Bleggh, it smells bad!

Bleeghh, wat stonk het hier, verschrikkelijk! Ze probeerde zo min mogelijk door haar neus te ademen, maar in plaats daarvan door haar mond. Dit was haar eerste keer hier en waarschijnlijk ook meteen de laatste. Pff wat een stank. Ze had al veel verhalen gehoord, en die waren zeker niet overdreven. Er was ook nadrukkelijk gezegd dat ze er niet overheen of op mocht komen. Omdat je dan in het Shadowclan gebied zou komen, en ja, die rede begreep ze, ze had geleerd van haar vorige bezoekjes aan andere territoria. Maar niet alleen daarom, ook omdat er monsters zouden zijn. Hele gevaarlijke monsters! Er wasook gezegd dat die monsters je alleen pijn konden doen als je op het donderpad zat, gelukkig, want anders had ze hier nu niet gezeten. Ze had er nog geen een gezien, misschien was het wel alleen een fabeltje. Stiekem betwijfelde ze dat, want wat moest die stank anders veroorzaken? Schouderophalend ging ze een eindje van het donderpad weg zitten. Hopelijk zou er snel eentje langs komen, want ze wilde hier zo snel mogelijk weg!

{Eerste post voor Emberpaw}

Mijn staart hing een paar millimeter boven de grond. Mijn ene pootje bewoog zich langzaam en muisstil door de lucht, terwijl de andere drie ietwat gebogen op de grond stonden, klaar om weg te rennen. Mijn kop hing al net zo laag bij de grond als mijn staart, evenals mijn buikje. Mijn blik was compleet gericht op het kleine diertje voor me, dat scharrelend door de sneeuw hupste. Het was een muis, en hij was vrij dik voor deze tijd. Best een goede prooi. En ik ging hem vangen. Langzaam sloop ik dichterbij, en de muis leek niets te merken. De wind stond gunstig en mijn geur werd weggeblazen van mijn prooi. Ik had hem bijna.. Nog even... Nog héél even.. Het plotselinge gefladder van vleugels liet me opkijken. En niet alleen mij, ook de muis keek richting de vogels. Richting mij. En voor ik wist wat er gebeurde zaten we in een achtervolging. Ik rende en rende, zolang al ik kon. Echter was dat niet heel lang. Sneller dan ik wilde moest ik puffend tot stilstand komen om even naar adem de happen. Ik hijgde, en sjokte chagrijnig verder. Stom, stom, stom! Ik had die muis moeten vangen! Hij lag binnen handbereik.. Stomme vogels ook.. Ik had niet echt een besef van waar ik heenging, tot ik een walgelijke geur oppikte. Eentje die niet te missen was. Het Thunderpath. Ook de geur van de Thunderclan was sterk aanwezig, maar het was ook wel de grens met de Thunderclan. Toch was ik op mijn hoede. Ik wilde niet in de problemen komen. Waarom wist ik niet, maar ik stapte door. Misschien was ik wel nieuwsgierig. Misschien wilde ik wel even kijken. Ach, wat maakte het ook uit. Eenmaal daar zag ik inderdaad het dikke, zwarte pad liggen. Het was stil; kennelijk waren er geen monsters in de buurt. Maar dat was niet het enige wat ik zag. Aan de andere kant van het pad zat een spierwitte poes. Thunderclan. Ik ging meteen overeind staan, klaar om weg te rennen. Ik had nog nooit een buitenclanse kat ontmoet. 'Wie ben jij?' Schreeuwde ik ietwat agressief en angstig tegelijk. Wat moest ik hier nou mee?