Green Day {Open!}

{Open, als je niet alles wilt lezen, dan kan je genoeg mt de laatste alinea c:}

Hij opende zijn ogen met een zucht en keek rond. Zijn adem kwam als wolkjes uit zijn mond en neus, waardoor de apprentice meteen wist dat het een koude dag was. Hij had geen zin om te gaan jagen, of trainen, dus wou hij naar het territorium ontsnappen voordat Tallshadow, of eender welke kat hem een bevel gaf, of iets vroeg. Hij had geen zin om te praten met iemand, hij wou gewoon even nadenken en niet in zijn hoofd zitten met de ruzies die hij had. De kat had ook verrevan zin om zijn moeder of vader in te lichten over hoe flauw Lurkingpaw wel niet deed, want uiteindelijk zou hij weer de schuld op zich geduwd krijgen, dat wist hij nu al. Dus hees hij zich gewoon op en staarde even naar een van de muren van de apprentice den voor hij zich naar buiten begaf. Dawn knipperde vermoeid met zijn ogen, en mompelde even iets tegen zichzelf, maar daarna hief hij zijn hoofd op en knipperde opnieuw, maar dit keer om zijn ogen helder te krijgen. Hij zwiepte zijn staart even heen en weer, maar liep toen van de ene kant van de den helemaal naar de andere, waarbij hij af en toe een blik wierp op de slapende katten, hopend dat deze bleven slapen. Ze leken allemaal vredeig en ver weg in dromenland. De maan stond nog aan de hemel, dus verwachtte Dawn wel dat de katten bleven slapen. Maar daarna kroop hij de den uit.

- - -

Zodra hij buiten de den kwam, voelde hij dat zijn vermoeden bleek te kloppen. Het was inderdaad erg koud buiten, en de tabby zette meteen zijn vacht op zodat hij op een harig bolletje leek. De ijzige wind die door het bos joeg en ook het kamp treiterde, stak door zijn vacht heen en deed hem huiveren. De neervallende sneeuw verergerde alles enkel, en voor de zoveelste keer vroeg hij zich af waarom het niet altijd warm weer kon zijn, zodat ze dit niet meer voorhadden. Want, zeg nu zelf, wat is er leuk aan sneeuw als je geen prooi kunt vinden, en als je je nergens kunt opwarmen? Hij leefde mee met de pasgeboren kittens. In de nursery was het dan wel een stuk warmer, maar koud zouden de kittens het zeker nog hebben, met een bijna haarloze lichaampjes. Dawn liep door de sneeuw naar de schaarse prooistapel, en staarde ongelovig naar de wenige prooidieren die er lagen. Hij kreeg het niet over zijn hart om de enige dikke muis te pakken die op de stapel lag, omdat andere dat diertje beter konden gebruiken als hem, dus nam hij in de plaats een oude vogel, die waarschijnlijk meer veren had dan vlees. Dawn at de vogel snel op, en stond op liep naar de kamp ingang. Hij besloot te gaan jagen voor de clan. Misschien vond hij toch nog iets waardoor een paar katten zich konden voeden, zodat ze de clan konden helpen verdedigen tegen het koude winter weer.

- - -

Het zou een mooi zicht geweest zijn om achter de kater te lopen, maar zover hij wist liep er niemand achter hem. Dawnpaw's poten lieten afdrukken achter op de verse, laag sneeuw, waar nog nergens pootafdrukken in stonden. De grijze vacht van de kater was wit gespikkeld door de sneeuwvlokken die nog steeds onopoudelijk uit de lucht vielen, en zijn rug, hoofd, staart en neus ondersneeuwen. De Shadowclan kater liep rustig verder, en liet zijn ogen langs de kale bomen glijden, waar ook een dikke laag wit poeder op lag. De bladeren waren dan wel afgevallen, opgerot of eventueel ondergesneeuwd vorig seizoen, maar de bomen zagen er niet dood uit, wat hem eerst had verbaasd. Hij dacht dat de bomen stierven, want ze hadden geen bladeren meer aan hen lange takken. De tabby schuddez zijn vacht even uit voor hij verder liep, over een omgevallen boom heen, terwijl hij probeerde niet uit te glijden op de gladde, ijzige stam van de boom. Ijs vond hij maar niets, eigelijk, want de keer dat hij naar het Riverclan territory ging, zakte hij door het dunne ijs heen. Dawnpaw liep traag verder, en opende zijn mond een beetje op te ruiken of hij ergens een prooi vond. Hij rook ergens wel een zwakke geur, maar toen hij het diertje vond, zag hij dat het een vogel was die duidelijk veel pijn leed. Snel beet hij de nek over, en begroef de vogel onder de sneeuw. Een oude vogel was beter als niets toch?

- - -

Opnieuw schudde Dawnpaw zijn vacht uit, en keek grimmig toe hoe een muis de grens over kroop naar ander territorium. Het beest lag op geen meter van hem af, maar het zat wel aan de andere kant van de grens. Snel sprong Dawn erheen en trok de muis aan zijn staart terug het Shadowclan territorium in. Niemand kon er wat van zeggen, want hij dacht niet dat iemand hem gezien had. Dawnpaw drukte zijn tanden in de uis zijn nek, niet zo ver boven de schoudertjes, en hij hoorde een krak. De metaalachtige smaak van bloed vulde zijn mond, en hij voelde een beetje via zijn mondhoek over zijn kin heen druipen. Snel spuwde hij de prooi uit, en likte het bloed weg. De sneeuw waar hij opgestaan had, was nu rood-rose gekleurd, en de sneeuw was helemaal omgeploegd. Maar hij had nu wel een tweede prooi kunnen bemachtigen. De tabby tilde het muisje weer op, en begroef het een beetje verder van de vogel vandaan, zodat hij het later kon komen ophalen. Hij keek op, en keek naar de maan die aan de hemel de wereld verlichtte. Hij zond even een schietgebedje naar de Starclan, om hen te vragen te zorgen dat er niet te veel katten stierven aan de koude van de winter. Hij had de elders horen vertellen dat er nog veel ergere Leafbare's geweest waren, maar hij deze al koud. Dawn draaide zich om, en keek in het gezicht van een kat. "Oh .. Hallo." zei hij.

De ochtend kwam, zoals gewoonlijk, veel te vroeg. De zwart-witte poes was veel te moe, te zuur. Met haar gewoonlijke gebrom schoof ze wat slapende apprentices aan de kant voor ze naar de prooistapel liep. Of, nouja, wat de prooistapel hoorde te zijn. Er lagen maar een paar miezerige dieren, die er niet erg appeteitelijk uitzagen. Met een kreun draaide ze zich om, en liep door de ingang. Ze zou wel iets voor zichzelf vangen.

Wat haar nu pas opviel, was de witte deken van kou. Aurora keek naar haar poten, die nu verdwenen waren in de sneeuw. Heel even grijnsde de poes. Wel grappig. Resoluut stapte ze door, en liet haar blik verwonderd over de wereld glijden. Jeetje. Na een tijdje begon de sneeuw in haar buikvacht te klonteren. Nu was het niet zo leuk meer. De poes fronste, en schudde zich uit als een hond. Aurora werd herinnerd waarom ze hier was, door haar knorrende maag. Vervolgens opende ze haar bek om de prooigeuren naar binnen te laten stromen. Er was echter niks, dus besloot de poes maar gewoon door te wandelen. Misschien was het toch niet zo slecht?

Na een tijdje was ze aangekomen op iets hoger gebied, waardoor alleen haar pootjes onzichtbaar waren. Een tabby pels flitste voorbij. Zag ze dat goed? Stilletjes sloop ze dichterbij. Ja, dat was een kat. Dawnpaw, om persiec te zijn. Aurorapaw sloop dichterbij, vastbesloten om de kat te laten schrikken. Bijna, en... "Oh .. Hallo." Hij had zich omgedraaid. "Mah, bijna." Grinnikte ze, en gaf hem een speelse duw. "Dus, wat heb jij allemaal uitgespookt deze dagen?"

Nadat hij even door het territorium had gedwaald had hij zich omgedraaid, en keek in een wazig gezicht van een kat. "Mah, bijna." hoorde hij de poes voor zich grinniken, en Dawn knipperde even met zijn ogen op de sneeuw die hem het zicht bellemerde weg te krijgen. Hij kreeg een por, en plots kon Dawn haar stem weer plaatsen. Een grijns kwam om zijn gezicht. Aurorapaw, hij kende haar al even, van toen ze beide kittenw waren."Dus, wat heb jij allemaal uitgespookt deze dagen?" De tabby haalde een schouder op. "Vanalles en nog wat, vechttraining met mijn mentor, Tallshadow, beetje naar verhalen van andere luisteren, enzo. En porberen te jagen. Proberen. Jij?" hij benadrukte de 'proberen' speciaal omdat jagen met sneeuw hem bijzonder slecht afging. Hij kon er niets van, of in ieder geval, hij kon toch enkel slechte prooien vangen. Leafbare was echt niet het ideale seizoen.

De tabby haalde een schouder op. "Vanalles en nog wat, vechttraining met mijn mentor, Tallshadow, beetje naar verhalen van andere luisteren, enzo. En porberen te jagen. Proberen. Jij?" Met een glimlachje ging Aurora na wat ze gedaan had. "Af en toe jagen, veel rond de grenzen rondhangen," De herinnering aan de indringer schoot boven. "Riverclanners thuis brengen," Grinnikte ze. Toen richtte de poes haar blik weer op haar denmate. "Maar Dawn..." Begon ze, en begon langzaam door haar poten te zakken. "Heb je geoefend op je vechttechnieken?" De poes zette zich af en besprong de tabby apprentice, net als kittens. Er was nu toch niemand die ze bestraffend aan kon kijken, en uit kon foeteren. Ze hoefde even niet te jagen. Besides, er was geen prooi in de verre omtrek.

Hij somde kort op wat hij gedaan had, en dat deed Aurorapaw ook. "Af en toe jagen, veel rond de grenzen rondhangen," zei ze. Dawn trok een wenkbrauw op. "Riverclanners thuis brengen," Hij lachte even, en dacht aan zijn eigen avontuur, toen hij naar de Riverclan ging. "Maar Dawn..." Hij keek haar vragend aan. "Heb je geoefend op je vechttechnieken?" Plots vloog ze door de lucht, en sprong op hem. Hij kreeg meteen een déjà vu naar toen ze kittens waren. De tabby grinnikte, en draaide zich met moeite om zodat hij Aurora tegen de grond hield. "Natuurlijk. Jij?"