Through the fire and the flames, a sea of dead drives men insane [open]

In stilte strompelde een grote zwartwitte kater weg van het territorium van zijn clan, woede nog altijd door zijn aderen razend. Hij was zo kwaad dat hij er niet eens woorden voor had die het konden verduidelijken. Niemand had het recht hem te beschuldigen van dingen terwijl ze niet eens zijn situatie kende. Niemand wist wat er werkelijk gaande ging in de constant malende geest van de grote kater. De dagen dat hij vast had gezeten in het kamp hadden hem alleen maar gefrustreerd gemaakt en niemand leek te begrijpen dat hij een kat was die vrijheid nodig had om normaal te kunnen leven. Hij moest al zijn frustraties kunnen uiten voor hij ze binnen het kamp zou uiten op anderen. En dan noemde ze hem kortzichtig, ze zouden eens moeten weten. Toch voelde de kater aan dat hij niet veel kracht meer over had, de pijn die hij voelde zoog al zijn kracht weg. Maar dat was ook niet zo heel gek als je nog eens goed keek naar de verwondingen waar hij ongestoord op doorliep.  Hij draaide zijn kop nog een keer naar achteren voor hij diep ademhaalde. Hij weigerde nu terug te gaan, ze wilde zien dat hij gerust weg kon gaan? Prima, hij zou bewijzen dat hij ook prima in zijn eentje voor zichzelf kon zorgen.

Stilletjes zocht hij een plek waar hij zich zou kunnen opkrullen voor de nacht, ergens waar hij niet binnen zicht lag maar wel snel zou kunnen wegkomen mocht dat nodig zijn. Bijna uitgeput krulde de kater zich op en legde zijn staart over zijn ogen voor hij meteen in een diepe slaap viel. Het duurde niet lang voor de kater weer wakker schoot en zijn kop optilde. De kou zou geen probleem zijn geweest maar het was gaan regenen en de dikke pels van de warrior begon langzaam aan doorweekt te raken. Toch voelde hij zich nog te moe om zichzelf te verplaatsen dus schoof hij zichzelf wat verder naar achteren voor hij zijn kop weer neerlegde en probeerde zijn slaap te hervatten. Niet dat het moeilijk was gezien hij binnen enkele minuten weer lag te slapen, maar voor een van de weinige keren waren zijn dromen niet zoals ze gewoonlijk waren. Op een of andere manier wilde zijn geest hem blijven herinneren aan de woorden die eerder waren gesproken, wat hem op zijn zenuwen werkte.

Zodra hij weer wakker werd was het droog geworden, maar de regen en de wind die nu opkwam lieten hem toch even rillen van de kou. Stram kwam hij omhoog en probeerde zijn spieren even op te rekken om even te grommen zodra zijn poot en schouder toch weer pijn deden. Dan wel niet zoveel zoals de vorige dag maar het deed meer dan genoeg pijn om zijn humeur te keren. Langzaam kwam hij tevoorschijn uit zijn, slecht uitgekozen, schuilplek en keek om zich heen. Hij was niet zo ver van de grens weg, maar ver genoeg om niet zo snel gevonden te worden. Tenzij iemand stom genoeg was om hem te volgen en in de regen en te schuilen in de regen. Het liefst bleef hij nu gewoon alleen, dan had hij tijd om zijn hoofd terug in het gareel te krijgen. Terwijl hij daar zat begon hij zijn vacht maar iets van droog te wassen voor hij ook nog eens wat anders opliep, dat zou dramatisch worden voor de rest om hem heen. Niet dat het iemand anders iets zou kunnen schelen, en door de regen zou hij ook niet kunnen detecteren of er iemand wel naar hem had gezocht.

Zodra zijn vacht weer wat droger was hees hij zich weer overeind voor hij langzaam zijn pad vervolgde. Hij had absoluut geen zin om nu terug te gaan en zeker niet wetend dat hij haar zou zien. Hij zou haar eens laten zien wat hij wel kon in tegenstelling tot wat anderen dachten. Het werd tijd dat zij inzag dat ze zelf net zo kortzichtig was als dat ze beweerde dat hij was. Maar waarom knaagde het toch nog aan hem. Iets in hem probeerde de kater te dwingen om te draaien en terug te keren en hij had net genoeg kracht om dat tegen te gaan maar meer ook niet. Met elke pas die hij nam werd het gevoel alleen maar erger en zijn gevecht werd steeds hopelozer. Met een gefrustreerde grom sprong hij op een laag muurtje wat binnen zijn zicht kwam. Gelukkig had hij het niet in een keer te hoeven springen maar het was zwaar genoeg geweest voor hem. Zodra hij zat keerde hij zijn rug naar de kant waar hij vandaan was gekomen. Als hij nu zou gaan zitten staren daar naar dan zou hij zeker weten terugkeren en dat weigerde hij nu te doen. Zo bleef de grote kater zitten, zijn staart aan de achterkant van het muurtje hangend en zijn schouders iets opgetrokken om de kou iets buiten te sluiten. Niet dat hij het lang volhield want al snel begon hij weer aan zijn vacht in de hoop dat hij het nog droger kon krijgen en de kou gedeeltelijk kon uitbannen. Normaal zou hij een flink stuk gaan sprinten of iets van een activiteit uit gaan voeren zodat hij opwarmde maar zijn poot en schouder weerhielden hem daar toch weer van.

Zuchtend keek hij langzaam toch omhoog naar de lucht voor hij zijn lip iets optrok. Hij had niet trek maar het was alsof er iets in zijn lichaam geschreven was dat hem opdroeg om te gaan jagen. Hij was wel vaker wat langer buiten de grenzen gebleven maar dit was hem nog nooit overkomen. Wellicht was het omdat hij voorheen niet iets had dat hem terugtrok. Sinds de dag dat hij weer meer met Butterbell was gaan praten was dat gevoel aan hem gaan knagen, en hij wist als geen ander dat het van haar af kwam. Dat was allemaal haar schuld, wat ze ook deed bij hem het bracht hem inwendig te ver in de knoop.  Meestal was het niet erg voor hem, maar het maakte hem nu bang. Zou hij na alle tijd die hij zo had kunnen spenderen veranderen in iemand die hij niet wilde zijn. Hij weigerde te veranderen in een zachtaardig kitten en al helemaal niet nu. Langzaam gleden zijn scherpe klauwen naar buiten en drukte hij ze in het muurtje onder zich voor hij even diep ademhaalde en opnieuw een poging waagde om zich te kalmeren zodat hij normaal kon nadenken.

I'll be the one, if you want me to

Say something I'm giving up on you

Anywhere I would've followed you

Say something I'm giving up on you

And I am feeling so small It was over my head
I know nothing at all

And I will stumble & fall I'm still learning to love
Just starting to crawl

Say something I'm giving up on you..

And I will swallow my pride. You're the one that I love
And I'm saying goodbye

Say something, I'm giving up on you
Say something...

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

Alsof de poes alleen nog niet genoeg problemen met zich meebracht voor hem was er nog meer in de clan wat hem wilde terugdwingen. Dat ene kitten was ook een voorbeeld ervan. Hij besteedde dan wel geen aandacht aan het poesje maar hij kon ook niet ontkennen dat ze zijn bloed droeg. Het poesje was een exacte kopie van hem, zelfs in haar bouw was het te zien. Nooit had hij zichzelf als vader gezien en had ook niks te maken willen hebben met kittens, maar zodra Nightlock hem dat aanbod had gedaan had hij het geaccepteerd. Het was uit nieuwsgierigheid of haar woorden wel waar waren geweest, maar het was voor hem nog niet duidelijk. Hij wist ook niet wat het was dat onbewust toch telkens zijn aandacht trok naar het kleine kitten. Nouja, zo klein was ze niet maar ze was jong. De grote kater wist dat ze zelf telkens rondzocht naar hem, waarschijnlijk hopend dat hij iets van aandacht zou besteden maar hij had wel betere dingen te doen.

Helaas was het poesje de enige die het tot leven had kunnen maken en de rest was overleden. Zonder twijfel was ze sterk, maar hij twijfelde of dat kleine ding ooit zou worden wat hij had gewild van zijn nakomelingen. En toch, toch was er iets wat hem haar in de gaten liet houden. Als ze speelde met andere kittens of met iets dat ze gevonden had betrapte hij zichzelf toch dat hij naar haar keek. Hij was geen goed vadermateriaal, maar als hij wilde dat zijn bloed verder bleef stromen had hij geen keus dan haar toch te beschermen als dat moest. De naam die Nightlock haar had gegeven had hij niet begrepen maar het was ook niet zijn keus. Zodra Eternalkit apprentice werd, zou het echt tijd zijn om zijn ogen op haar te houden en te zien wat er van haar zou worden. Mits ze de juiste mentor had. Zelf wilde hij haar niet trainen en wist ook wel dat hij niet zo snel nog een apprentice zou krijgen. Een was al genoeg gezeur voor hem.

De lange klauwen van de kater schraapte over het muurtje onder hem terwijl hij ze herhaaldelijk uitsloeg en opnieuw terugtrok. Als hij niet snel iets vond om zijn woede in te tomen gingen er erge dingen gebeuren, iets wat hij niet binnen de clan wilde laten gebeuren. Er was al genoeg wantrouwen jegens hem, het was niet de bedoeling dat, dat al erger werd. Maar wie waren zij om te oordelen, ze waren allemaal een stel ondankbare mormels die niks konden waarderen. Langzaam begon de punt van zijn staart heen en weer te zwiepen voor hij verder wegzakte in zijn gedachtes. Hij moest nu goed gaan plannen voor hij een stap verder kon zetten, maar hoe wist hij gewoon niet. Zijn poten leken maar niet te genezen en hij werd letterlijk gek van het vastzitten.

Hoewel hij schrok zodra er plots iemand naast hem verscheen, liet hij dat absoluut niet merken. Hij wist wie het was aan haar geur, maar blij kon hij er niet om zijn. ''Wat?'' Zijn stem had geen enkele emotie maar zijn klauwen bleef hij in de muur drukken terwijl hij voor zich uit staarde. ''Bang dat ik niet voor mezelf kon zorgen, of wellicht twijfels over enige andere woorden?'' Nu werd zijn stem wel koud voor hij weer schrapend zijn klauwen terugtrok om ze opnieuw uit te slaan. Hoeveel wist zij eigenlijk van zijn deal met Nightlock, hoeveel wist iedereen ervan. Het was duidelijk dat ze geen partners waren, hij kon werkelijk echt niks om haar geven. Toch zakte de oren van de kater langzaam achteruit zonder nog altijd zijn kop te draaien.

Langzaam rolde hij met zijn pijnlijke schouder voor hij snoof. Eigenlijk wilde hij niet eens een antwoord hebben van haar, hij had al genoeg gezeik gehoord. ''Of misschien kom je mij voor het volgende beschuldigen?'' Zijn toon bleef onveranderd. Hij vroeg zich af of ze het werkelijk gemeend dat ze van hem hield, hij betwijfelde er aan. Maar hij wilde eigenlijk nog een koude opmerking maken maar hield zijn mond nog gesloten. ''Wie weet heb je besef gekregen dat iedereen anders denkt en je niet jouw gedachtes kan opdwingen op een ander.'' Hij wist niet wat hem toch deed blijven praten maar het moest er toch een keer uit, wat zou een betere tijd zijn dan dit. Ze was al zo ver gekomen om hem te volgen, iets wat haar waarschijnlijk niet zo gemakkelijk was afgegaan.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

Haar antwoord deed hem alleen even snuiven en hij schudde zijn kop. Wanneer leerde iedereen het nou eens, hij was geen klein kitten meer dat zorg nodig had. Hij was een warrior die prima voor zichzelf kon zorgen, ook buiten de grenzen van zijn clan. ''Ik kan prima voor mezelf zorgen.'' Antwoordde hij toonloos voor hij zijn kop naar de lucht richtte waardoor het bleke licht op zijn ogen viel. Niemand zou hem eigenlijk missen, zelfs zijn eigen kitten niet. En dat was maar beter ook. Als hij echt weg zou blijven dan hoefde er niemand voor hem te zoeken, want wat ze zouden vinden was niet iets wat ze leuk gingen vinden. Als hij alleen zou zijn hier zou het beest uit de diepte oprijzen en elk die zijn pad zou kruizen zou sterven aan de klauwen van dat beest.  Als hij zou vertrekken zou hij het niet meer in bedwang houden en de deur van die kooi voor goed open laten. Hij zou geen reden meer hebben om het beest in te tomen.

Bij haar volgende woorden draaide hij zijn kop haar kant op, geen emotie zichtbaar in zijn ogen. ''Werkelijk?'' Antwoordde hij voor hij snoof en zijn rug iets rechtte. Dacht ze nu echt dat ze hem zo kon meeslepen, wellicht was ze wel op het juiste pad. Ze had misschien een kans hem over te halen maar hij had zijn principes. ''Geef mij een goede reden waarom ik zou moeten terugkeren naar een hol vol oordelen en wantrouwen? Een hol vol anderen die het niet eens zijn met het zicht dat ik wellicht heb op deze wereld en omtrent bloedlijnen. Het zich wat ik heb op situaties in het algemeen, geef mij een goede reden.'' Antwoordde hij koud zonder zijn ogen af te wenden en haar nog altijd recht aan te staren. Zijn ogen verrieden niks van wat hij dacht of voelde terwijl het in zijn hoofd een behoorlijk ongeraapt zooitje begon te worden. ''Wauw, dus het eraf trekken van de koppen van anderen zal wel een warriors manier zijn? Je spreekt tegen mij over kortzichtigheid, maar hoe ver kijk je zelf?'' Sprak hij langzaam zonder te knipperen.

Hij rolde enkel pas met zijn ogen zodra ze een, naar wat hij giste, een boze reactie op liet komen na zijn woorden. ''And so I shall always be. Of wil je zeggen dat ik fout zit daarmee?'' Zijn stem was zacht maar er lag nog altijd geen toon in voor hij zijn schouders half ophaalde. ''Als je dat zo vind, zal het vast zo zijn.'' Antwoordde hij enkel voor hij langzaam overeind kwam en zijn rug iets uitrekte over de breedte van het muurtje. Hij bleef met zijn rug naar haar toe staan terwijl hij verder keek en een halve pas naar voren stapte voor hij zich omdraaide en zijn neus bijna tegen die van haar zette, zo dicht dat hij naar haar toe boog. ''Dus wat wil je nu eigenlijk van mij? Gezien ik betwijfel of dit alles is.'' Sprak hij zacht maar trok zijn kop niet terug.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

Haar antwoorden overtuigde hem dan ook absoluut niet. Het gaf hem geen duidelijkheid naar zijn vraag en het leek ook niet alsof ze de hint begreep. ''Dus die ene, misschien twee of drie die het zou interesseren? Ik zal het je nog een keer vragen. Waarom zou ik moeten terugkeren naar een hol voor oordelen en wantrouwen.'' Zijn stem bleef koud maar kalm. Had hij ooit een ander binnen de clan kwaad gedaan? Natuurlijk was hij het nergens mee eens en kon hij wel wat meer strijd gebruiken maar dan alsnog. ''Want laatste keer dat ik keek behoort een clan niet te oordelen over zijn warriors en ze te vertrouwen. Geef mij een goede reden waarom ik dat zou moeten negeren.'' Hij knipperde niet terwijl hij sprak maar in zijn ogen had hij daar toch echt een punt. En vanuit haar woorden bleek niet dat ze wist van dat ene kitten. Niet dat het hem veel zou uitmaken nu. ''Wauw, ik moet dus altijd maar rekening houden met anderen terwijl dat andersom niet gebeurd.'' Sprak hij voor hij snoof.

Haar woorden deden hem enkel fronsen, maar woede laaide op diep in hem. Even kostte het moeite om het bijeen te houden maar hij ademde diep in voor hij snoof. ''Als je niet wil dat anderen het horen, spreek ze simpelweg dan ook niet. Maar het zou jou ook niks kunnen schelen wat voor effect woorden hebben op anderen.'' Kaatste hij houd terug en hief zijn kop voor hij haar aanstaarde. Besefte ze eigenlijk wel dat ze hem alleen maar kwader maakte met haar woorden en eigenlijk de situatie alleen maar verergerde. ''Dus je hebt ook nog het lef te denken dat ik een aandachtjunk ben? Wauw, dat maakt je standpunt er echt beter op. Laat ik het je zeggen, ik hoef geen hulp of medelijden. Ik moet het niet omdat ik prima voor mezelf kan zorgen.'' Nu kwam zijn vacht wel omhoog en laaide de woede in zijn ogen op. ''Nog even en je gaat durven beweren dat je mij begrijpt of dat je weet hoe ik mij voel.'' Siste hij kwaad, zwiepend met zijn staart. Het kostte de grote kater nu ook echt al zijn kracht om niet met zijn klauwen uit te halen over haar gezicht. ''If that is what you want, perhaps you can take the whole of that infection they call love out of my body. I am ashamed that I ever let someone that close for just once, I even regret giving you any space around me. This is not even worth the conflict in me.'' Siste hij en draaide zich om zodat hij over het muurtje weg kun strompelen voor hij zich aan de andere kant op de grond liet vallen, zorgend dat zijn achterpoten eerst terecht kwamen.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

Crap in a bucket, I just demolished the pretty post that stood here.
Whoops