Sometimes it feels unfair...

Waarom deed het altijd zo’n pijn, waarom deed haar lijfje altijd pijn? Ze had er mee leren leven, want het was altijd al zo, maar fijn was het niet. Ze vond het gewoon niet eerlijk. Haar moeder zei dat het vanzelf wel beter zou worden en haar mama had altijd gelijk, dus het zou wel goed komen. Toch was het vervelend, want veel inspanning deed haar simpelweg pijn. Toch bleef ze stiekem wegglippen en haar omgeving verkennen, omdat ze veel te nieuwsgierig was. Haar vacht was te dun voor een kittenvacht, waardoor ze het altijd koud had. Toch stapte ze dapper door het dunne laagje sneeuw. Haar voetkussentjes bevroren en haar lijf trillend van de kou. Haar moeder zei dat ze ziek zou worden als ze zo door ging, maar dat feit negeerde ze, omdat dat haar beter uitkwam. Ze liep in de richting waar de twolegs woonde, al had ze daar zelf geen weet van. Ze was nog niet zo vaak buiten geweest, dus ze had geen flauw idee waar wat lag. Dus stond ze dan ook verbaast stil toen het bos opeens ophield en er iets raars voor terug kwam. Wat was dit? Het leek nergens naar, was dit wel echt? Grote blokken die vreemd roken, vermengt met de geuren van de twolegs, maar toen herinnerde ze zich weer iets. Had zij ook niet een tijdje in zo’n raar blok gewoond, mama noemde het een twolegnest. Ze was nog heel klein geweest, dus eigenlijk wist ze er niet meer zo veel van. Nog steeds bleef ze iets wat ontdaan staan kijken.

[First Marijn]

Opnieuw liep ik langs de twoleg place. Ik weet niet waarom, maar het was gewoon een mooie plek. Ik liep langs de twoleg nesten, de koude wind in mijn vacht negerend. Leafbare was alleen leuk om de sneeuw, verder niet. En de regen, maar regen was alleen leuk als je een schuilplaats had waar je er naar kon kijken. Wat ik kon toen ik nog bij twolegs woonde. Waarom had ik ze toch verlaten? Maar ik wilde niet terug, dat zou niet meer kunnen. Nee, ik kan nooit meer terug. Ik was zo in gedachtes dat ik plotseling ergens tegen aan botste. Het was een witte kat met bruine vlekken bij haar oor. ''Oh sorry,'' miauwde ik snel naar haar.

Natuurlijk viel ze om. Ze stond nog niet zo stevig op haar pootjes en daarnaast had ze het helemaal niet zien aankomen. Ze had niet op haar naaste omgeving gelet en alleen maar voor haar uit gestaard, naar de twolegnesten. Het kwam dus als een complete verrassing dat de poes tegen haar aan knalde. Ze maakte een geschrokken geluidje toen ze in de sneeuw terecht kwam. Meteen drong de kou nog dieper haar huid in, waardoor ze rillend bleef liggen. Haar reebruine ogen groot van de schrik. Ze tilde haar kopje wat op en keek recht in het gezicht van de oudere poes. “Wie zijn jij?” Haar stem klonk zacht en wantrouwig, maar omdat ze nog een echte kittenstem had klonk het alsnog wat schel. Ze krabbelde overeind en probeerde de sneeuw uit haar vacht te schudden, maar het was al gesmolten, waardoor ze alleen nog maar meer op haar pootjes stond te trillen. Ze staarde wat angstig naar de andere kat, was ze wel te vertrouwen?

De poes viel om. Ze krabbelde overeind met sneeuw in haar vacht. Damn, waarom moest ik er nou tegen aan knallen? Ach, het is in het verleden en gebeurd is gebeurd.. ''Wie zijn jij?'' vroeg de poes. Ze had een beetje een kitten stem en het klonk wantrouwig. Dat verbaastte me niks in dit gebied met die katten met die vreemde halsbanden - hoe noemde Draco het nou? Elite? Elite katten, die zou je niet snel vertrouwen. ''Ik ben Marijn,'' was mijn simpele antwoord. Het klonk vriendelijk; vechten zou ik toch niet kunnen. ''En jij?''

Er ontstond een klein glimlachje rond haar lippen toen de andere poes haar naam zei. “Marijn jij zijn, ik Hinde zijn.” Stelde ze zichzelf voor. “Hallo jij.” Ze ontspande iets meer, want het leek er niet op dat de rogue poes haar iets aan wilde doen. “Jij hier zijn waarom?” Vroeg ze toen nieuwsgierig terwijl ze ging zitten.

Wauw, deze poes praatte vreemd. Echter vond ik dit niet erg, is weer eens wat anders. Bovendien was het makkelijk te verstaan. ''Ik heb geen idee waarom ik hier ben,'' gaf ik toe. ''Ik was aan het lopen en toen.. tja, toen was ik hier.'' Ik glimlachte vriendelijk naar de poes. Misschien kon ik haar zeggen dat ik vroeger huiskat was geweest en ik de twolegplace miste. Alhoewel, de laatste twee keren ging het niet goed. Draco viel me aan en Quantas mocht me minder. Nee, ik hield het strikt geheim voor deze poes. Ook al zag het er niet naar uit dat ze me iets aan zou doen. Je weet maar nooit.

“Jij leuk vindt twolegs?” Vroeg ze terwijl ze haar kopje ietsje schuin hield. “Twolegs mama helpt hebt ik geboren.” Ze veegde met haar staart over de grond en bleef Marijn onderzoekend aankijken. “Ik twolegs raar vindt.” De blik in haar reebruine ogen werd geen enkele keer van de andere poes afgewend.

''Jij leuk vind twolegs?'' vroeg Hinde. Wow, hoe wist ze dat nou? Special cat! ''Ja, ik woonde vroeger bij twolegs,'' was mijn antwoord daar op. Hinde miauwde dat ze twolegs raar vond. ''Twolegs zijn ook raar. Ik zou het moeilijk vinden hele dag op achterpoten te lopen en steeds een andere soort kleur om hun heen maar dat op hun hoofd blijft heel vaak het zelfde,'' miauw ik daarna.

OOC: Andere soort kleur = andere kleren :'D

“Jij twolegnest woont?” Ze hield haar kopje nog steeds ietsje schuin. “Ikke even twolegnest woont. Toen mama mij meeneemt naar papa nest en tante nest.” Vervolgde ze toen. “Twolegs mij helpt, ik deze wereld komen.” Daarom vond ze ze wel aardig, maar dan nog waren ze wel raar. “Ja kleur anders.” Stemde ze enthousiast met Marijn in. “Kleur anders altijd. Kleur gek.” Ze liep een rondje om Marijn heen, maar ging toen weer naast haar zitten. “Kat kleur één hebt.” Knikte ze daarna.

''Ik woon niet meer bij twolegs,'' vertelde ik. ''Maar ik vond ze ook wel aardig. De monsters vond ik iets minder, ze stinken en maken lawaai. Ik ben ooit in een twoleg monster geweest. Niet leuk.'' Ik dacht aan die keer. Ik zat in het rammelende ding, veel lawaai. Ik moest ieder moment uitkijken omdat hij kon remmen. Nee, niet leuk. ''Ja, katten veranderen tenminste niet steeds,'' miauwde ik daarna. ''Veel beter.''

“Ikke ook niet, ikke nu papa en mama woont. Nest in bos.” Vertelde ze vrolijk. “Twolegs aardig en twolegs gek. Monsters eng, monsters lawaai inderdaad.” Ze had er niet veel van mee gekregen toen ze vervoerd was in de monsters van de twolegs, maar ze had wel enkele dingen meegekregen. Zoals het lawaai en de stank, dat was ook niet te missen. “Bij wie jij nu woont?” Vroeg ze terwijl ze Marijn nieuwsgierig opnam.

Onderwerp: Re: Sometimes it feels unfair...