Time only heals wounds, not scars (Cyber)

Een pijnlijk gevoel bonsde na in zijn staart maar de geamuseerde lach rond zijn lippen verdween niet toen hij de kleine zwart-witte kitten van zijn staart zag opstaan en weglopen. Jaja ik heb niets gezien hoor pluizebol, dacht de grote zwart-witte kater bijzichzelf. Echter leek de kit niet gewoon weer naar haar nest terug te keren, nee nee ze liep naar buiten. Ze leek iets krommer te lopen, was dit omdat het donker was of was ze nou echt verdrietig?

Na lang lopen had Lola, en daarmee Cyber ook, de plek van bestemming bereikt. Toen Lola in tranen uitbarstte liep Cyber stilletjes naar haar toe. "Rustig Lolo, I'm here" Cybers stem klonk zacht en warm, anders dan zijn normale monotome lage of kille stem. De zwart-witte Rogue had geen idee wat zijn kit hier deed, of waarom ze zelfs plots zo verdrietig is. Normaal was Lola juist de sterke, nieuwsgierige en o zo lieve poes. Cyber ging dicht tegen de kitten zitten en sloeg zijn zwarte staart met wit puntje beschermend over de huilende kitten heen, haar zoute tranen glinsterden nog steeds als kleine sterretjes op haar wangen

Cyber keek lichtelijk geschrokken naar de kleine kiten, ze leek zo jong en kleine en dan vooral zo breekbaar. Vooral nu, nu ze huilend op de koude nachtgrond lag en de donkere lucht hoog geheven op het zwart-wittepoesje neerkeek. "Hé, het is niet jouw schuld" stootte Cyber uit, hij was wat verbouwereerd. Geschrokken van haar plotse verhaal, "Ik rook bloed, ik rook katten toen ik haar dode lichaam vond. Maar of het inderdaad hier was? Nee dat weet ik niet. Ik had niet de tijd genomen om te kijken waar ik was, toen ik haar vond spurtte ik direct weg..opzoek naar jullie." Cyber keek Lola aan "Natuurlijk was het niet jouw fout, als jij hulp was gaan halen was je te laat terug zijn geweest. Seraphine zou gestorven zijn in eenzaamheid, wees trots en blij. Seraphine is niet in eenzaamheid gestorven, haar liefste kitten was bij haar zijde naar waar ze ook ging." Cyber kroop nog wat dichter tegen de kitten aan om haar meer warmte en veiligheid te geven.

Cyber keek de kitten begripvol aan, maar heel even had die gekwetste blik in zijn ogen geschenen voordat de kitten zich begon te verontschuldigen. Al was dat niet nodig geweest, Cyber begreep wel wat ze bedoelde. "Ik mis haar ook, ik heb haar 2 jaar van mijn 3 jarig leven gekend. Ze was een pracht kat. Net zoals jullie prachtkittens zijn" Cyber kon een plezierig lachje niet onderdrukken toen hij die zin uitgesproken had en gaf de kitten een lik op haar hoofd. Echter vroeg Lola of hij Sera begraven had, ja dat had hij wel zeker. Maar Cyber wist niet of hij Lola wel kon vertellen waar. Het zou te gevaarlijk zijn als ze het graf wou opzoeken, even twijfelde Cyber en stootte hij enkel een soort nadenkend gegrom uit. "Nou ja, ik heb haar wel degenlijk begraven. Maar ik wil dat je het graf niet gaat opzoeken zonder mij, en dan zeker niet de eerste keer of keren. Het is levensgevaarlijk namenlijk." Cyber dacht verder na, ging hij het zeker vertellen? Zowel die plaats als de weg naar die plaats waren gevaarlijk. De zwart-witte kater had er namenlijk geen rekening mee gehouden dat hij de poes begroef op een plek waar de katten een clan hadden. Hoe kon hij dat ook weten? Cyber kende toen nog niets van de clans, buiten dan van de riverclan en de donderclan. "Het ligt midden in Bloodclan territorium.. " zei Cyber en haalde nog een lik over het poesje haar hoofd, de sterren boven hem schitterden nog maar begonnen af te nemen. De vraag lag op zijn rozige tong, zou hij Lola vragen of ze het graf wou bezoeken? Maar ze leek nu zo broos dat de sterke Rogue het niet durfde vragen.

OCC; ik maak het Lola niet al te makkenlijk ;3

Cyber keek zacht naar de kit, ze had inderdaad dringend rust nodig. Haar vacht was warrig en haar oogjes keken niet al the helder, ze was doodop. "Ik zal je nachten bewaken kleine pup, ik zal bij je liggen. Tegen je liggen en proberen al het kwaad tegen te houden dat jouw wilt binnendringen. Maar ik kan niets beloven Lola, je weet dat ik geen supperkrachten heb." het laatste stukje zei hij met een klein glimlachje, zowel op zijn gezicht als in zijn stem. Toen het poesje opstond en begon te stappen zag hij haar kleine witte pootjes over de grond slepen, en lag het nu aan hem of leek het alsof ze kleiner was dan gemiddeld? Dan haar sibs, dan ze normaal zou moeten zijn? Hopelijk zouden de nachtmerries niet teveel sporen op het poesje achterlaten. "Kom" Cyber stond ook op en nam het poesje aan haar nekvel op, haar zwarte kittenpels kriebelde aan zijn neus, maar de kitten was mager. Want er was amper een nekvel te bespeuren die hij zonder de kit pijn te doen zou kunnen vastnemen. Cyber liet de kitten geschrokken vallen, hij merkte niet hoe hard de kitten neerkwam maar deinsde net een stukje achteruit. Waren al zijn kits zo mager? De zwart-witte kater dacht aan  hoe dat Vixen nog amper uit haar nest kwam, of aan hoe broos het nog steeds niet herstelde pootje van Ace wel niet bleef. En Blacky dan?  Was er iets met haar? Noujah ze was altijd wel op een verstandige manier wat schrikachtig en vaak minder speels geweest... maar ze was inderdaad niet meer zo speels als normaal, zijn kittens kwamen zelfs soms dagenlang niet of amper uit het Hol Van De Wolf.. Cyber stond daar stokstijf, te kijken naar de paar druppels regen die begonnen te vallen en hoe de nacht steeds lichter werd. Hij bewoog niet, de sterke kater staarde maar wat met die kilgroene ogen voor zich uit. Zijn vacht was dik opgezet, van haat voorzichzelf, onbezorgdheid, ontwetenheid, paniek?

OCC;je weet dat Cyb zijn terratorium verliest door de rechtlopers die er een paardenplaats (manege) op bouwen, dus er is prooischaarste en enorme honger.

extra info:

Nu beseft hij pas hoe mager de kittens zijn (beetje ge godmod over de magerheid van Lola, maar dat kan toch geen kwaad?)

Toen hij iets tegen zich voelde drukke sprong de zwart-witte kater diep, dreigend grommend achteruit met witblinkende tanden ontbloot in de koude nacht. Zijn ondertussen kolkende bloed van de chock had ervoor gezorgd dat hij zich bloedheet voelde, zijn adem dampte dan ook in grote warme wolkjes in de verder ijskoude lucht. Cybers gifgroene ogen keken de poes aan alsof ze haar niet herkenden. Plots leek er een schokje door zijn hele trillende lijf te gaan en viel zijn eerder dreigend opgeheven staart plots op de grond waarna ook zijn opgezette vacht platviel en zijn oren niet langer kwaad gespitst waren naar achteren waren gedraaid. Een verdrietige kleine zucht ontsnapte zijn lippen en Cyber keek verontschuldigend naar Lola "Sorry.." en zonder iets te zeggen begon hij te sloffen, maar naar de verkeerde kant. Hij liep met zijn poten schurend over de grond en zijn kilgroene ogen op verdrietige manier vastberaden voor zich uit turend de tegenovergestelde kant op. Het enige dat te zien was voor hem was waren een paar rechtlopersholen (huizen) verscholen achter dichte hekken. Het was de kant naar waar hij nu heen wou, de kant waar de bloedclan zich bevond al zou Lola dat waarschijnlijk niet weten. Wat wou hij daar gaan doen? Naar Seraphine? Of wou hij zijn andere kits gewoon nog niet onder ogen komen, bang om de feiten onder ogen te zien?

Hij wist niet waarom hij het deed, maar voor nu maakte het hem niet uit. Zolang hij nog maar niet naar het territorium terugging. "Kom mee" Het klonk als een bevel, maar toch ook weer niet zo bevelend dat het dreigend en gemeen klonk. Hij ging zijn kit niet afsnauwen, het was niet haar fout. Maar hij ging niet lief aan haar vragen of ze wou volgen, zijn witte poten wouden in beweging zijn. Maar Cyber herinnerd zich dat de kit moe was en keerde op zijn passen terug om haar zacht op te pakken en op weg te gaan naar bloodclan, het ging geen lange reis zijn maar toch wel een halve tot hele dag. En no way dat Cyber zijn kitten nu terug liet gaan terwijl de straatkatten in de buurt liepen, opzoek naar een makkenlijke prooi.

En de andere kits?

Ach nee, die zitten veilig in de diepste gangen Het Hol Van De Wolf.. en geen kat denkt eraan om een hol binnen te gaan dat nog steeds zo naar das stonk en dus 'gevaar' betekenden, Cyber en de kits waren de geur gewoon dus zei hadden geen last van die geur maar andere katten? Neh, veiliger kon niet... toch?

OCC; Cyber? Angst? Ontwetendheid? Machtsverlies? nee dat komt niet goed :'D hij flipt eigenlijk in zijn binnenste.

"Ze zullen ons niet zoeken, ik ben wel vaker een tijdje weg en jij bent zo'n curieuze neuze mosterdpot dat ook jij wel eens een dagje of een half dagje wegblijft." stelde Cyber zijn kitten gerust. "Ik weet het niet, misschien blijven we droog. Maar ik zal jouw wel droog houden hoor" zei hij met een lachje in zijn verder altijd kille stem. Zijn witte poten bleven ondertussen gestaag verder lopen terwijl de eerste huizen al aan zijn zijkanten verschenen. Een grote ijzeren kooi (auto) zoefde voorbij en kundig sprong de zwart-witte kater opzij. Zijn poten roffelden weer verder, maar met een snok stopte Cyber.. rook zijn neus dat goed? Even wierp Cyber een blik op de dunne kitten die hij tussen zijn tanden hield. Jah hij waagde het erop. Cyber draaide een straat in, een 5-tal vossenlengtes voor hem zag hij een groot gebouw waar de geur vandaan kwam. Er stond 'restaurant' op, wat dat woord ook betekende.. het kondigde voedsel aan, dat kon de Rogue goed genoeg ruiken.

Cyber keek wat gemeen naar de kitten om deze de mond te snoeren maar merkte vlak daarna op dat dit niet kon. Zo reageerde je niet naar je kitten, een lachje plooide zijn lippen. "Dat is een Restaurant, zo noemen de rechtlopers het. Het is een lekkergeurend gebouw waar veel rechtlopers komen eten. Aan de achterkant van het gebouw vind je grote zilveren of groene bakken, die zitten vol met voedsel die ze niet opeten. Ze gooien alles weg. Meestal is het lekker, maar je moet niet te diep graven. Hoe dieper je graaft, hoe ouder en vaak rotter het voedsel. Zoek in de bovenste laag." Cyber liep stilletjes om de kant van het restaurant. "Volg mij, ik leer het je" Cybers ogen vielen op enkele bakken en op enkele katten, vooral dunne en uitgehongerde straatkatten, die rond de bakken zworven. Maar Cyber moest enkel even heel boos grommen en zijn dikke vacht opzetten. Hij zag er sterker, doorvoeder, en ondanks zijn honger nog steeds gespierder en daardoor dikker uit dan de andere. Hij was groot en stevig, de meeste straatkatten waren dun, klein maar snel. Zodat ze makkenlijker in de vuilnisbakken, huizen en steegjes geraakten en er ook sneller weg konden. Cyber draafde naar een bak en wrikte zijn brede kop al snel tussen het deksel en de bak. Zijn nagels gleden snel door de zwarte dunne huid en legde zo een hemel aan voedseloverschot te zien. "Tast toe" fluisterde hij. Snel, voor de rest terugkwam op de geur van het voedsel.

De sterke kater keek rustig toe en kauwde ondertussen ongeïnteresseerd op een kippenboutje, zijn tanden knarsten over het ruwe bot dat vol groefjes was komen te zitten. Het was oud, maar nog steeds een van het lekkerste en voedselrijkste dat hij in dagen had gegeten. Toen de kitten genoeg had stopte Cyber nog snel een paar happen van een soort lap bruingebakkenvlees dat hij nog nooit eerder had geproeft in zijn bek en liet het de hardere stukjes aan de kant voor wat het was. Aangebakken of niet, eten was eten. "Zekers?" vroeg hij met een rauwe stem die eerder klonk alsof het van een 100 jaar ouder kater was dat op sterven lag dan van een 4 jaar oude sterke kater die nog vol leven zat. Cyber raspte zijn stem en spuugde een stukje bot uit op de grond dat vast had gezeten tussen zijn tanden. "Dan gaan we verder. Kun je stappen?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw aan de zwart-witte kitten, ze zag er nou niet al tè vermoeide uit..maar het was en bleef een kit die nog te jong was om een lange reis te maken. Kits in de clans mochten op deze leeftijd het kamp nog niet eens uit, laat staan dat ze een reis van deze omvang mochten of zelfs konden maken. Grommend van vermoeidheid en even zijn stijve nek kraakend stond de zware kater op en zette een paar stappen tot hij naast de kitten ging staan.

Cyber dacht na terwijl zijn witte poten verder, maar nu trager dan daarnet zodat zijn kit hem bij kon houden, op de harde zwarte baan trippelden. Waar kon zette hij zijn poten op zacht gras of aarde, maar vaak was er enkel dat harde en stinkende zwarte spul te vinden waarover de ijzeren kooien reden. "Ja" zei hij, half brommend omdat het zo waar was. "De meesten van hen zullen niet eens twijfelen, ze zullen niet eens de moeite nemen om te vragen wat we komen doen. We zijn twee Rogues, waarvan één nota bena een kitten." Cyber keek van de grond naar de kitten "Maar ze zullen geen klauw naar je uitsteken, daar zorg ik wel voor Lola. En met wat geluk is er iemand die ons wèl een paar seconden bij het graf tollereert." Cyber wende zijn kilgroene ogen weer van de kit af en staarde vlak voor zich uit, waar waren ze nou toch weer aan begonnen.