This house no longer feels like home

Met langzame pootstappen baande de grijze poes zich een weg naar haar den toe. De stem die haar naam nog geroepen had niet horende. Het enige waaraan ze kon denken waren de kittens van Ace en Running die nu zonder vader zouden moeten opgroeien. Was dit dan allemaal haar fout? Omdat zij zelfs te zwak was om Medicine cat te zijn? Waarom deed Starclan haar .. hen dit aan? Ze vond dat anderen niet gestraft hoefden te worden voor haar mislukkelingen. Tenslotte was het haar fout dat Starclan haar rang afnam, en die aan Acefray toe vertrouwde. Als zij maar beter haar best gedaan had..

{ Tallshadow

Mensen wat ging ze snel ineens! Voor de kater leek de open plek oversteken nu ineens eeuwen te duren, en steeds weer moest hij zich door anderen heen wringen. Allen keken hem verbaasd na, maar hij gunde ze geen blik waardig. "Little!" Riep hij weer, tevergeefs, ze verdween al in haar den, maar dat had hem nooit eerder gestopt dus waarom nu? De kater stapte resoluut naar binnen, en focuste zijn ogen op de grijze poes. "Dit is niet jouw schuld," Oeps. Dat klonk een beetje als een bevel, hij vond het altijd lastig om goed na te denken als er veel belangrijks gebeurde op een moment. Tijd om te zitten, en dat deed de kater, bijna net zo verslagen als zij, maar wel beschermend en troostend naast haar. "S-sorry,"

Te diep in gedachten verzonken, dat was de reden waarom ze de kater niet binnen had horen komen. 'Dit is niet jouw schuld,' Klonk er plots iemand waardoor ze opkeek en even haar oortjes plat legde in haar nek. Maar zodra de kater troostend naast haar ging zitten, gingen haar oortjes weer hangen. Niet in staat zijnde ze nu in een andere positie te zetten. 'S-sorry,' Sprak hij nadien. Littlestream haalde haar smalle schouders op en staarde opnieuw naar de grond. Zonder dat ze er echt op reageerde spatte er een traan neer op de grond. "Hun kittens zullen opgroeien zonder vader," Begon ze, nu nog rustig zijnde. "En dat komt door mij. Weetje, ik kan blijkbaar echt niets goed doen." Zachtjes begon haar stem te trillen en eveneens haar schouders te schokken. "Nu mag Acefray zijn leven gaan vergooien in deze den en ik wegrotten in de elders den." Miauwde ze nadien, waarna ze zich omdraaide en haar neusje in diens pluizige pels verstopte, welke algauw een tikkeltje doorweekt werd rond haar gelaat. "Het is gewoon zo oneerlijk.."

De kater zuchtte verslagen toen ze haar schouders ophaalde, en hij een traan zag vallen. "Hun kittens zullen opgroeien zonder vader," Dus dat zat haar echt dwars, Ace. "En dat komt door mij. Weetje, ik kan blijkbaar echt niets goed doen." Verontwaardigd schoot zijn hoofd de lucht in, en keek de kater haar aan. "Zeg dat niet," Mauwde hij stilletjes, uit het veld geslagen. Als Little, die altijd zo vrolijk leek, dit zei wat moest de clan dan? "Nu mag Acefray zijn leven gaan vergooien in deze den en ik wegrotten in de elders den." In reactie op haar kopje in zijn vacht legde de kater beschermend zijn grote warme staart om de grijze poes, en leunde met zijn eigen kop op die van haar. "Jij komt niet in de elders den, daar zal ik persoonlijk voor zorgen," Hij zei het vastberaden, het zou niet ander gaan. "Ik wil je niet in de Elders den hebben Little, nog even en je jaagt als geen ander, en vechtkunsten leer ik je maar al te graag!" Zijn ogen begonnen ook een klein beetje te tranen, maar ze werden furieus weggeknipperd. Wat moest ze wel niet van hem denken?

Voor heel even leek de tijd rondom haar heen te stoppen. Misschien, heel stiekem, wou ze dat ze zo voor eeuwig kon zitten. Even verlost van al de zorgen die het haar tijdens de nacht lastig maakte om te slapen. Maar ze wist dat ze ooit terug moest keren naar de realiteit. Het leven was hard, en zij had geprobeerd harder te zijn. Maar dat was een grote faal geweest, het moment dat nu gaande was, was het levende bewijs. 'Zeg dat niet,' Sprak de kater, waardoor Little eventjes met haar groene ogen knipperde. 'Jij komt niet in de elders den, daar zal ik persoonlijk voor zorgen,' De vastberaden toon in diens stem verbaasde haar eerlijk gezegd een tikkeltje. 'Ik wil je niet in de Elders den hebben Little, nog even en je jaagt als geen ander, en vechtkunsten leer ik je maar al te graag!' Na deze woorden verscheen er een waterig glimlachje op haar gelaat, maar deze verdween al weer als sneeuw voor de zon toen ze terug dacht aan haar x tal vorige mentoren, die eerst waarschijnlijk dat ook gedacht hadden. "Dat zijn mooie woorden Tall, maar of ze realiteit kunnen worden.." Haar stem klonk wel degelijk alsof ze opgegeven had. Waarom zou ze niet? "Ik weet nu al dat het me niet lukken zal, en dan zal ik met een nog slechter gevoel rondlopen. Misschien is het beter nu gewoon de feiten te accepteren zoals ze zijn.." Sprak ze zachtjes, haar neusje terug wegstoppende.

Hij wilde niet dat ze zo dacht, niet waar hij bij was en al helemaal niet als hij er niet bij was. De kater wilde gewoon dat de poes vrolijk rond kon lopen, goed rond kon lopen met een glimlach, en trots kon zijn. "Dat zijn mooie woorden Tall, maar of ze realiteit kunnen worden.." De kater schudde zijn hoofd eens, zijn ogen weer waterig wordende, zo mocht ze niet denken van hem. "Ik weet nu al dat het me niet lukken zal, en dan zal ik met een nog slechter gevoel rondlopen. Misschien is het beter nu gewoon de feiten te accepteren zoals ze zijn.." Hij slikte hoorbaar weg, en duwde zijn kopje tegen die van haar. Toen hij weer sprak zat er nog steeds hoop in zijn stem, hoop in de poes. "Feiten kan je veranderen, allen die je geprobeerd hebben je iets te leren hadden vast niet de looks en motivatie als ik," Hij glimlachte naar haar, of ze zijn vochtige ogen kon zien wist hij niet, het zou niet uitmaken toch?

Toen de kater zijn kopje tegen de hare drukte, schrok ze niet bepaald. In plaats daarvan snoof ze juist zijn geur op. Starclan kon dit haar niet kwalijk meer nemen. En dan nog, ze voelde geen restje loyaliteit meer jegens hen. Waarschijnlijk kwam dit nog wel terug, maar voor nu voelde ze zich er té verraden voor. 'Feiten kan je veranderen, allen die je geprobeerd hebben je iets te leren hadden vast niet de looks en motivatie als ik,' Zijn stem klonk nog steeds hoopvol, iets wat ervoor zorgde dat er toch weer een klein vuurtje in haar buik begon te branden. Toen ze opkeek en zag dat zijn ogen waterig geworden waren, glimlachte ze eventjes. "Waarom huil jij nou, gekkie." Grapte ze, waarna ze even met haar voorpoot over zijn kopje heen gleed, proberende de tranen weg te vegen. "Dankje.. Misschien moeten we het.." Ze slikte even de krop in haar keel door en wierp haar groene blik in de zijne. "dan toch een kansje wagen.." Nog steeds viel er een kleine glimlach te zien op haar gelaat. "Nu alleen Shrewstar nog overhalen."

Oh no! Hij was gesnapt, dat had hij natuurlijk weer, probeerde zo gaaf en stoer te zijn en eigenlijk was hij een grote marshmallow. "Waarom huil jij nou, gekkie." De kater glimlachte, spinde zacht, en haalde zijn schouders op. "Emoties?" Probeerde hij, maar grinnikte toen zelf ook, faal. "Dankje.. Misschien moeten we het.." Hij bleef onverstoorbaar glimlachen, er was weer een twinkel in haar ogen en hij zou er alles aan doen om die er nu dan ook te houden. "dan toch een kansje wagen.." Zijn glimlach verdween en in plaats daarvan kwam er een grijns op zijn gezicht, maar afstand creëren gebeurde niet. "Nu alleen Shrewstar nog overhalen." Hij knikte, maar kon zich niet voorstellen hoe zijn moeder dit ooit zou kunnen weigeren. Little was altijd al een aanwinst geweest voor de clan. De kater glimlachte nog eens, bij het idee dat ze weer vrolijk was, en wreef toen even met zijn kopje over die van haar, de geur van de poes inademend. Rustiger, naar kruiden, en toch als een vechter.

Ze hoorde het gespin van de kater en bleef glimlachen toen er een grijns op zijn gelaat verscheen. 'Emoties?' Klonk zijn reactie nog waardoor de glimlach op haar gelaat nog een tikkeltje groter werd. "Oké dan, ik zal het aan niemand vertellen. Beloofd." Grapte ze terwijl even naar hem knipoogde, om vervolgens eventjes stil te vallen. Er kwam geen afstand, en om eerlijk te zijn vond ze dat nog niet zo heel erg. Toen de kater zijn kopje over de hare wreef begon ze eventjes zachtjes te spinnen, haar ogen sluitende. Stiekem was het wel fijn om iemand te hebben die zo over haar dacht. Misschien dat Ashdrizzle dit ook dacht, maar het verschil tussen hem en Tallshadow was dat Tall haar er ook echt van kon overtuigen. En dat was al een heel grote prestatie.

Het was nieuw voor hem, met zijn kop over het hoofd van een ander wrijven, en even tussen jou en hem. Hij vond dat hij er best goed in was. In ieder geval vond Little het niet erg, want die begon zelfs te spinnen, wat hem eigenlijk alleen nog maar wat vrolijker maakte. Zolang ze het aan niemand zou vertellen was het prima dat ze vochtige ogen had gezien, en al die andere dingen die ze ook al samen meegemaakt hadden. Het probleem was, dat Tall er niet van hield onzeker te zijn, en nog nooit was hij zo onzeker geweest als bij deze poes. Natuurlijk, het was altijd leuk met haar, en warm, en gezellig, en eigenlijk wilde hij altijd wel zo blijven zitten als nu. Toch bleef er altijd iets knagen, wat wist hij überhaupt over dingen als deze? Hij deed waar hij zin in had, en als hij zin had om met zijn kop over die van Ace te gaan zou hij het doen, maar was dit dan anders? Moest hij iets doen? Was er hier geen handboek voor?

De stilte die tussen de twee bleef hangen voelde niet aan als een ernstige of lastige stilte. Maar eerder eentje waarin ze zich op haar gemak voelde, veilig. Het was dan ook niet vreemd dat ze zich bij hem veilig voelde, afgezien zijn totale sixpack gestalte en zijn talenten op het gebied van vechten. Ergens had ze er wel vertrouwen in, tenminste toch als hij degene was die haar trainen zou. Als je van de beste leerde, ging je er zelf ook heel goed in worden. Bij deze gedachte verscheen er een kleine glimlach op haar gelaat, en afgezien het feit dat er niets gezegd werd zag deze lach er wel heel vreemd uit. Maar goed, niemand die het zien zou. En dan nog zou ze zich er niet veel van aantrekken. Nu toch niet, aangezien Tallshadow bij haar was.

Het bleef stil, op zich niet slecht natuurlijk, maar wie kon nu zijn vragen dan beantwoorden? Was er iemand die hier meer van wist dan hij of was het een gevoelenskwestie? En als het dat laatste was dan moest hij eens een hartig woordje spreken met Starclan want dat was gewoonweg oneerlijk. Hij was niet zo goed in zijn eigen dingen voelen, het was al lastig te begrijpen wanneer hij honger had laat staan wanneer iemand meer voor hem betekende dan anderen. "Waarom lag je?" Vroeg hij zachtjes, nog steeds een kleine spin in zijn stem. Het was vreemd, als hij Ace dit had zien doen had hij zeker iets in de trant gezegd van 'klefheid' ofzo. Nu echter, voelde het als de normaalste zaak van de wereld.

'Waarom lag je?' Vroeg de kater plots, licht spinnende. De poes vloekte even in zichzelf omdat hij het gezien had, en zette een onschuldige glimlach op haar gelaat. "Gewoon.." Sprak ze eerst eventjes. Zou ze het echt zeggen? Ging hij dan niet denken dat ze een nogal rare gedachtengang had? Ergens dacht ze eerder dat ze zijn ego strelen zou met de volgende woorden die haar mond uit geslopen kwamen. "Ik was aan het denken dat als jij me trainen zou, het allemaal wel goed kwam." Miauwde ze dan maar, even grijnzende. Dit klopte toch? Tenslotte was hij ook degene die ervoor had gezorgd dat ze enkele tijdens terug een prooidier had kunnen vangen. Dat herinnerde ze zich terug. Haar geheugen keerde terug met steeds grotere sprongen, en stiekem was ze hier ook wel dankbaar voor. Het laatste dat ze wou was alle leuke momenten, naast de droevige, in haar leven vergeten.

De onschuldige glimlach deed hem zachtjes grinniken, wat mocht hij niet weten? "Gewoon.." Zijn ogen bleven nieuwsgierig in die van de poes kijken. "Jaa?" Mauwde hij vragend, hopende dat ze het wel zou vertellen en niet haar hoofd zou schudden. "Ik was aan het denken dat als jij me trainen zou, het allemaal wel goed kwam." Even was hij met stomheid geslagen, en verzonk toen zichtbaar in gedachten. Betekende dat iets of was het gewoon een compliment? Waarom was dit soms zo lastig? Kon ze niet duidelijk, maar dan nog, was hijzelf wel duidelijk? Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, terwijl hij nog steeds met zijn kop op Little leunde. Dit was nog verdraaid ingewikkeld.

De poes wachtte af op een antwoord, maar toen ze deze niet kreeg keek ze hem wat vragend aan. De frons op zijn gelaat wekte enkele zorgen bij haar op. Wat voorzichtig hield ze haar kopje schuin en tikte ze met het puntje van haar staart tegen zijn voorhoofd. "Wat is er?" Klonk ze bezorgd, niet goed wetende of dit kwam door hetgeen wat ze gezegd had. Moest ze dan toch beter gezwegen hebben of in plaats daarvan juist een klein leugentje verteld hebben? Nee, eerlijk gezegd hield ze niet echt van liegen. En al zeker niet tegen iemand waar ze veel om gaf. Tallshadow had haar al zo vaak geholpen, als ze de kans kreeg hem nu steun te bieden dan zou ze dat ook doen.

De zorgen moest op zijn gezicht hebben gestaan, en even keek hij wat angstig naar de poes. Kon hij zoiets wel zeggen? Wat wist hij er nou van? Hij was hier niet voor geschapen oke? Een kleine zucht verliet zijn keel, en een beetje beschaamd keek hij naar de grond, "Oke, maar niet boos worden ofzo," Mauwde hij eerst, en slikte nog eens want kom op, dit was niet zomaar iets wat je zomaar zei. Alhoewel hij de poes wel vertrouwde in het niet boos worden gedeelte bleef het altijd vreemd om zoiets hardop te zeggen want wat moest hij met alles wat hij erover dacht? Ook zeggen? Dan zou ze waarschijnlijk hem uitlachen en weglopen. "Oke, het zit zo.." Begon hij rustig, en een beetje zacht. "Well, ik ken je natuurlijk al een tijd enzo," Vervolgde hij, zijn poten nu langzaam heen en weer schuivende. "Oke." Nu moest hij het zeggen. "Gaat het eigenlijk wel echt goed met je? Er gebeurt zoveel, je hebt zoveel verantwoordelijkheden gehad, bent voor Starclan's sake aangereden en Starclan durft je zomaar af te zetten!" Hij keek haar bezorgd en ietwat angstig aan. Zou ze het wel goedvinden dat hij daar zo over nadacht, en haar wilde helpen? "Ik wil gewoon niet dat je dingen doet, of te snel gaat ofzo.."

De poes knikte zelfzeker toen hij vroeg of ze niet boos zou worden. Ze hadden ondertussen het ergste deel al gepasseerd, toch? En trouwens, ze dacht niet dat Tallshadow in staat was iets te zeggen dat haar kwaad zou maken. Of hij moest een gespleten persoonlijkheid hebben.. Littlestream greens even bij die gedachte en schudde nadien onopvallend haar kopje. Nee, ze kende de kater nu al zo lang en was ervan overtuigd dat hij dat niet had. Echter, toen hij begon te praten kon ze het toch niet laten even haar kopje schuin te houden. Oplettend volgde ze wat hij aan het zeggen was en begonnen haar oortjes wat te wiebelen toen hij zijn laatste zin uitsprak. Uiteindelijk verliet een zachte zucht haar bekje en keek ze de warrior aan met haar lichte groene ogen. "Tallshadow," Begon ze rustig, zachtjes glimlachende. Haar stem was niet luider dan de wind die buiten haar den aan het waaien was. Niet omdat ze bang was dat iemand hen horen zou, maar eerder omdat haar toon aansloot bij de mood die heerste. "Mijn hele leven was zeg maar .. een rommeltje geweest." Nog steeds keek ze hem aan, zodat hij aan haar blik kon zien dat hetgeen wat ze zei waar was. "Ik heb moeilijke tijden gehad, maar what doesn't kill you makes you stronger. Niet?" Ze greens even bij die zin, maar vervolgde nadien alweer wat serieuzer. "Ik zal er wel aan moeten wennen. En tenslotte kan ik nog altijd bij jou terecht als er iets mis is, toch?" Ze gaf hem even een speelse schouderduw en lachte even onschuldig, het ergens wel schattig vindende dat hij zich zo'n zorgen maakte om haar.

Was ze boos? Oh help hopelijk niet, dan kon ze hem vermoorden zonder ooit enig iets achter te laten en hem begraven met allemaal enge kruiden waardoor anderen hem nooit zouden vinden en- "Tallshadow," Hij draaide zijn hoofd zodat hij haar kon zien, oke, misschien zou hij toch nog de dag kunnen uitleven. "Mijn hele leven was zeg maar .. een rommeltje geweest." Hij grinnikte, ervaring mee ja, zijn leven was ook nog niet echt perfect geweest. Goed genoeg, niet perfect. "Ik heb moeilijke tijden gehad, maar what doesn't kill you makes you stronger. Niet?" Een kleine glimlach verscheen, het was grappig hoe ze nu weer optimistisch en vrolijk was. Net niet, nu wel. "Ik zal er wel aan moeten wennen. En tenslotte kan ik nog altijd bij jou terecht als er iets mis is, toch?" De kater nam de schouderduw in ontvangst, en lachte nog even. Daarna knikte hij serieus. "Altijd,"

De poes glimlachte even tevreden toen ze de kater zag lachen vanwege haar schouderduw en spitste vervolgens eventjes haar oortjes toen ze doorhad dat hij iets zeggen wou. 'Altijd,' Sprak hij, waardoor haar mondhoeken nog ietsjes verder omhoog gingen. "Daar houd ik je aan," Miauwde ze als response waarna ze hem een knipoog gunde.
Een zachte zucht verliet haar bekje toen ze even over haar schouder keek en opmerkte dat het al donkerder begon te worden. "Sh*t!" Sprak ze plots waarna ze opsprong en met haar groene ogen naar de uitgang van het kamp keek. "Ik was van plan nog kattenkruid te gaan halen.." Maar het feit dat het een nogal lange reis was naar de twolegtuinen, was het alles behalve evident om deze reis af te leggen in het donker. En ze wou Acefray het kruid nog laten zien, aangezien deze alleen maar in de tuinen van tweebeners groeiden en dus de andere kater het later nooit zelf herkennen zou afgezien het feit dat die gekke beesten van alles in hun tuin hadden staan. "Ach ja, dat is dan voor morgen.." Miauwde ze ter vergeefs terwijl ze haar schouders ophaalde.

De kater lachte om haar reactie, en knikte. "You better," Antwoordde hij, alweer een stuk vrolijker. Leuk hoe dat zo ging, vrienden konden je altijd opvrolijken, al was hij in de eerste plaats hier gekomen om haar op te vrolijken. Misschien was hij toch niet zo'n goede trooster. Oh well, het leek nog steeds gewerkt te hebben. "Sh*t!" Tall knikte eens, of dus niet. "Ik was van plan nog kattenkruid te gaan halen.." Een brede grijns verlichtte zijn gezicht heerlijk! In de nacht, weg van het kamp, avontuur! "Ach ja, dat is dan voor morgen.." Tall sprong op, en schudde enthousiast zijn hoofd. "Uitstellen is niet goed voor je," Knipoogde hij haar toe, en trok de poes mee de den uit. "Kom op! Avontuur!"

Onderwerp: Re: This house no longer feels like home