Boring place..

Met zijn gele ogen staarde hij naar buiten. Hij had al een paar dagen niet meer naar buiten gekund vanwege zijn baasjes, ook wel tweebenen genoemd door Winterstorm. Hij noemde ze toch liever baasjes. Ze waren aardig voor hem, niet zoals degene die zij had gezien. Hij wist wel dat hij haar beeld nooit kon vervormen, ze had al te lang dat andere idee in haar hoofd gehad; ze was zelfs te bang geweest dichtbij zijn woonplaats te komen. Hij strekte zich uit, had de hele tijd maar gelegen en naar buiten gestaard. Hij wou zo graag naar buiten… Hij verlangde ernaar die witte poes weer te zien. Haar witte vacht en blauwe ogen.
Zijn baasjes waren een paar dagen geleden weg gegaan. Dat was wel normaal rond deze tijd, hij was het gewend. Hij rolde op zijn rug, strekte zich weer uit terwijl hij een genietend ‘purr’ geluidje liet horen. Hij wist nooit precies wanneer ze terugkwamen, het verschilde altijd zoveel. Soms kwam er iemand anders, die hij wel als tweebeen zag, die hem dan tijdelijk verzorgde. Maar nu hadden ze hem gewoon achtergelaten, wel met een grote etensvoorraad en drinken. En daar had hij zich mee moeten redden.

De kater schoot overeind wanneer hij de deurklink hoorde bewegen. Hij miauwde luidkeels, wist niet wie het zou zijn, maar hoopte vurig op zijn baasjes. Hij herkende hun uiterlijk, hun geur. Hij gaf ze veel kopjes, spinde luid. Hij deed het enkel om ze weer met zijn geur te overladen; ze waren van hem. Hoewel zij altijd zouden denken dat hij van hen was. Nog voor ze de deur dicht konden doen glipte hij naar buiten. Hij ademde de buitenlucht diep in. Ow… Wat voelde die frisse lucht goed aan in zijn longen. Hij keek om zich heen. Hij wou zich net omdraaien; om naar achter te lopen en het bos in te gaan in de hoop Winterstorm te vinden, wanneer hij een ander gestalte spotte.
Zonder enige angst trippelde hij erop af. Hij was wel wat afgevallen; had zichzelf gedwongen op een soort dieet te gaan. Hij zou natuurlijk nooit kunnen weten hoe een clankat zich zou voelen, maar hij kon wel proberen erbij in de buurt te komen. En hij had zich altijd geschaamd omdat hij zo… Overvoed was, en zij zo elegant en slank. Ook gespierder dan hem, maar dat zat hem niet zo dwars. Een paar meter van de gestalte bleef hij staan en zwaaide met zijn staart. ‘Goede avond,’ miauwde hij op een warme toon. ‘Wat doet een poes zoals U nog hier, op een laat tijdstip zoals dit?’

* May I c: ?

De kater lachte zachtjes om haar antwoord dat bestond uit een woord. Hij had dat zelf ook wel uit de situatie kunnen leiden. Ze was namelijk niet echt iets interessants aan het doen, eigenlijk niets. Wel leek ze eerst ergens van te zijn geschrokken, hij gokte op de grote voertuig. Hij wist niet wat de benaming ervoor was voor andere katten; clankatten en wilde katten. Hij noemde het gewoon groot ding, ding op wielen of voertuig. Zelf was hij er allang niet meer bang voor. Hij werd soms zelfs in een hokje of zoiets gedaan, om vervolgens in een van zo’n soort dingen geladen te worden. Misschien had hij daar wel een voordeel bij met die wilde katten; hij was voor minder dingen bang, omdat ze niet vreemd voor hem waren. Ze waren dan ook weer niet vertrouwd; maar hij wist hoe ze werkten, en hoe je ermee om moest gaan. Hetzelfde gold voor honden. Maar dat was een ander verhaal.
De verdere uitleg die volgde zorgde ervoor dat hij haar ongelovig aankeek. Ratten? In haar huis? Hij bekeek de poes, die zich als Celty, had voorgesteld nog eens goed. Ze zag er keurig verzorgd uit. Hij had haar zo voorgesteld om bij wat tweebenen te wonen, alhoewel ze niet zo mollig was als een normale huiskat… Hij ook niet meer; maar hij bleef altijd nog steeds een beetje gezet. Hij zou het niet geloven dat tweebenen het gewoon zouden tolereren dat er ratten in hun huis waren. Daar zou wel wat aan gedaan worden, of ze zouden haar stimuleren ze weg te jagen. Was ze dan… Een zwerfkat? Want een clankat zou zich hier nooit laten zien. Dat wist hij gewoon zeker, vooral nu hij er eentje goed kende en dus ongeveer wist wat er in hun hoofd omging.

‘Nou, Celty, afgezien van ratten die een huis terroriseren, is mijn leven niet zoveel anders op het moment,’ miauwde hij rustig. ‘Wel heb ik al door dat onze omstandigheden erg van elkaar verschillen. U ben niet een huiskat… Maar dan wel een goed verzorgde zwerfkat, neem ik aan?’ Rustig ging hij zitten, sloeg zijn staart om zijn voorpoten heen. Hij had ooit overwogen om ook het leven van haar te kiezen, vooral toen hij nog jonger was. Maar hij had ervan af gezien destijds omdat hij wist dat hij toch weer terug zou vallen op het luxe en luie leventje wat hij nu had. Toen hij Winterstorm had ontmoet had hij het weer overwogen, maar toen realiseerde hij zich dat hij er te oud voor was om ooit nog goed te leren jagen. En dat hij dan wellicht hun prooi zou opeisen, en dat wou hij niet. ‘Maar ik denk dat U al doorheeft dat mijn leven helemaal niet interessant is. Dus… Waar is Uw thuis eigenlijk, als ik het vragen mag?’ Hij hield zijn kop een tikje scheef, keek haar vragend aan om zijn vraag nog meer kracht bij te zetten.

* Ik vind je post sheet trouwens heel erg leuk, en schattig c:
Had ik maar verstand van dat soort codes,
En had ik maar een programma waarmee ik ze kon maken x3..

Verderop zag Redeye 2 katten praten. Normaal zou ze gewoon weglopen maar iets intereseerde zichzelf in hun gesprek. Het was duidelijk tussen een mollige poesiepoes en een slanke rogue. De rogue leek ouder als zij zelf en de poesiepoes iets jonger. Ze rekte zichzelf uit en liep uit de schaduwen van het bos wat zij thuis noemde. Haar poot trok een beetje en ze verkrampte van de pijn. Een hond had er vlink in gebeten. Ze moest het schoonspoelen maar ze kon nergens schoon water vinden. Ze dacht nog even goed na over haar keuzes. Ze vertrouwde op haar geluk en ze stapte op de 2 katten af. Ze miauwde zacht en doordringend om te laten weten dat ze hulpbnodig had. Ze deed nog een stapje naar hun toe en haar hele gestalte verstarde van de pijn. Haar hele lichaam deed zoveel pijn dat ze zichzelf niet meer onder controle had. Ze had veelste veel van zichzelf gevraagd en voelde zich duizelig worden. Help me.. Zei Redeye nog voordat haar kopje de harde grond ontmoette. Van wazig werd alles zwart.

zo goed

Ondanks de trotste glimlach die Celty op haar snoet trok, kon hij zich haar gevoelens niet begrijpen na haar verhaal te hebben gehoord. Hij wist dat dat soort dingen gebeurde. Hij wist maar al te goed hoe sommige tweebenen met katten omgingen. Hij had zelf gezien. Nu was zijn beeld dan wel veranderd, maar hij wist nog steeds hoe het er bij sommigen aan toe ging. Hij had de mogelijkheid tot zijn beschikken om naar andere huizen te kijken, en soms ook te zien wat zich daar afspeelde. Sommige dingen waren saai, maar anderen waren vreselijk. En toch was het hem nooit gelukt zijn blik ervan los te rukken.
Hij knipperde een paar keer, licht verbaasd, met zijn ogen. Hij had zich inderdaad nog niet voorgesteld. Hoe had hij dat kunnen vergeten? Stom. Nogal gegeneerd over zijn vergeetachtigheid trok hij met zijn oren. ‘Ik sta bekend onder de naam Felix,’ stelde hij zichzelf voor. Hij zou zich natuurlijk niet zo’n houding als haar kunnen geven, noch kunnen waarmaken of dragen. Het ging gewoon niet. Als huiskat was dat iets ondenkbaars. En de meesten bekommerden zich niet eens om hun naam. Dus deed hij dat ook niet echt, maar wel meer dan anderen.
Met lichte belangstelling luisterde hij naar hoe haar stekje was. ‘Zo zo, U heeft het volgens mij goed voor elkaar. Ik heb soms andere plaatsen gezien waar Rogue’s, zoals U ze dan noemt, wonen. Maar die zijn ronduit… Laat ik het erop houden dat ik niet snap hoe ze het daar uithouden. Ik ben maar een simpele huiskat, misschien zelfs wel verwend. Maar ik kan mij goed inleven in anderen. En weet dus ook hoe hun beeld van dingen is, hun kijk op het leven.’ Ja, hij wist het maar al te goed. Dat was er ook voor nodig geweest om ervoor te zorgen dat hij was gevallen voor Winterstorm. Ja… Alleen dat, en nog een paar kleine dingetjes.

Hij volgde haar blik, die gevestigd was op een zwarte Rogue. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Ja, Celty haar reactie drong wel tot hem door. Maar hij besteedde er niet echt veel belangstelling aan. De zwarte poes was gewond, en viel zonder enige pardon zowat voor hun poten neer. Hij fronste. Wat had dit te betekenen? Het was de gedachte aan dat ze infecties, of vieze ziektes kon hebben, die besmettelijk zouden kunnen zijn, die hem op afstand hielden. Celty dacht daar echter niet aan, en porde de poes gewoon.
Nogal ongelovig keek hij naar de oranje witte poes wanneer ze hem een nogal domme vraag stelde. Hij wees nonchalant met een van zijn poten naar de zwarte kat. ‘Nee, ze leeft nog.’ Als je preciezer keek, zag je dat hij naar haar flank wees die zachtjes op en neer ging. ‘Maar dat neemt niet weg dat ik niet weet wat we hiermee moeten.’ Nee, en dat zou hij ook nooit weten. Ze konden haar laten liggen… Maar zijn geweten was altijd al zo sterk geweest. Maar meer kon hij eigenlijk niet doen. Zijn baasjes zouden hem niet helpen, zouden het niet snappen. Hoe schel hij miauwde. Ze zouden het niet begrijpen.

* Nou, dat zou heel lief van je zijn ^^'
Maar ik ben heel slecht in plaatjes zoeken,
Dus laat staan een thema bedenken c:...
Meh. *facepalm'd*

Redeye's ogen waren glazig. Ze begon weer bij zinnen te komen. Ze zag hoe een van de twee katten, de rogue waarschijnlijk omdat de andere voor haar stond, haar eigen poot schoonmaakte. Ze voelde een stekende pijn door haar poot trekken en kromp in elkaar. Alles in haar schreeuwde om op te staan, maar de pijn had haar spieren volledig in zijn macht. Ze kon niets anders doen dan daar te liggen. Het bos was maar een paar meter van haar vandaan, maar het voelde kilometers. Ze zakte alweer weg in een roes. Ze kon niets anders doen dan hopen dat Blacksoul haar kwam zoeken. Redeye wou niet opgeven aan de duisternis die haar een pijnloos bestaan toewenste. Ze wist wat er zou gebeuren als ze ophielt met vechten. Ze moest doorzetten. Redeye probeerde op te staan. De pijn schoot door haar hele lichaam. Redeye wou het uitschreeuwen van de pijn, maar in plaats van schreeeuwen kneep ze haar ogen dicht en probeerde ze wankelend te staan op haar pooten. De pijn leek te verdwijnen. Maar er kwam iets ergers voor terug. Niets.. Ze voelde haar poot niet meer, Ze voelde haar hoofd niet meer. Ze voelde niets meer. Redeye beet op haar tong. Ze proefde bloed in haar mond. Maar ze voelde de pijn niet die er bij hoorde. Redeye draaide zich naar de 2 katten. is.. is het vreemd om niets meer te voelen? Stamelde ze. Ze keek de 2 katten aan. maar verder zei ze niets meer. Ze moest Blacksoul vinden. kent 1 van jullie Blacksoul? Ze staarde in de verte. Ze had geen besef meer van tijd. Hoelang had ze op de grond gelegen. Minuten? Uren? Ze wist het niet meer.