You can say I'm crazy sometimes

Ze lag vlak bij het thunderpath en probeerde zo goed mogelijk de stank te negeren, helaas was dat nog niet zo makkelijk. De stank van de monsters was verschrikkelijk, dat was nou eenmaal een feit. Ze had haar kop op haar voorpoten gelegd en haar staart lag stil naast haar lijf. Haar oren waren gespitst en schoten soms naar achter wanneer er een monster voorbij raasde. Ze lag ver genoeg van het thunderpath af om zichzelf ervan te kunnen verzekeren dat ze geen gevaar liep, maar dichtbij genoeg dat de meeste katten niet in de buurt kwamen. Dat was ook de reden waarom ze er was gaan liggen, omdat ze in een rothumeur was. Ze wist zelf ook niet zo goed waarom, dus had ze maar besloten om zichzelf dan op deze manier weer tot bezinning te brengen. Ze had een rare manier om zichzelf te teisteren, zeker als iets niet zo ging als ze eigenlijk wilde. Als dat dan ook nog eens haar eigen schuld was, ja dan deed ze zulke gekke dingen. Ze was alert op haar omgeving en de blik in haar gifgele ogen hield alles scherp in de gaten, want iemand zou de volle laag krijgen als ze ook maar iets miste.

[Mr. Holmes]

Sherlock was tevreden, simpelweg tevreden. Niet omdat zijn leven nou zo perfect was. Hij had een overschot aan vijanden en was bijna nergens welkom, toch kwam hij overal, maar hij had een assistent. Niet officieel maar dat was een kwestie van tijd. Nu genoot hij van een beetje vrije tijd. Vanochtend had hij een nieuwe geur opgevangen en volgde die nu. Het thunderpath maakte het erg lastig maar de uitdaging zorgde ervoor dat hij doorging. Hij verveelde zich tenminste niet. Het spoorde eindigde bij een bepaald ding. Sherlock had niet door dat iemand hem bekeek. Het was maar beter dat John in zijn leven was verschenen. Zijn gehele aandacht was gericht op het obebekdne ding. Het was van de Twolegs, dat was zeker. Verder zaten er scherpe punten aan. Met zijn poot raakte hij het aan maar trok zich terug toen het ding bewoog. Goed, het was dus een moordwapen. Dat wekte zijn interesse op. Gebiologeerd begon hij aan het ding te zitten in een poging te ontdekken wat het was en waar het vandaan kwam.

Opeens verscheen er een kater in haar blikveld. Ooh super, geïrriteerd staarde ze naar de kat. Gezelschap was wel het laatste wat ze nodig had, maar goed daar had je jammer genoeg niets over te zeggen. Ze volgde hem met haar blik toen hij ergens heen liep, meteen keek ze naar het voorwerp waarnaar hij op weg was. Jemig, waarom waren er soms van die domme katten op de wereld die eerst deden voordat ze nadachten. Nog steeds geïrriteerd stond ze op. “En waar denk jij mee bezig te zijn?” Haar stem klonk kalm en beheerst, er was niets te horen van de irritatie die ze voelde. “Als je bezig bent met een zelfmoordpoging, ga dan vooral door.” Vervolgde ze kalm terwijl ze de kater aanstaarde.

Onderwerp: Re: You can say I'm crazy sometimes