Dare to judge me

Walnutpaw sprong over grote pollen gras heen, terwijl ze zich weg maakte van de monsters. Eindelijk, ze was weer in het kamp. Het was alweer een tijdje geleden dat ze hier had rondgelopen, de laatste tijd voor zo ver ze wist, was ze altijd weg geweest. De poes stak haar neusje de hemel in en genoot van de frisse geuren die ze al zo een lange tijd gemist had. De laatste paar weken was ze eigenlijk nooit meer te vinden in het kamp of op het territorium, maar ja, je kon het haar niet kwalijk nemen, de buiten wereld was ook zo groot en geweldig. En ze zorgde er altijd voor de ze wel iets te eten mee nam voor haar clan uiteindelijk. Walnut was een Windclanner, en dat wilde ze blijven ook!

+Barkpaw

Een paar donkere ogen staarden naar het gedaante dat zich tussen het hoge gras begaf. Bark's oren lagen in zijn nek en een geamuseerde glimlach sierde z'n snoetje. Hij was niet op jacht deze keer. De laatste tijd maakte hij van elk ding een spel, een spel om zo z'n vecht technieken te verbeteren. Hij wilde niet nog eens afgaan. Hij moest zich gewoon eens kunnen bewijzen. De apprentice hield zijn staart stil en hield een kort moment zijn adem in, zoals hij van Whitelion had geleerd. Plots sprong hij op en vloog op jonge poes af. Met een enkele beweging duwde hij haar tegen de grond en zette zijn poten op haar schouders, zodat ze zich niet meer recht kon trekken. Hij moest toegeven dat hij de laatste tijd flink verbeterd was in zijn technieken. "I've got you," grijnsde de kater trots.

Een verloren miauw was te horen toen Walnut opeens een gewicht tegen zich aan voelde vallen, het was te snel om bij na te denken en voordat ze het wist lag ze op de grond, met een kater boven zich. 'I've got you,' De poes keek hem aan en stak haar tong uit, zover ze wist was dit Barkpaw. 'Wauw, nu ben je echt iemand.' Miauwde ze terwijl een grote grijns op haar snoet ontstond, het sarcasme droop er gewoon vanaf. Ze zette haar achterpoten op zijn buik en keek hem uitdagend aan. Ze was misschien niet te sterkste, maar ze had heus wel wat trucjes geleerd. 'Laat je me nog gaan of moet ik het zelf doen Barkie?' Zei ze spottend. Ze wist dat Barkpaw graag een warrior wilde zijn, respect was belangrijk voor hem, of zo dacht ze. Dus een beetje spotten met zijn naam kon geen kwaad.

De kater liet haar al snel gaan en gaf een geïrriteerde blik, met een verveelde blik keek ze terug. "Well, jij bent saai," De poes trok haar wenkbrauwen op en keek hem even aan voordat ze in lachen uitbarstte. Ze had nog nooit gehoord dat ze saai was, en het gaf haar een geweldige slappe lach. Ze was raar, dat was wat ze was. "En noem me nooit meer zo." Walnut ging zitten en probeerde zo serieus mogelijk te kijken, maar de lachstuip van net was nog niet helemaal over en haar lippen krulde zich al weer in een lach. 'J-ja so-sorry' miauwde ze half lachend.

-Sorry kort ;C