So far and gone {Highfive & SPT}

De grijze warrior haalde haar klauwen over de stenen ondergrond. Haar blik ging terug naar het kamp waar ze verwachtte haar apprentice te zien opdagen. Ze gromde licht toen de apprentice nog steeds niet kwam opdagen terwijl ze een korte sprint in zette tot in één of ander gebied. Als mentor zijnde had ze opeens veel meer verantwoordelijkheden. Maar met een apprentice die niet op tijd kwam opdagen had ze nog steeds genoeg tijd voor haarzelf. Dat was wellicht het ene goede aan mentor zijn in haar ogen.

Met een rat in zijn bek zette hij zijn pas voort naar de Stream, het bloed dat door zijn bek stroomde deed hem dorst hebben. Verward keek ze naar een grijze poes in de verte, ze zag er... opgelucht uit? Hij versnelde zijn passen om voor haar te gaan staan, een poes waarvan hij niet veel wist hoewel hij wist dat ze de naam Silvergale droeg. Zonder iets te zeggen ging hij voor haar zitten waarna hij de rat liet vallen. "Goedendag Silvergale!" Sprak, bijna riep, hij vrolijk.

Ze werd nogal ruw onderbroken uit haar gedachtegang. Silver schudde haar kop weer leeg en keek op naar de kater die had plaats genomen voor haar. Ze kende de kater wel van zien, maar echt tegen gepraat had ze ook nog nooit gedaan. Ondanks dat ze beide in dezelfde den sliepen. "Goeie dag, Highfive zeker?" Waarom moest ze de kans op een gesprek nou afbreken door brutaal te zijn zoals ze altijd al deed?

Hij bloosde een beetje door haar reactie, was hij onbeleefd geweest? Had hij iets verkeerds gedaan? "Uh.. Ja, Highfive is de naam... Stoor ik?" Vroeg hij, verward kijkend. Uit nerveusheid ging hij staan, zijn oortjes gingen automatisch naar beneden. Hij was snel beledigd, één was zijn zwakke punten.

Ze schonk niet extra aandacht dat hij bloosde, maar lachte toch zwak naar hem. 'Uh.. Ja, Highfive is de naam... Stoor ik?' Silver schudde abrupt haar kop. "Uh, nothing at all. Ik was aan het wachten op m'n apprentice," Ze haalde haar poot door de aarde. "Maar we kunnen wel wat praten lijkt me?" Ze ging wel eens een keertje vriendelijk zijn. Zoals de clan verwachtte dat ze was.

Hij hield zijn koopje schuin en ging ietwat twijfelachtig zitten, was dit echt haar of wou ze gewoon aardig doen? "Apprentice! Ben je er blij mee?" Hoewel hij al oud was was nieuwsgierigheid iets wat hij nooit had losgelaten, vanaf kitten tot warrior.

De kater begon net over haar apprentice. Silver kuchtte even waarbij ze een schuldig lachje liet merken. "Ugh, apprentice ja. Ah een beetje afleiding kan geen kwaad. De trainingen vind ik nog steeds fijn. Vind je ook niet?" Ze drapeerde haar staart netjes naast haar poten terwijl ze ging zitten.

"Ik vind het geweldig om anderen te leren wat ze moeten leren." Sprak hij met een kort knikje. Hij legde zijn staart over zijn poten, de grond was koud en hoewel zijn vacht vrijwel alles tegenhield gold dat niet voor zijn pootkussens. "Wie is je apprentice?"

'Ik vind het geweldig om anderen te leren wat ze moeten leren.' Silver knikte. Ze moest toegeven dat ze het leuk vond om haar technieken elke dag te gebruiken en bij te scherpen. Hoewel het haar weinig boeide wat haar apprentice leerde. Het liefst trainde ze gewoon haarzelf. De poes schrok op uit haar gedachten bij de kater zijn vraag. "Uh, eum Fantasypaw. Het is een kleine slaapkop, maar het kan geen kwaad. Toch? Tot slot zijn wij ook jong geweest." Ze kuchtte even. In tegenstelling tot de kater was zij nog altijd een jonge Warrior.

Hij lachte, nou ja, niet echt lachte. Het was meer een beetje uit zijn neus blazen en glimlachen, om de poes haar woorden. "Fantasypaw. Het is wel een mooie naam." Hij bleef glimlachen, ondertussen stiekem nadenkend over wat hij moest zeggen om het gesprek voort te houden. "Ach, dat is waar. Je zult het vast goed doen Silver."