Desperate escape

Eclipsekit keek met grote ogen naar de vlakte. Zijn buikje rammelde van de honger. Beelden verschenen voor zijn ogen. Zijn ouders, het ene moment op die stinkende grijze massa, zijn moeder die riep dat hij moest komen. Hij wilde ook komen, hij was gewoon gebiologeerd naar de grijze massa aan het kijken. Hij wilde net komen, toen zijn vader zich langzaam omdraaide. Het leek allemaal in slowmotion te zijn gegaan. Eerst een geluid, als een orkaan, en toen raasde er iets voorbij. Nadat het enge ding weg was, zijn pad vervolgend op de enge stinkende grijze massa, waren zijn ouders er niet meer. Eclipsekit had met grote ogen gekeken. Waar waren zijn ouders nou? Maar hij wist wat er gebeurt was. Die doodsbange blikken die hij in de laatste seconden zag. Het enge ding had zijn ouders opgegeten! Tranen welden op in zijn ogen. Hij miste zijn ouders heel erg! Hij strompelde over de vlakte, hongerig en moe. Hij wist niet hoe hij moest jagen, of overleven. Nadat zijn ouders waren gestorven, had hij nog even bij het grijze vieze spul gezeten, maar al snel werd hij bang van nog meer van die enge dingen, die op hoge snelheid langs kwamen stuiven. Hij had zich omgedraaid en weggerend, steeds dezelfde richting. Gerend en gerend, en nu was hij hier beland. Hij probeerde nog door te lopen, maar zijn pootjes hielden hem niet meer. Hij was zo moe... zo hongerig... en die warme zon die op zijn lange vacht scheen... Hij kon niet meer. Langzaam werd het zwart voor zijn ogen...

_{Ja idd, Eclipsekit's ouders zijn overreden door auto's, als je mijn beschrijving niet begreep D:
-Alleen Hollystar en Eclipsekit mogen hier posten! Of met toestemming :3-}

Stiekem sloop een witte gedaante uit de medicijn den en via daar de ingang van het Windclankamp. Scarkit trippelde nieuwschierig over de hoge vlaktes ookal wist hij dat hij nog niet buiten het kamp mocht komen, maar zijn nieuwschierigheid was te groot om nog langer te wachten! Hij had net wat vlees gegeten voor hij vertrok en trippelde nu vrolijk over de heide en ontdekte opeens een kleine beweging aan de horizon. Scarkit zakte in zijn sluiphouding die nergens op leek en sloop zo goed en kwaad als het ging in de richting van de beweging. Toen Scarkit dichterbij kwam zag hij een kitten die duidelijk ouder was dan hij plat op de grond lag. Voorzichtig en zonder angst sloop hij dichterbij en snuffelde voorzichtig aan zijn velletje. Hij rook scherp naar een vieze stank die hij nog niet kende en er kwam duidelijk naar voren dat hij niet tot de windclan behoorde! 'Wie ben jij?'vroeg Scarkit op voorzichtige toon en hij ging voor het kopje van het kitten staan en bleef hem rustig en vol nieuwschierigheid aan kijken.

( Ik heb toestemming van Eclipsekit!)

Hollystar liep over de vlaktes van Windclan. De lucht was lekker warm en liet haar haren dansen in de wind. Elke keer dat ze tot stilstand kwam snoof de de verse geursporen op van de Warriors die er vanochtend waren. Ze rook ook de geur van verse prooi. Hollystar had al haar deel voor de clan gegeten en dus knorde haar maag niet van de heerlijke geuren die rondzweefde. Langzaam liep ze door over de grond. Zo stil als een muis besloop ze een klein diertje. Een musje dat blijkbaar weerloos daar lag. De poes wist niet of het Kraaievoor was of een gewond dier. Maar een ding was zeker, ze zou het vangen. Dat zou niet eerlijk zijn, een weerloos beesje aanvallen, maar als het toch al niks meer kon, kan het beter voor voedsel dienen. Met haar ogen keek ze goed of het nog levend was, maar het bewoog niet. Ze liet zich weer in een normale positie en liep erheen. Het vogetje was dood. Ze bukte zich naar voren en rook eraan. Nee, het was nog vers. Maar toch vertrouwde ze het niet. De voskleurige poes pakte het dode lijfje op en liep ermee naar een boom. Snel groef ze een klein gaatje en liet de voger erin vallen. Nu gooide ze het gat weer dich en liep rustig verder.
Een stukje verder rook ze opeen seen onbekende geur. Het was dichtbij dus snel sprong ze achter een bosje en tuurde erover. Een aantal bosjes stonden nog om haar, maar als het een vijant was had ze op zich niet veel beschutting om haarzelf ontzichbaar te maken. Maar ze hoorde niks, op wat vogeltjes na. Maar die zaten verder weg, dus was het niet al te luid. Opeens zag ze een grijzig lijfje, klein en zo te zien zat het naar iets te kijken. Hollystar keek nog goed maar zag niet wie had. Maar zag wel dat het een kit was. Snel sprong ze naar voren, bang dat er gevaar in de buurt was en de kit zou grijpen. toen ze de kit volledig kon zien zag die er hongerig en zwak uit. Ze bleef kalm en ging dichterbij staan bij de kit. De kit was bewusteloos. Hollystar bukte haar kop erheen en pakte de kit bij de nekvel vast. Ze was nu niet geinterreseerd in het verhaal waardoor de kit hier was beland. Het enige wat belangrijk was is dat deze kit zo snel mogelijk veilig is.

ik heb het veranderd omdat het anders niet klopte. en Scarkit, wil je je post veranderen en schrijven dat je aankomt nadat ik er ben. Anders loopt het niet volgens plan zeg maar :3

Het kitten dan een eindje van hem af lag gaf geen antwoord en Scarkit haalde zijn schouders op, maar nog voor hij weg wilde lopen sprong Hollystar achter een paar heidestruiken uit en landen niet ver bij hem vandaan. Haar woorden waren kalm en rustig, maar er lag een strenge ondertoon in die hem zijn oren naar achteren liet gaan en Scarkit draaide zich half op zijn rug voor een onderdanige houding tegen over zijn leider. Nog voor hij haar kon antwoorden zag ze het andere kitten en pakte hem op aan diens nekvel en zei dat ze terug naar het kamp gingen. Scarkit draaide zich weer op zijn pootjes en voelde hoe het verband van varen bijna van zijn kop af gleed, maar het bleef gelukkig zitten. bijna niemand buiten Windflame en Leopardtsrike hadden de wond op zijn kopje gezien en dat wilde hij graag nog even zo houden. Met zijn staartje tegen de grond gelegd trippelde hij met naar achteren geslagen oren achter haar aan en zei niks, nog niet niet voordat Hollystar hem er weer om zou vragen.