gaan met zijn leven. Zonder naar Songbird te kijken wikkelde hij zijn staart wikkelde om het steentje. Toen hij het achter hem had geschoven keek hij Songbird kwaad aan, alsof hij haar zou aanvallen wanneer ze schreeuwend het hol verliet en het aan Hollystar zou vertellen. Misschien was het niet erg, maar het was voorlopig alleen voor hem en zijn geliefde, niet voor iemand die zijn ogen er niet vanaf kon houden! "Jij hebt niets gezien!" Begon hij spugend, zijn vacht rees op en zijn woede werd groter. "Als jij het aan iemand vertelt dan zal je er niet zonder blessures vanaf komen! Vraag me niet, niet van waar het vandaan komt of hoe ik het heb gekregen!" Daarna keerde hij haar de rug weer toe en staarde naar zijn steentje, het licht kalmeerde hem helemaal. Ben je niet te hard geweest voor Songbird? Leek het wel te zeggen, of was het toch iets vanbinnen hem? Hij keek met een schuldige blik naar Songbird. Vragend hoe ze zou reageren..

-Had inspiratie!-

Crowfeather was blijkbaar helemaal nog niet van zijn slechte humeur af maar songbird probeerde alleen maar aardig te zijn. "Zo, Songbird, zullen we nu gaan? Of moet ik kijken waar de zon staat?" mauwde Crowfeather met een geïrriteerde stem en hij stapte naar de uitgang van het hol maar blijkbaar was het zo hard beginnen te regenen dat het bijna onmogelijk was om nu erdoor heen te gaan. Songbird keek vluchtig naar de plek waar Crowfeather daarnet nog had gezeten, en ze zag een klein blauw steentje liggen. Gefocust bleef ze er naar kijken, het was net alsof het mooie kleine steentje een warme gloed uitstraalde en meteen voelde Songbird zich helemaal warm vanbinnen. Songbird hoorde de pootstappen van Crowfeather terugkomen maar ze kon haar ogen niet van het steentje afhouden. En toen Crowfeather zag dat ze naar het steentje keek werd hij razend, en snel haalde hij het weg en verborg het achter hem. Crowfearther wierp haar een razende blik toe, "Jij hebt niets gezien!" Begon hij spugend, zijn vacht rees op "Als jij het aan iemand vertelt dan zal je er niet zonder blessures vanaf komen! Vraag me niet, niet van waar het vandaan komt of hoe ik het heb gekregen!" Daarna keerde hij zijn rug naar haar toe. Songbird liet vol schaamte haar oren zakken , kon ze echt nooit met iemand praten zonder het te verpesten ? Hoe Crowfeather daarnet tegen haar had geschreeuwd deed haar zoveel denken aan haar vader dat het pijn deed, en van die gedachten vulde tranen haar ogen."Ik zal niemand iets zeggen, ik zal jou nu maar alleen laten dan" mauwde Songbird en tranen druppelde op de grond van het oude vossenhol. Snel richte ze haar ogen naar beneden , hopend dat Crowfeather niet zou zien dat ze huilde. Zacht stapte ze naar de uitgang van het hol en keek hoe de regen met bakken uit de hemel viel, ze zou hier nooit zomaar doorkomen. "Dag.." mauwde Songbird nog snel en ze wierp nog een laatste blik op Crowfeather, en daarna verliet ze het hol. De regen drukte zo zwaar op haar vacht dat het echt zenuwslopend was om erdoor te gaan, stil vanbinnen hoopte ze dat Crowfeather haar terugriep maar snel duwde ze die gedachte ver weg. Zacht probeerde ze verder te stappen maar de regen woog zo zwaar op haar vacht dat ze zich gewoon op de grond liet neervallen en daar bleef liggen.

~Inspi is besmettelijk~

Crowfeathers vacht stond nu paal recht overeind en woede flitste van hem af, zo kwaad was hij nog nooit geweest. En waarover dan? Een stom steentje, een klein golfje van schuld ging door hem heen, maar werd algauw overspoeld door woede. Eerst kwam die Songbird onaangekondigd binnen, had zijn gulle geschenk maar een beetje opgegeten en wilde misschien wel zijn bijzondere schat stelen. Zijn nagels schoten steeds in en uit, maar hij bleef verstijfd op zijn plek, hij zou haar een kans geven om weg te komen, voordat hij zijn woede op haar zou richtten. Hij hield zich goed aan de code, maar meestal werd soms de woede hem teveel. "Ik zal niemand iets zeggen, ik zal jou nu maar alleen laten dan" Miauwde Songbird een beetje verdrietig, het kon hem niets schelen, hij wilde alleen zijn. Het geluid van druppelend water deed hem achterom kijken, eerst dacht hij dat het regen was dat door het hol lekte, maar hij zag dat het tranen waren..
Snel draaide hij zijn blik om, hij wilde er niet emotioneel uitzien. Nog steeds stond zijn vacht recht overeind, kwaad kraste hij met zijn nagels in de harde vloer. Zes krassen stonden er nu, allemaal netjes op een rij, wat kon hem die Songbird toch schelen? "Dag.." Zei een steeds zwakker wordende stem, dat betekende dat ze weg liep. Gerust slaakte Crowfeather een zucht, hij draaide zich om en kon nog net de witte gedaante van Songbird zien..
Na een paar minuten verveelde hij zich ernstig, constant tikte de regen die door het plafond kwam op zijn hoofd. Iets om gek van te worden! Sissend sloeg hij met zijn voorpoot op het dak, een vreemd krakend geluid kwam er vanaf, een beetje bang kroop hij achteruit. Het steentje pakte hij op in zijn bek, het uiteinde prikte in zijn wang. Nog meer gekraak klonk er van boven, een paar korrels zand vielen op zijn neus, snel schudde hij het van hem af. Stil spitste hij zijn oren, nu leek er overal gekraak van te komen! Sissend deed hij voorzichtig en stil een paar passen achteruit, elk geluid kon het hol in laten storten! Even stopte het gekraak en werd alles muisstil, zelfs werd de regen buiten wat zachter, maar niet voor lang. Een enorme windvlaag deed zich oprukken en de regen sloeg hard tegen het hol, hard gekraak van alle kanten deed hem achteruit deinzen. Hij was doodsbenauwd, dit kon weleens zijn einde betekenen.. Keihard kwam de regen naar op het bovenste deel van het vossenhol, zand viel naar beneden en vormden verschillende hoopjes. Hoestend door al het zand ploeterde hij er doorheen, vele stofwolken deden hem stikken, maar hij hield vol. Totdat achter hem een vreselijk kabaal hem deed schrikken, een waterval van zand viel een staartlengte achter hem neer, het hol was aan het instorten! Al gauw daarna begon de rest uiteen te vallen, Crowfeather rende zo hard als hij kon, maar de vernietigende golf van zand was sneller. In de verte kon hij een grauw licht zien, maar voor hem doemde een zelfde waterval van aarde en zand op. Hij was ingesloten, het enige licht was nog het gat boven hem, wat al manen geleden als nooduitgang was gebruikt, misschien zou hij nog werken? Crowfeather sprong zonder twijfel de lucht in, onder hem voelde hij nat en modderig zand, hij snapte naar lucht en voelde het in zijn longen. In het hol klonk een vreselijk kabaal en snel sprong Crowfeather weg, voordat hij ook maar op adem kon komen knalde een grote schicht bliksem op de boom naast hem. Brandend viel de tak boven hem neer, snel en bang probeerde hij weg te komen. Gelukkig stond midden in de lengte van de tak een steen en liet de tak in evenwicht, gerust rende hij weg. Nog steeds zag hij in zijn ooghoek de brandende boom en het ingestorte hol. Waarom was dit hém overkomen? En waarom nadat Songbird was vertrokken? Had hij een fout gemaakt die de StarClan erg vond? Of was dit gewoon de natuur? Op geen van alle antwoorden wist hij het antwoord, maar hij kon het vast wel vinden bij de persoon zelf, Songbird. "Songbird! Waar ben je?" Riep hij hard, alsof hij het over ShadowClan territorium wilde roepen. DE maan scheen fel op de open plek waar hij stond, hij moest en zal de witte poes vinden.

Een witte gedaante lag als een schim op de grond. Onbelangrijk en nietsnuttig lag en kleine bundel witte vacht op de doorweekte bosgrond. Nog steeds liepen Songbirds ogen over van de tranen, maar voor de rest bewoog ze niet. Hoe ze hier nu lag deed haar denken aan haar kittentijd, hoe ze zielig had zitten huilen in een hoekje van de nursery terwijl ze het geschreeuw van de ruzies tussen haar ouders. Snel probeerde ze die gedachte weer weg te duwen maar tevergeefs. Nog steeds had Songbird niet de intensie terug recht te staan, maar toen een harde donderslag door de lucht schoot sprong ze bang op. Snel liep ze naar een plekje bomen waar ze onder een grote eik ging staan , die dekte haar een beetje af voor de regen. De tranen waren stillaan aan het stoppen en songbird begon zacht weer de regen uit haar vacht te likken. Weer galmde een donderslag door de hemel maar Songbird had er weinig zorg aan en schichtig bleef ze doorlikken. Opeens schoot een grote gevorkte bliksemschicht door de lucht en Songbird zette haar haren omhoog van angst. Songbird had een panische angst voor Bliksem en ze kon er echt niet mee omgaan. Snel drukte ze zich tegen de stam van de eik in de hoop dt de bliksem haar niet zou kunnen raken daar. Maar toen er een bliksemschicht vlak voor haar voeten op de grond neerschoot en er een groot vuur ontstond kroop ze snel in de eik achter haar. Songbird klemde zich met haar scherpe klauwen vast aan een dikke tak , snelle halen naar lucht trokken door haar longen. En toen ze zag hoe het vuur nu ook aan de stam van de eik begon te likken sloot een koude klauw zich om haar hart. Wat moest ze nu doen ? er was hier geen kat de zien die haar kon helpen, maar opeens hoorde ze een stem. "Songbird! Waar ben je?" schreeuwde een harde stem , en meteen hoorde ze dat het Crowfeather was. "Crowfeather ik ben hier ! HELP" Schreuwde Songbird zo hard ze kon en ze wende zich tot het uiterste einde van de tak.

Donkere wolken sloten zich om de maan, meer en meer bliksemschichten schoten uit de lucht en richtten zich op bomen en struiken. Crowfeathers oren richtten zich steeds weer van het geluid af, het was zo hard! Zijn vacht was koud en nat, het druppelde steeds op de grond en maakte zijn poten nat. Waarom deed de StarClan sit? Wat hadden zij gedaan om dit te laten doen? Kwaad sloeg hij met zij klauwen in de lucht, het enige wat dit everde was een nattere poot en wat overgebleven zand in zij ogen. Geirriteerd wreef hij met zijn poot in zijn ogen en scherpte zijn blik. Alles wat hij nu kon zien was rook van de vlammen en de donkere wolken boven hem die soms oplichten van de donder. Crowfeather kon een paar bomen voor hem iets roods zijn gloeien, vlammen die een boom opslokten. Een bange stem deed hem op schrikken. "Crowfeather ik ben hier! HELP" Zijn vacht ging rechtop staan aan de gedachte van Songbird die in de vlammen viel en levend verbrande. Sniffend volgde hij de geur van de poes, het werd meoilijk gemaakt door de geur van rook en vuur. Crowfeathers instinct wilde helemaal terug rennen naar het kamp, eerst hielp zijn woede mee, maar die koelde al gauw af nadat hij zijn geweten erop had gezet. Wat moest hij zeggen aan Hollystar? Um, Hollystar, Songbird is gestorven in een bosbrand en ik ben terug gegaan om het u te vertellen? Nee, dus! Met een versnelde pas rende hij op de WindClan geur af, onderweg kwam hij een paar bange prooidieren tegen, op de vlucht voor het vuur. Door de regen steeg er een stoomwolk op van een paar bomen, maar de meeste vlamden nog volop van het vuur. Wat als hij te laat was?
Er was nog steeds neimand te zien en de geur was al een beetje aan het vervagen. Was hij verkeerd gelopen? Er stonden niet eens zoveel bomen hier, maar alles leekt hetzelfde door de vlammen. Hij kon nu ook niet terug gaan, dus hij moest zijn laatste beetje energie inzetten voor de zoektocht. Opeens waaide een krachtige windvlaag voor zijn neus voorbij en rook hij Songbirds geur, hij wilde nu al er naartoe rennen, maat wat als hij het steentje kwijt raakte? Bezorgd keek hij rond om een plek te vinden om het te onthouden. Na een paar mislukte pogingen zag hij een gigantische steen die bijna boven de boomtoppen uitstak. Snel rende hij er naartoe en zag dat er onder de steen een kleine ruimte in zat. Groot genoeg voor een konijn en een muis samen. Tevreden om een veilige plek te vinden voor het steentje volgde hij weer het geursppor. Zou hij niet te laat zijn?
Een sterke lucht van vuur en kat vlogg zijn neus binnen, Songbird was dicht bij! Crowgeather spitste zij oren en vernauwde zijn ogen. Een witte gedaante zat om een tak geklemd, het kroop steeds dichterbij het einde van de tak en schreeuwde om hulp. "Ik ben hier! Ga niet verder van de tak af! Ik moet eerst een plan bedenken!" Maar hoe? Er stond niets dicht bij de massieve eik waarmee hij haar kon helpen en de regen deed bijna niets. Angst gleed door hem heen, hij had geen flauw idee wat hij kon doen.. De vlammen kropen steeds dichterbij Songbird en hij stond daar maar, te kijken hoe ze straks misschien werd opgeslokt door de vlammen als hij niets deed. Zijn ooghoeken zagen een ronde steen die losjes op de grond stond. Misschien, dat dat zou helpen? Zonder enige twijfel schoot hij er opaf en duwde met al zijn kracht, de steen schoof een paar muizenlengtes en ging de gloed van vlammen binnen. Dit kon nog eens werken, na een paar keer geduwde te hebben ging hizelf ook de vlammen in. Een knal liet hem even wankelen en hij zag dat de steen nu aan de eik was gekoppeld. Crowfeather leunde even op de steen en deinsde meteen terug toen hij voelde dat de steen heter en heter begon te worden. "Songbird, snel! De steen wordt steeds heter! Je moet nu springen!" Schreeuwde hij, hij rende door de nog kleine opening van vlammen en likte een paar verbrande plekjes in zijn vacht. Dit moest werken en anders moest hij er met een flinke straf vanaf komen..

Vol angst keek Songbird genadeloos toe hoe de vlammen over de stam naar boven klommen, zou Crowfeather haar kunnen redden ? Eondelijk zag hij de grijze vacht van Crowfeather in de verte , of was het maar een illusie. Rook stroomde als giftig gas door haar longen, en zachtjes begon haar beeld wazig te worden. Maar ze moest volhouden en toen zag ze de vacht van Crowfeather dichter bij de boom opdoemen."Ik ben hier! Ga niet verder van de tak af! Ik moet eerst een plan bedenken!" mauwde hij . Songbird voelde hoe haar vacht op sommige plekken begin te verschroeien en hoe de vlammen nu al aan haar tak begonnen te likken."Snel !" schreuwde Songbird zo hard als ze kon maar er kwam bijna geen geluid meer uit haar mond. Songbird bleef gefocust naar Crowfeather kijken, zou hij haar laten opslokken door de vlammen ? Alweer een werd het wazig voor haar ogenen even zelfs helemaal zwart.

"Kom op Songpaw ! kan je nu echt niets, wat heeft de clan aan een leerling die niet niets durft !" schreuwde haar vader in haar oren". Songpaw liet haar oren hangen. Ze had zelfs als kitten al hoogtevrees gehad en dat was nog steeds hetzelfde. "KOM OP , spring van die steen af !!!" brulde de stem van haar vader weer" en de kleine witte poes zette zich schrap om te springen, maar het was zo hoog ! "NU!!!" schreeuwde de stem weer . Songpaw wilde hem niet teleurstellen, dat had ze altijd al gedaan . En harder dan ooit te voren duwde e af met haar achterpoten. Met een grote klap kwam ze op de grond neer en alles deed pijn. "Kan je nu echt niets!!" snoof haar vader en hij draaide zich om en verdween

Daarna keerde Songbird terug tot te situatie. En ze zag dat Crowfeather een steen tot onder de boom had geduwt."Songbird, snel! De steen wordt steeds heter! Je moet nu springen!" Schreeuwde hij zo hard hij kon, en songbird duwde even hard als die keer dat ze nog een leerling was af met haar achterpoten. Even vloog ze door de lucht, wachtend op de klap maar die kwam niet. Sierlijk kwam ze neer en voelde hoe de hitte van de warme steen haar pootkussentjes verschroeiden. Snel liep ze door en volgde de weg die Crowfeather ook had gebruikt om te ontsnappen. Toen ze ver genoeg weg was van de vlammen ging ze op de grond zitten, al snel konden haar poten haar niet meer houden en plofte ze moe op de grond.

Bang keek Crowfeather toe hoe Songbird even niets deed, had ze hem wel gehoord? Misschien moest hij nog een keer roepen? Maar nee, al snel reageerde Songbird en zette zich hard af, het leek wel alsof ze vleugels had, want ze vloog even door de lucht. Als snel kwam er een einde aan en landde ze op de steeds heter wordende steen. Crowfeather deinsde even achter uit, want een vlammenpartij vloog zijn kant op. Rood, oranje, geel en zwart-grijs kwamen er voor zijn ogen, alles werd opgeslokt door het vuur. Binnekort zouden er velen holen en bomen worden vernietigd. Dan hadden al die dieren geen huis meer en moesten ze gedwongen weg, zonder afscheid te kunnen nemen van hun verloren familie of vrienden. Even bleef de grijze kater stil staan, de gedachte om te verhuizen was onverdraagzaam. Alles kwijtraken waar je aan was gewend, en ook nog misschien je familie achterlaten. Ach, hij zelf had niet echt familie meer, zijn moeder was omgekomen en verder wist hij niet wie zijn vader was..
Het hete gevoel van vuur onder zijn poten wekte hem uit zijn gedachten. Het gras onder zijn poten werd verzwolgen door het vuur, rook steeg op en dreef in zijn neusgaten. Hoestend en proestend sprong hij weg, om terecht te komen op een boomstam. Het vuur kon hier nog niet opgekomen, maar dat duurde niet lang. Angstig keek Crowfeather op, heldere sterren schenen licht op. De StarClan was door het dikke wolkendek gebroken en door de rook. "Help me! StarClan! Ik kan het niet meer!" Schreeuwde hij naar de hemel, hij moest hulp krijgen anders zou hij, net als vele andere dieren, levend verbranden! Wolken rook dreven omhoog naar de sterren, maar werden weg geblazen door een sterke windvlaag. Hoopvol keek hij op en zag dat donkere wolken voor de sterren dreven, regen! Zijn gevoel was waar, grote druppels vielen neer op de aarde. Misschien was gewoon het weer, maar misschien was het de StarClan die antwoord gaf op zijn vraag om hulp. Sissend spatte het felle vuur uiteen door het water, soms wist een vlam er tegen te kunnen, maar dan kwam de wind langs en blies meerdere druppels er naartoe. Opgelucht sprong Crowfeather van de boomstronk af en zocht het gebied af voor Songbird. Hij wilde nu niet haar kwijtraken, ookal had ze zo stiekem gedaan. Een witte vacht kwam in de verte zichtbaar, met snelle pasjes rende hij naar haar toe. Haar vacht was aan sommige kanten verschroeid, maar bij hem ook en haar poten waren soms wat verbrand. Snel ging hij voor haar staan en ging vermoeid zitten, alles in zijn lichaam brandde van de pijn en zijn spieren waren doodop. "Het is goed dat je oke bent, maar we moeten nu maar terug naar het kamp. Ze maken zich vast ongerust.." Eigenlijk had hij niet zo'n zin om terug te gaan, hij moest vast een tijdje in de Medicine den. Bah! Maar misschien zou niemand het opmerken als hij regelmatig zijn vacht en poten waste. Misschien.. Opeens kwam het steentje in zijn gedachten! Zou het gesmolten zijn? Of was het heel gebleven. Even aarzelde hij, hij wilde niet nog een keer uitvallen naar Songbird. Maar hij wilde ook niet dat ze hem zag met het steentje. Crowfeather knikte en rende weg bij haar, ookal zou ze hem volgen, toch bleef hij rennen. Totdat ze allemaal veilig en wel bij het kamp aankwamen. Al gauw kwam de grote steen in zicht, een kleine blauwe gloed kwam eronder vandaan. Opgelucht trippelde hij erop af, een paar muizen renden angstig weg bij de steen en piepend verdwenen ze in wat doornstruiken. Met een voorpoot graaide hij naar het steentje en stopte het in zijn bek. Nu was hij veilig en gerust, nu kon hij terug naar het kamp. Maar een vraag zoemde in zijn kop, wie werd de eigenaar?
Ach, daar kon hih zich later wel ongerust over maken, hij was moe en kon bijna geen stap meer verzetten. Langzaam liep hij met een traag tempo naar het kamp. Sneller dan hij had gedacht kwam hij al aan bij de ingang en sloop erdoor. Hij wilde niemand wakker maken, al gauw zag hij een uitstekende wortel van een dikke struik. Eerst keek hij om zich heen en daarna sloop hij naar de struik. Met zijn voorpoten duwde hij de takken weg en spuugde het steentje uit. Het lag daar erg onopvallend tussen wat andere blauwe bladeren. Nu was hij pas echt veilig, strompelend richting de Warriors den liet hij zich neerzakken in zijn nest. Vandaag was een drukke dag geweest en hij had het overleefd. Dat was al heel wat en als hij iemand tegen kwam zou hij zijn liefde kunnen vertegenwoordogen. Dat was een droom die ooit uit zou komen. Ja, dat was het en niets anders.

Songbird bleef met snelle halen haar vacht likken maar het roet kleefde al boomhars in haar sneeuwwitte vacht. Even keek ze mistroostig naar de lucht en ze zag hoe dikke wolken de lucht vulden en de maan verborgen, Starclan, wat hebben we fout gedaan ? dacht Songbird triest vanbinnen . Het begon hard op haar te wegen dat ze voor de zoveelste keer iets verkeerd had gedaan, want alweer voelde het alsof ze alles fout deed. Maar dat was het ook, ze had een klein uur met Crowfeather doorgebracht en al na een tijdje had ze het voor elkaar gekregen dat hij op haar stond te schreeuwen.Hoe kon ze nu ooit gelukkig worden als iedereen haar haatte ? Hoe kon er nu ook iemand van haar houden , ze deed alles fout. Weer begon schuldgevoel zwaar als vallende stenen op haar schouders te wegen. Snel probeerde Songbird haar gevoelens weg te duwen in een duister hoekje van haar gedachten, nu mocht ze niet aan zichzelf denken maar aan de clan, waar bleef crowfeather ? Angst sloot zich als koude klauwen rond haar hart, wat als Crowfeather vast zat in de vlammen. Songbird was al rechtgesprongen om he te gaan zoeken toen ze zag dat de grijze warrior al terugkwam uit de vlammen. Regen begon neer te dalen , alsof starclan huilde om de schade die de vlammen hadden aangebracht aan het woud. "Het is goed dat je oke bent, maar we moeten nu maar terug naar het kamp. Ze maken zich vast ongerust.." mauwde Crowfeather een beetje leven loos en meteen daarna vertrok hij. Songbird volgde hem in de veronderstelling dat hij terug zou keren naar het kamp , maar toen dat niet zo bleek bleef ze even stilzitten om hem te laten doen wat hij ging doen, maar Songbird kon al bedenken wat . Maar omdat Crowfeather zo gesteld was op het kleine steentje dat Songird in de grot had gezien . Daarna haalde ze Crowfeather terug in en bleef naast hem lopen tot ze het kamp bereikte ."Ik ga even wat papaverzaad halen oke ? " mauwde ze en Sonbird verdween in de medicine's cat den . Even later keerde ze terug met met haar mond vol papavezaad dat ze voor zichzelf en voor crowfeather was gaan halen. Snel trippelde ze de warriors den binnen en zag dat crowfeather al lag te slapen. "Ik heb wat papaverzaad voor je meegenomen" mauwde ze in zijn oor, en daarna liet ze zich naast hem neerploffen en viel in slaap.