Once upon a time, there were two killers.. {& Claw}

Gapend rekte de grijze kater zijn lichaam uit. De dag was nog vroeg, de zon was net opgekomen. Owyn werd altijd wakker van de schemering, iets dat hem soms wel irriteerde. Rustig schudde hij zijn langharige vacht uit, waarbij enkele stofdeeltjes van hem afvlogen. Het was stil in het BC kamp, vele katten sliepen nog of waren simpelweg de hort op. Iets dat Owyn normaal ook altijd deed, hij kwam zelden in het kamp. Maar sinds hij een gezinnetje had moest hij wel terugkomen, zijn taak als vader waarmaken. De kater was er al een tijdje tussen uit geweest, had tijd voor zichzelf nodig gehad. Maar hij was terug, en hoe. Sterker, gespierder en beter. Toch hadden de gevoelens voor Rai hem zwakker gemaakt, dat zag hij zelf ook wel in. En besloop een vader gevoel hem ook een beetje, iets dat hij al helemaal vreselijk vond. Maar hij kon het niet tegenhouden, hoe graag de kater dat ook zou willen.
Langzaam kwam Owyn in beweging, richting de uitgang. Hij zou gaan jagen, een ontbijtje voor Rai en de kleintjes mee brengen. Een zwarte kater viel op zijn netvlies en meteen werden zijn ijsblauwe kijkers daar op gericht. De kater was een BC'er, en Owyn had hem vaker gezien. Maar de naam was hem even ontschoten. Een grijns verscheen rond de grijze lippen van de gespierde kater en rustig liep hij naar de zwarte kater toe. "Jij bent vast wel in voor een wedstrijdje, toch?"

Met een kreun deed hij zijn groengele ogen open. Soms had hij ochtenden dan werd hij liever niet wakker, simpelweg omdat alles hem de laatste tijd tegen stond. Hij had zich ook al meerdere keren afgevraagd waarom hij eigenlijk nog rond liep. Diep van binnen wist hij het wel, voor zijn kittens, voor de jonge katten waar hij om gaf. Voor Moonwhite hoefde het niet meer want ze had hem maar al te goed duidelijk gemaakt dat hij niet meer welkom was, maar hij wilde er wel voor zijn kittens zijn. Toch had hij er elke keer meer moeite mee om in beweging te komen, een vorm van zwakte? Ja, dat was het zeker, maar hij wist niet hoe hij er wat aan kon doen. Zijn gedachten gingen met hem aan de hobbel. Hij stond op en liep door het kamp, waarbij hij iedereen straal negeerde. Hij vond maar weinig belangrijk genoeg om aandacht aan te schenken. Toen hij bijna bij de uitgang van het kamp was ging hij zitten. Zijn gitzwarte staart lag stil langs zijn lichaam en zijn oren lagen plat in zijn nek waar ze de laatste tijd altijd gelegen hadden. Er lag een sadistisch grimasje rond zijn lippen terwijl hij voor zich uitstaarde. Hij werd wakker geschud toen de geur van een andere bloodclan kat zijn zintuigen prikkelde. Hij keek om naar de andere kater die duidelijk naar hem op weg was, wat moest die nou weer? Hij bromde even toen de kater vroeg of hij in was voor een wedstrijdje. “Dat hangt er van af wat je in je kop had.” Zei hij toen terwijl hij hem aanstaarde.

Owyn had wel zin in een uitdaging, een wedstrijdje. Hij moest toch jagen, waarom dan niet met wat meer spanning? Het was eigenlijk helemaal niks voor hem, maar zodra een zwarte kater op zijn netvlies brandde maakte hij aanstalte om er naar toe te lopen. Out of the blue stelde hij de kater een vraag, iets wat je Owyn niet vaak zou zien doen. Met een grijns rond zijn grijze lippen had hij gevraagd of de kater in was voor een wedstrijdje, waar hij een wat brommerig antwoord op kreeg. “Dat hangt er van af wat je in je kop had.” De gespierde kater grijnsde wat breder, liet zijn ijsblauwe, kille ogen in die van de zwarte kater branden. Hij had hem vaker gezien, maar wist zijn naam zo één twee drie niet te zeggen. "Hmm.. kijken wie van ons als eerst de prooi heeft?" Als hij het zo opnoemde klonk het een beetje vaag, in zijn hoofd had het beter geklonken. Maar dat veranderde Owyns houding niet, hij had zin in wat spanning. "Één prooi, een stuk terrein en no rules." Sprak de grijze kater met een zware, kille stem.

-Sorry voor de slechte post ;o

Zijn oren bewogen toch een fractie toen hij de wedstrijd overdacht. Ach waarom ook niet? Misschien zou het zijn gedachten eindelijk een keer afleiden, al dacht hij dat alleen vechten en moorden dat kon doen. Maar wie weet, misschien werkte dit ook wel. Het kon in ieder geval geen kwaad om het te proberen. Hij was dan in ieder geval bezig, dus stond hij op en knikte lichtjes. “Maar eentje?” Er was iets anders in zijn blik verschenen, naast zijn ijzige blik stond er iets uitdagends in. “Laten we het iets moeilijker maken. Twee prooien en dan niet twee magere muisjes, een kleintje en een wat grotere.” Hij wist dat dat vrijwel onmogelijk was in leafbare, maar dat interesseerde hem niet. Er moest toch wel een beetje uitdaging zijn en hij wilde nou eenmaal altijd een stapje hoger. Al zouden ze de hele dag bezig zijn. Hij staarde de kater nog steeds aan met de sadistische grijns rond zijn lippen. “Of durf je dat niet aan?” Opnieuw flikkerde de uitdaging door zijn groengele ogen heen terwijl hij zijn nagels steeds in de harde grond boorde.