This house no longer feels like home

'Uitstellen is niet goed voor je,' Knipoogde hij naar haar. Littlestream hield haar kopje schuin, even niet goed wetende wat er aan de hand was. 'Kom op! Avontuur!' Toen hij haar mee uit de den sleurde kon ze het niet laten even te protesteren, maar het probleem was dat ze niet tegen zijn kracht op kon. Zo misbruik van haar zwakheden maken! "W-wacht!" Sprak ze, nog steeds proberende zich uit zijn greep te verlossen. "Straks is het donker en dan is het gevaarlijk in het territorium.. Stel je voor dat er iets gebeurd!" Al hebben ze nu toch al een vervang medicine cat.. Littlestream schudde dat uit haar kopje en dacht aan het welzijn van Tallshadow. Als hem iets overkwam dan had de Clan een hele grote aanwinst verloren. En ze wou dat alles behalve op haar geweten hebben staan, zeker niet Tallshadow..

Hij liet de poes los, en stond nu het idee van avontuur in hem zat, helemaal opgewonden heen en weer te Wipwap op zijn poten. "Straks is het donker en dan is het gevaarlijk in het territorium.. Stel je voor dat er iets gebeurd!" De kater's ogen begonnen te glimmen bij die uitspraak, en een jongensachtige grijns verscheen weer. "Dan zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat we weer heel terugkomen mademoiselle," Mauwde hij vrolijk met een speelse buiging. "Waneer was de laatste keer dat je echt op avontuur was Little?" Hij keek haar aan, en bleef maar glimlachen. Dit zou geweldig zijn!

Tallshadow leek zich blijkbaar niet veel aan te trekken van het gevaar buiten het kamp, en nog minder van het feit dat het al donker begon te worden. 'Dan zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat we weer heel terugkomen mademoiselle,' Mauwde hij, nog steeds vrolijk zijnde. Net zoals hem was ze ook een beetje aan het heen en weer springen op haar poten, maar dan wel wegens een andere reden. 'Waneer was de laatste keer dat je echt op avontuur was Little?' Door die vraag stopte ze er abrupt mee en keek ze hem wat vragend aan. Maar nadien liet ze een luide zucht ontsnappen uit haar kopje en dacht ze met een glimlach terug aan de tijden die ze had besteed met Ashdrizzle. "Een tijdje.." Miauwde ze, aangezien ze zelf niet goed wist hoelang het al geleden was. Wegens alle ruzies was het er niet meer van gekomen. "Goed, ik ga alleen mee als je me écht beloofd dat er niets gebeuren zal!"

Een blije, een misschien ook wel een beetje triomfantelijke, lach verscheen toen de poes stopte met het zenuwachtige heen en weer gewip. "Een tijdje.." Tall sprong weer helemaal omhoog. "Dat dacht ik al!" Riep hij vrolijk uit, en wilde zich al omdraaien. Hij liep op het moment over van energie. Niets wat hem zou kunnen stoppen. "Goed, ik ga alleen mee als je me écht beloofd dat er niets gebeuren zal!" Oke dat dan misschien. Zijn glimlach was nu veel serieuzer, en zijn ogen stonden oprecht. Misschien vond ze het wel eng. "Ik zweer het bij Starclan," Mauwde hij, "Ik zou je nooit iets kunnen laten overkomen," Hij zweeg even, keek naar de grond, en draaide zich toen resoluut om. "Het avontuur lacht ons toe!"

'Ik zweer het bij Starclan,' Miauwde de kater. Echter was het probleem dat ze niet echt meer in Starclan vertrouwde, afgezien het feit wat ze haar hadden aangedaan. 'Ik zou je nooit iets kunnen laten overkomen,' De kater zweeg even na dit gezegd te hebben en de poes keek hem wat vragend aan. 'Het avontuur lacht ons toe!' Vervolgde hij plots waarna hij zich omdraaide. Nog voor een laatste keer zuchtte ze overdreven en ging ze op een rustige pas hem achterna. Pas toen ze de uitgang van het kamp bereikt hadden keek ze even op en priemde ze haar groene blik in de zijne. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat, waarna ze even met haar staart sloeg. "Hier gaan we dan!" Sprak ze vrolijk om vervolgens door de uitgang heen te springen.

{Maak jij topic in het territorium?}

Onderwerp: Re: This house no longer feels like home