Happy day

"De grens van het oude skyclan gebied?", vroeg Blackkit. Mazepaw knikte. "Best triest wat er hier gebeurd is", De bruine tabby vroeg zich af hoe hij zich zou voelen als het shadowclan territorium zou afbranden. De gestreepte apprentice vermoedde dat het niet echt een vrolijke emotie zou zijn. Alles waar je aan gewend was, gewoon weg...

"Is Starlake nog ver vanaf hier?", die vraag beantwoordde zichzelf wanneer het starlake nog geen seconde later binnen hun zichtveld kwam te liggen. "Wow," het oranje schijnsel van de ondergaande zon legde een betoverende gloed op het water. Hij kon zich wel voorstellen dat ex-skyclanners hier kwamen om herinneringen op te halen. "Ik hou van deze plek", snorde de gestreepte apprentice, waarbij hij zijn staart voor zijn poten krulde.

"Kan je zwemmen in dat water? Of overtreed je daarmee een regel waar ik niks vanaf weet?", Mazepaw schudde zijn kop. "Niet verboden, maar gewoonweg veel te koud", miauwde de gestreepte apprentice. "Ik ben er zelf al eens in gevallen", dat was niet echt zijn beste dag geweest, toen was het meer nog lichtjes bevroren geweest, en hij was stom genoeg geweest om op de dunne ijslaag te gaan staan.

"Zijn er andere leuke dingen die je hier kan doen?" Ze leek het hele zwem-idee uit haar hoofd te hebben gezet. Gelukkig maar, als ze nu groenhoest kreeg zou ze niet aan haar training kunnen beginnen... "Eigenlijk niet", misschien moesten ze maar eens terug naar et kamp gaan. "Het stikt hier ook nog eens van de rogues en bloodclanners",

"Ik snap het.. Maar wel jammer,", grijnsde de gestreepte kitten. "Maar dankjewel dat je me mee hebt genomen naar deze plek.", vervolgde ze. "We kunnen later misschien wel eens terugkomen", stelde hij shouderophalend voor. Als ze met wat meer zouden zijn, zouden rogues en bloodclanners hen misschien niet meer durven aanvallen.

"Zullen we zo eens terug gaan? Dan kan ik je ook voorstellen aan Windpaw, en misschien de rest van de familie. Ze zullen zo wel klaar zijn met hun trainingen.", zelf stond de gestreepte apprentice wat acter met zijn training, hij had zonder mentor gezeten. "Als zij zin hebben, mogen ze altijd meekomen", glimlachte Mazepaw. "The more, the merrier",

"Windpaw is altijd in voor leuke dingen. Emberpaw vast ook,", miauwde Blackkit. "Kom! Dan gaan we ze hierover vertellen, en dan kan jij je voorstellen. Misschien kunnen we dan morgen na de trainingen weer terugkeren. En misschien kunnen we Dauntrose ook meevragen, als beschermende warrior. Zij gaat vast ook wel mee.", man, binnenkort zou het starlake een of ander rust reservaat voor shadowclanners worden. Niet dat het hem echt zó veel kon schelen, maar het voelde gewoon goed om... om een plekje voor jezelf te hebben. "Dat word een grote groep", grijnsde de kater. "Kom, we moeten nu vertrekken als we vannacht nog willen slapen",

"Ja, dat lijkt me een goed plan.", De bruine tabby knikte. Misschien kon hij haar 'testen'. Als een soort spelletje. Mazepaw dacht even na en bleef vervolgens staan. "Weet jij welke richting we uit moeten?", vroeg hij grijnzend. Eens zien wat ze van de weg had onthouden.

Blackkit leek het niet zo moeilijk te vinden. Het wás ook niet moeilijk, Hun pootstappen van de heentocht zaten nog vers in de sneeuw. "Deze kant op," Mazepaw knikte glimlachend. "Wie hoop jij dat je mentor word?", vroeg de bruine tabby nieuwsgierig. Voor Mazepaw had het niet zoveel uitgemaakt, zolang het zijn vader maar niet was.

Blackkit leek het nog niet precies te weten. "Zolang het maar echt een goede mentor is. Ik wil niet zo'n halfgekookte zachte aardappel zonder ruggengraad. Ik wil graag iemand waar ik wel echt wat van kan leren, en waar ik naar op kan kijken.", Mazepaw knikte. "Is er iemand die je echt absoluut niet als mentor zou willen?", miauwde de gestreepte apprentice. "Buiten Ravenheart en Slenderstep, dan",