No time to look back. The future's bright (Battlepaw)

BUTTERBELL

De avond was gevallen over het kamp en de jonge flame point kattin nam plaats richting de kamp ingang. Haar blauwe ogen gleden over haar omgeving en ze likte haar pootje. Ze wachtte op haar nieuwe apprentice. Het was een al relatief oude apprentice maar hij had veel doorgemaakt en ze wist dat naast hem binnen enkele manen zo veel mogelijk bij brengen over jacht en gevecht technieken ze ook zijn geestelijke stabiliteit omhoog moest brengen. Ze had al vaker de jonge kater in de gate gehouden en ze had uiteindelijk Dawnstar gevraagd of ze zijn training over kon nemen als hij er weer klaar voor was. Ze wist dat het niet al te makkelijk ging worden maar ze wou de jonge kater helpen en in haar hoofd had ze al een heel plan uitgedacht hoe ze dit kon gaan doen. De jonge kater kwam in haar gezichtsveld en een glimlach gleed over haar lippen terwijl ze omhoog kwam. "Ben je er klaar voor Battlepaw?"

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

De magere grijze apprentice had zijn best gedaan om in zijn nest te rusten maar het idee om in het donker als eerst op pad te gaan maakte hem heel ongemakkelijk. Hij kon in het licht al met veel moeite een beetje normaal lopen, hoe ging hij in Starclans naam dat kunnen doen in het donker. De rest van de middag had hij alleen maar rondjes gedraaid in zijn nest, niet meer wetend wat er van hem verwacht werd of wat hij zelf nog zou kunnen verwachten. Zodra het begon te schemeren hees hij zichzelf weer overeind zonder veel gerust te hebben. Hij sleepte zijn poten de den uit voor hij even rondkeek, zijn vacht opzettend tegen de kou die langs hem ging. In de stilde van het kamp haalde hij even diep adem en probeerde zijn schouders te rechten voor hij, met zijn ogen gefocusseerd op de grond, richting de uitgang van het kamp liep. Eenmaal buiten bleef hij kort staan voor hij langzaam verder liep en bijna opschrok zodra hij de stem van zijn nieuwe mentor hoorde. Hij bleef staan voor hij opkeek en zijn schouders ophaalde. ''Moet wel.'' Mompelde hij voor hij zijn ogen weer op de grond richtte.

BUTTERBELL

In stilte keek de Warrior toe hoe haar apprentice bijna kwam aanstrompelen en dwong elk beetje emotie in haar ogen diep weg wetend dat het hem niet beter zou maken. Hij hoefte ook niet te weten dat zij zelf had gevraagd om hem te willen trainen. Liet hem maar denken dat zij niet blij was met hem. Misschien zou het er voor zorgen dat hij beter zijn best zou gaan doen. Butter was geen harde kat maar wel een harde warrior. Ze zou er alles aan doen om haar clan sterker te maken en ze kon niet ontkennen dat Battlepaw een zwakke factor zou kunnen zijn. Toch zou ze de jonge kater daar niet op benadelen. Hij had gewoon wat extra oefening en training nodig en Butter gaf dat hem maar wat graag. Zijn woorden brachten geen emotie in haar op en ze kwam omhoog. "Lets go." Mompelde ze en schoot door de ingang van het kamp een en zette meteen een klein loopje wachtend op hem op een kleine heuvel een aantal voslengtes van het kamp verwijderd en nog net in zicht voor hem.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Hij wist niet wat ze van hem dacht, maar hij betwijfelde of het veel goeds was. het verbaasde hem al dat ze überhaupt tijd aan hem had willen spenderen had ze een betere dingen te doen? Ze gaf weinig reactie op zijn antwoord wat hem al meer dan genoeg duidelijk maakte. Zodra ze verdween zuchtte hij en keek haar kort na. ''Waar zie je me voor aan?'' Mompelde hij tegen zichzelf voor hij zijn ogen op de grond richtte en dezelfde kant op ging. Enkel een aantal keer keek hij iets omhoog om zeker te weten dat hij de goeie kant op ging voor hij haar geurspoor volgde en met een niet al te hoog tempo op haar af kwam. Ze zou van hem niet kunnen verwachten dat hij het territorium rond kon rennen gezien hij toch weer een conditie moest opbouwen. Zijn ogen probeerde de ondergrond zo goed mogelijk te scannen zodat hij niks over het hoofd zag en voor een keer zonder te struikelen buiten kon zijn. Eenmaal bij haar aangekomen draaide hij enkel een oor naar haar toe om iets op te pikken mocht ze spreken. Niet dat hij heel veel woorden verwachtte, maar je wist het maar nooit.

BUTTERBELL

Rustig wachtte de jonge warrior op haar apprentice en zuchtte bij zijn voorzichtigheid. Natuurlijk zou ze niet vergeten dat hij net uit de medicine cat den was gekomen maar het zou hem geen kwaad doen om even omhoog te kijkenen de wereld bij z'n nek te grijpen en door te gaan met leven. In een put blijven zitten zou hem alleen maar minder goed doen. Maar goed. Dat zou later wel komen. Het was nu niet nodig om hier over door te gaan en hem hierop aan te spreken. Het belangrijkste was om die poten eens te laten bewegen en hem te laten zien dat hij het waard was om getraind te worden. Zodra de kater bij haar stond glimlachte ze zacht en rekte zich uit. "Wel goed dan. Eens zien. Wat wil je doen. Beslis jij maar jij weet precies wat jij aan zou kunnen op dit moment." Ze zwiepte even met haar staart. "Maar onderscht jezelf niet. Je bent een stuk sterker dan je denkt." Eindigde ze haar zin en staarde over de besneeuwde vlakte richting de rivier en sloot haar ogen genietend van de avondbries die haar korte vacht licht mee trok.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Het verbaasde hem dat ze gewoon op hem had gewacht, en als ze dat neit had gedaan was hij waarschijnlijk nog brutaal genoeg om terug te keren naar het kamp. Zodra ze begon te spreken wiebelde hij toch even nerveus met zijn oren. Wat zou hij in hemelsnaam moeten kiezen om te gaan doen, nee hij had niet teveel energie maar dat was te verwachten. Haar laatste woorden deden zijn kop omhoog schieten voor hij op zijn tong beet om niet te antwoorden. Nadenkend staarde hij even een andere kant op voor hij slikte. Een patrouille langs de grenzen zou hij nog niet kunnen redden en gevechtstechnieken zou hem teveel afmatten om hem morgen normaal te laten functioneren. ''Jachttechnieken.'' Mompelde hij ten slotte voor hij haar aankeek. Wellicht kon hij iets aan zijn houding werken en ook wat met zijn eeuwige onbalans doen. het moment dat hij daar af zou komen zou zijn leven al een heel stuk handiger zijn. ''Dat is wellicht haalbaar.'' Mompelde hij er achteraan tegen zichzelf voor hij afwachtend naar haar keek. Het moment dat hij stilstond was het geen probleem om om zich heen te kijken, zijn probleem lag in het bewegen.

BUTTERBELL

De jonge warrior wachtte in stilte op het antwoord van haar apprentice. Ze vroeg zich af wat hij nu zou denken. Ze wou hem niet teveel uitputten maar ook moest hij niet denken dat hij makkelijk van haar af zou kunnen komen. Hij zou snel genoeg warrior zijn. Zo lang hij niet zielig zou gaan doen. Natuurlijk begreep Butterbell maar wat goed dat de kater zijn rust nodig had gehad en hij nog niet zo sterk was na zijn lange rusttijd maar dat betekende niet dat hij niets hoefde te doen. Het betekende dat hij juist harder moest werken om zijn eigen lichaam weer goed te krijgen en zijn technieken. EEn lach vormde rond haar lippen en ze knikte. "Klinkt goed." Ze sloeg met haar staart. "Wat weet je al?"

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Het verbaasde hem niet zoveel dat er verder niemand veel tegen hem had gesproken. En zelfs nu hij gewoon weer gezond was verklaard had hij niks vernomen van zijn moeder. iets wat zijn afschuw alleen maar groter maakte. Zelfs al was ze er wel geweest toen hij ziek was, er werd niet eens meer naar hem omgekeken. En sommige vermeden hem simpelweg met een blik die bijna vertelde dat ze bang waren dat hij een of andere ziekte droeg. Ja, zijn leven was echt geweldig als je het hem zou vragen. Zodra ze toch liet merken dat ze het eens was met zijn keus had hij de volgende vraag wel kunnen verwachten. Het was nou ook weer niet alsof hij een kitten was dat net uit de nursery kwam. ''De basis.'' Antwoordde hij zelf voor hij voor zich uit keek. ''Oftewel zorgen dat je schaduw niet over het water valt want dan verraad je jezelf en vluchten de vissen.'' Ergens had hij het gevoel dat ze het niet eens zou zijn met zijn eerste versie van antwoord dus voegde hij de rest er maar bij toe.

BUTTERBELL

Ze keek neer op de jonge apprentice en knikte langzaam op zijn woorden. Het bracht haar een beetje van haar stuk dat een apprentice die al zo oud was nog maar zo weinig had geleerd. Zelfs met zijn plotse ziekte had hij nog tijd genoeg gehad om te trainen. Zachtjes zuchtte ze en likte over haar poot. "Hmm oke. Ik denk dat het voor nu handiger is om het vissen even te laten gezien het water bijna overgevroren is en verschrikkelijk koud. Ik haal niet graag een natte vacht." Ze grinnikte en rekte zich helemaal uit. "Jagen op land it is. Kunnen we gelijk dat leuke loopje van je wegtrainen." Een speelse glimlach lag rond haar lippen en ze begon te lopen door het laagje sneeuw. "Goed dan. Weetje welke prooi dieren er in ons territorium komen en welke we daarvan nu kunnen jagen?" Ze wou zo veel mogelijk informatie van hem horen niet bang dat hij zou denken dat ze hem als een kit behandelde. Ze was gewoon zijn nieuwe mentor en moest weten waar hij was gebleven.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Hij wist dat ze op hem neerkeek, maar het deerde hem niet. Na al het gedoe met zijn geliefde zusje was het veel te duidelijk voor hem geworden. Ergens had hij ook toen gehoopt dat zijn ziek zijn hem het leven had gekost zodat Dawnstar hem zijn warrior naam kon geven en hij op pad kon gaan naar zijn voorouders. Maar toch had hij het overleefd, hem achterlatend als een alleen maar chagrijniger persoon dan ooit. Toch had hij geaccepteerd dat hij de grootste mislukkeling ooit zou zijn en dat verging hem nog best goed. Nu luisterde hij half naar Butterbell die nu weer verder ging over zijn antwoord. Hij haalde enkel even zijn schouders op, het vissen ging hem ten minste nog wel iets van goed af. ''Sure,'' Mompelde hij voor hij diep ademhaalde en zijn staart iets naar zich toe trok. Zodra hij haar begon te volgen gleden zijn ogen naar de witte grond onder zijn poten. Wat had ze bedoeld met zijn leuke loopje? Hij kon prima lopen, hij struikelde alleen zelfs over zijn eigen poten het moment dat hij niet precies keek waar hij liep. Mousefur had nooit teveel tijd gespendeerd uit het uitleggen van het jagen op het land, ze zouden toch altijd wel van vis leven. Hij zuchtte even voor hij nadacht. Hij moest nu dus terplekke een antwoord gaan verzinnen. ''Vogels, wellicht een eekhoorn en muizen.'' Gokt hij maar, zelf geen flauw idee hebbend. Hij hoopt half dat hij het goed had, dan bleek hij ten minste nog iets van hersenen te hebben.

BUTTERBELL

Haar diep blauwe ogen bleven gefocust op haar apprentice terwijl haar staart langzaam heen en weer zwaaide. Ze vroeg zich eigenlijk af of de kater wel wou leren? En bovendien, was dit warrior leven wel iets voor de apprentice? Ze kon niet ontkennen dat hij altijd al een indruk op haar had gegeven dat hij het op een of andere manier niet wou. Naast goed kunnen jagen en vechten was een warrior mentaliteit toch wel echt het meest belangrijkere wat een goede warrior kon hebben. Met een zachte zucht keek ze naar de donkere apprentice naast haar en knikte met een glimlach. "Bijna goed." Ze grinnikte even. "Vogels en muizen zijn nog wel te vinden, De meeste eekhoorns liggen hoog in de bomen in winterslaap. Ik denk niet dat jij een boom in wil kruipen om er een tepakken te krijgen?" Ze lachtte zacht en keek hem speels aan. "Al mag je het natuurlijk wel proberen van me."

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Hij bewoog alleen even een van zijn oren zodra ze hem tegensprak. Als de meeste eekhoorns lagen te slapen dan was het echter alsnog waar als het om een van de andere seizoenen ging was het dus wel waar. ''Maar met Newleaf, Greenleaf en zelfs leaf-fal zijn er dus wel eekhoorns.'' Sprak hij haar alsnog even tegen, ze hoefde nu ook weer niet te denken dat hij achterlijk was. Hij schudde zijn kop zodra ze vertelde dat hij best wel zou mogen klimmen van haar. Als ze hem echt zo graag dood wilde dan waren er vast wel andere manieren. ''Nee dank je, ik kan net weer normaal functioneren. Ik ben niet van plan nog langer binnen vast te zitten omdat ik mijn poten heb gebroken.'' Kaatste hij terug maar niet met dezelfde toon als dat zij sprak. Wellicht als hij sterker was dat hij het best wilde proberen, maar hij zou nu nergens komen en als hij wel zou vallen zou hij al helemaal geen warrior meer worden en vast komen te zitten met zijn moeder. Daar had hij absoluut echt helemaal geen zin in, hij sprong nog liever van de waterval af om vervolgens te sterven dan dat.

BUTTERBELL

Haar ogen schitterde even vrolijk en ze knikte. Ze hielt wel van een bijdehante apprentice. Hij was in ieder geval niet op z'n bekkie gevallen en daar genoot ze maar wat van. "Yep dan zijn ze er. En ook meerdere vogelsoorten." Ze grinnikte zachtjes en liep met hem mee haar oren en ogen de omgeving afscannend op prooi. Zijn volgende woorden lieten haar zachtjes lachen hoewel hij niet in dezelfde toon sprak als zij negeerde ze het voor nu. "Nah laten we het klimmen voorlopig maar zitten. HEb zelf ook geen zin in vallen of vallende apprentices." Ze glimlachte en rekte zich uit voor ze haar oren spitste op een muisje dat tussen de sneeuw naar voedsel zocht. "Wil je het proberen?" Fluisterde ze zacht terwijl ze haar grote lichaa mverlaagde.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Het zou nog heel lang duren voor er eindelijk iemand opstond die begreep wat hij wilde, ergens had hij de hoop opgegeven dat zo een iemand ooit zou komen. Ghostpaw was al een behoorlijke steun geweest maar zij was ook erg afwezig de laatste tijd. Hij bewoog zijn oor zodra ze bevestigde dat hij gelijk had, maar hij hield zijn mond weer. Hij krulde zijn staart iets op om even naar het puntje te gaan staren voor hij zuchtend overeind kwam. ''Als je wil dat hij eindigt bij Fourtrees, best.'' Antwoordde hij maar deed wel een poging om zijn lichaam zo recht mogelijk te laten zakken en zijn balans te vinden, zo laag bij de grond. Als lopen moeilijk was, was dit bijna onmogelijk om te doen. Hij bleef constant zijn poten verplaatsen om zijn balans te behouden voor hij besloot een poging te wagen zijn balans te houden door enkel zijn staart te bewegen. Zijn lip kroop langzaam, maar gefrustreerd op terwijl hij een poging waagde om een pasje naar voren te zetten. Hij wankelde meteen al maar deed wel zijn best om te blijven staan op zijn poten.

BUTTERBELL

Een zacht lachje gleed over haar lippen terwijl ze hoorde wat de kater zei maar ging er niet verder op in. Een tevreden blik gleed echter over haar lippen toen hij zijn balans probeerde te houden en zette hem een beetje steviger neer met behulp van haar poot. Duwde zijn pootjes ee nbeetje uit elkaar om hem beter te laten staan en keek naar zijn gehele houding. "Je stond al perfect het is een kleine aanpassing om je evenwicht beter te krijgen." Fluisterde ze in zijn oor en keek terug naar het kleine beestje. "Ga ervoor." Fluisterde ze zachtjes met een warme glimlach.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Bijna had hij toch echt in haar poot gebeten zodra ze hem probeerde te helpen met zijn balans en slikte zodra hij poten iets breder uit elkaar stonden. Hij kon er niet al te goed tegen als er poten in zijn buurt kwamen, zeker niet als hij herinnerde hoe zijn eigen zus haar klauwen in zijn kopje had gedreven. Hij bewoog zijn oor haar kant op zodra ze tegen hem sprak maar richtte zijn concentratie op het behouden van deze balans die hij nu had. Het voelde een beetje vreemd voor hem om zo laag te hangen en niet om te donderen, maar het voelde aan de andere kant ook weer goed. Haar laatste woorden deden hem slikken maar hij weigerde het nu op te geven en voor een seconde kwam zijn oude spirit weer omhoog zetten. De wil om te bewijzen dat hij wel wat kon in plaats van de geaccepteerde waardeloosheid. Zijn passen waren dan wel tergend langzaam, maar hij kon het risico niet nemen om een fout te maken nu door te snel te willen gaan. Hij had geen flauw idee hoe dichtbij hij moest naderen dus gokte uit zichzelf even voor hij stilletjes diep ademhaalde. Zijn oren draaide langzaam richting de muis voor hij zijn achterhand aanspande om een poging te wagen tot een sprong. Zodra hij zich afzette voelde hij hoe zijn achterpoten iets weggleden onder hem maar hij strekte zijn poten zo ver mogelijk uit om erachter te komen dat hij bij puur geluk een van zijn nagels in het velletje van de muis had kunnen hangen. Zijn landing was echter een heel stuk minder gelukkig. Door zijn weggeschoven achterpoten belandde hij met zijn neus als eerst tegen de grond en het kostte hem een seconde om bij zinnen te komen. Hij kwam niet ver omhoog maar trok het muisje naar zich toe terwijl hij ver genoeg omhoog kwam om zijn kaken rond diens nekje te zetten en de botten ervan te breken.