Colours and rain[open]

Ze had haar kop door het kattenluik gestoken, maar trok haar kop daarna maar weer naar binnen. Het regende behoorlijk en ze wist niet zo goed of ze dan wel zin had om naar buiten te gaan. Regen deerde haar niet, maar de harde wind die de regen tegen het twolegnest aansloeg wel. Doordat ze de wind niet op kon vangen met een vacht werd ze soms bijna omver getrokken. Ze had dan wel haar nagels voor houvast, maar op het harde grond van de twolegs had ze daar niets aan. Ze keek achter haar waar haar twee twolegs tegen elkaar stonden te schreeuwen. Eigenlijk had ze daar nog een grotere hekel aan. Soms vonden haar twolegs het nodig om de rust in hun nest te verstoren door dat nutteloze geschreeuw. Vooral in deze tijd van het jaar, dan gebeurde dat vaker. Haar oren schoten in haar nek terwijl ze er chagrijnig naar keek, maar de twolegs hadden dat niet door. Mopperend liet ze haar toch door haar kattenluik naar buiten glijden, dan toch liever de wind. Meteen was ze doorweekt door de regen toen ze een poot buiten de deur zette. De blik in haar gifgele ogen schoot kort naar de donkergrijze lucht. Ze vroeg zich af of dit zo’n dag was dat uiteindelijk dat harde geluid uit de wolken kwam en het licht naar beneden flitste, nou ja ze zou het wel zien. Wanneer dat gebeurde was ze sowieso liever binnen, omdat dat nogal dreigend voelde, die harde geluiden duidde op gevaar. Het leek of de natuur dan boos was en daar kon je beter naar luisteren. Ze liep de tuin uit in de richting van het park. Ze had haar bek een stukje open en haar oren naar achter gericht, zodat er geen regen in haar gehoorgang terecht zou komen. De lucht rook fris, naar natte bomen en gras. Dat overstemde even de geuren van twoleg place en dat vond ze heerlijk. Er ontstond een kalm grimasje om haar lippen terwijl ze het park in liep. Haar blik viel op een andere kat, die boven op een bankje zat. Ze herkende zijn geur, al had ze nog nooit met het gesproken. Ze wist precies waar hij woonde en hoe hij heette, Oswald Tips. “Mr. Tips.” Zei ze neutraal terwijl ze pal voor het bankje stil bleef staan. Haar ogen stonden emotieloos en haar houding was kalm. “Geniet je van de regen?” Soms zwiepte ze met haar staart, maar voor de rest stond ze roerloos stil. Nog steeds met het grimasje rond haar lippen.

Skinny love was van de nieuwtjes, simpelweg omdat ze haar voordeel daar uit kon halen. Dat was de reden dat ze ook precies wist in welk twolegnest welke kittypet woonde en welk territorium van welke rogue was. Wanneer er iets veranderde was zij ook een van de eerste die het wist, want ze had zo haar bronnen. Het grimasje ging over in een kalm grijnsje toen hij begon te praten. “Dat klinkt niet meer dan logisch.” Haar stem klonk beheerst, zoals haar stem altijd klonk. Ze was geen kattin die zonder reden haar stem verhief of van klank veranderde, dan moest je het wel heel bond maken. “Zo ruik je het bos het best en leaf fall is inderdaad mooi, al is het ook een voorbode voor weggekropen prooi.” Ze nam de kater met een lichte nieuwsgierigheid op. Hij was ouder dan haar en ze kwam niet vaak katten tegen die ouder dan haar waren. Ze vroeg zich daarom heel sterk af hoe dit gesprek zou gaan verlopen. Hij had levenservaring net als zij die had, hij had een verleden. Ze zou zichzelf niet zijn als ze die niet wilde uitpluizen al zou ze dat subtiel en voorzichtig doen en als je haar geen kwaad deed was het veilig bij haar, maar als je iets deed wat haar niet zinde dan zou ze niet aarzelen om het tegen je te gebruiken. Toen hij twee vragen aan haar stelde verdween het grijnsje weer en sprong ze naast hem op het bankje. Ze sloeg haar lange staart om haar middel terwijl ze hem in haar ooghoek aankeek. “Regen deert mij niet zo, het is meer de harde wind die mij omver probeert te blazen.” Gaf ze daarna antwoord op zijn vraag. “Ik ben niet graag in het twolegnest als mijn twolegs het nodig vinden om tegen elkaar te gaan schreeuwen in een taal waar ik toch geen sikkepit van snap.” Ze draaide haar kop zodat ze hem helemaal aan kon kijken. “Daarnaast ben ik sowieso liever buiten.” Haar blik gleed weer kalm in die van hem. “Hoe zijn jouw twolegs?” Vroeg ze toen.

Ze had al een snauw terug op haar lippen liggen toen hij zijn verbaasde vraag stelde. Ze slikte haar woorden echter weer in toen hij zich meteen verontschuldigde. “Nee, ik heb nooit de moeite genomen om het te leren begrijpen. Sinds ik bij de twolegs woon delen we een nest samen, maar meer ook niet. Ik lig boven op ze omdat dat lekker warm is en ik accepteer hun geaai als het gelegen komt, maar als ze iets doen wat mij niet aanstaat dan maak ik dat wel duidelijk.” Ze draaide haar oren iets opzij toen hij verder praatte, helemaal naar voren deed ze ze niet om te voorkomen dat er regen in terecht kwam. Ze had nou eenmaal grote oren en geen haar in haar oren om het tegen te houden. “Uit jou verbazing begrijp ik dat jij hun taal wel snapt?” Vroeg ze daarna kalm. “Hoe is dat ontstaan, dat je beste vriendinnen bent geworden met een twoleg? Ik vind dat knap, ik zou het niet kunnen.” Het was de waarheid, zij zou dat echt niet kunnen. Ze hoorde het wel meer van kittypets, misschien kwam het omdat zij niet altijd een kittypet was geweest. Zij zag de twolegs als hulpmiddel om iets voor elkaar te krijgen en als een aanwezigheid die hoorde in een twolegnest. Toen hij om haar naam vroeg ontstond het grijnsje weer om haar lippen. “Mijn naam is Skinny Love, de naam die de twolegs mij gegeven hebben. Het enige woord die ik uit hun taal heb leren begrijpen. Deze naam bevalt mij wel, dus iedereen kent mij nu ook als Skinny Love.” Stelde ze zichzelf voor.  

“Zou ik mogen vragen wat jullie meegemaakt hebben?” Vroeg ze kalm aan de kater naast haar toen hij uitlegde hoe hun vriendschap ontstaan was. “Als je het niet wilt beantwoorden is dat prima, de vraag is puur uit nieuwsgierigheid gesteld.” Misschien was het inderdaad zo dat katten die al vanaf kitten bij twolegs woonden het makkelijker vonden om vriendschappen met twolegs te sluiten. Misschien was dat wel de reden waarom zij het niet kon, wie zou het zeggen. Het maakte haar niet uit, zij zocht het gezelschap wel ergens anders. Zij vond haar leven zo prima en dat zou voor hem niet anders zijn, iedereen had zijn eigen smaak. Ze knikte hem even respectvol toe toen hij zei dat ze een mooie naam had. “Bedankt mr. Tips.” Ze waardeerde het echt dat hij dat zei. “Ik ben pas op latere leeftijd bij twolegs gaan wonen, misschien is dat de reden dat ik anders met ze om ga dan jij.” Volgende ze daarna, om op het onderwerp terug te komen. Het kon, maar het hoefde natuurlijk niet. Misschien was hij wel heel anders van karakter dan dat zij was, maar het was interessante materie.

Ze haalde haar schouders ietsje op toen hij zei dat hij haar er niet mee wilde bemoeien. “Alright then, maar als je je ooit bedenkt je kunt altijd naar mij toekomen.” Eigenlijk was ze heel erg benieuwd wat er dan gebeurd was, maar als hij het er niets over wilde hebben dan zou ze niet aandringen. Het zou dan te veel opvallen hoe graag ze het eigenlijk wilde weten. “Wie zal het zeggen of ik dan anders met ze om was gegaan. Mijn twolegs proberen ook wel aardig te doen, maar ze begrijpen mij gewoon niet.” Vervolgde ze rustig. “Ze lijken daar ook niet de moeite voor te nemen, dus neem ik ook niet de moeite om hen te begrijpen, een wisselwerking die zeer begrijpelijk is toch?” Ze keek hem afwachtend aan toen ze die vraag stelde. “Je volledige naam is Oswald Tips toch?” vroeg ze daarna kalm, ze vroeg zich af hoe hij daarop ging reageren. Ze had het niet kwaad bedoeld, maar ze wilde het zeker weten. Een van de katten die vaak nieuwtjes bij haar overbracht had het hem horen zeggen tegen een rogue kat. Hoe heette die kat ook alweer? Ooh ja, Silverthorn. Ze had veel bronnen die haar nieuwtjes brachten, simpelweg omdat ze haar niet tegen durfden te spreken. Sommige praatte gewoon graag en anderen waren misschien zelfs wat bang voor haar.

Ze was blij dat het goed was, dan had de kat tenminste geen onzin tegen haar uitgekraamd. Er ontstond een grijnsje rond haar lippen toen hij zei dat ze haar oren en ogen goed open hield. “Ik heb zo mijn bronnen inderdaad.” Zei ze toen. Ze ging verder niet zeggen hoe en wat, dat was haar geheimpje. Toen hij weer over de twolegs begon ging het grijnsje weer over in een grimas en schudde ze langzaam haar kop. “Nee, ik heb interesse in andere katten maar niet in de twolegs. Ze hebben mij te vaak laten zien dat ze genoeg dingen kunnen maken die ons pijn kunnen doen en dat bevalt mij niet.” Haar oren waren nog iets verder in haar nek gegleden, maar dat was niet op hem gericht. “Dat vind ik eigenlijk al te veel informatie.” Haar oren draaiden weer terug, maar nog steeds niet naar voren omdat de regen er dan in terecht kwam die nog steeds op hun lijf viel. “Nee ik hoef niet te weten wat ze allemaal kunnen verwoesten.” Ze keek hem weer aan. “Ik hoop niet dat ik jou hiermee beledig, want zo is het niet bedoeld, dit is alleen mijn ervaring met twolegs.” Vervolgde ze kalm.

Haar blik bleef kalm terwijl ze Oswald aan bleef kijken en er ontstond een lichte waardering in haar houding toen ze aan hem zag dat hij het niet als een belediging opvatte. Ja, misschien mocht ze deze kittypet wel. “Ach, zo erg vind ik het niet. Ik vind mijn leven prima zo en trek mij zo min mogelijk van de twolegs aan.” Ze klopte zachtjes met haar staart op het bankje terwijl ze voor een kort moment voor haar uitstaarde. “Mijn twolegs maken vaak ruzie en dan ga ik gewoon naar buiten. Ik ben nu bezig om een jonge kat te leren jagen en vechten, dat vind ik ook veel leuker dan de twolegs leren begrijpen.” Ze keek mr. Tips weer aan. “Heb jij veel vrienden onder de kittypets?” Vroeg ze toen rustig.

Skinny Love was een trotse kattin en de clankat was nooit helemaal uit haar gegaan. Ze verlangde er niet naar terug, maar ze had nog wel duidelijk trekjes die clankatten ook hadden. Al was het bij haar niet zo duidelijk te zien en dat hield ze expres zo, er waren niet veel katten die wisten dat ze ooit een clankat geweest was. Toch joeg ze veel liever zelf dan dat ze het eten van de twolegs at. De brokken vond ze helemaal verschrikkelijk die at ze ook echt niet, maar het vlees wat de twolegs haar nou altijd gaven die at ze wel op, maar lekker was anders. Er ging niets boven het verse bloed en vlees van een zelf gevangen prooi. Ze werd weer uit haar gedachten gehaald toen Oswald weer begon te praten. “Daar kan ik mij helemaal in vinden.” Zei ze toen. “Ik heb niet echt vrienden, meer kennissen. Er is eigenlijk maar één kat die ik echt als mijn vriend zie. Dat is een rogue kater die mij toegelaten heeft op zijn territorium en bereid was om het met mij te delen.” Er ontstond even een smal glimlachje om haar lippen, maar die verdween al snel weer. “Ik ben ook niet zo goed in vriendschappen.” Vervolgde ze daarna eerlijk, want dat was gewoon simpelweg een feit.

Ze keek hem iets wat verrast aan toen hij zei dat hij nooit buiten twoleg place kwam. “Zou je het niet heerlijk vinden om door het bos te lopen, of door velden?” Zij zou er zelf echt niet zonder kunnen en ze kon zich niet voorstellen dat hij dat gevoel niet had, maar waren ze ook niet heel verschillend? Hij dacht heel anders dan dat zij dacht, misschien was het helemaal niet zo gek dat hij dat gevoel niet had. “Ik ben altijd graag in het rogue gebied, vooral om zelf te jagen.” Ging ze toen verder. “Ik vind het voedsel van de twolegs echt smerig, ik eet liever verse prooi.” Tjah, dat was nou eenmaal een feit.

Ze knikte niet helemaal overtuigd toen hij zei dat het in het park en in de straten ook mooi was. “Dat is wel een beetje zo, maar ik mis dan toch wel het bos hier. Dat vind ik het mooist, het bos.” Ze grinnikte toen hij verder ging. “Ja, twolegs hebben soms de neiging om hele vreemde dingen neer te zetten die zij dan mooi vinden. Ik heb ook wel eens een niet levende hond gezien. Ik dacht al ik ruik hem niet, maar ik schrok wel even.” Ze knikte toen hij vroeg of ze blikvoer kreeg. “Ja, echt vies.” Ze vertrok even haar gezicht, maar herstelde zich al snel weer. “Wat maakt ze dan voor jou klaar? Ik vind die vacht en veren niet erg. Ik vind het prettig om te weten dat ik het nog kan, dus vang ik het liever zelf.” Al zou ze het nooit aan zichzelf toegeven, soms was ze wat bang om ouder te worden. Ze was bang dat ze dingen straks niet meer kon, daar was ze helemaal achter gekomen toen ze zo ziek was geweest. “Je was dan waarschijnlijk net op het verkeerde moment op de verkeerde plek.” Ging ze kalm verder terwijl ze even voor haar uit staarde.