This is not Windclan anymore

Ineengedoken, zoals gewoonlijk, stapte de zwart-witte poes verder door de sneeuw. Ze wist niet hoe ver ze afgedwaald was, maar de omgeving kwam haar niet meer bekend voor. Er stonden grote, stenen nesten naast tweebeenpaden, maar ze kon zich niet herinneren hier ooit eerder geweest te zijn. De geuren waren vreemd, geuren die ze nog niet eerder geroken had. zouden tweebenen zo ruiken?

+Skinny Love (invallen mag met toestemming)

Ze veegde haar staart kalm over de grond terwijl haar twolegs met water bezig waren. De mannelijke twoleg stond met een doek in zijn hand en de vrouwelijke twoleg met een borstel. Ze hadden die bezigheid sowieso altijd één keer per dag. Ze schudde even haar kop en stond toen op. Ze had wel wat beters te doen dan te kijken naar hoe haar twolegs bezig waren. Beheerst en gracieus glipte ze door het kattenluik. Het was het eerste wat haar opviel, omdat ze altijd meteen alles doorhad. Er was een andere geur in de omgeving gevoegd, de geur van een windclan kat. Met een lichte verbazing verliet ze de tuin en wandelde over de stoep in de richting van de geur. Het duurde dan ook niet lang voordat ze de poes in haar blikveld kreeg. “Hallo jonge windclan apprentice.” Haar stem klonk rustig en emotieloos, een stem die geen tegenspraak duldde. Vlak voor de poes stond ze stil, zonder ook maar enkel teken van wantrouwen. Op die manier verwachtte niemand dat ze alert was, maar dat was ze wel degelijk. “Wat doe jij zo ver van windclan territorium?” De blik in haar gifgele ogen boorde zich in die van de andere poes.

"Hallo jonge windclan apprentice." Verschrikt keek ze naar de kat die voor haar stond. Een kat zonder haar? Wat vreemd, hoe overleefde die dan als het koud was? Ze zag er ook erg oud uit, en ze rook vreselijk naar wat ze vermoedde dat tweebenen waren. Maar dat zei ze allemaal niet, en ook op haar gezicht was geen enkele van deze gedachten af te lezen. Alleen angst stond erop, en ze durfde niets te zeggen. Misschien zou de kat haar saai vinden en weggaan?

Kalm staarde ze terug, een tijdje onbewogen. Het kwam niet vaak voor dat een kat stil en perplex voor haar bleef staan. Perplex misschien wel, maar zeker niet stil. Katten moesten altijd het laatste woord hebben, zeker tegen haar. Waarom wist ze niet, misschien kwam het door haar uitstraling. “Ben je je tong verloren jonge apprentice?” Vroeg ze rustig terwijl ze ging zitten, haar staart rond haar middel. “Ik bijt niet hoor, tenminste niet hard.” Er lag een sarcastische ondertoon in haar stem, maar toen keek ze de andere poes weer aan. “Als je mij niets doet dan zal ik dat ook niet doen, dus wees maar niet bang.” Haar houding was nog geen enkel moment veranderd terwijl ze weer onbewogen bleef zitten.

Onderwerp: Re: This is not Windclan anymore