The wolf and the moon {& Blackkit}

De laatste tijd was ik wat afwezig. Ik liep te dromen, zat met m'n hoofd in de wolken. Staarde voortdurend voor me uit en verloor snel mijn aandacht. Natuurlijk wist ik heus wel waardoor dit kwam, maar misschien was het beter als het niet zo was. Als ik gewoon normaal verder kon gaan met mijn leventje. Ik hoefde ook niet alles te vergeten, maar misschien moest ik mijn leven er iets minder door laten besturen. Ik had haar al een tijdje niet gesproken. Of misschien een paar dagen. Het voelde in ieder geval als heel erg lang. Ik was dan ook best wel blij toen ik een bekende gedaante in het kamp zag. Dat was Black, toch? Met mijn oortjes naar voren sloop ik op haar af, en snel sprong ik zo op haar dat zij op haar ruggetje kwam te liggen en ik boven op haar stond. 'Boe.' Mauwde ik grijnzend.

- Blackkit

Het kamp was voor het eerst sinds dagen weer vol gelopen. Het was nog steeds afschuwelijk koud, maar de sneeuwstorm die een paar dagen had aangehouden was gaan liggen. Het was een van de weinige momenten geweest dat Blackkit blij was dat ze nog geen apprentice was; die hadden nog steeds iedere dag moeten trainen, al hoorde ze dat dat vooral inhield dat ze moesten helpen de prooistapel op voorraad te houden. Het was zelfs zo koud geweest, dat Blackkit tijden in de nursery had doorgebracht. Dit was de eerste keer dat ze weer uren buiten doorbracht, en ze vond het heerlijk.
Black kwam terug van de prooistapel en had een dunne muis in haar bek. Ze wilde het net neerleggen om op te peuzelen, toen ze plots getackeld werd en op haar rug eindigde. Ze begon te grijnzen. Wie was dit? Ze schudde de sneeuw uit haar ogen en zag dat Ember bovenop haar stond. Haar hart sloeg een slag over en ze voelde een schok door haar lichaam. "Hee!" riep ze opgewekt. Had ze een twinkeling in haar ogen? Ze wist het niet, misschien hoopte ze ook van niet. "Leuk om zo begroet te worden," lachte ze.

'Mijn specialiteit, dat weet je toch?' Mauwde ik grijnzend, terwijl ik plagend in de zij van het poesje onder me porde. Ergens vroeg ik me af hoe het kwam dat ik zo normaal en plagend met haar om kon gaan. Hoe het kwam dat ik nog niet met rode wangen was weggelopen. Maar ik dacht .. Misschien was dat wel way ik zo leuk aan haar vond. Ik ging zo super gemakkelijk met haar om. Ze leek me precies aan te voelen, ze wist precies wat ze moest doen om me vrolijk te maken of te houden. Ik vertrouwde haar en was bereid veel voor haar te doen. Alles. 'Omdat ik weet dat het je nooit zou lukken om mij te verslaan, laat ik je gaan.' Mauwde ik weer wat plagend, terwijl ik van Black af stapte. Kalmpjes ging ik zitten, en ik sloeg mijn staart om mijn pootjes heen. Gek genoeg was ik helemaal niet zenuwachtig of zoiets. Normaal was ik dat altijd in dit soort situaties, maar nu was ik eerder de soepelheid zelve. Grappig, wat iemand met je kon doen.

Blackkit liet een giechel ontsnappen. "Oh, meneer is sterker dan ik?" lachte ze terwijl ze omhoog krabbelde zodra Emberpaw van haar afstapte. Natuurlijk liet ze hem niet zoiets zeggen zonder het tegendeel te bewijzen. Ze sprong op en plaatste haar toch nog kleine voetjes tegen zijn schouders aan en duwde hem naar achter. Nu stond zij op hem, en ze keek hem met samengeknepen ogen uitdagend aan. Wat was het toch makkelijk om met hem te geinen. "Dus," begon ze, terwijl ze het zich gemakkelijk bovenop hem maakte door te gaan zitten en haar staart om haar poten te krullen. "Hoe is het het met je?" vroeg ze.

Ik knikte vastbesloten als antwoord, maar die vastbeslotenheid werd snel teniet gedaan toen Black míj omduwde, en de rollen plotseling omgekeerd waren. In de eerste instantie had ik me voorgenomen om me te laten vallen als dit zal gebeuren, maar om eerlijk te zijn was het bruin-zwarte poesje nog best wel sterk. De uitdagende blik in haar ogen beantwoordde ik met een grijns. 'Okay, jij bent misschien ook wel sterk.' Gaf ik toe. Vervolgend rolde ik snel onde haar vandaan, waarna ik haar pootjes onder haar lichaam vandaan schopte. Ik wist dat e je vijand veel pijn kon doen als je zo hard mogelijk trapte. Maar dat wad natuurlijk niet mijn bedoeling. Ik trapte dan ook zachtjes, zodat we op onze zij tegenover elkaar kwamen te liggen. 'Je bent een goede nummer twee!' Opperde ik plagend, terwijl ik haar weer porde. Vervolgens kijk ik met een grijns op mijn snuitje diep met mijn ijsblauwe kijkers in de haren. Zo kon ik echt eeuwig blijven liggen. Maar natuurlijk kon dat niet. Jammer genoeg. En als het al kon, laat staan dat Black het dan zou willen.. Die gedachte maakte me ietwat sipjes en ik wendde snel mijn blik af. 'Met mij gaat het wel hoed, hoor.' Mauwde ik snel.

Blackkit begon te lachen toen Ember met grote ogen onder haar lag en toegaf dat ze best wel sterk was. Maar compleet onverwacht trapte hij haar poten om, en ze viel prompt op haar zij. "Een goede nummer twee?" zei ze 'beledigd', maar een warm gevoel ging door haar lichaam toen ze merkte hoe Ember een stuk zekerder in haar bijzijn leek te zijn. De kater die de vorige keer zo onzeker was geweest over zijn lichaam, leek compleet verdwenen. En de vlinders bloeiden weer op in haar buik toen hij haar met zijn prachtige, felblauwe ogen aankeek. Oh wat waren die ogen toch mooi. Voor een moment raakte ze betoverd en kon ze niks anders dan er in stilte in te blijven staren. Maar de spanning werd doorbroken toen Ember zich plots wegdraaide, en zei dat het goed met hem ging. "Mooi," glimlachte Blackkit, maar nog steeds een beetje verdwaald door het moment zojuist. "Moest je afgelopen dagen tijdens de storm nog veel trainen?"

Als antwoord op de vraag van het gestreepte poesje schudde ik mijn hoofd, en haalde ik tegelijkertijd mijn schoudertjes op. 'Niet echt.. Alleen als de wind een beetje ging liggen, en het niet zo hard sneeuwde.' Verduidelijkte ik nog eventjes. Vervolgens rolde ik weer terug op mijn zij, en grijnsde weer even naar haar. 'Maar ik ben helemaal niet zo interessant. Laten we het over jou hebben.' Mauwde ik half plagend, half gemeend. Ik praatte wel degelijk liever over haar. 'Wat heb jij gedaan tijdens de storm? Was het niet vervelend om al die tijd in de nursery te zitten? Of ben je veel buiten geweest? Nog iets spannends beleefd?' Begon ik te vragen. Ja, het liefst zou ik de hele dag luisteren naar haar verhalen, waarover dan ook. Alles wat uit haar belje kwam was interessant. Voor mij dan.

Kort wiebelde Blackkit haar oren heen en weer. "Niet interessant?" reageerde ze verbaasd, met een toon van afkeuring. Maar over zichzelf praten vond ze ook niet per se vervelend. "Nouuu," begon ze terwijl ze een gemakkelijkere houding aannam. "Dat was inderdaad echt ongelofelijk saai, dus na een hele dag in de nursery rende ik naar buiten. Oh, en!" Dat had Emberpaw misschien wel helemaal niet meegekregen. "Er was een das in het kamp. Ik was toen rond aan het lopen, en ineens stond hij achter me. Ik denk dat hij op de prooistapel af was gekomen. Mazepaw raakte gewond, en Dauntrose, Innerghost en Ravenheart hebben hem aangevallen. Maar het was vooral Tallshadow die het werk had gedaan, en hij werd ongelofelijk toegetakeld." Ze moest hem nog steeds bezoeken. Misschien zou ze dat vanavond doen. "Maar verder was m'n leven de afgelopen dagen best saai," grinnikte ze.