Drained

It's impossible to be happy forever, they said

De apprentice zat voor de apprentice den, al haar ledematen zielig naar beneden hangend. Ze zat een beetje in een dipje, al haar positieve energie was weggevaagd. Ze zag eigenlijk niet hoe ze al die tijd zo vrolijk had kunnen zijn, altijd met een lag op haar gezicht. Nooit leek er iets fout te gaan, alles was steeds perfect. Nu pas merkte ze hoe fout ze gezeten had. Hoe mager ze eigenlijk was, hoe de meeste katten eigenlijk helemaal zo vriendelijk niet waren. Ze was óp. Klaar. Ze voelde de aanwezigheid van een kat naast haar, en draaide zich om , eenblik in haar ogen die daar voor de allereerste keer was; geïrriteerd. "Wat?", blafte ze naar de kat naast haar.

Now I know what they mean

~Open, meet un-happy Wind xD

De kater had zijn uitgestrekt, en keek even rond in de Apprentice Den, waarna hij deze langzaam verliet, en zijn zuster zag zitten, voor de ingang. Hij glimlachte kort bij zichzelf, alles was nog zo nieuw voor hen. De nieuwe Den. Hij had soms de neiging om Apprentice Nursery te zeggen, maar dat klopte natuurlijk niet. Hij was het woord Nursery nu zo gewoon geworden dat het moeilijk was om nu Den te zeggen. Het achtervoegsel begon nu wel te wennen, en stilaan vond hij het nog wel goed klinken. Dawn ging naast zijn zus zitten. "Wat?" Ze leek heel geïrriteerd, en de kater hief verbaasd en licht afkeurend een wenkbrauw. "Wel jij bent ook weer lekker vrolijk, zusje," Goed begin voor de dag, afgeblaft worden door je zus.

Ze zag de wenkbrauw die hij afkeurend optrok, en dat maakte haar alleen maar chagrijniger. "Wel jij bent ook weer lekker vrolijk, zusje," antwoordde de kater die ze nu herkende als haar broertje, Dawnpaw. Haar oudste sibling. Ze keek hem aan, een frons op haar gezicht. Anders had ze het sarcasme nooit opgemerkt, verdoezeld als ze was door haar altijd aanwezige vrolijkheid. Altans, altijd behalve nu. "Jaja, ga maar lekker sarcastisch doen.", reageerde ze, haar stem onvriendelijker dan ze ooit geweest was. En het contrast was des te groter tegenover haar normale, enthousiaste, hyperactieve zelf. Die was nu ver, ver weg.

Zodra hij gesproken had besefte hij dat de sarcastische toon wel eens in het verkeerde keelgat kon schieten, en blijkbaar zat hij juist, want Windpaw reageerde er direct op. "Jaja, ga maar lekker sarcastisch doen.", Oh. Ze klonk echt onvriendelijk, en bijna voelde de kater zich beledigd. Bijna. Dawn keek neer naar zijn poten, en wierp daarna een blik op zijn zus. "Is er iets gebeurd?" Hij zorgde ervoor dat hij geen emoties van zijn gezicht liet aflezen, want dan kon ze daar weer 'n punt van maken.

"Is er iets gebeurd?", vroeg de kater nu weer. God, kon hij haar niet eens alleen laten? Ze keek hem aan alsof hij gek was. "Neuh", antwoordde ze droogjes. "Er is alleen een of andere gek die de hele tijd vragen stelt, maar verder, neuh, niks aan de hand" Ze rolde met haar groene ogen en begon zichzelf te wassen. Het was niet niet alsof ze iets beter te doen had.

"Je bent zelf gek", antwoordde haar broertje. Ze keek hem aan, haar groene oogjes ongelovig. Ze voelde zich verraden. "Als.. Als je dat vind..", fluisterde ze zachtjes, waarna ze zachtjes achteruit deinsde. Een klein traantje drupte uit haar oogjes. Dawn.. Dawnpaw vond haar gek? Misschien was ze ook wel gek..

~Kort

Hij stapte rustig het kamp binnen. Het was toeval geweest dat zijn blik meteen op zijn siblings was gevallen en hij net de woorden van zijn oudere broer had gehoord. "Je bent zelf gek," Wel meteen kwamen de haren in zijn nek overeind en stoof de gevlekte kat naar voren waarna hij meteen voor Wind ging staan. "Als.. Als je dat vind.." Hij keek hem aan, ijs in zijn ogen. Hij keek even achterom en zag hoe Windpaw bijna lag te huilen. Wel meteen keek hij naar zijn broer. Hij. Ging. Eraan. "Luister eens hier Dawnpaw," zei hij met een sterke toon. "Durf nog een keer, nog één keer, zo'n toon tegen haar aan te slaan of haar aan het huilen te brengen en ik zweer je," hij zette een stap vooruit, waarbij hij bijna zijn neus tegen de zijne kon brengen. "Dat je die dag nog lang zal herinneren," Zijn zusjes waren zijn pareltjes en zelfs als familie ze pijn zou doen, zou hij inspringen. Daarna draaide hij zich om en duwde hij zachtjes zijn snuit tegen de schouder van Wind. "Hey Wind," zei hij zachtjes. "Zin om even mee te gaan? Ik wil je iets cools tonen dat je zeker leuk zult vinden," zijn blik schoot even naar Dawnpaw, koel ijs lag in de gifgroene ogen van de jonge kater.

Lurkie 2 the rescue <3

Plots veranderde Wind helemaal. "Als.. Als je dat vind..", fluisterde ze, en meteen voelde Dawn zich schuldig. Lurkingpaw kwam het enkel erger maken. "Luister eens hier Dawnpaw," zei hij. "Durf nog een keer, nog één keer, zo'n toon tegen haar aan te slaan of haar aan het huilen te brengen en ik zweer je," Stap vooruit. Hen neuzen raakten bijna elkaar. "Dat je die dag nog lang zal herinneren," Lurk begon te praten tegen Wind en de giftige blik van hem deed een brok in zijn keel vormen. "M .. Maar," hoe voelde tranen opwellen maar knipperde ze weg. "Ik bedoelde het niet zo .. Ik hou van Windpaw! Ze noemde me enkel een gek .. Dus .. Zei ik 't terug .. Laat al maar!" Hik keerde zich om en staarde wat.

"M .. Maar," Hij keek even met een scherpe blik naar zijn oudere broer en hij voelde hoe zijn klauwen even uit hun hulsels kwamen. Hij zweeg maar beter. Hij snoof daarom ook zachtjes. "Ik bedoelde het niet zo .. Ik hou van Windpaw! Ze noemde me enkel een gek .. Dus .. Zei ik 't terug .. Laat al maar!" Zijn haren kwamen ietwat overeind en hij draaide zich om naar zijn broer. Voordat deze zich kon omdraaien tilde deze zijn poot op en sloeg hij zo in diens gezicht. Het was hard geweest, maar goed, hij had ook Wind bijna aan het huilen gebracht, dus dit was een straf die hij verdiende.

Ze keek net op toen Lurkingpaw erbij kwam en Dawnpaw begon te bedreigen. ze keek niet op toen hij tegen haar praatte, ze keek gewoon naar haar pootjes, haar hoofdje compleet leeg. Ze keek pas op toen ze een klap hoorde. Haar groene oogjes stonden angstig, en met een grote sprong sprong ze tussen de twee katers. Nee, nee, nee, dit wou ze niet, ze wou niet dat haar broertjes ruzie maakten door haar! "Nee", zei ze, iets van verdriet in haar stem. "Niet vechten om mij, alsjeblieft" Ze draaide zich naar Lurkingpaw. Haar groene blik stond intelligenter dan ooit. "Ik kan mezelf verdedigen, Lurking" Of misschien was haar blik gewoonweg koppig. "Ik ben geen zwakke poes. Ik zal net zo'n sterke kater zijn als jullie. dan hoeven jullie geen ruzie meer te maken!" En voor ene keer lag de glimlach niet om haar lippen, ze waren een rechte, vastbesloten streep.

Dawn struikelde een beetje achteruit toen de poot van Lurkingpaw in zijn gezicht terrecht kwam, en zijn haren ginger overeind staan. "Wh-" Hij werd echter onderbroken door Windpaw. "Nee", zei ze. "Niet vechten om mij, alsjeblieft" Ze keerde zich naar Lurking. "Ik kan mezelf verdedigen, Lurking" Dawn keek nog steeds woest naar zijn broer. "Ik ben geen zwakke poes. Ik zal net zo'n sterke kater zijn als jullie. dan hoeven jullie geen ruzie meer te maken!" Dawn keek verbaasd en verbouwereerd naar Wind. "Ik sloeg hem niet, en ik begon niet te vechten, en ruzie te maken." Dawn wierp een nijdige blik op Lurkingpaw. "Ik weet écht niet wat je probleem is, maar het intereseerd me ook niets," Zijn ogen schoten vuur, maar al gauw keken ze weer kil, en keerde hij zich weg van zijn broer. "Het spijt me, Wind."

Hij keek even naar zijn klauw en keek toen met een giftige blik naar zijn oudere broer. "Nee" Hij keek toe hoe zijn zusje tussen hen kwam en even keek hij met een zachtere blik naar haar. "Niet vechten om mij, alsjeblieft" Hij vernauwde even zijn ogen toen zij zich naar hem omdraaide. "Ik kan mezelf verdedigen, Lurking" Hij knipperde even droog en plaatste zijn poot op de grond. "Ik ben geen zwakke poes. Ik zal net zo'n sterke kater zijn als jullie. dan hoeven jullie geen ruzie meer te maken!" Hij schudde zijn kop. Ze had het zo fout. "Ik sloeg hem niet, en ik begon niet te vechten, en ruzie te maken." Hij keek even naar de grijze kater die nu begon. "Ik weet écht niet wat je probleem is, maar het intereseerd me ook niets," Hij stapte naast Wind zodat hij nu recht tegenover Dawn stond. "Het spijt me, Wind." Zei hij opeens. Hij zette een stap naar voren en snoof zachtjes. "Typisch," zei hij. "Net als Ember," vervolgde hij daarna. Daarna schudde hij zijn kop. "Iedereen is net als hem," Zei hij terwijl hij met een ijzige blik naar Dawn keek. "Zwak," Hij kneep zijn oogjes tot spleetjes. "Op een dag zal het tellen," zijn gevoelloze gezichtje keek strak naar zijn broer. Zijn spieren waren strak aangespannen, alsof hij elke moment op hem kon springen.

Opeens sprong Dawn op hem en Lurk liet het toe. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, brandend in de blauwe ogen van zijn broer. "Ember hééft tenminste gevoelens. Stel je voor dat iedere zoals jou was. Wat en koude, lelijke wereld was het dan wel niet," Hij trok even zijn lip op. "Ik heb wel gevoelens!" blafte hij naar de grijze kater. "Betrek Ember hier nu niet bij. En als ik niet zon toon mag aanslaan tegen Wind, mag jij niet zo praten over Ember." Hij spande zijn achterpoten op en schopte Dawn met een krachtige trap van zich, wel meteen draaide hij zich om en schoot hij op de grijze kater af. Zonder verder echt helder na te denken schoot hij naar de grijze kater en sloeg hij zijn klauwen uit. Met een sterke slag probeerde hij diens kop te raken, waarna hij dook en de poten vanonder Dawn vandaan trok, daarna sprong hij op en lande hij op de kater zijn rug, zijn klauwen zakten weg in het vlees van zijn broer. "Ember is mijn broer niet," zei hij kil.

Ze keek verbouwereerd naar de twee katers terwijl ze ruziemaakten. nee, ze wou dit niet! Het was allemaal haar schuld, als zei nu maar niet zo geïrriteerd gereageerd had op Dawn.. Lurkingpaw sprong op haar andere broer, en nu begonnen ze te vechten. Zijn volgende woorden shokeerden haar. "Ember is mijn broer niet," zei hij. dat was de druppel. Ze zou Ember verdedigen, zelfs tegen Lurkingpaw. "STOP!", galmde haar luide stem door het camp. "Echt, ik meen het, stop het!" Haar groene ogen vlamden toen ze naar de twee katers keek. "Jullie lijken wel een stel kittens! Lurking, jij hebt wel gevoelens, tuurlijk, maar je hoeft niet zo overbeschermend zijn. Dawn, jij bent heus niet zwak, geloof me, maar alsjeblieft, STOP NU MET VECHTEN!"

"Ja dat is hij wel, of je nu wilt of niet!" Hij had zijn ogen uit willen krabben. Hij was dat NIET. Hij tilde zijn klauw op en liet deze langs het gezicht van broer razen. De poot waarin Dawn zijn tanden had gezet voelde even pijnlijk aan. Hij gromde daarom zachtjes en liet zijn nagels uit hun hulsel en liet het in zijn mond zakken. Hij zou boeten. BOETEN. "STOP!" Hij gromde zachtjes en trok zijn klauw terug, er zou schade zijn aan zijn mond en hij aan zijn poot. "Echt, ik meen het, stop het!" Hij gromde zachtjes en nam een stap terug. Hij keek haar niet aan. Hij was niet boos... Misschien een beetje. Dit was wat hij dus bedoelde met emoties, nutteloze dingen. "Jullie lijken wel een stel kittens! Lurking, jij hebt wel gevoelens, tuurlijk, maar je hoeft niet zo overbeschermend zijn. Dawn, jij bent heus niet zwak, geloof me, maar alsjeblieft, STOP NU MET VECHTEN!" Hij vernauwde zijn ogen zachtjes. "Ik weet dat ik niet zwak ben," Hij snoof zachtjes. "Lurkingpaw weet gewoon niet wat hij zegt." Wel meteen flikkerden zijn ogen weer. "Wat?" Zei hij terwijl de tabby aankeek. "Ik weet juist heel goed wat ik zeg," zei hij met een kalmere stem dan verwacht, het was ijzig koud. "Het spijt me, je bent niet gek, ik stop met vechten, hoor." vervolgde zijn broer. "Tenminste, als hij ook stopt." Hij snoof zachtjes en tilde zijn bebloede poot op waarna hij deze zachtjes begon te likken, maar verder stil bleef.

De tabby keek naar de twee kemphanen. Dawn gaf het gevecht op, en ook Lurking leek niet meer zo vechtlustig. De blik in haar ogen was niet vrolijk, niet verdrietig, alleen maar teleurgesteld. "Denk je dat dat fijn is voor mij?", zei ze zachtjes met haar hoge stem. "Dat jullie elkaar constant in de haren zitten?" Ze zuchtte en ging zitten, haar groene ogen kijkend in die van Lurkingpaw en Dawnpaw. "Ik hou van jullie allebei, ik wil geen kant kiezen.."