Train me, quickly! (+Shellblade)

Salmonpaw liep rusteloos heen en weer op de plek waar zij en haar mentor hadden afgesproken, net buiten het kamp. Twee gevechten. Twee gevechten had ze gemist, omdat ze nog niets kon. Bij de aanval op WindClan had ze niet meegekund en nu bij het gevecht om de Zonnerotsen ook niet. Daar had ze wel van een afstand toegekeken, maar ze kon niet vechten, ze kon niet helpen. Actie was leuk, maar als je na een paar seconden verslagen werd was er niets aan en dat was wel wat gebeurd zou zijn. Ze keek met een ruk op toen ze haar mentor aan zag komen en rende naar hem toe. "Shellblade, leer me vechten", zei ze meteen, eisend en een beetje smekend.

Shellblade liep net de warriors den uit en strekte even zijn lichaam. Hij had vandaag met Salmonpaw afgesproken dat hij haar zou gaan trainen, maar dan moest hij nu nog wel even bedenken wat hij haar zou gaan leren. Vechten zou namelijk wel handig zijn, vooral met de spanningen tussen de clans nu en eigenlijk had hij het nog niet eerder gedaan, dus misschien moest hij haar toch op zijn minst gaan leren om haarzelf te verdedigen. Hij was tijdens het denken naar de uitgang van het kamp gelopen en ging er doorheen, alleen zodra hij een klein stukje bij het kamp weg was kwam zijn apprentice al op hem afgestormd. "Shellblade, leer me vechten" Hij kon haar wel begrijpen. Er waren tenslotte net twee grote gevechten geweest waaraan ze niet mee had kunnen doen doordat hij haar nog niks geleerd had. "Ik was toch al van plan om je wat technieken te gaan leren." Begon hij. "Zullen we dus maar een plek zoeken om te beginnen." Ze zouden namelijk naar de zandkuil kunnen gaan, maar een open plek zou ook goed genoeg zijn.

"Ik was toch al van plan om je wat technieken te gaan leren", zei Shellblade. "Zullen we dus maar een plek zoeken om te beginnen." Eindelijk! Salmonpaw had ongelofelijk veel zin in deze training. Eindelijk zou ze leren vechten en de volgende keer zou ze wel mee kunnen doen in de strijd. Ha, die andere clans zouden eens wat zien! Salmonpaw was vastbesloten de beste krijger van de clan te worden. "Gaan we naar de zandkuil?" vroeg ze. Dat was dé plek waar iedereen altijd vechttraining kreeg, dus wilde zij daar ook les krijgen. Dat maakte het gewoon net ietsje echter.

"Gaan we naar de zandkuil?" Dat leek hem inderdaad wel het beste, aangezien daar ook zand was om de grond wat zachter te maken. "Dat lijkt me denk ik wel het beste." Zei hij en keek even naar de richting waar ze uit zouden moeten gaan. "Zullen we gaan?" Hij wachtte even op een antwoord en begon toen in de richting van de zandkuil te lopen. Hij moest nu alleen wel bedenken wat hij haar als eerste zou gaan leren, ook al kon hij natuurlijk ook eerst kijken wat ze zou doen als hij haar zou aanvallen of hij zou het andersom kunnen doen en haar hem laten aanvallen. Dit was nog best wel lastig te bepalen, maar hij zou zo wel de keuze moeten maken.

"Dat lijkt me denk ik wel het beste", beaamde haar mentor. "Zullen we gaan?" Salmonpaw snapte niet waarom hij dat nog vroeg. Natuurlijk gingen ze! Waarom zouden ze niet gaan? Salmonpaw wist waar de zandkuil was, dus ze rende meteen vooruit. Ze had geen zin om er in een rustig tempo naartoe te wandelen, hoe eerder ze er was, hoe beter. Aangekomen bij de zandkuil keek naar Shellblade. "Wat ga je me als eerste leren?" vroeg ze.

Zijn apprentice rende voor hem uit en even versnelde hij zijn pas ook. Ze was waarschijnlijk enthousiast en daarom kon hij wel begrijpen dat ze snel naar de zandkuil wilde gaan. Eenmaal aangekomen bij de zandkuil had Salmonpaw zich naar hem omgedraaid. "Wat ga je me als eerste leren?" Hij had nu even de tijd gehad om na te denken en dus had hij ook een besluit genomen. "Als eerste wil ik kijken hoe je zelf van plan was om aan te vallen, dus probeer me maar omver te krijgen." Hij wist dat dat geen makkelijke opdracht was, maar meestal was dit de makkelijkere manier om een apprentice iets te leren, want van fouten kon je leren.

"Als eerste wil ik kijken hoe je zelf van plan was om aan te vallen, dus probeer me maar omver te krijgen", antwoordde Shellblade. Hm, hij was dus niet van plan om te beginnen met een uitleg. Hij wilde waarschijnlijk testen hoe vindingrijk ze zelf was. Salmonpaw keek hem met licht vernauwde ogen aan. Ze moest iets doen wat hij niet verwachtte, maar wat verwachtte hij? Ze wist niet waar ze op moest letten. Snelheid zou belangrijk zijn, en kracht. Schijnbewegingen? Een frontale aanval of van de zijkant? Het klonk allemaal heel interessant wat ze dacht, maar ze had eigenlijk geen idee wat ze het beste kon doen. Na een paar tellen besloot ze dat ze maar gewoon iets moest proberen. Als het niet zou werken viel haar toch niets te verwijten, want ze had gewoon nog niets geleerd. Ze dacht aan de spelletjes die ze had gespeeld, de speelse gevechtjes en tikkertje. Ze wist al dat ze niet traag was, maar ook niet bijzonder snel. Maar langer nadenken had niet veel zin meer. Goed dan, dacht ze. Ze dook naar voren en haalde - met haar nagels ingehouden, natuurlijk - uit naar Shellblades voorpoten.

Shellblade merkte dat de apprentice er even over na aan het denken was en dat kon hij ergens ook wel begrijpen, want hij had niks voorgedaan en had haar gewoon gezegd hem aan te vallen, maar hij was gewoon benieuwd naar waarmee ze zou komen en het was meestal ook makkelijker om iemand de goede richting uit te sturen, want ging er iets mis kon hij er wat van zeggen en dan zou ze het hopelijk de volgende keer goed doen. Uiteindelijk kwam de apprentice in beweging en ging ze recht op hem af, waarna ze uithaalde naar zijn voorpoten. Hij zette zich klaar en sprong daarna rechts langs haar heen om weer naast haar te landen en zich weer om te draaien om de apprentice aan te kunnen kijken als ze zich zou omdraaien. "Een rechtstreekse aanval wordt redelijk snel gezien, tenzij je de kracht hebt om de ander neer te halen is het niet het verstandigste om te doen." Begon hij. Als de apprentice eenmaal een warrior was zou het bij een aantal katten kunnen, maar voor nu nog niet. "Schijnbewegingen kun je altijd gebruiken om je tegenstander af te leiden." Zei hij, dat was namelijk wat hij ook vooral gebruikte toen hij nog een apprentice was en nu gebruikte hij het nog wel eens.

Shellblade leek haar aanval moeiteloos te ontwijken. "Een rechtstreekse aanval wordt redelijk snel gezien, tenzij je de kracht hebt om de ander neer te halen is het niet het verstandigste om te doen", zei de kater. "Schijnbewegingen kun je altijd gebruiken om je tegenstander af te leiden." Salmonpaw luisterde aandachtig naar zijn instructies en knikte ten teken dat ze het begreep. Ze hield er niet van om te doen wat een ander van haar vroeg, maar ze moest wel luisteren wilde ze een goede warrior worden. En dat was iets wat ze heel graag wilde. Ze wilde haar training zo snel en zo goed mogelijk voltooien en de beste warrior van ThunderClan worden, zodat iedereen haar naam zou kennen. Heel misschien was er dan zelfs een kansje dat ze ooit nog eens... Maar dan moest ze zich nu dus niet af laten leiden. Ze dook een beetje in elkaar. Nog een keer proberen. Ze maakte een schijnbeweging naar rechts en bewoog toen naar links, maar omdat Shellblade haar net over schijnbewegingen had verteld en ze meende dat nu aan de linkerkant aanvallen voorspelbaar zou zijn, dook ze op het laatste moment toch weer naar rechts en sloeg naar zijn oor.

Hij wachtte rustig af tot ze weer wat zou gaan doen nadat ze hem een bevestigend knikje had gegeven. Hij zag dat ze door haar poten zakte en hij wachtte af tot ze een beweging zou gaan maken. Het duurde gelukkig niet lang voor ze in beweging kwam en even wachtte hij af wat ze zou gaan doen, want hij had haar net tenslotte verteld over de schijnbeweging, dus of ze er gebruik van zou maken was de vraag. Als eerste kwam ze naar zijn rechterkant, waarna ze snel naar de linkerkant ging en hij zette zich schrap voor het geval ze nu weer iets zou doen, maar wat hij niet verwachtte was dat ze nog een keer naar rechts zou gaan en hem vanaf daar probeerde te raken. Hij probeerde nog wel snel te ontwijken, maar hij voelde haar poot toch nog lichtjes langs zijn oor heen gaan en door de snelle beweging die hij moest maken verloor hij zijn evenwicht iets, waardoor hij even wankelde, maar uiteindelijk kon hij wel blijven staan. "Dat was al veel beter, maar om iemand omver te krijgen kun je beter mikken op de poten, want als je er al eentje onder iemands lichaam vandaan kunt halen zal diegene al minder stevig op de poten staan en wordt het makkelijker om deze omver te duwen." Legde hij uit en wachtte even op een reactie van Salmonpaw.

Raak! Het was niet meer dan een lichte aanraking, maar ze had zijn oor aangetikt, ze had het gevoeld! "Dat was al veel beter, maar om iemand omver te krijgen kun je beter mikken op de poten, want als je er al eentje onder iemands lichaam vandaan kunt halen zal diegene al minder stevig op de poten staan en wordt het makkelijker om deze omver te duwen", begon Shellblade. Hij was nog niet uitgepraat of Salmonpaw probeerde haar voorpoot achter de zijne te haken om hem onderuit te trekken. Als ze zou wachten, zou ze hem alleen maar de tijd geven zich voor te bereiden, dus zo snel mogelijk leek haar wel goed. Al kon een getrainde warrior als Shellblade misschien zelfs dan nog wel snel genoeg reageren.

Hij had de laatste woorden nog maar nauwelijks uitgesproken of Salmonpaw haalde alweer uit naar zijn poot. Hij was niet echt aan het opletten geweest, dus dit verraste hem wel een beetje. Hij probeerde zijn poot nog in te trekken, maar daar was het eigenlijk al te laat voor, waardoor hij zijn poot alsnog onder zich uitgetrokken voelde worden en hij merkte dat hij zijn evenwicht begon te verliezen, hij wilde alleen niet op de grond vallen, dus probeerde hij zichzelf op te vangen met de rest van zijn poten. Het lukte op dit moment nog wel, maar hij wist dat als Salmonpaw hem nu een duw zou geven dat hij bijna zeker wel om zou vallen.

Ha! Zo snel en geweldig was die warrior dus niet. Ergens vond ze dat ook wel een beetje jammer. Ze wilde wel door de beste van de besten getraind worden, anders zou ze nooit de slimste en krachtigste warrior van haar clan kunnen worden. Maar misschien had Shellblade nog wel andere trucjes achter de hand. Salmonpaw grijnsde toen ze zag dat ze haar mentor aan het wankelen had gebracht en ze gaf hem snel nog een duw na, hopend dat ze hem omver zou krijgen. Dat zou wat zijn, bij haar eerste vechttraining al haar mentor verslagen! Nou ja, verslagen, in een echt gevecht was een vijand natuurlijk niet verslagen als hij op de grond viel, maar toch.

Hij probeerde zijn evenwicht terug te vinden, zodat hij weer wat steviger zou staan, maar voor hij daar echt de kans toe kreeg gaf Salmonpaw hem al een duw, waardoor hij op de grond viel. Hij draaide zich alleen weer snel om voor de apprentice nog wat kon doen en stond toen op. Hij had Salmonpaw namelijk geen kans willen geven om meer te kunnen doen, want wie weet wat ze dan van hem zou denken. Hij draaide zijn lichaam dan ook weer om, om haar aan te kunnen kijken en liet even een kleine glimlach zien. "Je deed het goed, als je dat in een gevecht zou gebruiken, zou je een voordeel kunnen hebben, ook al moet je natuurlijk nog steeds oppassen." Zei hij en dacht even kort na. "Oke, laten we nu de rollen omdraaien, deze keer ben ik degene die jou aanvalt en jij zult je moeten verdedigen." Het was namelijk ook belangrijk dat de poes haarzelf zou kunnen verdedigen als ze aangevallen zou worden. "Ben je er klaar voor?" Vroeg hij dan ook maar voor hij zou beginnen met haar aan te vallen.

Salmonpaw grijsnde breed en triomfantelijk. Ha, gewonnen! Ze had gewoon haar eigen mentor omgeduwd! Als ze hem zo zou blijven verslaan, moest ze misschien een betere mentor regelen. Shellblade stond snel weer op en glimlachte ook even. "Je deed het goed, als je dat in een gevecht zou gebruiken, zou je een voordeel kunnen hebben, ook al moet je natuurlijk nog steeds oppassen", zei hij. "Oke, laten we nu de rollen omdraaien, deze keer ben ik degene die jou aanvalt en jij zult je moeten verdedigen. Ben je er klaar voor?" Salmonpaw grijnsde. "Ja, hoor", zei ze. Eens zien hoe dit zou gaan.

"Ja, hoor," Ze was er dus klaar voor. Hij wachtte nog even een kort moment voor hij zich afzette en naar haar toe begon te gaan. Er waren een hoop opties die hij kon doen, maar hij besloot om als eerste een schijnbeweging te gebruiken. Zodra hij vlak voor haar was dook hij ineens naar rechts, waarna hij zich omdraaide en met zijn poot uithaalde naar haar flank, om te proberen haar uit balans te brengen. Hij had geen idee of het zou lukken, maar dat zou nog moeten blijken. Hij zorgde er alleen wel voor dat hij klaar was om nog een keer aan te vallen als het wel of niet gelukt was.

Ze staarde naar haar mentor. Die zette zich af. Schijnbeweging, dacht Salmonpaw meteen, want dat was waar hij haar net over had geleerd. Maar toen bedacht ze zich dat hij ook juist een dubbele schijnbeweging zou kunnen gebruiken, zoals zij net had gedaan. Of misschien dacht hij dat ze dat zou denken, en was het eigenlijk een driedubbele schijnbeweging. Of- Voor ze de gedachte aan een misschien wel vierdubbele schijnbeweging kon afmaken, raakte Shellblades poot haar en Salmonpaw verloor haar evenwicht. Met een plofje viel ze op de grond. Ze schudde geërgerd haar kop. Door al dat gedenk had ze niet eens gekeken naar wat Shellblade nu eigenlijk deed. "Nog een keer", zei ze, Shellblade niet eens de kans gevend een opmerking te maken. Nu zou ze beter opletten.

Hij voelde hoe zijn poten contact maakten met de apprentice, waarna Salmonpaw haar evenwicht verloor. Het leek voor hem dat ze niet op hem aan het letten was geweest, maar te veel had nagedacht. "Nog een keer" Zei Salmonpaw voor hij wat had kunnen zeggen, dus knikte hij alleen maar kort en wachtte nog een kort moment voor hij weer op haar afstormde. Het zou waarschijnlijk niet werken om nu hetzelfde weer te doen, dus deed hij als eerste net alsof hij naar haar linkerkant wilde gaan, maar zodra hij dicht bij haar was dook hij juist weer naar haar rechterkant, waarna hij met zijn poot naar haar voorpoot uithaalde om te proberen haar uit balans te krijgen.

Salmonpaw stond op en schudde het zand uit haar vacht. Met haar ogen lichtjes samengeknepen, alsof ze zich zo beter kon concentreren, keek ze haar mentor aan. De leek zich eerst op haar linkerkant te richten. Hij gaat dus vast naar rechts, redeneerde Salmonpaw, of dus juist naar links omdat hij denkt dat is zal redeneren dat hij naar recht zal gaan. Weet je, wat maakt het eigenlijk uit van welke kant hij komt. Toen hij dichtbij kwam, sprong ze omhoog en achteruit, van haar mentor weg. Of hij nou van links of van rechts aan had willen vallen, ze was nu buiten zijn bereik. Ha, daar had hij vast niet aan gedacht! Of wel?

Vlak voor hij de kans kreeg om Salmonpaw te raken sprong de apprentice achteruit. Hij was alleen niet van plan om nu te stoppen, want ze kon dan wel naar achteren zijn gegaan, maar dat had haar nog niet veilig gesteld. Hij zette zich weer af en stormde weer op haar af. Deze keer besloot hij dat een schijnbeweging niet verstandig was, dus was hij wel benieuwd wat ze zou doen op een directe aanval. Hij stopte dan ook toen hij vlak voor haar was en kwam omhoog met zijn twee voorpoten, waarna hij naar haar uit begon te halen. Eens kijken wat ze hiermee zou doen.

Onderwerp: Re: Train me, quickly! (+Shellblade)