L'amour plus fort que la haine

Kittens weg, zij weg, hop zonder pardon weer terug de warriorden in geduwd. Woehoe, gezellig naast Rush liggen en zich even afkeren van de drukte, het weer bijleggen en samen lol hebben. Alles vergeten en vergeven. Maar nope, natuurlijk was dat niet wat er daadwerkelijk was gebeurd, ze had weer te veel hoop gehad. En ja! Ze deed echt haar best om het juist te doen. Ze probeerde echt om het goed te maken, om hem op zijn gemak te stellen en bovenal om hem weer leuk te vinden. Om haar oude begerigheid naar hem terug te krijgen. Maar het lukte niet, het lukte gewoon niet! Ze haatte zichzelf erom, ze minachtte zichzelf, maar altijd kwamen haar gedachten weer terug bij de verkeerde kater, Lostdream. Ze kon er niks aan doen.

Ze keek het kamp rond. Haar ogen zochten naar de bekende rode vacht. Ze zag er niet verward of emotioneel uit, heel rustig eigenlijk.

{Note: Alleen Lostdream! Het topic hier start weliswaar in het kamp, maar Soft gaat Lost meetrekken het teritorrium in, vandaar dat hij hier staat ^^)

Hij zuchtte, maar liep -al dan niet met afhangende schouder- door het kamp heen. Lost wist niet meer wat hij moest doen door het heel voorval met Softvoice. Hij had haar toch echt goed gehoord, toch? Ze had toch echt gezegd dat ze van hem hield? De rosse kater probeerde de gedachte aan haar weg te drukken, maar dat lukte hem natuurlijk niet, want als je van de duivel spreek zie je zijn staart. Haar staart, in dit geval. Hij zag Softvoice, en bleef stilstaan, niet zeker wat hij nu zou doen. Naar haar toe gaan? Of niet. De kater ging zitten. Als zij wou praten, moest ze zelf maar komen. Het zou toch ook maar zielig zijn als hij als een verloren hondje achter haar aan zou lopen?

+Laat, laat, sorry :')

Het duurde niet lang tot ze hem zag. Ze bleef even naar hem kijken, hun ogen kruiste elkaar, maar of hij bestede geen aandacht aan haar of hij was te diep in gedachten. Ze haalde diep adem, en liep toen op hem af. Ze probeerde zo ontspannen mogelijk over te komen, maar dat had niet echt succes. Nu ze hem zag en op hem afliep was opeens al het rustige uit haar lijf verdwenen. Haar hard begon duidelijk sneller te bonken en ze voelde haar wangen warm worden. "Hey," ze probeerde oogcontact te krijgen. "Ik wil je graag even spreken." Ze keek om zich heen naar de andere katten in het kamp. "Alleen." Ze drukte haar lippen op elkaar en keek hem aarzelend aan.

Hij zag dat ze besloot op hem af te lopen, maar de kater bleef kalm zitten. In ieder geval, hij léék kalm. Zodra ze korter bij was, probeerde hij nog kalmer te lijken, maar dat lukte niet, en hij wist dat als hij nu iets zou zeggen, hij zenuwachtig zou stotteren. "Hey," Hij keek haar even aan maar wende zijn ogen snel af. "Ik wil je graag even spreken." Lostdream knikte, nog steeds naar de grond kijkend. "Alleen." De rosse kater richtte zich toen toch terug naar Softvoice. "Dan .. Euh, dan moeten we ergens heen gaan waar geen katten zijn." zei hij domweg, en stond op. "Waar wil je me spreken?"

"Dan .. Euh, dan moeten we ergens heen gaan waar geen katten zijn." Ze knikte domweg een aantal keer, niet in staat tot iets anders. Hij stond op en zij volgde zijn voorbeeld. Het was nog ongemakkelijker allemaal dan hoe het eruit zag. "Waar wil je me spreken?" Ze staarde hem aan, te lang. "Laten we.. ehm, gewoon het kamp uitgaan en dan een stukje lopen?" Pff, waarom kon ze toch niet gewoon normaal meer tegen hem praten? Ze begon te lopen, hem zo min mogelijk aankijkend.

Het voelde zo vertrouwd om naast Lostdream te lopen, maar tegelijkertijd ook zo raar en awkward. Na een tijdje in stilte gelopen te hebben ging ze zitten. "Lost, ik.."

Ze knikte, een paar keer, en ze stond samen met hem op. Toen hij vroeg waar ze heen wou, staarde ze hem aan, tot het licht ongemakkelijk werd. Hij wendde zijn blik af. "Laten we.. ehm, gewoon het kamp uitgaan en dan een stukje lopen?" Hij knikte, en liep richting de kamp uitgang. "Oké."

Ze liepen naast elkaar door het territorium, en de kaer kon er wel van genieten om weer met haar rond te lopen, maar zodra hij naar de realiteit kwam, werd het weer wat ongemakkelijk. Plots ging Softvoice zitten. "Lost, ik.." De kater keek naar de grond. "Je wat? Je kunt niet zo voor eeuwig blijven leven, Soft, je gaat op een moment moeten kiezen, door wat je voelt."

Ze keek even naar de grond, twijfelde, keek toen weer naar hem en wilde haar zin afmaken, maar Lostdream onderbrak haar. "Je wat? Je kunt niet zo voor eeuwig blijven leven, Soft, je gaat op een moment moeten kiezen, door wat je voelt." Hij had gelijk, hij had echt gelijk, maar het was nou eenmaal niet zo simpel. Ze wilde niemand teleurstellen en dat zou sowieso wel gebeuren. Dat maakte het zo moeilijk, het was nooit goed. Ze dwong zichzelf rustig te blijven ademhalen en hem in de ogen te kijken. "Je hebt gelijk." Ze ademde diep in. "En dat wilde ik je ook komen vertellen, dat ik mijn keuze heb gemaakt." Ze liet even een stilte vallen. "Ik ga het uitmaken, met Rushleap. En dat is niet alleen door jou dat is gewoon omdat het niet meer werkt en..." Ze viel weer stil en beet op haar lip.

De poes keek naar de grond terwijl hij sprak, maar ze keek hem in de ogen zodra ze weer ging spreken. "Je hebt gelijk." zei ze, en de rosse warrior knikte. Hij wist dat hij gelijk had. "En dat wilde ik je ook komen vertellen, dat ik mijn keuze heb gemaakt." De kater kreeg een blok in zijn maag, en hij keek van haar naar de grond, en terug. De stilte voelde zoals een messteek in zijn hart. "Ik ga het uitmaken, met Rushleap. En dat is niet alleen door jou dat is gewoon omdat het niet meer werkt en..." De kater's hart maakte even een sprongetje, maar la gauw bedaarde hij en keek hij rustig de poes aan. "Maar .. Dus .." mompelde hij stil. "Ik dacht dat j-jij en Rush zo perfect samen waren? Ik bedoel, je zegt niet 'enkel' om mij, maar je houdt toch zo veel van hem?" Hij was zichzelf hier niet bepaald mee aan het helpen. Na een stilte keek Lost naar de grond. "Ik wil gewoon even zeggen dat ik van je houd .." zei hij daarna, heel stil.

Dat was eruit, maar of ze zich ook opgelucht voelde? Wat zenuwachtig beet ze op de binnenkant van haar wang. "Ik dacht dat j-jij en Rush zo perfect samen waren? Ik bedoel, je zegt niet 'enkel' om mij, maar je houdt toch zo veel van hem?" Dat was nou net het probleem, ze waren "het perfecte koppel". Althans, zo leken ze. In het begin was het ook wel zo, maar met de kittens ontdekte ze ook elkaars mindere kanten. "I-ik denk dat we er gewoon te snel in zijn gedoken." Sprak ze zachtjes. Ze wist niet eens meer zeker of ze van hem had gehouden. Het was spannend geweest, haar eerste liefde. Maar Rushleap was niet de kat waar ze samen mee oud wilde worden. Dat was die rossige brompot voor zich. "Ik wil gewoon even zeggen dat ik van je houd .." Maar, die brompot kon ook best schattig en lief zijn, bleek maar weer. Voorzichtig stapte Softvoice naar voren en duwde haar kopje in zijn vacht. Eigenlijk zouden ze hier nog mee moeten wachten, eigenlijk was het verkeerd, maar het voelde zo prettig en ze kon het niet laten. "Ik ook van jou."

"I-ik denk dat we er gewoon te snel in zijn gedoken." zei ze, en de rosse kater knikte zachtjes.

De kater zei dat hij van haar hield, en de poes stapte naar hem toe en duwde haar kopje in zijn vacht. Hij glimlachte zachtjes. "Ik ook van jou." zei Soft, en de warrior kon het niet laten om nog wat breder te glimlachen, hoe erg hij het ook voor haar, Rush en hen kittens vond dat het niet eindigde zoals iedereen hoopte, met een gelukkig gezinnetje.

+Flut, sorry.

Ze stonden daar in stilte, maar het was niet erg, het was geen ongemakkelijke stilte. Ze genoot van zijn geur en warmte, maar bovenal van de aanraking. Toen ze haar kop een beetje naar achter trok, viel haar blik op zijn glimlach. Ze glimlachte terug, maar stapte toen naar achter. Waarschijnlijk besefte ze beide wel dat ze nog iets moest doen. "I-ik denk dat het.. euh, het beste is het meteen te zeggen. Dan is het voorbij.."

"I-ik denk dat het.. euh, het beste is het meteen te zeggen. Dan is het voorbij.." Hij beet op zijn lip en knikte. Hij vond het erg voor Rush dat hij zo een poes als Soft moest verliezen. Maar al helemaal voor de kittens, waarvoor het heel erg ingewikkeld zou worden, met een gebroken gezin. "Ja, misschien wel .." zei hij, en keek de poes aan. Lost keek even naar de grond. "Rush gaat me nu waarschijnlijk haten." mompelde hij met een grimas.

+Laat, sorry :')

"Rush gaat me nu waarschijnlijk haten." De rossige poes zag de grimas op zijn gezicht. Ze knikte bedroefd, hij had gelijk. Haar waarschijnlijk ook, of juist niet, ze wist niet wat erger was. Ze dacht aan haar kittens, die nu apprentices waren, en vroeg zich af hoe die erop zouden reageren. Zouden ze een kant kiezen? En wiens kant dan? Ze zou er snel genoeg achterkomen ... helaas. "Ik ga dan maar." Ze beet zachtjes op haar lip, twijfelde even, maar stapte toen weer naar voren en gaf de rode kater een kopje. Ze stapte weer naar achter en keerde hem de rug toe. Nog even keek ze om. "Tot straks." En verdween toen tussen de bomen.

De poes knikte, jammer genoeg. "Ik ga dan maar." Ze leek te twijfelen, en gaf hem een kopje daarna. Hij grimaste, en gaf haar een kopje terug. Ze draaide zich om, en hij keek naar haar rug. "Tot straks", zei Softvoice, en ze verdween. "Succes..", fluisterde hij nog, en keerde zich daarna ook om.

+Lost uit, I guess :')

Onderwerp: Re: L'amour plus fort que la haine