Back from the dead {open voor 3 anderen}

Met krachtige, zelfverzekerde passen bracht de grijze kater zijn lichaam voort. Zijn ijsblauwe ogen gleden over de vertrouwde omgeving en de geuren die zijn neusvliezen lieten trillen verwelkomde hem. Waarschijnlijk het enige dat hem zou verwelkomen, want hij verwachtte niet dat iemand hem gemist zou hebben. Misschien zijn gezin, Rai en de kittens. Maar vele katten konden rustig slapen in zijn afwezigheid, maar het was gedaan met die rust. The devil is back. Sterker, slimmer en krachtiger dan eerst. Owyn had wat tijd voor zichzelf nodig gehad. Even weg van alles, even rust. Maar de kater was terug hoor, en hoe. Hij had onderweg al enkele levens genomen. Van prooien, maar ook zeker van zijn soortgenoten. De kater deed de tanden aan zijn halsband dan ook zeker eer aan. En hij was er trots op, op al die levens die hij genomen had. Het was een deel van hem, liet zien wie hij was. En de tijd voor hemzelf was fijn geweest, Owyn was altijd al een loner geweest. Maar hij moest toegeven dat hij Rai mistte. En zijn kiddo's natuurlijk. Zijn miniatuur demonen, die nu waarschijnlijk niet meer zo klein zouden zijn. Hij wilde graag zijn gezin weer zien, gewoon weten dat alles goed gegaan is. Dat ze ook sterk zijn zonder hem. Want hij zou ze niet altijd kunnen beschermen, hoewel hij dat maar al te graag zou willen. Misschien toch dat kleine beetje vadergevoel? Stiekem was Owyn trots op zijn kittens. Hij zou het nooit toegeven, maar hoezo zou hij niet trots zijn? Het waren kittens uit twee verschrikkele katten, gemaakt door de duivel zelf. Hij was er van overtuigd dat zijn kittens grootse dingen zouden doen, hem echt een reden gaven om toe te geven dat hij trots was. Kort stopte de kater met lopen. Hij nam even de tijd van het landschap te genieten, zijn terugkomst in ontvangst te nemen. Wat was het toch een heerlijk gevoel om terug te zijn. Niemand kreeg deze vent klein, hoe hard ze ook hun best deden.