Happy day

De wind speelde met Mazepaws vacht en liet de poedersneeuw rondom hem opstuiven als een stofwolk. De gestreepte kater hield zijn staart vrolijk omhoog, hij was blij, ondanks de koude die leaf bare met zich meebracht. De bruine tabby hield niet zo van leaf bare, maar dat betekende niet dat hij niet goedgehumeurd kon zijn.

-eerst Blackkit

"Mazepaw!", Dat was Blackkit. "Men, wat is het ongelofelijk lang geleden dat ik jou heb gezien!", Vrolijk trippelde de gestreepte apprentice in haar richting. "Blackkit!", glimlachte hij. "Probeer je nog altijd het kamp uit te sluipen?", grinnikte hij vervolgens.

De gestreepte kitten leek 'beledigd'. "Ik ben nog een paar keer gegaan, maar niet zo heel vaak. En eigenlijk altijd met een apprentice of warrior erbij.", vervolgde Blackkit. "Binnenkort ben je zelf apprentice", miauwde hij met een bemoedigende glimlach om zijn lippen.

"Maaarrr, kan jij me uitleggen waarom ik jou zo lang niet gezien heb?", hoorde hij de gestreepte kitten vragen. "Het voelt echt als een oneindigheid geleden, terwijl het zo gezellig was de vorige keer!", daar had ze gelijk in. "Ik voelde me door je in de steek gelaten.", man, nu voelde hij zich schuldig. "Wel, euh", begon de bruine tabby, nog niet direct wetend wat hij moest zeggen. "Ik ben zelf ook wat meer op onderzoek gegaan in het territorium", ledgde hij uit, Blackkit moest het toch wel begrijpen? "Ooit gehoord van het Starlake?",

Blackkit had blijkbaar nog nooit van het starlake gehoord. "Ligt dat in ons territorium?", Mazepaw schudde zijn kop. "Nee, in de Wastelands", miauwde de bruine tabby. "Ex skyclan territorium", legde hij uit. "Het is echt prachtig, als een tweede silverpelt op de grond", Mazepaw glimlachte bij de gedachte.

"Het klinkt als een soort heilige plaats.. Of een plaats waar je naartoe gaat voor speciale gebeurtenissen. Klopt dat?", vroeg Blackkit. "Inderdaad, een heilige plaats", miauwde de bruine tabby, hij was vrij zeker dat voor de skyclan medicine cat, het starlake een soort van tweede moonstone moest zijn geweest. "En.. Niet heel onverwacht, maar.. Kunnen wij daar naartoe?", inderdaad geen onverwachte vraag. "Wel, euh..", misschien niet zo'n goed idee, het wemelde er van de rogues en bloodclanners... Maar langs de andere kant... Blackkit was ongeveer even oud als Mazepaw en hij had het toch ook overleeft? "Oké dan", besloot hij. "Wanneer wil je gaan?",

"Eh, nu?", stelde de gestreepte kitten voor. Mazepaw keek zoekend om zich heen. Het kamp was zo goed als leeg en als ze nu vertrokken, zouden ze er ongeveer bij zonsondergang zijn. "Oké, dan, maar blijf dicht bij me", hij wou niet betrapt worden, dan zou hij nog tot na zijn warrior ceremonie de nursery mogen schoonmaken, en Blackkit ook. De bruine tabby begaf zich langs de rand van het kamp richting de uitgang. Hij wees met zijn staart. "Langs hier", miauwde hij, eenmaal buitengekomen.

"Dicht bij genoeg?", grapte Blackkit, waarna ze weer wat afstand nam. Er verscheen een geamuseerde grijns om Mazepaws lippen. "En, hoe gaat het met je?", vroeg de bruine tabby geïnteresseerd. Het was een basisvraag, die meestal uit beleefdheid werd gesteld, wat niet betekende dat de gestreepte apprentice het echt wou weten.

"Gaat best lekker,", antwoordde Blackkit vrolijk. "Ken je Windpaw?", vervolegde ze. "Ik hang eigenlijk iedere dag met haar, en soms met haar broers. Is altijd onwijs gezellig.", Windpaw.. Windpaw... hij deed zijn best om een gezicht op die naam te plakken. "Is zij niet die tabby met groene ogen?", oké, dat was misschien niet zo'n goede beschrijving. "Die altijd zo vrolijk is",

"Ja, die! Wind is echt een rondrennend hoopje vrolijkheid. Ember een hoopje liefheid, Dawnpaw een hoopje stoerheid en Lurkingpaw een hoopje chagrijnigheid.", een leuke manier om iemand te beschrijven. "Maar ik vind dat wij elkaar ook wat vaker moeten zien. Lijkt me ook leuk je aan ze te introduceren.", vervolgde Blackkit. "Lijkt me leuk", glimlachte de gestreepte apprentice, hij vond het wel leuk om vrienden te maken, en als Blackkit ze mocht, zou hij ze waarschijnlijk ook wel mogen, toch? "Maar.. waar moet ik nu naartoe?", vroeg de gestreepte poes. "Langs hier", hij wees met zijn staart. "We moeten nu wel extra voorzichtig zijn", ze waren nu bij de grens.