How dark was the night (Geboorte topic)

De wind huilde om het schuurtje, regen kletterde neer op het dak. Het was midden in een stormachtige nacht toen Mary een kramp voelde. De laatste tijd was ze verbleven in de schuur van haar oudere broer, Jeff, die enigszins bescherming bood. Maar dit was een storm, waardoor het huisje klagelijk piepte en kraakte. Af en toe viel er een dikke druppel naar binnen. In het holst van deze storm nacht, voelde Mary een wee. Haar rode ogen schoten open, toen ze het trekken voelde. Een ondraaglijke pijn, die haar deed jammeren. Hier hield ze echter al snel mee op, en beet hard op haar tanden. De poes wist het zeker: De kits kwamen er aan.
"Demon!" Mary wist ook wel dat het stom was om te roepen. Een: Ze moest haar adem sparen, en twee: hij was niet eens in de buurt. "Jeff!" Met een beetje geluk hoorde haar oudere broer het, en kwam haar helpen. Anders moest ze het helemaal alleen doen. "Silvergale!" Al kende ze de riverclanner maar weinig, ze accepteerde alle hulp op het moment. Bovendien was ze het liefje van Jeff. Zou de grijze poes hier zijn? Of weer in haar eigen clan? Opnieuw schoot er een steek door haar heen, en Mary kreunde zacht. Ze werkte zich half rechtop, en duwde uit alle macht. Ze wist niet hoe dit ging, ze was er nooit bij geweest, dit ging put op gevoel. De zwarte kattin duwde en perste, wetend dat de eerste kit zou komen.

-Eerst Demon/Jeff/Silvergale, dan ik weer, en dan de eerste kit.
Volgorde:
Scorch
Jane
Pink
Mai en Lupus

Ze hoorde het zachte getik alsmaar luider worden. Silvergale snoof toen een dikke druppel van de tak boven haar op haar kop kletterde en zich een weg baande naar de grond. De poes sloot haar ogen en ademde diep in en uit. Ondertussen was ze dit Rogueleventje al helemaal gewoon geworden. Geen leider die haar commandeerde om op jacht te gaan elke dag en je apprentice te trainen. Geen klagende Elders dat ze 'hun' zon afpakte door voor hun den te staan, geen kuierende kittens om je heen; over kittens gesproken. Moest die schoonzus van haar binnenkort niet bevallen? Door het geruis van de storm heen kon ze de hulpkreet moeilijk opvangen. De poes mocht van geluk spreken dat ze zich weer een weg baande naar de schuur. Voor hoelang die het ook zou houden in zo'n weer.

De poes duwde voorzichtig de poort open waarbij ze onmiddellijk de geur van de poes opving. Maar het was niet haar normale geur. Er hing iets metaalachtigs bij. De geur van bloed! Silver keek verbaasd op terwijl ze de hongerige blik in haar ogen probeerde te verbergen. "It'll be okey. Het komt wel goed," De poes schudde de druppels van haar kop af terwijl ze voorzichtig naar de poes liep en naast haar bleef staan. Hoe moest dit ook! Ze had nooit een bevalling bijgewoond. Het enige dat ze wist was dat de moeder daarna veel voedsel nodig had. Silver snoof, en stak haar poot uit voor hulp.

De enorme tabby liep bedachtzaam door het natte bos, het was werkelijk rotweer. De kater was vaak te vinden langs de randen van het territorium van de broer van zijn partner, en zijn partner kon elk moment bevallen. "Demon!" hoorde de enorme kater tussen het gekletter van de druppels door. Meteen zette hij op het rennen, maar hij had geen idee waar ze was! Hoe moest hij dan in scourgenaam bij haar komen? De schaduw van een andere kat bewoog langs hem, en hij volgde het hopend dat ie ook naar Mary op weg was. Ze verdwenen een schuurtje in, waar Mary probeerde overeind te komen. Verstard staarde Demon haar aan, hij hoorde de poes naast hem iets zeggen, maar dat werd onverstaanbaar door de storm. "Mary!" bracht de kater geschrokken uit, en wurmde zich uit zijn gevaarlijk bewapende halsband. Snel dook hij naast zijn partner neer. Hij had een keer een kat zien bevallen, als kitten. Hij legde de zwarte poes voorzichtig weer op de grond neer, en raakte geruststellend haar neusje aan. "It's okay, don't worry."

Sorry, hele erge flut xd

Een gedaante verscheen voor haar, Silvergale. De ogen van de grijze kattin flitsten even hongerig, maar waren toen weer helder. "It'll be okey. Het komt wel goed," Suste de kattin, maar bleef vervolgens naast haar staan. Silver maakte een geluid, en stak toen een grijze poot uit. Mary pakte de poot aan, met een pijn vertrokken gezicht. "Mary!" De stem herkende de zwarte poes maar al te goed, het was haar partner. Als een hond zonder kop wurmde hij zijn halsband af, en kwam naast haar zitten. Toen raakte hij haar neusje aan. "It's okay, don't worry." "Quit telling me that It'll be okay!" Bitste ze, duidelijk in een slecht humeur. Prima, dan zou ze het zelf doen. Ze hijgde en duwde, en na een flinke pers voelde ze een kitten naast haar. Ze begon met het likken van de kit, een moederlijk instinct? Toen het katje wat schoner was zag ze dat het een bruine tabby was, net als Demon. Wat nu? De kit noemen? En hoe? Plots schoot er bliksem door de lucht, die de schuur in een wit licht zette. De donder rommelde erna. Mary bleef likken, met een blik strak naar buiten. "Let them burn, let the world burn." Fluisterde ze in het oor van de kit, zo dat haar schoonzus en partnerlief het niet hoorden. "Scorch." Ze sprak de naam zeker uit, ze had het gedaan. Maar tijd om trots te zijn had ze niet. De volgende kit kwam eraan.

-Scorch mag nu posten.[/justify]

Zodra hij zijn naam hoorde, schoot zijn hoofd omhoog, en rende hij, letterlijk, naar het geluid toe. Mary die op deze manier om hem riep kon niets goed betekenen. Hij rende naar haar, en bleef even met open mond staan. Hij was aan het slapen geweest, en was blij dat hij de poes toch nog gehoord had, want hij had zich afgeschermd van de huilende wind en klaterende regen, dus een roep erdoorheen horen was moeilijk. Toch lukte het hem, en nu stond hij bij zijn zus die zich duidelijk niet goed voelde. Mary kreunde licht, en één enkel woord schoot door zijn kop heen. Kittens! De poes moest bevallen! Hij zag dat Silvergale verscheen en naar zijn zus liep, maar hij rende nog voor haar door naar zijn zus. Hij gaf haar oor en lik, en luisterende naar hoe zijn vriendin zijn zus gerust wou stellen. "It'll be okey. Het komt wel goed," Een stem die hij niet meteen herkende, klonk in Jeff's oren. "Mary!" Jeff zond hem een dodelijke blik. "It's okay, don't worry." Mary leek daardoor wat pissig te worden. "Quit telling me that It'll be okay!" Hij glimlachte kort, zo kende hij zijn zus. De poes kreunde en hijgde, en Jeff zei niets, zodat ze rustig aan kon doen.
Haar eerste kitten werd geboren, en de kater grijnsde breed. Een lichtflits verlichtte de schuur. "Scorch." zei ze. De kater glimlachte. "Welcome to our world, little Scorch." Hij keek naar zijn zwarte zuster. "Well done." fluisterde hij.

Met een opgepropt gevoel zat ze opgevouwen tegen haar broertjes en zusjes aan, al wist ze niet dat dit haar siblings waren. Het werd te vol! De wand moest weer g rood worden net zoals eerst, toen ze nog kleiner was. Met zoveel mogelijk kracht schopte ze tegen de wand aan, in de hoop dat deze zou oprekken, maar het was teevergeefs. Niets leek te helpen, en dat zachte zuigende gevoel hielp ook niet mee. Nou, zo zacht was dat gevoel inmiddels niet meer. Een onzichtbare kracht trok de kleine kitten naar beneden, naar een koude lucht weg van haar siblings. Nee, dat vond ze maar niks en ze probeerde woest tegen te stribbelen. Maar de kracht overwon en met een harde plof kwam ze op een grote, koude grond terecht. Met dichtgeknepen oogjes, de kit wist niet anders, strompelde ze op de warmte van haar moeder af, die haar gelukkig schoon en drooglikte, Haar moeder miauwde wat, een daarna Scorch. Was dat haar naam? Een nieuw gevoel overspoelde haar, ze had nog niet veel gevoeld in de buik van haar moeder Maar nu voelde ze zich helemaal vrolijk. Ze had een naam! Ook een andere kat miauwde haar naam, en tevreden zocht de kitten naar de tepel van haar moeder, en ze begon tevreden te drinken.

Ze was zo druk bezig dat ze haar eigen broer niet eens had opgemerkt. Toen de kit begon te drinken, hoorde ze hem pas. "Welcome to our world, little Scorch." Ze keek hem aan. "Well done."Bedankt zeggen kon Mary niet, want ze voelde de volgende kit.
Nog een? Damnit! Je zou denken dat de pijn zou verzachten, maar dat deed het niet. Hoewel het, voor haar gevoel, sneller ging dit keer. Eindelijk was de tweede kit hier, Mary begon het te likken. Een zwarte, net als zijn. Ze glimlachte. Maar na een snelle, betere blik zag de rouge een stukje tabby. Net als haar broer. Een grote grijns sloop over haar gezicht. "I shall name you after my brother. Be strong like him." Na enige likken duwde ze ook deze kit aan haar buik. Okay, hoe lang nog? Hoeveel hell nog?

Jane mag nu posten

Jane~ The Killer

Het werd alsmaar krapper daarbinnen. En hoewel het enige was wat ze zag zwart was, wist de kleine kitten goed genoeg dat ze niet de enige in deze krappe ruimte was. Af en toe wekte één van haar siblings haar dan ook door haar te schoppen of te duwen. Dan wilde ze natuurlijk terug krabben, maar met de weinige kracht die ze in haar pootjes had, en geen idee had wie of wat ze daarmee zou mee hebben bleef ze voorlopig nog stil liggen tot de tijd begon te dringen. De ruimte werd eindelijk ruimer. Maar helaas was dit maar van korte duur. Door een enorme kracht werd de kitten uit de krappe ruimte geleidt en kwam met een smak op de koude grond terecht. Onmiddellijk begon het diertje te rillen. Tot ergernis van deze onaangekondigde wending begon ze klaaglijk te piepen totdat de koude grond onder haar kleine lijfje wel leek te verdwijnen en het even leek alsof ze door het niets zweefde. Na wat luttele seconden leek het voor haar alsof ze weer terug was in de veilige, krappe ruimte die ze de eerste maanden van haar leventje gewoon was geworden. Alleen was dit anders. De vertrouwde geur en stem van haar moeder was zoveel sterker, zoveel vertrouwder. Totdat uiteindelijk iets in haar mondje vloeide. Wel meteen viel de kitten in slaap.

Silvergale~ The Nightingale

Het duurde niet zodanig lang toen een gemengde geur haar neusgaten binnen kwam. De zilveren poes keek meteen op waarna ze de bron van de geur recht in de ogen aankeek. Een grom ontliep haar keel, maar toch draaide ze haar kop de andere kant uit. De vieze geur van Bloodclan en zijn aanwezigheid negerende. Het was niet haar taak om nu die vuile rat hier weg te jagen. Instinctief wist ze dat hij; net zoals haar; hier was voor Mary. Maar dat veranderde gauw. De poes liet de Rogue haar poot los waarna ze langs de Bloodclanner heen liep en net op tijd was om Jeff een kopje te geven waarna ze zich naar buiten wende. Weg van deze vieze mormels.
Note;; Sil is topic uit~

OOC;; Ben wat ziekjes

De zilveren poes verdween, maar het kon haar niets schelen. Ze moest hier nu op focussen. Een felle pijnscheut, nog een kit. Nóg een. Mary ademde gejaagd, haar flank bewoog. Doorbijten! De regen kletterde, De rogue hijgde. Met een pijnkreet duwde ze er nog een kit uit. De kitten was er, hier op aarde. Vermoeid begon ze met likken, om te zorgen dat de kit zou ademden. Opnieuw een tabby vacht. Marys ogen flisten naar haar partner, Demon. "You name this one." Sprak ze beslist. Het waren ook zijn kits, after all. Alle kits lagen nu aan haar buik, in slaap of aan het drinken. Dus, nu was ze een moeder? Was het voorbij? Eindelijk? Net toen de poes een trotse opmerking wou maken, schoot er een nieuwe wee door haar buik. Verdomme, nog niet klaar? Pissig keek ze naar haar verdoemde zwarte lichaam, die deze pijn moest verdragen.

Pink/Demon mogen nu posten.

Geïrriteerd gaf de kitten een trap, zomaar ergens heen. Het was veel te klein geworden hier binnen, haar siblings waren groter geworden, of de ruimte was kleiner geworden. Dat wist ze niet zeker, maar aangezien het haar toch sterk leek dat een ruimte zomaar kromp, zou ze dit maal de schuld op haar ongeboren broertjes en zusjes afschuiven. Ineens gebeurde er iets vreemds. Ze voelde een vreemd, zuigend iets, terwijl er aan de andere kant tegen haar geduwd leek te worden. Toen ze zich bewoog, merkte ze dat ze voor het eerst weer wat ruimte had. Alsof er iemand was verdwenen. Maar de rust duurde niet lang, weer dat zuigende maar toch ook duwende gevoel. Nog meer ruimte. En toen was zij aan de beurt. Iets zoog haar door een opening heen, duwde haar naar buiten. Met een verontwaardigd gepiep kwam ze in de koude buitenlucht terecht, maar een geweldige geur maakte dat ze niet verder door ging met piepen, maar tegen een warme vacht aan kroop.

Geïrriteerd bewoog hij zijn oren elke keer dat ze een kitten benoemde. Naar haar broer, niet naar hem. Maar wel naar het scourgeverdomme weer! Toen die anderen ook weer begonnen te mopperen over zijn bloodclanafkomst had hij echt neigingen om zijn klauwen in hun gezichten te planten. Maar ondanks dat alles, kijk hij met een verwonderend gevoel naar Mary. Ze beviel van haar kittens, hún kittens. Toen spraken de woorden van Mary, en mocht hij deze noemen. Toen het kleine mormeltje eruit kwam, plofte ze in de zwarte vacht van de poes waardoor er alleen maar een neusje zichtbaar was. Zo roze had hij ze nog nooit gezien. Het bewegende neusje begon bij Mary te drinken, En een brede glimlach vormde op zijn gezicht. "Look at you. What a bright, pink nose. What a pretty girl." hij gaf een likje over de kit, en spinde. "Pink." voegde hij er vastbesloten aan toe. Dat was zijn dochter. Hún dochter. En hij zou haar met zijn leven beschermen.

Onderwerp: Re: How dark was the night (Geboorte topic)