No breath?..

De klokken van de kerktoren, een prachtig geluid. Bim..Bom..Bim..Bom. Een witte poes met rosse vlekken zat op haar hek. Haar staat bewoog heen en weer in de frisse ochtend wind. Eventjes schudde ze met haar kopje, waardoor het belletje om haar nek meerinkelde. Ze vond het heerlijk om naar belletjes te luisteren. Maar het geluid van de klokkentoren betekende ook iets anders voor de jonge poes. Het betekende dat het tijd was om naar binnen te gaan, naar de oude dame. Ze zou dan langs haar benen strelen en vertroeteld en geknuffeld worden. En daarna, zou ze te eten krijgen. Dat was de routine die zich nu al maanden voltrok.

Het geluid van het kattenluikje dat klepperde galmde door het huis heen, dat opvallend stil was. Eventjes keek Merry om zich heen met haar groene ogen. Wat was er aan de hand? Normaal was het nooit zo stil. Normaal kon ze nog wel het ritselen van een krant horen, het schuiven van een stoel, het rare geluid van de radio. Maar nu.. Was het helemaal stil, stil en donker. De lampen waren nog niet eens aan gezet. Voorzichtig stapte Merry naar waar de oude dame normaal gesproken zat, in haar grote leren stoel in de woonkamer. Voorzichtig duwde ze de deur open met haar zachte neusje. De deur kraakte een beetje, maar dat deed hij altijd. Alleen, rond dit tijdstip hoorde hij wijdopen te staan. Zachtjes miauwend sprong Merry op de leuning van de stoel, maar toen ze in de stoel keek, was hij leeg, er was zelfs geen afdruk van de oude dame. Ze hield haar kopje scheef, met een verbaasde 'mroww'. Waar was ze dan? Deed de oude dame soms verstoppertje ofzo? Nou, als ze verstoppertje wou spelen, kon ze het krijgen ook! Met een paar vlugge spongen sprong Merry op de schoorsteen en verschool ze zich achter een grote fotolijst. In het lijstje, was een foto te zien van de oude dame, met haar als kitten op haar schoot. De tijd verstreek, en haar honger groeide. Op het gegeven moment, kon ze de klokken weer horen slaan. Langzaam kwam Merry achter de fotolijst vandaan. Een klagelijke miauw kwam uit haar mond, oke, ik geef het op, kom nu tevoorschijn! Maar het bleef stil in het huis. Merry's oren gingen hangen, alstublieft.. Miauwde ze zachtjes. Uiteindelijk sprong Merry van de schoorsteen af. Was de oude dame soms boos op haar? Had ze iets fout gedaan?

Langzaam trippelde Merry terug naar de gang, nog steeds met hangende oortjes. Plots vulde de geur van de oude dame haar neusgaten in het voorbijgaan. Merry's ogen werden groot van blijdschap toen ze zag dat de keukendeur openstond. Met grote sprongen huppelde ze naar de keuken toe. Maar ook daar, was iets vreemds aan de hand. Niet dat het haar opviel. Luid spinnend trippelde ze naar haar oude dame toe, en ze streek langs haar benen. Alleen, er kwam geen beweging in, geen aai, geen knuffel, niks. Merry hield haar kopje scheef, en sprong op de tafel. wat lag ze vreemd over de tafel heen gebogen... Wat was er aan de hand? Voorzichtig snuffelde Merry aan het gezicht van de oude dame. Er was geen adem die haar snorharen liet trillen... Geschrokken trok Merry haar kopje terug. "Nee.." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze nog steeds naar het bewegingsloze, gerimpelde gezicht van de oude dame keek. Langzaam ging ze voor de oude dame liggen, hopend dat ze alsnog ging ademen.

Het warm gekleurde licht van de late middag viel binnen in de keuken, het gaf alles een beetje een oranje achtige tint. Bewegingsloos, lag Merry nog steeds bij haar baasje. Nog steeds was er geen beweging, geen adem, helemaal niks. Zelfs haar zoete, naar bloemetjes ruikende geur was langzaam aan het vervagen en werd vervangen door de bittere geur van dood. Langzaam stond Merry op, ze wou hier niet meer blijven. Ze moest hier weg, weg van deze plek, weg bij al het verdriet. Het kattenluikje klepperde opnieuw toen Merry zich erdoorheen duwde. Haar poten trommelden op het gras terwijl ze de tuin uitrende, de straat op.

[Mooie post! :3]

Er waren vrij weinig Monsters op dit donderpad, voor een keer. Sandstorm sloop het park uit, weg van de drukte van Bloodclan. Er waren misschien niet zoveel katten als in WindClan of ShadowClan, maar voor hem was het druk genoeg. Hij woonde nog steeds bij Aztec in, met Ijsel en de kits, hoewel hij ook vaak in het park te vinden was. Maar vandaag had hij geen zin in de gewone route, terug naar huis. Terug naar de vertrouwde geuren en geluiden, de drukte en de stilte als iedereen sliep.. Had hij daar eigenlijk wel zin in? Soms voelde het zo nutteloos om alleen te staan en te vechten tegen de Clans, die hem zouden vermoorden bij de eerste de beste stap die hij op hun territorium zette. De enige die hem ooit gespaard had was een WindClanpoes, hoewel hij dat niet nog een keer van haar zou hoeven verwachten. Bloodclan gaf hem de kracht om door te gaan. Scourge gaf hem het idee dat het niet verloren was, dat de Clans nog wel iets konden verwachten. Voortaan hoefde hij niet meer bang te zijn om hun territorium te betreden; nu hadden ze een leider en een plan.
Sandstorm richtte zijn aandacht weer op de grond beneden zijn poten. Hij bleef voornamelijk tussen de bosjes en ontweek de Tweebenen die rondliepen. Ze zouden hem toch maar roepen of nazitten, dat moest hij niet hebben. Er waren hier nauwelijks andere katten, alleen Kittypets waar hij over het algemeen niets van moest hebben. Ze waren zwak, volgevreten en arrogant. Zo was in ieder geval het stereotype dat hij in zijn kop had als hij naar de Tweebeennesten keek..
Een nieuwe geur, die niet van asfalt of monsters kwam, dreef hem tegemoet. Een kat. Het volgende moment botste hij tegen iemand aan. Sandstorm keek op, naar de kat waar hij volaan tegenop gelopen was. Een witte poes met rosse vlekken die uit de richting van een tuin kwam. Hij kon het niet goed zien, maar ze leek er niet helemaal bij met haar hoofd. Verder.. rook ze naar Kittypet. Sandstorm haalde zijn neus op en wilde verder lopen. Toch was hij het die tegen haar opgelopen was. Misschien moest hij minstens zijn excuses aanbieden en dan weggaan, zodat die vuile geur niet aan hem vast zou hechten. Dan rook hij naar die vetgemeste wezens, die de naam 'kat' niet eens verdienden.. Sandstorm vormde een minimalistische glimlach en knikte kort naar de poes. 'Mijn excuses, ik lette niet op,' miauwde hij netjes, waarna hij even bleef zitten om op antwoord te wachten. Eerst netjes doen en dan wegrennen, niet echt zijn stijl. De poes zag er echt uit als een Kittypet, in zijn ogen. Ze was niet echt dik, maar de manier waarop ze keek.. Ze straalde gewoon uit dat de bossen niet haar dagelijks jachtterrein vormden. Het enige waar zij op jaagde was waarschijnlijk aandacht en precies met het slaan van de klok een bakje vers voedsel.. Sandstorm bande de negatieve gedachtes tijdelijk, zodat hij zijn glimlach kon behouden. Schiet nu op, antwoord.. straalde hij de poes met zijn gedachtes toe, wat niet erg scheen te werken.

[Dank je:3]

Weg.. weg van hier, weg van deze plek die naar dood stonk. Het stond in haar netvlies gegrift, de doodse ogen van de oude dame... Hoe kon ze plotseling zonder adem zijn. Ze werd van binnen letterlijk verscheurd door verdriet. Sinds ze een kleine kitten was, had de oude dame voor haar gezorgd, haar gevoed, haar geknuffeld, elke dag opnieuw. En nu.. was het ineens weg, alles was weg. Ze wou niet dat het over was, ze had verwacht haar hele leven te mogen wonen bij de oude dame, niet dat de oude dame zomaar wreed, koud en harteloos bij haar weggetrokken zou worden zoals nu! Ze kon er gewoon niet bij met haar kop, hoe kon het? Hoe in wie dan ook's naam?! Ze wou niet dat het over was, ze wou de oude dame weer terug! Het moest gewoon en droom zijn, het kon niet anders, een vreselijke nachtmerrie.

Haar poten trommelden nog steeds op het zachte gras dat ooit zo vertrouwd had gevoeld, maar nu voelde het eerder verstikkend. Een plotselinge beuk in haar zij liet haar over de grond heen tuimelen, en iets door elkaar geschud, schudde Merry haar kop. Ze knipperde even verward met haar ogen, en keek toen op naar de zandkleurige kater tegenover haar. Ze legde haar oren plat en zette angstig een stap achteruit. Bij haar houding hoorde eigenlijk klauwen die uitgeslagen moesten worden, maar ja, die had ze nou net weer niet. Die waren eruit gehaald door de tweebenen. De kater miauwde beleefd een excuus, net toen zij dat wou doen. "H-het geeft niet.." Miauwde Merry, haar oren nog altijd platgelegd. Ze was niet alleen mentaal geradbraakt, maar ook geestelijk was het één grote wervelwind in haar kop. Ze.. is.. dood.. De oude dame is weg..

De geur die om haar heen hing was niet zomaar de geur van een Kittypet, het was ook vermengd met een sterke Tweebeengeur.. Al rook het anders dan de normale Tweebeengeur. Sandstorm wist niet precies waarom, maar het was gewoon zo.. anders. Hoe kon hij dat nu weten? Sandstorm schoof de kwestie terzijde. Nu eerst deze poes afpoeieren. Ze keek echter nogal.. geschrokken, mentaal ziek. De poes zette een stap achteruit en keek nogal angstig. Half om half verwachtte Sandstorm haar nagels te zien, maar dat gebeurde niet. Hij bleef rustig zitten, al waren zijn spieren wel aangespannen. Als ze aanviel zou hij eens laten zien waarom hij bij Bloodclan hoorde.. Daar wist ze toch wel van? Ze had in ieder geval geen teken van herkenning gegeven bij het halsbandje, maar het zag er niet naar uit dat ze in staat was echt op iets te letten. Ze zei dat het niet gaf. Oké, kon hij doorlopen. Waarom zag ze er zo aangedaan uit? De poes had haar oren platgelegd, keek bang uit haar ogen. Alsof ze net een trauma opgelopen had. Zelfs al was ze een Kittypet, moest hij haar dan zomaar daarmee rond laten lopen? Nou ja, waarschijnlijk kon hij er toch niets aan doen, maar straks kwamen er andere Tweebenen die van die situatie gebruik zouden maken om haar mee te nemen.. 'Is er iets gebeurd?' vroeg Sandstorm, half nieuwsgierig en half bezorgd. Niet dat hij haar waarschijnlijk echt kon helpen, maar toch..

Nog steeds trilde Merry op haar fluweelzachte pootjes, haar vacht stond recht overeind, en haar ogen waren spookachtig flets van de schrik. Haar staart was ook tweemaal zo dik dan als hij normaal hoorde te zijn. De kater zag er geërgerd uit, achja, wat zou je anders zijn als je net tegen iemand aanbotste? Zijzelf zou ook geërgerd zijn dan. Maar, de kater vroeg haar wat eraan scheelde. Kon ze het wel vertellen? Eventjes kwam er een wantrouwige blik in haar groene ogen. Maar daarna bedacht ze zich dat het waarschijnlijk niks uitmaakte, haar eigenaar was dood, wat maakte het nog uit? Ze zou nooit overleven op de straat, ze was niet gehard zoals deze rogue katten... Ze zou dat ook nooit zijn waarschijnlijk. Ze zag er even ongemakkelijk uit, maar toen kwam het hoge woord er toch uit. "Ze.. ze heeft geen adem meer! Z-ze is dood! Ik snap niet waarom! Ze beweegt niet meer en doet helemaal niks meer!.." Jammerde Merry zachtjes, haar ogen wijd en geschrokken. Ze was doodsbang, ze snapte niet waarom de dood haar lieve oude dame had meegenomen. Zou de oude dame haar nog kunnen zien? Zou de oude dame haar nog.. willen zien? Of zou ze zich verstopt hebben voor haar, en nu weg zijn?

Verveeld lag Swan op de hooizolder waar ze woonden, haar vader, haar moeder, nog een kater, haar zusjes en zijzelf. Ze lag op haar rug en staarde naar het hoge plafond boven haar, haar vader was nog niet terug en haar moeder vond ze saai, ook had ze geen zin om met Moon, Ice, Aube of Seashell te gaan spelen maar plotseling bedacht ze iets, eigenlijk twee dingen, ze kon papa gaan zoeken of ze kon die poesiepoes die Merry heette gaan bezoeken, ze had die een keer ontmoet en ze vond haar wel aardig, ja dat zou ze gaan doen. Behendig draaide ze naar haar buik en stond op, stilletjes sloop ze van de hooizolder af en snoof de frisse lucht in en keek om eventjes zich heen. Daarna begon ze te lopen maar na mate ze meer van haar vrijheid begon te genieten liep ze sneller richting de twee-been plaats.
Toen ze daar eenmaal aangekomen was keek ze om zich heen en rende ze over een straat nadat er net een monster langs was komen scheuren, voor monsters was ze inmiddels echt niet meer bang, je moest alleen niet voor ze springen dat had ze wel begrepen. Ze minderde daarna weer vaart en liep rustig de steeg in waar naast Merry woonde toen ze plotseling de geur van Sandstorm, haar vader rook, vrolijk volgde ze de geur en al snel zag ze haar vader staan, hij praatte met Merry. Rustig liep Swan naar het tweetal toe, de poesiepoes en de bloodclan cat of wel rogue. 'Hai pa!!' mauwde ze vrolijk terwijl ze hem een kopje gad 'Hoi Merry' zei ze daarna vrolijk tegen de poesiepoes die een beetje overstuur leek.

De poes zag er geschrokken uit; haar staart was dik en haar blik straalde schrik uit. Hij wachtte rustig tot de poes een beslissing zou nemen; vertellen of niet. Nadat de blik in haar ogen even veranderd was leek ze toch voor vertellen te gaan. "Ze.. ze heeft geen adem meer! Z-ze is dood! Ik snap niet waarom! Ze beweegt niet meer en doet helemaal niks meer!.." Sandstorm fronste onmerkbaar. Haar Tweebeen was dus naar waar dan ook, niet naar Starclan in ieder geval. Ze was niet meer hier, zoveel was zeker. Vandaar dat de poes zo geschokt was. Als Ijsel dood zou gaan, zou hij zich ook gebroken voelen, al was de Tweebeen natuurlijk wel inferieur aan Ijsel. Zijn partner was niet te vergelijken met zo'n levensgevaarlijk iets. Sandstorm vroeg zich af wat hij moest zeggen. Katten die overstuur waren, konden gevaarlijk worden, hoewel hij dat bij deze betwijfelde. Maar net toen hij zijn bek open wilde trekken rook hij een erg bekende geur, waar ook zijn eigen geur door gemengd zat. Niet veel later kreeg hij een kopje en een vrolijke begroeting van Swan, één van zijn kleinere kittens. 'Hallo Swan,' groette hij terug. Zijn kit begroette ook de Kittypet, die Merry bleek te heten. Misschien was dat een manier om haar rustig te houden? Maar wat deed Swan hier? Was ze helemaal alleen hiernaartoe gekomen? Dat was gevaarlijk! Ze was nog jong! 'Swan, ben je helemaal alleen?' vroeg hij. 'Je weet dat het gevaarlijk is.. Ik ben blij dat je niets is overkomen..' Hij gaf haar een flinke lik over haar kopje. 'Beloof me alsjeblieft dat we straks samen naar huis gaan,' vroeg hij aan haar. Hij snapte wel dat ze meer vrijheid wilde en dat ze daar ook wel aan toe was, maar hij zou met haar mee terug lopen naar de hooizolder. Sandstorm keek weer naar Merry. 'Je Tweebeen heeft hier niet zelf voor gekozen, maar nu kan ze wel rusten. Het is misschien beter als je dit achter je laat, behalve als je hier echt wil blijven..' vond Sandstorm. Sommige herinneringen moest je achter je laten, niet?

Merry stond nog steeds te trillen op haar delicate huispoes pootjes, waar ze overigens niks aan kon doen. Want zeg nou zelf, wie zou niet geshockeerd zijn als degene die je hele leven voor je gezorgd heeft er ineens niet meer was? Merry kon haar jonge hartje in haar keel voelen kloppen, alsof het uit haar borstkas wou ontsnappen als een vogel gevangen in de jagers klauwen. Ze keek even in het rond, haar oren plat. Waar moest ze nu heen? Ze kon niet jagen.. Maar ze wou ook niet naar het asiel, waar witjassen katten afmaakten.. Nee, ze wou daar niet heen. Haar vriendin Ayla was daar heen gegaan, en nooit meer terug gekomen. Ze wou niet.. ze wou niet! Ze keek geschrokken op toen een jong poesje aan kwam lopen, een jong poesje dat ze maar al te goed herkende, ondanks dat nu zo erg van slag was. "O-oke.. Hoi Swan.." Miauwde ze zachtjes, haar stem trillend van emotie. Meteen ontfermde de kater zich over het poesje, en Merry nam aan dat hij Swan's vader was. Zo, dus de rogue kon dus wel echt vriendelijk zijn. Raar om dat te zien eigenlijk, maar veel tijd om daarover na te denken gaf ze zichzelf niet. Maar nog steeds was Merry vreselijk van slag, ze kon de stank van dood nu zelfs buiten het huis ruiken, en het liet de rillingen over haar lijf lopen, vooral omdat ze wist welk lijk er in het huis lag. "Ik.. ik kan nergens heen," Stamelde Merry, "Ze brengen me dan naar het asiel, en daar kan ik nooit meer uit!.. Ayla is daar nooit meer uit gekomen.." Miauwde Merry er zachtjes achteraan, met platgelegde oren.

'Hallo Swan,' groette haar vader terug en Swan glimlachte en spinde even lief voordat de boze waarden van hara vader kwamen die ze natuurlijk ook wel een beetje had verwacht. 'Swan, ben je helemaal alleen?' vroeg hij. 'Je weet dat het gevaarlijk is.. Ik ben blij dat je niets is overkomen..' Swan zuchtte en kreeg een lik van haar vader over haar witte kopje heen 'Beloof me alsjeblieft dat we straks samen naar huis gaan,' ging hij daarna verder en Swan draaide even met haar bruine ogen 'Pap,' zei ze 'Ik ben geen kleine kitten meer hoor!' ze zwaaide een keer vrolijkmet haar staart 'Maar is goed' na deze woorden te hebben gesproken keek Swan opnieuw naar Merry, de jonge poes leek wel heel erg van slag en bezorgd liep Swan naar haar toe. 'Wat is er Merry?' mauwde ze tegen haar terwijl ze haar een bemoedigend kopje gaf. "Ik.. ik kan nergens heen," Stamelde Merry blijkbaar als antwoord op iets wat Sandstorm gezegd had, "Ze brengen me dan naar het asiel, en daar kan ik nooit meer uit!.. Ayla is daar nooit meer uit gekomen.." mompelde Merry daar zacht achter aan en Swan keek een beetje beduusd, was de tweebeen van Merry soms dood? 'Pap,' zei Swan terwijl ze naar haar vader keek 'Kan ze dan niet met ons mee?' dat zou leuk zijn, leuk voor haar en voor Merry, Merry zou dan ook bij hun op de hooizolder kunnen wonen bedacht ze.

De Kittypet.. Merry dus, stond nog steeds te trillen op haar pootjes. Ze leek echt aangeslagen door de dood van die Tweebeen. Was ze niet blij dat ze vrij was, opgelucht dat ze verlost was van die Tweebeen? Ze begroette Swan, die hem met een zucht aankeek en zei dat ze al groot was. Gelukkig gaf ze hem nog wel zijn zin en konden ze naar samen naar huis. Sandstorm gaf haar een plagerige lik. 'Je moet nog veel leren voor je echt groot bent,' plaagde hij haar, maar hij was blij dat al zijn kits al zelfstandig genoeg waren om voor zichzelf te zorgen. Swan gaf Merry een kopje en leek haar echt aardig te vinden. Sandstorm wist niet wat hij van de poes moest vinden. Was ze echt van slag of deed ze gewoon zielig? Nou ja, ze leek niet zo'n toneelspeelster.. Als Swan haar vertrouwde..? Ze stamelde dat ze nergens naartoe kon, dat ze niet naar het asiel wilde. Dat kon hij begrijpen. Het asiel, dat was erger dan een Tweebeennest! Hij had er één keer iets over gehoord, en het klonk niet als het paradijs. Helemaal niet. Swan keek om naar hem en ging overduidelijk een gunst vragen. Hij kende die blik. Swan deed het niet vaak, dus ze was serieus. Maar haar vraag maakte hem toch even stil. Was het wel een goed idee om een Kittypet mee te slepen? Wat wantrouwend keek hij naar de rossige poes. Ze zag er niet uit als een gevaar.. Hij fronste. Moest hij voor nog meer katten gaan jagen? Ijsel had erg last van haar poot, zodat hij voor haar én de kits moest zorgen. Kon hij er nog wel iemand bij hebben? Nou ja, Aube en Ice vingen zelf ook al een beetje prooi, dus het was te doen. En om haar nu naar het asiel te sturen.. Sandstorm zuchtte alsof hij zich overgaf. 'We vragen het aan je moeder, maar voorlopig mag ze wel bij ons inwonen. Als ze wil, natuurlijk?' vragend keek hij naar Merry. Misschien moest hij haar maar leren jagen, dan kon ze hem helpen.. Nou ja, eerst afwachten of het überhaupt wel doorging. Swan kon veel voor elkaar krijgen, hij was slecht in het weigeren van dinge als zijn kits iets vroegen.