Hi {Cedarkit}

Voor de eerste keer in zijn leven sneeuw zien, dat was eng geweest, maar de sneeuw was net zo kwetsbaar als hij, bleek. De grijze kitten, redelijk gegroeid (zijn dikke vacht droeg mee aan zijn grootte) stapte door de witte sneeuw, heel voorzichtig en keek stilletjes om zich heen. Katten waren druk met hun clanzaken en zijn karakter lag hem niet zo dat hij ze wilde storen. Eenzaam was hij wel, ook met zijn siblings en zijn lieve mama, maar hij wist voor zichzelf te zorgen en voor hem leek het niet nodig anderen nodig te hebben. Met een zacht zuchtje liet hij zijn achterwerk in de sneeuw vallen en keek wat dromerig naar zijn pootjes.

Hij was zo verzonken in zijn gedachten dat hij geen geluid had gehoord en zijn neusje, dat niet erg goed leek te zijn in het herkennen van geuren, had geen nieuwe geur opgemerkt. Dus toen er wat sneeuwvlokjes op zijn vacht vielen, dook hij opzij en rolde zo op zijn zij, recht in een koude hoop sneeuw. Een angstige piep verliet zijn mondje en hij kwam overeind, trillend op zijn pootjes, mede door angst en mede door de kou. Zijn gouden ogen keken naar een andere kitten, Narrowkit toch, die zijn kop uit de sneeuw trok. Wantrouwend keek Cedarkit de ander aan, wilde hij hem pijn doen?

De vreemde kwam ook nog eens op hem af en alsof het hem zou beschermen zette hij zijn dikke donkergrijze vachtje op. "Ik doe je niks kwaad hoor. Je kent me toch wel?" Hij schudde wat te enthousiast met zijn kopje en kroop wat dichter tegen de hoop sneeuw aan toen de kitten dichterbij kwam. "Nee." Murmelde hij en liet zijn blik naar beneden vallen, zijn pluizige oortjes tegen zijn kopje aandrukkend. "Sorry."

Narrowkit was niet boos en dat stelde Cedarkit enigszins gerust. "Dan ken je me nu toch? Heb jij nog ouders?" Hij knikte wat verlegen. "Silverstream en.." Hij kon het niet over zijn lippen krijgen om het geheim te verraden. ".. mijn papa is in Starclan." Murmelde hij toen maar, net op tijd om te zien dat de kitten voor hem een traantje wegwreef. "Waarom huil je?" Vroeg hij wat verward.

"Mijn vader, Bravesoul, is ook in Starclan nu. Ik, ik moest even aan hem denken. Maar maakt niet uit. Laten we gewoon leuke dingen gaan doen!" Hij voelde zich nu wel een beetje schuldig, want ja, hij had maar snel een leugentje bedacht, maar het katertje voor hem maakte het echt mee. Het grijze katertje knikte wat beduusd, uit schuldgevoel, maar keek wat nerveus op. "W-waarheen ..?"

Wat ongemakkelijk wreef hij met zijn grijze voorpootjes over de sneeuw, terwijl hij wachtte op een eng antwoord. "Je hoeft niet verlegen te zijn. Laten we gewoon ergens heen gaan om wat te stoeien of andere kittens te irriteren." Cedarkit drukte zijn oortjes tegen zijn kop. Hij was hier de oudere, hij zou hier die woorden tegen een jongere kitten moeten zeggen. Maar nee, dat kon hij niet. Drukte zijn afkomst dan toch zo hevig op zijn persoonlijkheid?
"Oké.. is goed." Begon hij wat luider, maar zijn stem liet dit niet toe. Toch wist hij zijn mondhoeken wat omhoog te krijgen.

De kat was toch verrast dat hij instemde. Ookal was het in zijn stem niet te horen. Maar hij zag wel hoe erg de kat zijn best deed. Om dan toch nog een klein lachje tevoorschijn te halen. Daar was hij blij om. Nu konden ze tenminste wat doen. Nu was hij weer even van zijn eeuwige verveling bevrijd.
Narrowkit liep met door de sneeuw bedekte pootjes naar de kat. Hij gaf hem een klein tikje op zijn schouder als teken van uitdagen. Hopend dat de andere kat er mee in zou gaan.

Zijn gouden oogjes werden wat groot toen de gestreepte kitte dichterbij kwam en hij zette zijn dikke grijze vacht wat op, zichzelf groter makende en voelde een klein tikje op zijn schouder. Met een kreet, angst gemengd met strijd, zette hij zich van de grond af en zette zijn volle gewicht in om Narrowkit van zijn evenwicht te beroven en onder zijn lijfje te krijgen.

Narrowkit schrok van de snelle reactie en uit automatisme probeerde hij de klap te ontwijken. Tevergeefs, net op het laatste moment kwam Cedarkit erboven en ging hij als nog onderuit. De kat slaagde er net in zich eruit te wurmen en probeerde beide zijn pootjes op haar buik te drukken waardoor ze naar achter zou vallen. "Je mag dan wel iets ouder zijn dan mij, maar dat betekend nog niet dat je sterker bent." Riep de kitten enthousiast.

Hij voelde een warme vacht onder zich, maar al snel werd die vervangen door sneeuw. Oef, dat was wel even koud. Door dit moment van zwakte kreeg hij twee pootjes op zijn zij, maar Cedarkit begon fel met zijn vier zachte pootjes naar de achterpoten van Narrowkit uit te halen, zodat hij zijn evenwicht verloor en hij een moment kreeg om te ontsnappen.

Smak. Het geluid dat hij hoorde toen hij in de sneeuw viel. ''Oke oké jij wint, dit keer dan.'' Zei hij op een mauwende toon. De kat had gewoon geluk dit keer. ''Je hebt gewoon geluk'' Begon hij. ''Geluk dat er sneeuw ligt'' Zei hij al grinnikend.

Zijn donkergrijze pootjes raakten de bruine van Narrowkit en met een plof viel de kitten in de sneeuw en haastig krabbelde Cedarkit overeind. Wit sneeuw dwarrelde van zijn vacht af, die niet echt leek op de gladde van al die riverclan katten, maar meer pluizig en warm was. ''Je hebt gewoon geluk'' Zei het katertje, dat het nu wel had opgegeven. ''Geluk dat er sneeuw ligt'' Cedarkit bleef even wat verstard staan, maar schepte toen met zijn voorpootje een hoop sneeuw in de richting van Narrowkit, terwijl hij zachtjes moest lachen om zijn actie.

Narrowkit verstijfde. Hij keek even naar beneden om te zien dat er een koude laag sneeuw over hem heen ging. Dat had hij niet verwacht. Maar hij liet zich natuurlijk niet kennen. Hij deed het gewoon terug.
En meteen schoof hij zijn poot dan ook onder de dikke laag sneeuw. En met een beetje kracht vlogen al de eerste sneeuwstukken in het rond. Hij bleef een tijdje door gaan in de hoop dat de kat helemaal onder zat, en stopte daarna in afwachting

Voordat hij echt kon zien wat voor een schade hij had aangericht, werden grote vlagen van sneeuw over hem heen gegooid. Een geschrokken piep kwam uit zijn mondje en hij drukte zich tegen de koude grond, terwijl de koude sneeuw als een tweede witte vacht over hem heen werd gelegd. Hij blijf zo even zitten, trillend onder de langzaam smeltende sneeuw en toen het heel stil was, sprong hij uit zijn hoop, richting de kant waar hij Narrowkit voor het laatst had gezien, om hem met zijn eigen sneeuw te belagen.