Let's do this! [Creamyfrost]

Kleine witte pootjes schoten door de Apprentice den. Vandaag was de dag dat ze weer zou trainen. Eindelijk wat beweging. Na maanden in de Medicine cat den te liggen, was ze hier wel aan toe. Wretchedpaw vloog de den uit en trippelde over de openplek. Haar poot afdrukken kraakte in de sneeuw. Ze zag Creamyfrost nog niet bij de uitgang staan. Ze keek nog om haar heen, maar ging uiteindelijk zitten. Hij zou wel komen. Ze vroeg zich af wat ze zou gaan leren van Creamyfrost. Ze had wel al geleerd te zemmen, maar jagen over land had ze nog niet vaak gedaan. Met Leafbare had Wretched wel haar kleur vacht in het voordeel. Door de sneeuw zag de prooi haar niet aankomen. Er vielen kleine sneeuwvlokjes op de vacht van Wretched. Creamyfrost kon er elk moment aankomen.

+ Training, dus geen andere katten dan Creamyfrost ^^

Het voelde raar om een nest in de warrior den klaar te maken om in te kunnen slapen. Hij had expres een nest gekozen die niet te ver van het nest van zijn broer, Underwater, af lag. Hij vond het jammer dat Whisperwind niet meer in de warrior den sliep, maar ja hij zou zich vanzelf wel op zijn plek gaan voelen, tenminste dat hoopte hij. Er was zoveel veranderd de laatste tijd. Whisperwind die weer Medicine cat was geworden, Honeypaw die in de rivier was gevallen en waar hij zich echt zorgen om maakte en hij die warrior was geworden en meteen een leerling gekregen had. Toen het nest naar zijn zin was verliet hij de den om nog snel even bij Honeypaw te kunnen kijken. Er kwam een bezorgde en verdrietige gloed in zijn ogen terwijl hij de Medicine cat den binnenliep. Hij duwde zijn neus in haar sneeuwwitte vacht en slikte een keer toen ze niet reageerde. Gelukkig ademde ze en kon hij daaraan zien dat ze nog leefde. Hij miste hun gesprekken en hij hoopte dat ze er snel weer bovenop kwam. Hij slikte nog een keer en haalde toen zijn neus weer uit haar vacht. Wretchedpaw zat vast al op hem te wachten en hij moest haar niet laten wachten. Hij schudde het verdriet van hem af en liep naar de kampuitgang. Er ontstond een glimlach rond zijn lippen toen hij zag dat de oudere apprentice al op hem zat te wachten. “Sorry, dat ik hier het slechte voorbeeld geef.” Hij lachte naar haar en wenkte met zijn staart dat ze mee moest komen. Van de zorgen en het verdriet was niets meer te zien alsof er niets met hem aan de hand was. Hij was er heel goed in geworden om te doen alsof er niets aan de hand was, omdat hij niemand met zijn problemen wilde opzadelen. “Ik wilde beginnen met de vraag wat je allemaal al gedaan hebt en waar je zelf van vind dat je er nog trainingen in kan gebruiken?” Hij keek achterom met een vriendelijke blik in zijn lichtblauwe ogen.

Wretchedpaw zag een figuur uit de Medicine cat den komen. Het was haar mentor Creamyfrost. "Waarom was hij in de Medicine cat den?" dacht ze. Creamyfrost kwam op haar af lopen en verontschuldigde zich voor zijn slechte voorbeeld. Het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit, het was niet alsof hij het vergeten was. Daarbij had het vast te maken met iemand die in de Medicine cat den lag. Hij vroeg of ze nog ergens specifiek wilde trainen. Hij wenkte dat ze achter Creamy aan moest komen. Ze liep gehoorzaam achter haar mentor aan. "Er is wel iets...," zei Wretched nadenkend. "Ik kan nog niet zo goed op land jagen." zei ze een beetje teleurgesteld. Ze had zich wel voorgenomen dat ze tijdens haar apprentice tijd alles wilde doen wat er te doen viel. Warrior zijn leek haar namelijk wel leuk, maar ze wilde niet achteraf spijt hebben dat ze bepaalde dingen niet had geoefend. "Ben er alleen niet zo goed in." Grinnikte ze. Hopelijk kon Creamyfrost haar helpen, want op dit vlak struikelde ze wel regelmatig.

Er kwam een bemoedigende glimlach rond zijn lippen toen ze zei dat er wel iets was. Hij knikte dan ook begrijpelijk toen ze zei dat ze op het land jagen nog moeilijk vond. “Dat is begrijpelijk, aangezien dat iets is wat alleen echt belangrijk is tijdens leafbare. Het probleem is alleen dat het dan zo belangrijk wordt dat het leven van vele katten in de Riverclan er vanaf hangt, omdat de vis te diep zwemt om nog te vangen.” Hij wilde haar niet demotiveren met zijn verhaal, hij hoopte dat het de andere kant op zou werken. Ze wist zelf vast ook wel hoe belangrijk het was, maar hij wist uit ervaring hoe moeilijk jagen op het land was. Hij had dat zelf ook altijd het moeilijkst gevonden en het zou ook nooit zijn sterkste punt worden, maar dat kon hij volgens hem juist in zijn voordeel gebruiken. Hij wist maar al te goed hoe het niet moest, dus dat kon hij overbrengen en dat zou haar verder helpen. “Weet je wat het belangrijkst is met jagen op het land?” Hij stopte met lopen en ging zitten, zijn staart losjes rond zijn middel. Hij keek haar rustig en afwachtend aan, benieuwd wat ze op zijn vraag ging zeggen.

Creamyfrost was waarschijnlijk blij als mentor. Wanneer Wretchedpaw antwoord op zijn vraag had gegeven, was er een glimlach op zijn gezicht te zien. Ergens vond Wretchedpaw dat wel fijn, met een glimlach werkte ze sowieso beter. "Dat is begrijpelijk, aangezien dat iets is wat alleen echt belangrijk is tijdens leafbare. Het probleem is alleen dat het dan zo belangrijk wordt dat het leven van vele katten in de Riverclan er vanaf hangt, omdat de vis te diep zwemt om nog te vangen." Wretchedpaw begreep hem niet helemaal, maar genoeg om begrijpend haar hoofd te knikken terwijl hij het zei. Creamyfrost stopte even en ging zitten met zijn staart om hem heen geslagen. Wretchedpaw ging ook zitten, maar meer op haar manier. Met een plof. "Weet je wat het belangrijkst is met jagen op het land?" hij keek afwachtend op een antwoord van Wretched. Ze werd er nerveus van, plotselinge ondervraging was niet haar beste kant. "Ehhh," stamelde ze. Haar ogen schoten nerveus alle kanten op. "Ohw, misschien camouflage?" was haar eerste ingeving. Ze vond het eigenlijk niet slecht verzonnen voor haar eerste ondervraging.

Creamyfrost had zijn eigen manier van praten, die voor hem heel duidelijk leek, maar voor andere soms best een warboel kon zijn. Hij moest soms ook oppassen dat hij niet in raadsel ging praten, want daar had hij wel eens de neiging naar. Ook dit keer zag hij dat Wretchedpaw het niet helemaal begreep, maar het feit dat ze knikte was voor hem genoeg bevestiging dat ze de kern in ieder geval begrepen had. Er kwam een goedkeurende blik in zijn lichtblauwe ogen toen ze antwoord gaf op zijn vraag. “Heel goed Wretchedpaw, heel goed. Dat is één van de punten die heel erg belangrijk is bij het jagen op het land. Het belangrijkst om een prooi op het land te kunnen vangen is balans. Enerzijds moet je stil zijn en onzichtbaar blijven, maar anderzijds moet je snel zijn en zo dichtbij mogelijk in de buurt van je prooi komen. Eigenlijk zijn dat dingen die elkaars tegenpool zijn, daarom is het zo moeilijk. Begrijp je een beetje wat ik bedoel?” Er ontstond een grijnsje om zijn lippen. “Als dat niet zo is moet je het gewoon zeggen hoor. Ik praat soms een beetje in raadsels.” Hij grinnikte zachtjes, maar daarna keek hij weer serieus. “Daarnaast ben jij mijn eerste apprentice, ik moet zelf ook nog zoeken hoe ik iemand het beste dingen bij kan brengen.”

Een goedkeurende blik flikkers op in Creamyfrost's ogen. "Heel goed Wretchedpaw, heel goed. Dat is één van de punten die heel erg belangrijk is bij het jagen op het land. Het belangrijkst om een prooi op het land te kunnen vangen is balans. Enerzijds moet je stil zijn en onzichtbaar blijven, maar anderzijds moet je snel zijn en zo dichtbij mogelijk in de buurt van je prooi komen. Eigenlijk zijn dat dingen die elkaars tegenpool zijn, daarom is het zo moeilijk. Begrijp je een beetje wat ik bedoel?" Langzaam maar zeker begreep Wretchedpaw wat hij bedoelde. Ze moest een midden tussen de tegenpolen opzoeken. "Als dat niet zo is moet je het gewoon zeggen hoor. Ik praat soms een beetje in raadsels." hij grinnikte kort en ging weer serieus verder. "Daarnaast ben jij mijn eerste apprentice, ik moet zelf ook nog zoeken hoe ik iemand het beste dingen bij kan brengen." zei hij. "Ik begin het een beetje te begrijpen. Jij bent tot nu toe diegene die met dit het beste hebt uitgelegd, ook al is het soms raadseltaal." zei ze met een glimlach. Het was dan ook waar wat ze zei. Hij kon precies uitleggen wat de moeilijke punten lagen. Voor de eerste keer lesgeven deed hij het super goed. Wretched kon zijn tempo bijhouden en begrijpen wat hij zei. Dat waren de vorige mentoren nog niet gelukt.

Er ontstond een warme glimlach om zijn lippen toen ze zei dat ze het wel een beetje begreep. Het maakte hem warm van binnen dat ze zei dat hij het het beste had uitgelegd. “Dankjewel Wretchedpaw, dat doet me heel goed om te horen.” Hij knikte haar even toe en stond daarna op. “Jij mag eerst eventjes blijven zitten.” Hij liep een eindje van haar vandaan en ging toen weer zitten. “Kom maar naar mij toelopen op de manier waarop je naar een prooi zou lopen. Doe maar alsof ik een smakelijk muis ben.” Zijn laatste zin klonk plagerig en hij grijnsde. “Wanneer je hier bent, mag je mij vertellen welke geuren je ruikt en of er verse geuren van prooidieren in de buurt zijn.” Hij klonk weer serieus en er ontstond een geconcentreerde blik in zijn ogen.

Wretchedpaw keek op luisterde naar haar mentor. "Jij mag eerst eventjes blijven zitten." Vragend keek ze naar Creamyfrost, maar hij stond op en ging een eindje verderop zitten. "Kom maar naar mij toelopen op de manier waarop je naar een prooi zou lopen. Doe maar alsof ik een smakelijk muis ben." Zei hij plagerig. Zijn stem ging van plagend naar weer serieus. "Wanneer je hier bent, mag je mij vertellen welke geuren je ruikt en of er verse geuren van prooidieren in de buurt zijn." Wretchedpaw wist wel ongeveer wat ze moest doen. Ze was haar andere trainingen niet totaal vergeten, ook al was het maar een basis. Ze zakte met haar lichaam naar beneden. Zodanig dat haar buik net niet tegen de grond aan kwam. Met sluipende passen bewoog ze zich naar Creamyfrost. Ondertussen waren er allerlei soorten geuren die Wretchedpaw niet precies kon onderscheiden. Bij vissen hoefden jou eenmaal niet eerst de prooi ruiken. Eenmaal bij Creamyfrost aangekomen sprong ze op. "Ik dacht aan muizen en...," Ze dacht even na. "Eekhoorns?" Zei ze twijfelend. Waarom leken die geuren dan ook op elkaar, of was het toch één geur?

Hij glimlachte terwijl hij toekeek hoe ze op hem afkwam. Ze had een goede techniek, daar kon het niet aan liggen. Er ontstond een goedkeurende blik in zijn ogen en hij wachtte totdat ze bij hem was. “Heel goed, aan je techniek mankeert niets.” Daarna knikte hij. “Er zijn inderdaad geuren van muizen en eekhoorns dichtbij, maar de geuren van de eekhoorns zijn ietsje ouder. De geur van een muis is verser en ik denk dat hij hier niet ver vandaan zit. Dus ga je gang, ik zal op een afstandje blijven.” Hij glimlachte haar bemoedigend toe en stond op. Hij draaide zich om en verdween stilletjes in de bosjes, om haar van een klein afstandje in de gaten te kunnen houden.

"Heel goed, aan je techniek mankeert niets." Knikte hij. Er verscheen troste glimlach op Wretchedpaw's gezicht. "Er zijn inderdaad geuren van muizen en eekhoorns dichtbij, maar de geuren van de eekhoorns zijn ietsje ouder. De geur van een muis is verser en ik denk dat hij hier niet ver vandaan zit. Dus ga je gang, ik zal op een afstandje blijven." Hij keek haar bemoedigend aan en liep richting de bosjes. Nadat hij was verdwenen in de bosjes, keek Wretchedpaw de vlakte uit. Waar zou ze moeten beginnen? Ze liep een klein stukje, maar niet te ver zodat haar mentor haar niet meer kon zien. Ze ving een geur op van iets kleins. Waarschijnlijk een muis. Net zoals daarnet let ze haar lichaam zakken tot dat het net niet de grond raakte. Ze sloop met kleine en rustige stappen. Het geritsel dat uit het hoge gras kwam werd steeds duidelijker. Daar zag ze het. Een klein bruin muisje. Ze wachtte tot ze dichtbij genoeg was. Zonder waarschuwing vloog ze uit het hoge gras en kwam precies op de muis terecht. De muis maakte nog een poging om weg te rennen, maar was te langzaam. De klap die Wretchedpaw met haar poot gaf was raak en maakte meteen een einde aan het leven van de muis. Trots hield ze het diertje in haar bek omhoog. Ik heb hem, kijk, kijk! Riep ze. De eerste keer dat ze met succes een muis ving. Ze wilde meteen meer vangen.

Hij volgde haar geruisloos. Hij zorgde dat hij geen geluid maakte terwijl hij tussen de bosjes doorgleed. Ze was geduldig en dat was belangrijk, hij vond het fijn om dat te zien. Hij was blij dat hij een apprentice getroffen had die zo enthousiast, maar tegelijkertijd geduldig was. Ze deed precies wat hij haar verteld had en hij keek dan ook met een glimlach toe, toen ze de muis probleemloos ving. Meteen ontstond er een trots gevoel in zijn borst, kwam dat omdat ze zijn apprentice was? Hij werd er even door verrast, maar dat was niet aan hem te zien. Ja, hij was oprecht heel erg blij voor haar. Hij liep onder het bosje vandaan, naar haar toe. “Goed zo Wretchedpaw, zonder problemen.” Hij knikte naar het bosje achter hen. “verstop de muis daar maar en dan mag je het nog een keer proberen. Precies hetzelfde als net, kijk eerst welke geur het verst is. Ik ben weer vlak bij je.” Hij stond weer op en verdween weer, om haar te kunnen volgen.

Een trotse stem klonk vanuit de bosjes. "Goed zo Wretchedpaw, zonder problemen." Knikte haar mentor. "Verstop de muis daar maar en dan mag je het nog een keer proberen. Precies hetzelfde als net, kijk eerst welke geur het verst is. Ik ben weer vlak bij je." Hij keerde weer net zo snel terug de bosjes in, als dat hij eruit kwam. Hij nam zijn taak wel serieus kon Wretched merken. Gelukkig maar, ze had nu de beste kans om het jagen goed onder de knie te krijgen. Creamyfrost was verdwenen en Wretchedpaw keerde zich weer in haar element. Ze sloop op de grond, net zoals de vorige keer. Haar oren waren gespitst om elk geluid op te vangen. Ze hoorde geritsel van verschillende kanten komen. Welke kant moest ze nou nemen? Ze wachtte rustig af en luisterde goed. Haar blik viel op bewegende gras plukken niet ver van haar vandaan. Met de sluip beweging ging ze erop af. Het hoge gras werd geluidloos opzij geduwd om haar prooi te kunnen zien. Ze zag een donker grijze vacht knabbelen aan wat ooit een noot was. Er klopte alleen niet iets aan deze muis. Hij was veel groter dan normaal en zijn staart was dikker en langer. Het betekende wel meer voedsel. Ze zette de gedachte van de vreemde muis aan de kant en concentreerde weer op haar prooi. Zo geruisloos mogelijk maakte ze zich klaar voor haar sprong. Wretched schoot naar voren en en probeerde de grote muis met een goede klap van haar poot te raken. Helaas had de grote muis te snel door wat er aan de hand was en ontglipte aan de greep van Wretchedpaw. Ze liet het er niet bij zitten. Ze sprong achter haar prooi aan en achtervolgde het. Terwijl de grote muis probeerde door middel van manoeuvres te ontsnappen, kon Wretched hem in halen. Ze maakte een goede sprint en beet van achter zijn nekvel in. Met nog een goede nadruk was het dood. Deze keer had het toch wel iets meer moeite gekost om het te pakken te krijgen. Ze liep terug naar de plek van de training en wachtte voor haar mentor om tevoorschijn te komen.

Hij volgde haar opnieuw terwijl hij nieuwsgierig was naar wat ze deze keer zou uitkiezen en of ze alle geuren op zou merken. Hij liep langs een eikenboom waar een verse eekhoorngeur aanhing, de eekhoorn was waarschijnlijk opgeschrikt door hun en de boom ingeschoten. Wretchedpaw liep verder en hij volgde haar, al snel drong de geur van een rat zijn neus binnen. Ah, daar was ze dus op af gegaan. Hij nam wat meer afstand, maar was wel op een afstand dat hij haar nog kon zien. Hij keek toe toen ze de rat probeerde te vangen en toen het dier wegrende, sprintte hij achter ze aan. Hij stopte met rennen toen hij zag hoe Wretchedpaw de rat te pakken kreeg. Een brede grijns ontstond rond zijn lippen terwijl hij weer onder de bosjes vandaan kwam. “Die geur had je dus opgepikt.” Hij knikte haar goedkeurend toe. “Dat is een flinke rat, die kan de clan wel gebruiken.” Hij glimlachte naar haar. “Wil jij de rat meenemen, dan neem ik jou muis mee terug naar het kamp. Je mag die rat naar de elders brengen en laten zien wat voor moois je voor ze hebt gevangen. Het is goed zo voor vandaag.” Hij liep terug naar het bosje waar ze de muis onder verstopt had. Hij haalde hem er onder vandaan en ging terug naar Wretchedpaw. “Je hebt het goed gedaan Wretchedpaw. Morgen wil ik jou vechttechnieken gaan testen.” Hij ging haar voor terug naar het kamp.

Onderwerp: Re: Let's do this! [Creamyfrost]