Be proud, my son {&Lecter}

De ijsblauwe ogen van de kater stonden trots op de kleine haarballen bij zijn buik gericht. De vier kittentjes lagen heerlijk te slapen tussen hem en Rai in. Owyn had zo iets nooit verwacht, vader worden. Ofja, echt vader worden. Moeten zorgen voor kleine dingen die nog te zwak zijn om voor zichzelf te zorgen. Kleine haarballen die zouden uitgroeien tot geweldige katten. Want de grijze kater wist gewoon dat zijn kittens geweldige dingen zouden doen. De kleine haarballen waren qua uiterlijk best eerlijk verdeeld. Twee van zijn dochters leken op hem, en één dochter op Rai net als zijn zoon. Alsof het niet beter kon leek zijn enigste zoon op zijn grootste liefde. Een klein glimlachje sierde zijn lippen. Owyn glimlachte nooit, maar kon het nu niet onderdrukken. Hij was eerlijk gewoon echt gelukkig mijn zijn gezinnetje, met zijn kiddo's. Demonen rechtstreeks uit hell, opgevoed door de duivel. Prachtig, toch? Met een tevreden zucht legde hij zijn kop op zijn poten, likte zachtjes over het ruggetje van zijn zoontje. Owyn hield van al zijn kittens, maar moest eerlijk toegeven dat zijn zoon zijn lieveling was. Iets dat in zijn ogen niet raar was, het was zijn enigste zoon. Al zijn kinderen waren perfect, maar hoe kon het anders met deze geweldige katten? Misschien niet de perfecte ouders, dat was nog te bezien. Maar ze waren beide geweldig, dus moesten deze kittens wel meer dan perfect zijn. Kort duwde hij met zijn neus tegen de haarballen aan zodat ze wat meer tegen hem en Rai aan kwamen te liggen zodat ze warm bleven.

{&Lecter}

-Hoop dat je er iets mee kunt ;3

Nog steeds had hij last van het snel uitgeputte kittenlichaampje. Iets waar hij zich mateloos aan ergerde. Katten die al getraind werden in deze clan zagen er sterker en gespierder uit, waren groter en hadden littekens over hun hele lichaam. En dan was hij er, met een dik zacht vachtje en meer kittenvet dan spieren. Zijn grote ogen, die al een wat kille glans met zich droegen, openden zich en hij begon gulzig te zuigen van de moedermelk. Een dezer dagen zou hij hier weg kunnen, dan zou die leader, waar hij wel zijn twijfels over had (want waarom stonden zijn ouders niet bovenaan de keten?), hem zijn nieuwe rang geven en dan bood dat toegang tot zoveel nieuwe informatie.
De gestreepte kitten draaide zich op zijn rug en rekte zich uit, om met zijn achterpoot tegen de snuit van zijn vader te komen. Nieuwsgierig, aangezien hij zijn pa nooit echt vaak had gezien, kwam hij overeind en stapte op de grijze kater af. Hij leek op Ivy en Twitch, maar dan in het groot! "Paààp!" Klaagde hij en wurmde zich tussen zijn voorpoten om zijn kopje richting de grijze schouder te leggen. "Vertel eens een verhaal!" Met een kittenzuchtje leunde hij tegen Owyn aan en knabbelde aan de grijze vacht, zonder de huid eronder te raken.

De grijze kater keek trots naar zijn kleine gezinnetje. De kittens waren prachtig, zouden uitgroeien tot sterke katten. Hij kon haast niet wachten tot ze groter waren. Young-ones, en hij ze mocht trainen. Want hij zou zeker wel mentor willen worden van één van zijn kleintjes. En dan natuurlijk het liefst van zijn zoontje, maar hij zou van zelf wel merken wel kleintje hij toegewezen kreeg. Tevreden had hij zijn kop op zijn poten geleged, waarna hij een achterpoot van Lecter tegen zijn snuit kreeg. Even snoof de kater, geïrriteerd van de plotselinge aanraking, maar veel deed hij er niet naar uit. Het was nog een kitten, wist het haarballetje veel dat Owyn niet van plotselinge aanrakingen hield. De kater was ook veel weg, hij kon het ze niet kwalijk nemen. "Paààp!" Klaagde Lechter en hij wurmde zich tussen de voorpoten van de kater om vervolgens zijn kopje op de grijze schouder te leggen. Owyn grijnsde, duwde zachtjes met zijn neus tegen het achterwerk van zijn zoontje. "Goeiemorgen, Lecter." Bromde hij, zijn stem nog schor van de nacht. "Vertel eens een verhaal!" Nogmaals grijnsde Owyn, zag hoe het katertje aan zijn vacht begon te knabbelen. "Een verhaal?" Owyn was nooit echt een spreker geweest, maar hij zou een leuk verhaal voor zijn zoontje ophangen. En eigenlijk het enige verhaal dat hij kende, was het verhaal van hem zelf. "Eens kijken," Hij draaide zijn achterwerk zodat hij wat confortabeler lag en hij beter naar Lecter kon kijken. "Er was eens, lang geleden, een klein kittentje geboren in Thunderclan. Net zo stoer, sterk en knap als jij bent. Maar het kittentje voelde zich helemaal niet thuis in de Thunderclan, had er geen vrienden en werd eigenlijk alleen maar onzekerder van de fouten die hij maakte. Hij hoorde er duidelijk niet en iedereen vond hem een buitenbeentje. Maar de onzekerheid maakte hem boos, want wat heb je daar aan? Je moet zelfverzekerd zijn, want dan ben je sterk," Zijn ijsblauwe ogen stonden gleden kort over zijn andere kittens en Rai, die nog heerlijk lagen te slapen.

De kitten negeerde het gebrom dat voortkwam uit zijn vader, psk, daar zou hij maar aan moeten wennen! Een verrast piepje kwam uit zijn bekje toen een snuit tegen zijn achtereinde werd gedrukt en hij porde de grijze vacht met zijn voorpoot. Zo die kreeg hij terug! "Een verhaal?" Ja een verhaal. Hij wilde alles weten wat er nog te leren viel. Als het verhaal maar een soort kern van waarheid had, kon hij er weer informatie uit pikken die hij kon gebruiken voor later.
De kitten ontmoette de blik van zijn vader en hij bleef terugkijken in de bekende ogen. Met zijn borstje wat naar voren gericht en zijn kopje wat schuin hangend wachtte hij af. En toen begon de grote kater met spreken. Het verraste hem dat hij over een clan begon, niet hun clan, maar een van de originele vier. Geïnteresseerd keek hij zijn papa aan. Hij voelde niet echt een gevoel van walging en hield zijn gezicht normaal. De andere clans waren er gewoon. Wat konden ze eraan doen? Bloodclan was nooit groot genoeg om ze allemaal uit te schakelen, zolang ze gewoon de clans tegen elkaar konden opzetten zou het kunnen lukken. Maar goed, het verhaal ging verder. "En toen?" Murmelde hij zachtjes.