Don't hurt me please..[&Glowpaw]

Hij had goed moeten uitkijken omdat hij heel gemakkelijk gespot kon worden door iemand die hem zou verlinken. Het jonge katertje had al lang genoeg in het kamp gezeten en wilde nu gewoon weer een keer weg en een stukje lopen. Natuurlijk had hij het gevraagd maar ze hadden hem te zwak genoemd. Nu was hij in de drukte van het kamp naar buiten geslopen en was op pad naar de grenzen. Hij was al zo lang niet weg geweest van het kamp en was blij dat hij buiten kon zijn. Niet dat er iemand naar hem om zou kijken, maar dat maakte hem nu niet uit. Terwijl zijn magere pootjes de steppingstones benaderde staarde hij er even naar en voelde hoe hij rilde. Zijn vacht was niet zo dik geworden en hij had al absoluut geen vet op zijn magere lijfje zitten waardoor kou hem snel te pakken kreeg. onderweg was hij al een aantal keer gestruikeld waardoor nu verschillende stukken ondergrond in zijn vacht hingen die hij niet ging schoonmaken. Stilletjes ging hij aan de kant van het water zitten voor hij zich een sprong waagde naar de eerste steen om daar te blijven staan. De wind had hem wel half te pakken en hij wankelde iets voor hij nog een steen verder sprong en ging zitten. Maar hij had niet lang kunnen blijven zitten want een Thunderclangeur kwam op hem af. Alert schoot zijn kop die kant op, maar hij begon bang te worden. Wat als het een hele patrouille was? Hij zou geen schijn van kans maken. ''Hallo? Wie is daar?'' Riep hij zacht, zijn stem trillend.

-Eerste post voor Glowpaw

Met een verward blikje keek hij vanaf de struiken toe naar een Riverclan apprentice die aan was komen lopen. Het zag er in ieder geval uit als apprentice. Hij had overal wonden en stukken viezigheid hingen aan zijn vacht, wat hem zorgen deed maken ook al kende hij hem niet. Toen hij begon te praten viel Glowpaw's mond kort open, niet wetend wat hij moest doen. Met een onschuldige blik kwam hij tevoorschijn, waardoor hij een beter zicht had op de kater en zijn wonden. "Ik uhm..." Hij schraapte even zijn keel, nadenkend over wat hij moest zeggen. "Mijn naam is Glowpaw. Je... Je hoeft niet bang te zijn, ik doe niks." Hij glimlachte, hopend dat dat hem gerust zou stellen.

Hij schrok wel zodra er een kater tevoorschijn kwam en legde zijn oren plat op zijn kop voor hij zich nog platter maakte tegen de steen waar hij op zat. Hoewel de kater er onschuldig uitleek kon het grijze katertje het niet opbrengen om hem te vertrouwen. Hij hoorde de kater half wat zeggen maar durfde zijn kop niet op te tillen. Hoewel de laatste woorden hem niet volledig geruststelde durfde hij toch zijn kop iets op te tillen en de kater aan te kijken. ''Waar is de rest van de patrouille?'' Kreeg hij er schor uit maar moest toch even hoesten. Het zou onmogelijk zijn dat deze kater alleen was, dat gebeurde nauwelijks. Zijn mentor zou op zijn minst nog met hem mee zijn.

Hij was verward, waarom zou deze kater hier zijn en waarom in zijn eentje als hij zo bang was? "Patrouille? Ik ben alleen... Zie je, elke kat heeft wel eens dorst..." Rustig liep hij naar de Rivier, waarna hij een paar goede slokken nam. Het water was koud, iets wat hem even deed rillen. Maar het voelde goed om de dorst te stillen. "Waarom zou er van mijn kant wel een patrouille zijn en van de jouwe niet? Riverclan pakt toch dingen van ons af." Spuugde hij, niet wetend of dit nou wel zo verstandig was..

De woorden van de andere kater overtuigde de kleine apprentice helemaal niet. zelfs als kwam hij om te drinken dan kon er zo nog een gehele patrouille achter hem verschijnen. En De grijze kater zag er nu niet echt strijdwaardig uit. Toch volgde hij de kater met zijn ogen zonder een woord te zeggen, hem niet boos willen maken. Maar de volgende woorden lieten de magere kater al weten dat hij boos was. En zodra de kater de woorden naar hem toe spuugde schoot hij een stukje naar achteren waardoor zijn achterpoten opeens in het water verdwenen. Met een klein kreetje van de plotse kou schoot het katertje snel weer wat naar voren op de steen voor hij de rode kater met grote ogen aankeek. ''Er zal nooit een patrouille met mij meekomen, dat is de moeite niet waard.'' Snauwde hij zelf terug voor hij weer naar achter schoof van schrik. Het was niet de bedoeling geweest dat hij opeens uit zou vliegen.

Hij trok een soort spottend gezicht, gezien hij geen woord geloofde. "Waar slaat dát nou weer op. Ik bedoel, niet gemeen bedoeld, er zou toch juist iemand met jou mee moeten?" Hij keek onschuldig, hij wou eerlijk zijn maar niet gemeen. De waarheid moest hij spreken, dat was iets wat zijn vader hem had verteld en hij nooit vergeten was.

Het spottende wat de kater hem toonde maakte het grijze katertje toch een beetje bang. Moest hij zich omdraaien en wegrennen nu, wie weet kwam de kater wel naar beneden om hem te verdrinken. Deze gedachte verdween al snel, het idee van verdrinken leek nou niet echt zo heel erg voor zijn Clan. Dan waren ze van hem af, een last minder om voor te moeten zorgen. Hoewel de vraag die gesteld werd deed hem snuiven. ''Waarom zouden ze, ik ben niks anders dan een blok aan het been, ze hebben wel betere dingen te doen.'' Was zijn simpele antwoord terwijl hij rilde. De wind en zijn natte achterhand maakte het er voor hem niet beter op. Hij dook in elkaar zodra er een hoestbui opkwam, maar hij keek niet meer op naar de rode kater.

Hij zuchtte na de woorden, hij kon erg meevoelen op dit moment, waardoor hij kalmeerde. "Geloof me, ik weet er alles van." Sprak hij, waarna hij rustig ging zitten. Hij was niet bang, waarschijnlijk zou hij eerder wegrennen dan vechten, precies zoals Glowpaw.

kort maar krachtig toch? ;a

Hij geloofde de andere kater voor geen seconde, maar hij geloofde niemand meer. Ze hadden hem allemaal duidelijk gemaakt dat hij beter kon vertrekken en nooit meer terugkomen. ''Ja tuurlijk jij weet er alles van.'' Beet hij de rode kater half toe terwijl hij rilde zodra er een windvlaag langs zijn magere lijfje ging. Eigenlijk had hij allang terug moeten gaan maar hij was alle blikken die hij kreeg zat geworden. ''Jij word ten minste nog een warrior.'' snoof de magere grijze kater voor hij opkeek naar de rode kater en zijn oren iets naar achteren legde.

Na de laatste woorden van de kater "lachte" hij wat spottelijk. "Ik en Warrior? Pfha, die ze je het al voor je? Een warrior die niet eens een insect kan vangen? Een die de ballen er niet voor heeft om te véchten voor zijn clan? Tuurlijk!" Hij schudde met zijn hoofd, hoe vaker hij het zei hoe triester het klonk.

Hij kon het niet laten om toch te snuiven na de woorden van de rode kater. Die zag er ten minste nog normaal uit, als je naar hem keek hoefde je niet eens na te denken voor je kon zeggen dat hij niet veel voorstelde. ''Dat is nog altijd beter dan dat ik kan zijn.'' Antwoordde de grijze kater met een even toon voor hij zijn kop maar neerlegde op de steen. Hij durfde de kater de rug niet toe te keren, je wist maar nooit wat er kon gebeuren zodra hij niet keek. ''Jij spendeert niet je hele leven horend hoe waardeloos je bent of onder de toekijkende ogen van een medicine cat en diens apprentice.'' Grauwde hij zacht maar schor. Alles wat het magere katertje had gewild was een normaal leven. Een waarin hij gewoon kon trainen net zoals de rest een warrior kon worden op de juiste leeftijd. Maar niks daarvan was waargekomen voor hem, hij mocht zichzelf voortslepen elke dag. Iedereen werd warriors, maar Battle niet, nee hij was nog veel te zwak en veel te nutteloos om een warrior te kunnen worden.

Onderwerp: Re: Don't hurt me please..[&Glowpaw]