Do worry, stop being happy

De kille blik in zijn ogen maakte dat sommigen hem liever meeden, en toch was het voor zijn doen een haast vrolijke kille blik. Oprecht vrolijk moest je van deze kater maar niet verwachten, in ieder geval niet in zijn ogen, dat was voor hem namelijk heel dicht bij sadisme en spot, ook kilheid was een kenmerk van het feit dat de kit in een goede bui was. Gelukkig voor hen die hem deze dag zouden storen.

Palekit first dan open

Palekit was rustiger dan de meeste kittens maar had toch een felle vlam in haar. Waar ze zoals altijd met een koele en neutrale blik over het kamp heen keek kon ze zich ook over zichzelf ontfermen. Ze mocht klein zijn, het kleinste in het hele kamp naar haar weten, maar ze was níet zwak. En dit liet ze zien. Zo zat ook vandaag de calico kitten naar de katten op te kijken met een trotse en ietwat koude blik. Haar staart was zo goed mogelijk opgekruld langs de vormen van haar gevlekte rug. Ineens zag de poes haar broer met haar tweekleurige ogen. Haar oortjes spitste zich en ze stond op. Met rustige pasjes liep ze naar Coldkit en ging onuitgenodigd naast hem zitten. 'Hea Cold' sprak ze kalmpjes. De begroeting werd met een klein accentje uitgesproken die het woord naar beneden lieten zakken op het einde. Waar ze het vandaag had was een raadsel maar het liet haar stem kouder en harder klinken dan die was. Toch stond het haar goed.

Hmm, deze keer was het niet eens zo ongewenst dat er iemand kwam, het was zijn zusje Pale, en ook al was hij in bijna alles nog superieur in opzichte tot haar, ze was oke. Het accent echter, vond de kater maar lastig en vreemd om te begrijpen. Het stond de poes gelukkig prima, want anders was het nóg een blamage voor hun kleine familie. Ook was het leuk om het na te doen, want stemmen nadoen was zijn lust en zijn leven, al zag hij er nooit echt uit alsof hij iets leuk vond. Whatever, zijn zusje zou wel doorhebben dat hij het niet deed om te pesten want ze was zijn zusje. Zo niet dan lag het aan haar eigen bekrompen hersenen. "Hallo Pale," Sprak hij dus met exact hetzelfde accent, en sloot zijn ogen. Was er iets speciaals waarvoor de poes naast hem was komen zitten of was het gezellig doen? De kater leek soms allergisch voor het laatste, dus dat zou ze hem vast niet aandoen, en in het geval dat ze dat wel deed zou het sowieso snel weer over zijn.

Ze kende zijn broertje letterlijk van top tot teen. En hoewel haar hoofd nog steeds leek te barsten begon ze steeds handiger te worden met haar talent. Zo kon ze met haar ogen dicht het kamp doorlopen en was ze nooit iets kwijt. Onbewust onthielt ze alles. Nu gleden haar vreemde tweekleurige ogen weer over de kater heen. Hij was niet verandert maar het voelde vertrouwt om iemand toch in zich op te nemen. Toen Cold haar accent op de toon na kopieërde grijnsde ze licht. Zoals altijd met een trotse maar koele houding krulde ze haar kleine staartje en antwoorde, nog steeds met haar accent. "Ben je het kamp al uit geweest?" Het was algemeen bekent dat Pale een wanderlust bezat. Ze was graag in beweging en hielt er niet van met al te veel katten rond te hangen.

De lichte grijns deed hem een zelfingenomen blik opzetten, zo goed was hij dus, dat hij zijn zusje aan het glimlachen kon krijgen. Dat deed iemand hem heus niet snel na, daar moest je namelijk cool voor zijn en op het moment waren er maar weinigen in deze door Starclan verlaten clan die zich zo mochten noemen. "Ja," Antwoordde hij droog, toen de poes vroeg of hij er al uit was geweest. "Ik liep alleen in op een groepje dumbasses, dus verder zat ik met hen opgescheept," Zijn blik sprak boekdelen, stomme katten, waarom kon een kitten niet eens voor twee minuten alleen zijn? "Jij niet," Geen vraag, hij deed niet aan vragen. Ook al werd er gezegd dat geen vraag te dom was, dat was fout, er waren wel domme vragen. Sterker nog, bijna alle vragen waren dom.

Haar tweekleurige blik ontmoette de groene van haar broer. Echt, soms was hij een pijn zeg. Maple was een watje en Running was ook veel te vriendelijk voor haar eigen doen. Cold was dan nog de beste op haarzelf na. Dus ze moest maar een manier vinden om met sir Cld contact te leggen. Dus stond ze op, zwiepte met haar gevlekte staart en keek dien met haar typische koude blik aan. Als hij geen vragen stelde dan zij ook niet. Zo wenkte ze de gevlekte kitten en keek naar de uitgang. "Kom, ik hoop dat je geen dumbasses aantrekt" Ze had voor beiden besloten dat ze het kamp uit gingen. Met haar rechte en trotse houding stond de kleine kitten te wachten op haar broer.

Hij kon een zelfingenomen glimlach niet onderdrukken toen de poes hem een koude blik toewierp. Score, nog niet het kamp uit geweest dus. "Kom, ik hoop dat je geen dumbasses aantrekt" Ze dacht dat hij zomaar zou volgen? Hij was niet echt het volgende type, maar de kater wist wel wanneer hij het toch maar even moest doen, en dus knikte hij maar eens, met een valse lach, en liep met de kin hoog naar haar toe. Zijn uitdrukking was niets van af te lezen, en dat was prima zo, want de poes hoefde ook niet te zien dat hij dit wel leuk vond. Ze was nog oke, Running en Maple ook wel ish, maar al die andere katten had hij nog niet echt geweldige ervaringen mee gekregen.

Andere hielden haar in de gaten als een havik. Zeker, ze was een mini kitten. Zeker, ze had een verdomt irritant geheugen. Maar nee, ze hoefde geen bodyguards. En ze kon heus wel voor zichzelf zorgen. De kleine calico poes hief haar kopje en keek achterom naar haar broer. Haar felle tweekleurige ogen keken naar de gevlekte kater. Vurig zwiepte ze met haar staartje bij het zien van zijn lach. Zodra hij naast haar liep sloeg ze met haar witte pootje naar zijn oor om die dubbel te vouwen waarna ze weer wegliep. Haar houding was recht en trots maar haar blik fel en enigzins koud. Ze keek nu niet meer achterom maar liep rechtstreeks naar de kamp ingang. Maar nog voor ze deze bereikte sloeg een barstende steek in haar hoofd haar richting de grond. Kort kreunde ze terwijl ze voor haar gesloten ogen de kampingang voor zich zag. De kleine details, ieder blaadje, bloemetje. Alles vulde haar blikveld. Koppig opende ze haar ogen weer en schudde haar kloppende hoofd. Zonder zichzelf tijd te gunnen bij te komen stapte ze naar voren.

Het ene moment liepen ze nog rustig, en het andere moment viel zijn zusje neer. Great, deze keer was het echt niet zijn schuld, het was echt volledig de poes zelf die daar zojuist tegen de vlakte was gegaan. De kater liep dan ook op haar toe en duwde tegen haar zij, natuurlijk niet al te zacht want zo was hij niet, maar voor deze keer ook niet al te hard want ze bleef zijn zusje. "Pale," Mauwde hij met een commanderende stem, "Als je niet durft moet je niet gaan," Een valse glimlach rond zijn mond, dat zou haar wel weer verder vooruit krijgen dan die ene stap die ze net gezet had.

Welke idioot zat er nu weer in haar zij te porren? Maar ja, wie kon het anders zijn? Coldkit. De calico kitten gunde deze kater verder geen aandacht dan een zachte brom. Haar hoofd klopte en dramde. Waarom gebeurde dat steeds.. Het werd verdomd irritant. Rot hoofd dat ze ook had. Ineens klonken de woorden van haar broer door haar heen. Haar oren vlogen hierbij naar achter en lagen nu diep in haar nek. Pale was alles behalve dom en naïf. Maar ze had een korter lontje en een enorm tedere trots. Cold waagde nu deze te krenken. Met een felle blik keek ze op naar haar broer, ze moest altijd opkijken, en gunde hem een staar waar medusa jaloers op was. Ze gooide haar staart langs haar rug en probeerde haar hoofdpijn te negeren. "Waag het nooit meer dat te zeggen"beval ze hem fel met haar diep klinkende tonen. Hierna liep ze naar buiten, zichtbaar langzamer dankzij de kwelgeest van haar geheugen. Maar trots en duidelijk. Cold had haar voor Starclanssake uitgemaakt voor lafheid. Die fuzzball zou eens zien hoe veel ze durfde.

Een valse grijns lag rond zijn lippen toen de verwachte reactie van zijn zusje oplaaide. De onschuld zelve sloot hij zijn ogen even en knikte tegen de poes, duidelijk was wel dat hij met haar aan het spotten was, want hij was nou juist niet zo'n kater die meteen terugnam wat hij zei. Juist niet, hij zou haar er nog eeuwen mee klieren, dat wist ze vast ook wel, maar daar werd ze sterk van. Nu echter moest hij even doorlopen, anders was ze hem voor, en dat moesten ze natuurlijk niet hebben, straks zou hij later zijn! Vandaar dus dat hij even een drafje deed, en weer naast haar in de pas viel, met opzet zijn vacht iets tegen haar aan duwende om haar te laten merken dat ze zwak was geweest. Dat moesten ze niet hebben, ze moesten sterk blijven om zijn plan uit te voeren.

Palekit denderde vooruit op het beste dat haar kleine pootjes toelieten. Ze had haar kopje fier geheven en ging vol richting de uitgang. Ze probeerde haar drammende hoofd te negeren want ja, ze gúnde het haar broer gewoon niet om haar er nog eens mee te pakken. Maar het deed echt pijn. Haar hersenen claimde alles wat er in haar blikveld viel. Ieder klein rot detail zonder enige waarde. Wat moest ze ermee? Grr. Ze zou haar broer eens leren, haar zwak te noemen. Dat zou eens onthouden om niet met haar te sollen. Ze moesten haar en haar trots maar gewoon laten. Maar haar geliefde broer had het nog niet geleerd. Toen hij weer naast haar begon te lopen drukte hij zijn vacht tegen de hare. Haar oren zonken weg in haar pels en met een felle hap in het overige kittenpels van haar broer liet ze merken dat het genoeg was geweest. Coldkit begreep wel dat ze niet mee te sollen was. Dat ze al sterk genoeg was en geen Cold-motivatie nodig had. Daarbij zou een hap meer of minder niet uitmaken. Hierna gaf ze hem nog een klap tegen zijn oor en sprinte vooruit. De buitenwereld deed pijn maar ze liet nu zo min mogelijk merken. Alsof ze nergens last van had liep ze naar een grote eik en keek omhoog. 'Wedden dat je faalt in klimmen?' sprak ze met een grijnsje.

Hij lachte eens venijnig toen zijn zusje niet blij met hem leek, maar zwierde weer met zijn staart zodra ze het kamp uitgekomen waren. Dit was niet lastig geweest. Iedereen was druk geweest met allerlei voorbereidingen en eten, niemand had op de twee kittens gelet die naar de uitgang liepen alsof ze het elke dag deden. 'Wedden dat je faalt in klimmen?' Hoorde hij van zijn zusje, en keek haar aan. "Als ik ergens in faal," stelde hij, "Is het het niet waard te leren," Een zelfingenomen grijns lag rond zijn lippen, en ondanks zijn woorden wilde hij het heus wel eens proberen, dat 'klimmen'.

Palekit draaide haar oor naar achteren en keek schuin naar Coldkit. Een ietwat plagerige grijns sierde haar gezicht. 'Dan kan je maar beter op de grond blijven broertje' Dankzij haar trots zei ze altijd broertje en zusje, al was ze de laatsgeborene. En hoewel ze enorm klein was zette ze haar witte pootjes tegen de ruwe schors. Haar tere pootkussentjes moesten wennen aan dat gevoel. Ze klapte haar nog doorkijkbare nageltjes uit en zocht een goede beginplek. Al snel zag ze een laaghangende tak en trok zichzelf erop. Vanaf deze positie bekeek ze ondanks haar hoofdpijn zorgvuldig de boom. Haar tweekleurige blik nam alles in zich op, van de zwakke plekken in de bomen tot ieder mogelijk takje. Het duurde even, en haar broer zou haar nu makkelijk in kunnen halen. Maar hij moest maar eens opletten..

No way dat hij op de grond zou blijven! Niets in de world zou hem kunnen stoppen van heel ver die boom in gaan, behalve zijn lichte hoogtevrees dan, maar daar wist Pale niets van af en dat zou ze dan ook niet zo snel te weten komen. De kater zette zich namelijk schrap, en sprong omhoog, de boom in. Dan moest je iets doen.. Wat ook weer?

Onderwerp: Re: Do worry, stop being happy