Slippery surface [Windpaw]

Een grijns stond op Hazel's snoetje bij wat hij deed. "Zie je Wind, het ijs is wel degelijk dik genoeg om op te staan." mauwde hij dapper en richtte zijn ogen van het ijs onder hem, op Windpaw die op de oever stond. het waterig moeras had een behoorlijk ijslaagje gekregen en Hazel wilde natuurlijk direct laten zien wat hij kon, wilde zich bewijzen. Hij verzette zijn ene poot voorzichtig naar voren en kon er nog net voor zorgen dat hij niet uitgleed over het gladde ijs. "Het is niet zo moeilijk hoor." zei hij met een geruststellende glimlach en wenkte haar kort met een beweging van z'n staart.

"Zie je Wind, het ijs is wel degelijk dik genoeg om op te staan.", mauwde Hazelpaw vanop het ijs. Hij had opgeschept dat hij zou durven staan op het ijs, en dat wou Wind wel es zien. Niet dat ze het zelf niet zou durven, natuurlijk. Ze was net zo moedig als eender welke kater, ze zou dat ook kunnen! Nu stond de tabby kater op het ijs. Zijn blauwe ogen keken naar haar. Windpaw giechelde. Hij leek erg zijn best te doen om overeind te blijven. "Het is niet zo moeilijk hoor." De bruine tabby zette ook voorzichtig een pootje op het ijs en voelde hoe vreselijk glibberig het spul was. Zoiets glads had ze nog nooit meegemaakt, en onhandig als ze op vaste grond toch al was zou ze sowieso vallen. Maar daar dacht ze allemaal niet aan, zelfs niet aan de kou. Ze zette haar drie andere poten ook op het ijs en begon onhandig schuivend haar weg naar Hazelpaw te maken. "Je hebt gelijk, zo moeilijk is het niet", antwoordde ze, zachtjes lachend.

Een lach snoerde Hazel's snoetje toen Wind een poot op het koude ijs zette. Hazel had ondertussen zijn nagels half het ijs in geduwd om toch een betere grip te hebben op de gladde oppervlakte. "Je hebt gelijk, zo moeilijk is het niet" De apprentice richtte zijn kopje op Windpaw toen dat zei. Ze begaf zich ondertussen helemaal op het ijs en schuivelde half zijn richting uit. Net op het moment dat Hazel zich verplaatste ontstond er onder zijn poot een kleine barst in het ijs. Even wenkte hij met zijn oortjes, niet wetend wat het gevolg was van zo'n scheurtje in de gladde oppervlakte. Er gebeurde verder niets, dus maakte hij zich geen zorgen. Hij liet het scheurtje achter zich en schuivelde zelf ook wat naar Windpaw toe, zodat ze zelf niet te ver moest. "Als je je nagels in het ijs zet, glij je minder snel uit." mauwde hij als tip en glimlachte even. Hij was al blij dat Windpaw niet zo'n she-cat was die niets durfde en zelf liever aan de kant bleef staan. Hij duwde zijn nagels in het ijs om te laten zien dat het wel degelijk werkte. "Zie je?" Hij richtte zijn kopje op en zette zich iets rechter, nam bijna een trotse houding aan.

"Als je je nagels in het ijs zet, glij je minder snel uit.", zei Hazelpaw. Windpaw keek even op naar hem, haar groene oogjes vrolijk glunderend. Ze keek toe hoe hij het deed en deed hem na. Ze sloeg haar nageltjes in het ijs en had zo een vele beter grip erop. Opgetogen legde ze de laatste paar staartlengtes af. "Zie je?" Ze zag de trotst ehouding waarin de tabby stond en deed hem opnieuw na. ze was net zo trots en sterk als een kater, en dat zou ze laten zien! Toch kon ze de vrolijke, opgetogen glimlach niet van haar gezicht houden en haar oogjes fonkelden ietwat kittenachtig. "Ik zie het!", antwoordde ze blij.

Hazelpaw leek de kant op te vluchten, en ietwat verward keek ze hem na. Toen hoorde ze het gekraak ook. Haar groene oogjes werden groot als ze naar beneden keek. Tussen haar voorpoten begon zich een barst te vormen. Even aarzelde ze, maar toen ze voelde dat ze begon in te zakken sprong de tabby apprentice de kant op. haar vacht stond recht omhoog en zonder er echt bij na te denken verborg ze haar gezicht in de tabby vacht van Hazelpaw.

"Hoe moeten we nu terug naar de overkant?", mompelde Hazelpaw zachtjes. De tabby poes haalde diep adem en haalde ietwat beschaamd haar gezichtje uit zijn vacht. toch had het zo natuurlijk gevoeld, zo veilig.. "Enig idee?" Ze dacht even na, starend naar de met ijs bedekte rivier. "Het ijs is nog intact, we kunnen proberen om snel naar de overkant te rennen? Of we kijken waar hij ophoud", antwoordde ze, al durfde ze zijn blik niet te ontmoetten. Wat nu als hij dacht dat ze ene mietje was? Of erger, als hij walgde van haar? Omdat ze zich niet sterk kon houden..  

Hij volgde haar blik naar het ijs waarin zich nu enkele scheuren in bevonden. "Het ijs is nog intact, we kunnen proberen om snel naar de overkant te rennen? Of we kijken waar hij ophoud" Hij hield zijn kopje even bedenkelijk schuin terwijl hij haar woorden in zijn hoofd herhaalde. "De oever overlopen is maar saai." zei hij uiteindelijk als conclusie. "Ik denk wel dat we het oversteken kunnen proberen." De apprentice keek haar even kort aan en zag dat ze haar blik op het ijs gericht hield.

De aprentice leek even na te denken. "De oever overlopen is maar saai.", besloot hij uiteindelijk. "Ik denk wel dat we het oversteken kunnen proberen." Windpaw knikte en probeerde zich moediger voor te doen dan ze zich eigenlijk voelen. Maar Hazel moest nu niet gaan denken dat ze een complete sukkel, een mietje, was. Ze telde in haar hoofd af, en vertrouwde erop dat Hazelpaw haar wel zou volgen. "Daar gaan we dan..", momepelde ze zachtjes, waarna ze de rivier over stormde. Opeens klonk er hard gekraak onder haar poten. De tabby bevroor en bleef stokstijf staan in het midden van de rivier. Een barst kronkelde helemaal rond haar en scheidde haar af van de rest van de rivier. Wat nu?

"Daar gaan we dan.." De kater richtte zijn blik op het ijs en sprintte achter haar het bevroren water over. Hij was net wat sneller als haar, waardoor hij ook als eerste aankwam aan de andere kant van de oever. Maar waar was Windpaw? De apprentice draaide zich met een ruk om naar het water achter zich. Windpaw. Ze stond als verstijfd in het midden van de ijzige vlakte. Hij draaide zich direct terug om en liep het ijs terug op. Hij hield geen halt bij de brede barst in het ijs en sprong er met gemak over. Verder dacht hij niet echt na. Het enige waar hij nu aan dacht was Windpaw uit haar verstijfde toestand te krijgen. Hij duwde vluchtig met zijn kopje tegen haar om haar aandacht te krijgen. "Springen." mauwde hij snel en duwde haar zo, zodat ze automatisch mee zou springen. Eenmaal weg van de barst liep hij vlak achter haar naar de oever. Bij de oever brak het ijs onder hun gewicht, waardoor Hazelpaw met zijn poten in het water belandde. Maar hij wist zich al snel uit het koude water te werken.

De tabby kater kwam haar gelukkig helpen. Ze voelde hoe hij haar een kopje gaf, en dat gaf de doorslag. Doodsbang keek ze hem aan. Hij duwde haar, en bijna automatisch sprong ze over de barst waarna ze razendsnel naar de oever sprintte. Onder Hazelpaw's gewicht brak het ijs, maar hij wist gelukkig zich er snel genoeg uit te werken. Nog steeds trilde de poes als een rietje, maar ze wist dit keer wel beter dan haar kopje opnieuw in zijn gestreepte vacht te duwen, hoe graag ze ook wou. het leek wel duidelijk dat hij dat niet wou. "B.. B.. Bedankt", zei ze zachtjes, hakkelend.

De kater probeerde zoveel mogelijk water van zich af te krijgen, om te vermijden dat zijn vacht zou bevriezen door de natte vacht. "B.. B.. Bedankt," Hij keek direct op toen Windpaw hem bedankte en glimlachte even. "Ik zou het zo opnieuw doen." mauwde hij direct en haalde zijn pootje even langs z'n snoetje. Zijn oortjes richtte zich naar voren toen hij zag dat Wind nog steeds na bibberde. Hij duwde kort zijn lichaam tegen die van haar bij het voorbijlopen. "Je was toch niet bang hé?" grijnsde hij en draaide zich al in de richting van het kamp, klaar om al terug te gaan. Toen hij enkele staartlengtes van haar afstond draaide hij zich zijdelings naar haar om, wachtend tot ze zou volgen.

"Ik zou het zo opnieuw doen", antwoordde de kater. Windpaw glimlachte, al beefde ze nog steeds van de schok. Maar het was goed dat hij het zo opnieuw zou doen toch? dat betekende dat hij haar niet kwijt wou, toch? De tabby liep langs haar en duwde kort zijn lichaam tegen dat van haar. Dat haalde haar uit haar verstarde positie, en ze draaide zich om om Hazelpaw te volgen. "Je was toch niet bang hé?" Moedig schudde Windpaw haar hoofdje, al was ze nog steeds onder de indruk. De tabby trok een klein sprintje om weer naast Hazel te lopen. "Neuh hoor, ik was niet bang!", mauwde ze moedig, proberend het beven van haar stem onder controle te houden.

"Neuh hoor, ik was niet bang!" De kater grijnsde even bij het horen van haar antwoord, zelfverzekerd en moedig zoals altijd. De kater liep verder zonder nog veel te zeggen. Hij hield zijn blik op de grond gericht en probeerde het grootste deel van de sneeuw te ontwijken. Zijn poten waren al nat en koud. De sneeuw zou er alleen maar voor zorgen dat het erger werd.

OOC: Hazel out