Silverkit lag lekker te dommelen op een stukje bij me kaar geraapte vacht, de meesten sliepen op mos bedden, hij niet. Hij voelde een lik over zijn kop gaan en zag net nog de doffe staart van zijn moeder weg gaan. Zijn moeder was doods ongelukkig, hij wist niet precies wat ze doen ging. Ze kwam vast en zeker wel terug, toch? Agja, nu was hij alleen, nu kon hij doen wat hij wilde. Zijn ogen werden ondeugend en en stiekem. Wat zou hij gaan doen? Hij likte zijn pluizen staartje schoon en keek toen rond. Hij strompelde over de andere katten heen die lekker samen te slapen lagen. Hij liep de Nursery uit en keek rond, hij rook een ssoort van moordlustige lucht. zijn bek veranderde in een nieuwsgierige grijns. Maar dat veranderde al gouw. Zijn ogen werden groot en angstig, maar ook dof van verdriet. Wat hij zag, was niet wat hij wouw zien, het was namelijk zijn moeder. Hij rende er op af met ogen vertrokken van verdriet, en hij schreeuwde hard door het kamp heen: 'MAMA!!'
[Kort...]