Go ahead and laugh! [&Mazepaw]

Langzaam maar in doodse stilte verliet het grijze katertje het kamp. Zijn ogen waren gericht op de grond om te voorkomen dat hij struikelde en het gehele kamp daarmee wakker maakte. Als hij hier zijn hele leven mee moest leven dan kon hij net zo goed zorgen dat hij een elder werd want dit was voor niemand echt te doen. Iets in hem had allang willen opgeven maar een klein stukje van hem bleef telkens aan het lijntje trekken om hem toch weer te laten strijden voor iets wat hij wilde bereiken. Nu had hij opnieuw een mentor toegewezen gekregen, maar hij zou geen warrior kunnen worden met het kleine beetje training dat hij had gehad. Dat terwijl zijn nest genoten bijna allemaal warriors waren waar de clan trots op kon zijn. En dan had je hem, een schaamte voor de clan en toch hadden ze hem weer een mentor gegeven. De warriors hadden wel iets beters te doen dan hun tijd te verspillen aan hem.
Voor hij het doorhad kwam de wind wat harder door zijn vacht zetten en bleef hij stilstaan zodat hij op kon kijken. Zijn poten voelde vermoeid aan en hij had niet verwacht dat hij zichzelf toch echt naar Fourtrees zou kunnen hebben gesleept maar blijkbaar was dat zo. Zijn ogen gleden op naar de grote bomen en hij zuchtte even. Vroeger had hij nog hoop gehad en had zich daaraan vast geklampt. Hij had geloofd dat als hij bleef vechten dat hij toch echt een warrior zou kunnen worden, maar na alle woorden van anderen was al zijn hoop vergaan in de wind die nu langs hem heen ging. Hij zette zijn vacht iets op, hopend dat het hem iets van de kou kon beschermen voor hij terug moest keren. Hij wist dat hij niet te lang zo in het open kon blijven zitten voor hij weer ziek werd. Al leek iedereen overtuigd dat hij niet zo snel meer ziek zou worden. Zodra hij een geluid hoorde schoot zijn kop met een ruk om voor hij zijn oren plat op zijn kop gooide en de onbekende aanstaarde. Niet dat hij heel erg intimiderend zou lijken met zijn uitstekende ribben en zijn slechte vacht.

-Eerste post voor Mazepaw

De gestreepte kater rekte zich slaperig uit. Jagen was lastig, zeker als je het gevoel had dat je al wandelend in slaap kon vallen. Hij deed zijn best om gefocust te blijven. Mazepaw haalde diep adem. Hij rook riverclan en besefte dat hij zich vlakbij de fourtrees bevond. Zoekend wierp hij een aantal blikken om zich heen. Mazepaws helderblauwe ogen bleven bij een andere apprentice steken. Zijn grijze vacht hing losjes om zijn uitstekende skelet. Hij zag er niet goed uit. "Hallo",

Zijn amberen ogen boorden zich in de kop van de onbekende apprentice, een kater die hij niet kende. Maar goed hij kende praktisch gezien ook niemand vooral sinds hij nauwelijks naar een Gathering was geweest of een patrol had gelopen. De kater begroette hem, maar Battle kon het niet in zich vinden om vriendelijk te kunnen reageren. ''Wat moet je?'' Grauwde de grijze kater, lichtelijk nog schor. Zijn stem was dan ook wel aan het opknappen, het was nog altijd niet hetzelfde, net zoals zijn uiterlijk. Hoewel zijn uiterlijk veel meer tijd nodig ging hebben om te herstellen. Nog altijd vertrouwde de grijze apprentice bijna niemand meer.

''Wat moet je?'' Dat klonk niet echt vriendelijk. Wel, dan zou hij ook niet vriendelijk moeten antwoorden. "Ik zou jou precies hetzelfde kunnen vragen", snoof hij, het klonk niet echt onvriendelijk, maar eerder neutraal. Écht onvriendelijk zijn was niet echt zijn 'stijl'. Mazepaw was liever geliefd dan gehaat.

Hij probeerde zijn poten zo stevig mogelijk neer te zetten zonder zijn ogen van de andere apprentice af te halen. Het antwoord dat hij kreeg was ook niet vriendelijk, maar dat verbaasde noch deerde hem. ''Wat maakt jou het uit wat ik hier doe.'' Sprak hij voor hij zijn vacht iets verder omhoog zette. Waarom moest er altijd weer iemand in de buurt zijn, kon hij niet gewoon een keer alleen zijn? Hoe moeilijk kon het zijn om hem alleen te laten nadenken over zijn o zo geweldige leven. Een windvlaag deed de magere kater even wankelen waardoor hij zacht siste. Kon alles voor een keer gewoon meewerken?

"Wat maakt jou het uit wat ik hier doe.", miauwde de riverclanner, waarbij zijn vacht verder omhoog rees. De andere apprentice zag er naar Mazepaws mening, hij was broodmager en zou in een gevecht met een goed doorvoede kat als Mazepaw niet zo veel kans maken. "Wat maakt het jóú uit wat ík hier doe", hij had de vraag als eerste gesteld.

Hij wist dat de ogen van het jongere katertje op hem waren gericht maar hij negeerde het. En als hij een gevecht zou verliezen zou dat niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurd. Afwezig draaide hij zijn kop even naar zijn schouder waar het litteken nog altijd zat. Het feit dat de Shadowclan apprentice zijn vraag terug kaatste joeg zijn frustratie aan maar hij zwiepte enkel met zijn staart. ''Helemaal niks,'' Was zijn botte antwoord. het maakte hem niks uit maar hij had gehoopt alleen te kunnen blijven. Nu moest hij maar accepteren dat hij niet alleen zou zijn en deze kater waarschijnlijk niet zomaar zou weggaan. Dwingen was ook geen optie dus dan bleef als enigste optie over zo te blijven zitten.

''Helemaal niks,'' het klonk redelijk bot. "Waarom vraag je het dan?", zijn toon was nog altijd eerder neutraal en ongeïnteresseerd dan onvriendelijk. Mazepaw wilde geen ruzie met de riverclanner, maar hij lokte het toch echt wel zelf uit. Moest hij maar niet zo onvriendelijk doen. De gestreepte kater besloot dat zijn buikje een wasbeurt nodig had en haalde dus zijn tong een aantal keer over zijn borstkas

De vragen van de andere apprentice werkte hem op zijn zenuwen. Kon hij niet gewoon ergens anders vervelend gaan wezen in plaats van hier. ''Omdat het kan,'' antwoordde hij voor hij zijn kop afwendde van de andere kater en zijn klauwen in de grond sloeg. ''Bovendien gaat de reden jou niks aan, dat zijn mijn zaken.'' Vervolgde hij nog, het nog niet in zich kunnen vinden om iets van een vriendelijkere toon aan te slaan. Hij was al heel lang niet meer vrolijk of vriendelijk geweest tegen een ander en als alles zo doorging zou dat ook nooit meer gebeuren.

''Omdat het kan,'' stomme reden hoor. "Jij vraagt me wat ik hier doe, ondanks het feit dat het je niets kan schelen omdat het kan?", het klonk maar raar in Mazepaws oren, meestal had je toch een reden om iets te doen? Ookal was het maar verveling. ''Bovendien gaat de reden jou niks aan, dat zijn mijn zaken.'' Vreemde kat hoor. "Natuurlijk", miauwde de gestreepte shadowclanner, lichtjes verveeld.

De apprentice leek het niet eens te zijn met zijn woorden maar daar trok het grijze katertje zich niet zo veel van aan. Hij was hier eerder, als het de apprentice niet beviel moest hij gewoon vertrekkken. ''Correct...'' Antwoordde hij en tilde zijn kop langzaam op om met zijn amberen ogen de jongere kater aan te staren. Nee bang was hij niet, maar wel zelfbewust van wellicht teveel dingen. Hij bewoog alleen zijn oor zodra de apprentice sprak. ''Wat is er mis, ben ik niet vermakelijk genoeg voor je verwachtingen?'' Zijn stem was bijna koud maar zijn ogen had hij nog altijd niet afgewend.

''Wat is er mis, ben ik niet vermakelijk genoeg voor je verwachtingen?'', vroeg de grijze riverclanner. Mazepaw haalde zijn schouders op. "Das niet echt het probleem, je bent gewoon nogal onvriendelijk en dat irriteert me", legde de gestreepte apprentice uit nadat hij had besloten om helemaal eerlijk te zijn.

Hij zag dat het gestreepte katertje zijn schouders ophaalde en kwam met het feit dat hij niet vriendelijk was. Hij wist niet of de Shadowclan apprentice het doorhad maar hij kwam van een andere clan en was sowieso al niet aardig. ''Waarom zou ik vriendelijk moeten zijn?'' Antwoordde hij op zijn beurt, negerend dat het de andere kater irriteerde. Hij had zelf wel genoeg aan zijn hoofd en hoefde eigenlijk niemand anders te zien. Als hij de keus had gehad wist hij dat hij zou moeten vertrekken omdat hij simpelweg een schande was voor de clan.

''Waarom zou ik vriendelijk moeten zijn?'', De gestreepte apprentice haalde zuchtend adem. Was het nu zo moeilijk te begrijpen? "Persoonlijk heb ik geleerd dat ik beleefd moet zijn tegen vreemdelingen", legde Mazepaw uit. Toegegeven, hij was op dit moment niet zo heel erg vriendelijk, maar de grijze riverclanner anders ook niet.

Hij snoof even zodra de jonge kater beweerde dat hij niet beleefd was. Moest hij nu echt alles gaan verduidelijken? ''Beleefdheid heeft niks te maken met vriendelijkheid. Ik hoef niet vriendelijk te zijn om beleefd te zijn en visa versa.'' Antwoordde hij zelf en draaide zijn kop naar de jongere kater om diens blik te vangen in zijn amberen ogen. ''Ik neem aan dat je dat begrijpt, of wil je dat ik het nog simpeler uitleg?'' Vriendelijk kon hij gewoon niet meer zijn, maar bovendien was hij ouder en hij had al lang geleden een warrior moeten zijn. Maar nee, hij was nog steeds een apprentice met nauwelijks wat van training.

''Beleefdheid heeft niks te maken met vriendelijkheid. Ik hoef niet vriendelijk te zijn om beleefd te zijn en visa versa.'', De bruine tabby knikte. ''Ik neem aan dat je dat begrijpt, of wil je dat ik het nog simpeler uitleg?'', Mazepaw rolde met zijn ogen. "Wat ik bedoel is dat je niet beleefd of vriendelijk bent", Of kunnen je nietige Riverclan hersentjes dat niet aan? De gestreepte shadowclanner moest zichzelf inhouden om de beledeging niet naar buiten te schuiven.

Hij begon zich te irriteren aan de kater en zijn staart zwiepte langzaam heen en weer. Wat leerde ze hun apprentices in Shadowclan eigenlijk? Niet de basis zo te merken. ''Als ik onbeleefd was geweest had ik allang verschillende beledigingen naar je hoofd geslingerd.'' Kaatste hij geirriteerd terug en draaide zijn kop om zodat hij het jongere katertje kon aanstaren. ''En ik ben niet verplicht vriendelijk te zijn tegen iemand van een andere clan, want als dat is wat ze jou leren dan moet je toch je vragen gaan stellen of ze je wel de juiste dingen leren.'' Ging hij verder terwijl hij zijn klauwen uitsloeg en in de grond boorde. Wat was er zo lastig aan te begrijpen, het was tamelijk simpel als je goed luisterde. Niet dat hij verwachtte dat de Shadowclanner dit begreep gezien de onnozele antwoorden die hij eerder had gehad.

''Als ik onbeleefd was geweest had ik allang verschillende beledigingen naar je hoofd geslingerd.'', die riverclanners moesten wel een erg vreemd beeld van beleefdheid hebben. ''En ik ben niet verplicht vriendelijk te zijn tegen iemand van een andere clan, want als dat is wat ze jou leren dan moet je toch je vragen gaan stellen of ze je wel de juiste dingen leren.'', "Dus jij beweert dat vriendelijkheid een slecht iets is?", miauwde Mazepaw, lichtjes geïrriteerd. "Daarbij, begroetingen als 'Wat moet je' zijn niet beleefd",

Hij bewoog geïrriteerd met zijn oren. Als hij niet zo zwak was geweest was hij de jongere kater aangevlogen vanwege zijn stommiteit. Maar hij zou geen kans maken dus moest hij zich inhouden en overstappen op enkel woorden. Hij trok zijn lip op zodra het katertje sprak. ''Als ik dat had beweerd dan had ik het letterlijk gezegd. Gezien ik dat dus niet heb gezegd slaat die opmerking nergens op. Ik zei dat ik niet verplicht ben om vriendelijk te zijn.'' Kaatste hij terug voor hij met zijn staart zwiepte. Langzaam haalde de kater zijn schouders op en keek het jongere katertje aan. ''Ja en dus, dat vind jij.'' Zei hij en hief langzaam zijn kop iets maar neerkijken op het katertje ging niet echt, daar mistte hij wat formaat voor.

''Als ik dat had beweerd dan had ik het letterlijk gezegd. Gezien ik dat dus niet heb gezegd slaat die opmerking nergens op. Ik zei dat ik niet verplicht ben om vriendelijk te zijn.'', vervolgde de grijze apprentice. Hij vond beleefdheid een goed iets, maar toch vroeg zich af of het wel goed was dat dat het hen geleerd werd? Die riverclanner begon steeds vreemdere, tegenstrijdigere dingen te zeggen. ''Ja en dus, dat vind jij.'', Hoe kon je 'wat moet je' nu als een beleefde begroeting beschouwen? "Een beleefde begroeting is zoiets als...", De gestreepte kater dacht even na. "Hallo, en niet zo'n botte vraag",

Onderwerp: Re: Go ahead and laugh! [&Mazepaw]